Βρισκόμαστε στον
Πνευματικό Δρόμο δεν σημαίνει έχουμε αντιληφθεί «πως γίνεται», σχολιάζουμε σε
άλλους τι «δεν πρέπει» να κάνουν, κρίνουμε ποιος εργάζεται και ποιος δεν
εργάζεται προς αυτό το σκοπό, ή ποιος μπορεί και ποιος «δεν έχει» τις
δυνατότητες για κάτι τέτοιο, και περιγράφουμε κάθε φορά που θα γίνει κουβέντα
σκουριασμένα βιώματα που ζήσαμε πριν χρόνια που μετά βίας θυμόμαστε…
Βρισκόμαστε
στον Πνευματικό Δρόμο σημαίνει πως έχουμε αφιερωθεί μονάχα σε αυτόν! Αφήστε που
η ζωή μας κάποια στιγμή υπέστη έναν πλήρη μεταμορφωτικό μετασχηματισμό τις
περισσότερες φορές σπαρακτικό, (μέσα κι έξω) τόσο, που με τα αποτελέσματα του
που ζήσαμε και ζούμε στο εξής και έκτοτε, δεν θυμόμαστε πια το πως ήμασταν παλαιότερα….
Είμαστε ολοκληρωτικά,
ένας ξαναγεννημένος άνθρωπος, αρχικά με την απόφαση μας να ταχτούμε, στη
συνέχεια με χρόνων πτήσεων στην πλάτη μας καθημερινής, επίπονης πολλές φορές
εργασίας μας ακόμα και σε κάθε μας στιγμή, η οποία είχε μονάχα αυτό το σκοπό ως
την πρώτη μας προτεραιότητα στη ζωή. Πολλές φορές με την «εργασία» μας, να έχει
φτάσει ακόμα και στα όρια της εμμονής! Αυτό σημαίνει πως γνωρίσαμε από πρώτο
χέρι τι σημαίνει βιώνω, αποταυρίζομαι, υπερβαίνω, λιώνω στην επιμονή,
απογοητεύομαι αλλά δεν τα παρατάω, και ξεπερνώ ακόμα και το «περιμένω να δω».
Κι αυτό γιατί «βλέπουμε» τελικά, καταφέρνουμε να δούμε μέσα μας, (το τι
πραγματικά συμβαίνει και πως,) μονάχα όταν παύουμε να περιμένουμε το δούμε
οτιδήποτε…. Αυτό όμως, χρειάζεται μία ωρίμανση η οποία, σε καμία περίπτωση δεν
εξαρτάται από μας γιατί δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το ότι έχουμε τον έλεγχο
των καταστάσεων, μα επειδή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Έχουμε αφεθεί ολοκληρωτικά
σε αυτό που υπάρχει ήδη, Είμαστε, και το οποίο μας φανερώνεται απλόχερα από
κάποια στιγμή και μετά συνειδησιακά, αισθαντικά, σωματικά, ακόμα και διανοητικά
πολλές φορές μέσω πληροφοριών, όσες βεβαίως δύνανται να αποτυπωθούν από τον νου…
Κάθε μα κάθε
ενασχόληση μας από την πιο ταπεινή, μέχρι την πιο «μεγαλεπήβολη» λοιπόν αφορά
και περιλαμβάνει, μονάχα την συνειδησιακή εξελικτική μας πορεία και τίποτε άλλο!
Ούτε λεφτά, ούτε δουλειά, ούτε καριέρα, ούτε αναγνώριση ούτε τίποτα απ’ όλα
αυτά που θα μπορούσαν να μας φυλακίσουν μονάχα στο να «παραμυθιαζόμαστε» πως βρισκόμαστε
στον εξελικτικό Δρόμο, με τη δικαιολογία
της «απαραιτότητας» τους, τραβώντας μας όμως μέσα τους με όλο μας το είναι!
Όλα τα
παραπάνω, είναι μονάχα το μέσο εργασίας για την άνοδο μας, η «αρένα» όπως μου
αρέσει πολύ να αποκαλώ, με την έννοια «των μαχών» μέσα στην καθημερινότητα για
το δυνάμωμα μας, και την εφαρμογή στην πράξη της διάκρισης, της αυτοσυγκράτησης
των αντανακλαστικών ανεξέλεγκτων λειτουργιών μας, της μαθητείας μας ως προς την
αυτοκυριαρχία μας γενικότερα. Από την άλλη, αφορά και τους τομείς διοχέτευσης
των ανώτερων ενεργειών μας προς το περιβάλλον που ζούμε, εργαζόμενοι από επάνω
προς τα κάτω όμως, κι όχι ως τους τομείς που εξαντλούν το δυναμικό μας, την
ενέργεια μας, και κατέχουν την αποκλειστικότητα της προσοχής μας. Τα παραπάνω
αποτελούν μεν χρόνο από το χρόνο μας, μόνο όμως όταν ο κάθε τομέας από αυτούς βρίσκεται
μπρος μας, χωρίς να «κουβαλάμε» μόνιμα όλους τους υπόλοιπους μαζί μας, όταν δεν
υπάρχουν ως σκηνικό την κάθε εκάστοτε στιγμή μας. Πάντα εξάλλου ο τομέας
προσοχής μας είναι ένας, και σε αυτόν η ζωή απαιτεί να δώσουμε προσοχή, οπότε
οι άλλοι, απλά δεν υφίστανται καν…
Η προσοχή
μας, μόνιμα, είναι μονάχα σε μας, δίχως ποτέ να «συγκρινόμαστε» με κανέναν και με
τίποτα, (γιατί δεν είναι κάτι που θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να μας αφορά μια και
μόνο άχρηστα εμπόδια θα μπορούσε να μας δημιουργήσει), δίνοντας απόλυτη εστίαση
σε αυτά που νιώθουμε κάθε στιγμή, σκεφτόμαστε και πράττουμε, «βλέποντας» μας
από μία θέση «αποστασιοποίησης», ως τον «ρόλο παρουσίας μας στη ζωή» κάθε φορά,
γνωρίζοντας, ανά πάσα στιγμή επάνω σε τι εργαζόμαστε, σε τι μαθητεύουμε...
Αυτοκυριαρχία; Υπομονή, επιμονή, αποδοχή, συγχώρεση; Μη κριτική,
αποστασιοποίηση; Μαθητεία στο τώρα; Στην προσοχή, στην αυτάρκεια; Νοητική και συναισθηματική.
Σε τι;;
Περνάμε
χρόνο ατελείωτο αναλύοντας (διαισθητικά πάντα εκλαμβάνοντας αναδυόμενες
βιωματικές «απαντήσεις») για το πως και το τι των πράξεων μας, των κινήτρων μας
σε βάθος, (που φροντίζουμε να αφορούν πάντα τις ανώτερες επιδιώξεις μας
εξελικτικά), βασιζόμενοι στις εκλεπτυσμένες Ανώτερες Αξίες της ζωής που δεν είναι
αναλώσιμες, ακριβώς επειδή τις έχουμε γνωρίσει και αισθανθεί σε ένα πολύ βαθύτερο
μας επίπεδο ως αποκαλύψεις των πιο Ιερών
μας σιωπών, ή αλλιώς που μας δόθηκαν, ή που συλλάβαμε οι ίδιοι λόγω ευαισθησίας,
εξαιτίας προγενέστερης εργασίας μας στην οποία κυριολεκτικά είχαμε λιώσει… Όπως
κι αν έχει αποτελούν επίτευγμα μας το οποίο και κατέχουμε…
Όσον χρόνο περνά
ο κόσμος να αναλύει με το μυαλό του ήδη υπάρχοντα ζητήματα ως αποκαλούμενα προβλήματα
με τα οποία αναλώνεται προς ανεύρεση λύσεων, ή σε ζητήματα που ανακυκλώνει αδιέξοδα
νεκρά παρελθόντα συμβάντα ξανά και ξανά, ή που αγωνίζεται να πετύχει στα
«σχέδια» της ζωής του που έχουν ως βάση τον εξωτερικό μονάχα κόσμο τόσο, κι
άλλο τόσο χρόνο, περνάμε διοχετεύοντας όλη μας την αυτοσυλλεγόμενη ενέργεια:
-Είτε στον
στοχασμό για ζητήματα της ζωής ορμώμενοι από της καθημερινότητας μας τα σενάρια,
ανάγοντας τα σε ζητήματα προς βαθύτερη βιωματική διερεύνηση και κατανόηση.
-Είτε στην
επαφή μας με άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον να «μας ακούμε», και να «μας
βλέπουμε» μη ξεφεύγοντας ούτε στιγμή από την αποστασιοποίηση μας ως προς τις
όποιες απειλητικές καταστάσεις ταύτισης με το οτιδήποτε, όντες μόνιμα σε
εγρήγορση.
-Είτε
διαλογιζόμενοι στην πλήρη ευδαιμονία της σιωπής κατά τη διάρκεια της μέρας εν
μέσω άχαρων ασχολιών ή και μη κάνοντας «τίποτα» απολαμβάνοντας τη ζωή.
-Είτε
διαλογιζόμενοι στον καθημερινό μας διαλογισμό που φροντίζουμε ποτέ μας να μην
αμελούμε, ο οποίος δεν αφορά οραματισμούς, πάσης φύσεως διερευνήσεις, και
λειτουργία γενικότερα της νόησης, (ούτε καν ακόμα και της νοημοσύνης), αλλά που
συντονίζεται με το κράτημα μας πέραν της Νοητικής Σφαίρας (κατώτερης και
ανώτερης), αφηνόμενοι στη «σιωπή» όλων των σωμάτων μας, αφηνόμενοι με λίγα
λόγια στην ίδια την Ύπαρξη, ή την μη Ύπαρξη όντες γυμνοί, και απελευθερωμένοι
από όλον τον «χτιστό» κόσμο και ότι αυτός περιλαμβάνει…
Η ζωή στον
Πνευματικό Δρόμο είναι «άλλη ζωή»! Δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνίες των
ανθρώπων, και καμία σχέση με ανθρώπινους κανόνες ή νοητικά δεδομένα. Παραμένει
κάποιος άνθρωπος εν μέσω αυτής της κοινωνίας όμως, με την οποία τελικά η μόνη του
σύνδεση, είναι με την παρουσία του σε αυτήν ως σώμα, μια και δεν την «παρατάει»
σαν «κυνηγημένος» για να πάει να μονάσει, ούτε τραβάει για το Θιβέτ... Παραμένει εντός της, εργαζόμενος όμως έξω της...
Κι αυτό, γιατί όλη η εργασία διεξάγεται πάντα και μονάχα εντός του. Γι’ αυτό
ακριβώς και η Πνευματική Ζωή ονομάζεται και Εσωτερική Ζωή. Είναι ζωή όμως Γνήσια,
Αληθινή, και σαφώς ξεκάθαρα πρακτική, μια και ο άνθρωπος θέτει σε εφαρμογή (σε
όποιο περιβάλλον κι αν βρίσκεται) τις παραινέσεις και καθοδηγήσεις που
βιώνοντας τες τις έχει αναγνωρίσει, και γι’ αυτό και μπορεί να πραγματωθεί αυτού
του είδους η ζωή από οποιονδήποτε ταχθεί σε αυτήν, κάτω από οιανδήποτε συνθήκες
και χώρους που τον έχουν θέσει οι καταστάσεις να βρίσκεται, αλλά και με οποιουσδήποτε
ανθρώπους κι αν συμπορεύεται, (μόνο εξωτερικά), που περιλαμβάνουν την γήινη
συγγενείας οικογένεια του.
Όπως
καταλαβαίνουμε όποια υπάρχοντα εμπόδια στην πορεία του Ανθρώπου κι αν
παρατηρούνται, είναι εμπόδια που μονάχα ο ίδιος έχει δημιουργήσει και τίθεται
να τα διαχειριστεί και να τα υπερβεί, ώστε τελικά οι ταυτίσεις του, να αφορούν
και το μερίδιο ευθύνης της μη προόδου του. Τα εμπόδια οπότε, (γι’ αυτό και
λέγεται γιατί έτσι και είναι) βρίσκονται μέσα μας, και δεν δημιουργούνται ή
υπάρχουν ποτέ έξω από εμάς, ή ξέχωρα από εμάς…. Πιο ξεκάθαρα, είμαστε οι ίδιοι
τα όποια προβλήματα μας, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τη ζωή,
τον εαυτό μας, τους άλλους, την πρόοδο μας. Όλα αυτά τα διαχειριζόμαστε,
προβληματικά… Διαστρεβλωτικά, και σίγουρα περιοριστικά! Υπό αυτή την έννοια τα
προβλήματα είναι εκεί, ακριβώς για να μας διδάξουν…
Αν φτάσουμε
λοιπόν κάποια στιγμή να μιλήσουμε για τα ζητήματα του Εσώτερου Πνευματικού
Μονοπατιού που είναι όλη μας η Ζωή, και όχι μονάχα οι «γνώμες» μας γι’ αυτό θα
το κάνουμε, μονάχα όταν υπάρξει ανάγκη στη στιγμή. Έτσι, μπορεί να ερωτηθούμε συγκεκριμένα,
οπότε θα θέτουμε σε εφαρμογή πάντα τη διάκριση του πρέποντος βάθους που θα
ξεδιπλώσουμε στις απαντήσεις ή τους σχολιασμούς μας, μη φεύγοντας στιγμή από
«τη θέση μέσα μας» που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά της την αποστασιοποίηση,
ταυτόχρονα με την στάση του να είμαστε απόλυτα παρόντες!. (Που συνοδεύονται
βεβαίως με τις ανάλογες αισθήσεις και χαρακτηριστικά).
Η όλη κατάθεση
μας, θα έχει αντικείμενο της τα βιώματα μας, που είτε θα προκύπτουν αβίαστα
ακριβώς εκείνη την ώρα, (ως συνειδητοποιήσεις, αλήθειες καθαρά διαισθητικές, οι
οποίες θα αποτυπωθούν ως έναν μονάχα βαθμό και στον εγκέφαλο μας υπό μορφή
πληροφοριών που μπορούμε να μεταδώσουμε), είτε και πάλι αβίαστα, ως εκλάμψεις θύμησης
στη στιγμή, θα ανασύρουμε από μέσα μας από τις πιο τρανταχτές μας εμπειρίες
αυτές, που θα είναι καταλληλότερες για την συγκεκριμένη κουβέντα.
Τα ίδια τα
βιώματα μας, ως η Ζωντανή μας Αλήθεια, η ίδια η Ζωή μας, (οι πράξεις μας, οι
συνήθειες μας, τα ενδιαφέροντα μας, το πως περνάμε το χρόνο μας), είναι ακριβώς
η διδαχή μας πρώτιστα σε μας, (μια και η ίδια η ζωή μας είναι η μάθηση μας)
αλλά και σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή! Όλα τα
άλλα, είναι μονάχα «πληροφορίες» για το τι «νομίζουμε», και όχι για το τι
πράγματι δουλεύει βιωματικά, συνειδησιακά και πρακτικά, ως προς ριζικές
μεταμορφωτικές αλλαγές για ποιοτική, ουσιαστική ζωή, στα πλαίσια ενός «παρουσιαζόμενου»
μονάχα χαρακτήρα. Μια και το βάθος μας, δεν μπορεί να το δει κανείς, ούτε είναι
δυνατόν να το μοιραστούμε, διότι μιλάμε
για αισθήσεις τελικά που για να τις αντιληφθεί κανείς πρέπει να τις νιώσει, να
τις βιώσει ο ίδιος, για να μπορούμε να συζητάμε «μαζί» του, για το ίδιο πράγμα…
Δεν νοείται
άνθρωπος στον Πνευματικό Δρόμο να μην έχει βιώματα ανά πάσα στιγμή! Όλη του η
ζωή κατ’ αρχήν είναι ένα βίωμα. Είναι ενωμένος με τη ζωή και δεν δρα χώρια της…
Γι’ αυτό και από αυτούς τους ανθρώπους μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις «μία
γεύση» αυτής της «άλλης ζωής». Και μπορείς, να θέσεις σε εφαρμογή ο ίδιος
κάποια πράγματα τα οποία θα σε δονήσουν και θα σου ταιριάξουν ώστε να πειραματιστείς,
κοιτάζοντας μέσα σου για να διαπιστώσεις την αλήθεια ή το ψέμα των λόγων τους. Σίγουρα
σε υποψιάζουν τέτοιοι άνθρωποι, και σίγουρα σε προβληματίζουν, όχι επειδή οι
ίδιοι αυτοαποκαλούνται Δάσκαλοι σε κάτι, (αυτό είναι αστείο και δεν υφίσταται
από ανθρώπους πραγματικά ταυτισμένους με τη ζωή) αλλά επειδή κατά βάθος
αισθάνεσαι πως αυτή η απλότητα τους είναι τελικά το ζητούμενο, και πως όλα τα
προβλήματα μας ως άνθρωποι έχουν να κάνουν με παρανοήσεις και άχρηστα πράγματα
που ορίζουν όλη μας την ύπαρξη τα οποία, αν μάθουμε το πως να ξεφύγουμε από
αυτά, το πως να τα διαχειριζόμαστε, όπως και που να είναι η απόλυτη προσοχή μας,
είμαστε ανέκαθεν ελεύθεροι άνθρωποι όπως τελικά και μας αξίζει και με όλο μας
το παρελθόν, ούτε καν να είναι μία ανάμνηση…
Όλο το
παραπάνω επιτυγχάνεται μονάχα στη στιγμή, και ποτέ ανατρέχοντας σε εγχειρίδια
του μυαλού να «θυμηθούμε» ατάκες άλλων
γιατί «ο λόγος», όπως και η σκέψη μας, πρέπει, και είναι «ζωντανά»… Από αυτό
βεβαίως και ξεχωρίζεις αυτούς τους ανθρώπους για τη γνησιότητα τους, (όταν δεν
είσαι σε θέση να νιώσεις το ενεργειακό τους πεδίο), και σε καμία περίπτωση από
το πόσα γνωρίζουν για τα «εσωτερικά» πράγματα, το τι κυκλοφορεί δεξιά αριστερά
στους «κύκλους» των «εξελιγμένων», πόσους συγγραφείς γνωρίζουν και ποιους, ή τι
βιβλία έχουν διαβάσει… Κι αυτό, είναι επίσης αστείο…. Αν και οι περισσότεροι, σίγουρα
θα έχουν διαβάσει άπειρα συγγράμματα, τα οποία βεβαίως και εγκατέλειψαν
ανακαλύπτοντας τελικά την ατομική τους αλήθεια, ή τσεκάροντας μέσα τους όλα όσα
επιβεβαίωσαν από τα γραφόμενα. Γιατί όλα τα βιβλία του κόσμου δεν είναι παρά νεκρή
γνώση, αν ο άνθρωπος δεν βιώνει στην κάθε του στιγμή τη ζωή που ρέει μέσα του,
όντας ενωμένος ο ίδιος μαζί της σε κάθε του πνοή…
Μπορούμε να
μιλήσουμε πάντα, και μόνο, για ότι έχουμε ζήσει οπότε, ότι έχουμε αισθανθεί,
ότι έχει γίνει ένα με μας με την έννοια ότι δεν είμαστε χώρια του. Αυτό λοιπόν,
είναι και το πρώτο βήμα στον Πνευματικό Δρόμο: Να μαθητεύσουμε, στο να μάθουμε
να μιλάμε, (άρα εκπαιδευόμενοι και να σκεφτόμαστε), μονάχα γι’ αυτά που
κατέχουμε. Όχι τι κάνουν, ή τι λένε οι άλλοι, όσο διάσημοι, πετυχημένοι,
υπέροχοι κι αν φαντάζουν στη ματιά μας, με μόνιμα αυτή μας τη ματιά να αγνοεί
την υπέροχη ξεχωριστότητα μας, η οποία δεν έχει κάνει ποτέ μέχρι τώρα εμφάνιση,
ακριβώς επειδή δεν την αναζητήσαμε, αναλωνόμενοι μονίμως στη σύγκριση μας «με
άλλους»… Ούτε βεβαίως βασισμένοι στην «επανάληψη», σκέψεων, μηχανικών συνηθειών,
πιστεύω, καθορισμών και πεποιθήσεων, που μας εγκλωβίζουν σε καλούπια και
περιορισμούς, μη μπορώντας μας να ξεφύγουμε από τις δημιουργούμενες φυλακές μας,
που μόνιμα συντηρούμε…
Είμαστε
παιδιά Θεού, όπως κι αν το συλλαμβάνει ή το κατανοεί αγαπητοί μου ο καθένας
μας. Όπως κι αν τον ενώνει μαζί Του… Αυτός είναι και ο κάθε δικός μας Δρόμος.
Δεν υπάρχει ένας Δρόμος. Σημασία έχει να πειστούμε να δοκιμάσουμε να αισθανθούμε
πως είμαστε ήδη ενωμένοι μαζί Του, οπότε κατόπιν Τον φέρουμε μέσα μας λόγω της
κατάλληλης προετοιμασίας μας γι’ αυτό…. Λόγω της μαθητείας μας που επέφερε
καρπούς… Λόγω του ότι καταφέραμε να νιώθουμε κατ’ αρχήν με τις πράξεις, τις
σκέψεις, τα συναισθήματα και τα λόγια μας Άξιοι, να ανήκουμε στην τεράστια
οικογένεια Του, κι όχι χώρια της. Γιατί πίστεψε με: Ο μόνος μας διαχωρισμός από
Αυτόν, είναι πραγματικά τα εμπόδια που ο ίδιοι έχουμε θέσει ως ξεχωριστοί από
τη Χάρη του… Κι ας τον έχουμε ως Ιδέα, Αίσθηση, Κενό, Ευδαιμονία, Παρουσία,
Ενέργεια, Σύμπαν, Ανεκδήλωτο, τον γεράκο με τη γενειάδα… Όλα αυτά, το πως
δηλαδή τον έχουμε στο κεφάλι μας δεν έχουν καμία απολύτως σημασία…
Σημασία έχει
το βίωμα μας μαζί Του! Έτσι κι αλλιώς, όπως κι αν ξεκινήσουμε να αποφασίσουμε
να ενωθούμε, όταν θα φτάσουμε να βιώνουμε αυτή την ένωση επίσης πίστεψε με, δεν
υπάρχει κάτι να περιγράψει αυτό που θα ζούμε γιατί τίποτα αυτού του κόσμου δεν
θα μας είναι ικανό να μπορεί να το χωρέσει… Αξία έχει, να νιώσουμε ενωμένοι…
Όλα όσα θα ζούμε έκτοτε, θα αποτελούν και ότι έχει περιγραφεί άστοχα ως έννοια με
τη λέξη: Φώτιση… Γιατί δεν πρόκειται για έννοια, αλλά για ζωή… Από εκεί και
πέρα το μόνο που θα αλλάζει, θα είναι ότι θα πορευόμαστε όλο και βαθύτερα από το
αρχικό βίωμα της ένωσης μας, όλο και διαυγέστερα, όλο και πλατύτερα κι αυτό, δίχως
τέλος….
Καλώς ήρθες!
