Τα πάντα είναι εδώ!
Το μέσα είναι έξω, και το έξω μέσα σε
μας...
Η
πραγματική απελευθέρωση του ανθρώπου έχει να κάνει (ας το πούμε) με τρία
στάδια. Είναι μία διαβαθμισμένη σειρά καταστάσεων που έχει τη δυνατότητα η συνείδηση του ανθρώπου να συλλάβει, να
γνωρίσει, και να διαπιστώσει βιωματικά, μόνο σε ατομικό επίπεδο:
1.Ανακάλυψη
(αναθύμηση), άρα γνωριμία, και διαπίστωση του τι είναι το «μέσα του».
2.Βίωση
του μη διαχωρισμού του ίδιου από αυτό, αλλά και όλου του κόσμου που περιβάλλει
τον ίδιο και τα πάντα. Βίωση ότι όλα δηλαδή εξ’ αρχής μέσα και έξω ήταν
ανέκαθεν ένα.
3.Βίωση,
πέραν των δύο (αν και ενωμένων καταστάσεων) άρα βίωση πέρα και από την ενότητα...
Όλα μας τα προβλήματα ξεκινούν από το
γεγονός της μη ορθής αντίληψης του «τι» είναι το μέσα μας. Νομίζουμε πως είναι οι
σκέψεις και τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται απ’ όλα όσα συμβαίνουν στην εξωτερική
μας ζωή. Ακόμα κι όταν είμαστε ολομόναχοι, ακόμα κι όταν έχουμε τα μάτια μας
κλειστά ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας, ή καθισμένοι στον άνετο καναπέ μας, μέσα
μας, παραμένουν ως έχουν όλα τα σκηνικά της ζωής μας, οι άνθρωποι, οι τόποι, τα
πράγματα, τα προβλήματα. Το μέσα μας όμως, δεν είναι όλα αυτά... Εμείς τα έξω
τα έχουμε «βάλει» απλά μέσα μας, γιατί επιλέγουμε να αποτελείται η ζωή μας, μόνο
από τον εξωτερικό φαινόμενο κόσμο που ζούμε, οπότε σε αυτόν αποκλειστικά βρίσκεται
η προσοχή μας.
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος κόσμος. Από
αυτόν μάλιστα πηγάζουν όλα όσα υπάρχουν ως
αυτά που γνωρίζουμε. Μέσα του «χτίζουμε» την προσωπική μας ζωή, και από
αυτόν προέρχονται εξίσου ως οι πολλές «κοινές» νοοτροπίες που αποτελούν το λεγόμενο
«συλλογικό ασυνείδητο», και όλα όσα περιλαμβάνει ο αντικειμενικός κόσμος όλων μας,
απλά σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από αυτή του προσωπικού.
Έχουμε
λοιπόν την δυνατότητα (κι έτσι γίνεται συνειδητά και μη,) με τις δυνάμεις του ο
καθένας μας να διαφοροποιούμε τον κόσμο μας και τη ζωή μας ατομικά. Δεν
μπορούμε όμως να επέμβουμε στο παραμικρό, όσον αφορά την αλλαγή όλου του υπόλοιπου
κόσμου.
Για
να επέλθει αλλαγή συλλογικά, μόνο μέσα από την αλλαγή της κάθε ατομικότητας
είναι δυνατόν, και ποτέ ως συνόλου γιατί η ανύψωση της συνείδησης,
πραγματοποιείται πάντα μέσα στον καθένα χωριστά. Σαν αποτέλεσμα θα αλλάξει το
σύνολο μεν, αλλά επειδή μία μία οι ατομικότητες θα έχουν πρώτιστα μεταμορφωθεί.
Το
σύνολο ως σύνολο μπορεί να επηρεαστεί μόνο, κι αυτό υποσυνείδητα. Όχι να
αλλάξει. Γιατί ουσιαστική μετατόπιση συνείδησης δεν δύναται να συμβεί μόνο από
έναν στιγμιαίο επηρεασμό που δεν αγγίζει τίποτα πιο βαθιά. Ο όχλος, πάντα
αποτελούσε και αποτελεί τη νοοτροπία αλλά και τη λειτουργία του κοπαδιού.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σε
ατομικό επίπεδο για το σύνολο, είναι να επηρεάσουμε προς το θετικό, όλους όσους
μας περιβάλλουν, κι αυτό, υπό προϋποθέσεις. Δεν είναι όλοι έτοιμοι… Απλά με την
δική μας κατά βάση αλλαγμένη ενεργειακή εκπομπή, τις δράσεις της ζωής μας ως το
παράδειγμα της προσωπικής μας αλλαγής που μπορεί να διαπιστωθεί αντικειμενικά,
αλλά και τα λόγια, όπως και τη συμπεριφορά μας, μαζί με την αντιμετώπιση των
καταστάσεων μπορούμε μόνο, να τους «ξυπνήσουμε» απλά μία ανάγκη (αν υφίσταται
ήδη εντός τους έτοιμη να ενεργοποιηθεί). Μέσω αυτής λοιπόν είθισται να στραφούν μέσα
τους, αλλά και γενικότερα να ξεκινήσουν να ψάχνουν για το τι συμβαίνει, και τι
θα μπορούσαν (ίσως), να κάνουν οι ίδιοι για να βελτιώσουν τη ζωή τους. (Βλέποντας
τη δική μας βελτιωμένη εκδοχή). Όλοι, έτσι ξεκινάμε. Στην πορεία, σαφώς και θα αναλάβουν
τον εαυτό τους και τη ζωή τους αποφασίζοντας πλέον να το κάνουν πιο σοβαρά και
πιο συνειδητά. Γιατί προχωρώντας, θα στραφούν βαθύτερα σε ερωτήματα που κανείς στη ζωή τους
δεν τους έχει ικανοποιήσει ποτέ με τις εξωτερικές, καθαρά νοητικές επεξηγήσεις
που τους έχει δώσει. Όμως, ότι μόλις περιγράφηκε τελικά, είναι λες και γίνεται
από μόνο του… Διότι εμείς, δεν έχουμε καμία πρόθεση να αλλάξουμε κανέναν. Έχουμε
διαπιστώσει πως δεν είναι κάτι που γίνεται «με το ζόρι» γνωρίζοντας το από εμάς.
Αν έχουμε προχωρήσει από την αρχική μας αφετηρία έχει γίνει χωρίς πίεση, απλά
επειδή το θελήσαμε. Τώρα, είμαστε απλά αυτοί που είμαστε, και κάτι άλλο
αποφασίζει, καί το ποιοι θα μας πλησιάσουν, καί το τι είναι αυτό που
χρειάζονται, αλλά καί το τι είναι αυτό που θα τους προσφέρουμε (αν τελικά τους
το προσφέρουμε). Όπως ακριβώς «μαγικά» εμείς παλαιότερα ακούσαμε τα λόγια που έπρεπε,
γνωρίσαμε τους ιδανικούς ανθρώπους και μάλιστα στην πιο κατάλληλη.
Και ενώ από τη Φυσική τελευταία έχει
διαπιστωθεί, και έχει γίνει γνωστό και σε μας πως ο παρατηρητής αλλάζει το
αποτέλεσμα, τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει πως όπως αποφασίσουμε να
είμαστε, αυτό και θα ζήσουμε; Αλλάζουν οι καταστάσεις; Όχι. Εμείς είμαστε σε
μια εσωτερική κατάσταση τέτοια που ότι και να συμβεί, δεν δύναται να μας απομακρύνει
από αυτήν. Είναι ότι συζητάμε εδώ. Αποφασίζουμε εκ των προτέρων λοιπόν για την
ευτυχία, όπως και για τη δυστυχία μας. Σε ποιον όμως βαθμό το συνειδητοποιούμε
αυτό; Όταν τώρα που συζητάμε είμαστε χάλια, και περιμένουμε να αλλάξουν τα
πράγματα για «να γίνουμε καλά», τι είναι αυτό τελικά που δεν αναγνωρίζουμε; Ότι
και να γίνουν όπως τα θέλουμε, πάλι δεν θα είμαστε καλά! Μη ευχαριστημένοι όμως
και άδειοι, έχουμε απλά μία άποψη περί του τι «φταίει γι’ αυτό» (γιατί μας το
λέει το μυαλό μας), οπότε γνωρίζουμε τι είναι αυτό που κυνηγάμε για να… Κι όσο δεν
μας κάθεται βέβαια, έχουμε ως δικαιολογία πως αυτό που θεωρούμε μας λείπει φταίει για τη δυσαρέσκεια
μας. Όταν κάτσει όμως, έχετε παρατηρήσει πως πάλι, κάτι άλλο θεωρούμε πως μας χαλάει
που απλά πριν δεν βλέπαμε; Και πάει λέγοντας. Αυτά είναι τα παιχνίδια του μυαλού…
Προσάπτει, απλές γνώμες… Μπορεί αυτό, αλλά μπορεί και το άλλο. Κι εμείς
τρέχουμε…
Για να εξηγήσουμε πως λειτουργεί όλο
αυτό χρειάζεται να πούμε πως ο εσωτερικός αυτός κόσμος είναι αποτελούμενος μεν
από ύλη, αλλά όχι τη συμπαγής ύλη που γνωρίζουμε. Τα μόρια του δεν κάνουν τόσο
«σφικτές» ενώσεις μεταξύ τους ώστε να σχηματίζουν αντικείμενα που να είναι τόσο
στέρεα, που να έχουν συγκεκριμένη δομή, σχήμα και όρια στη μορφή τους, και να μπορούμε
να πούμε πως «αυτό είναι εκεί, ως εδώ», ή «το άλλο είναι δίπλα», ή το παραδίπλα
«αρχίζει και τελειώνει εκεί», ή το απέναντι «έχει αυτές τις σταθερές διαστάσεις».
Αντικείμενα με συγκεκριμένη μάζα γίνονται αντιληπτά από εμάς μόνο μέσα από τις πέντε
αισθήσεις μας στον υλικό κόσμο. Του κόσμου για τον οποίο συζητάμε τα αντίστοιχα
του «αντικείμενα», (που δεν είναι, αλλά τα χαρακτηρίζουμε έτσι για λόγους σαφήνειας,)
από τον εδώ κόσμο μας δεν γίνονται αντιληπτά. Σίγουρα όχι από την αφή και την
όραση που είναι οι πιο «χοντροειδής» από τις αισθήσεις μας. Από τη γεύση όμως, την
ακοή και την όσφρηση περιστασιακά, δημιουργείται κάλλιστα η δυνατότητα κάποιες
φορές να συμβαίνει. Δεν σας έχει τύχει να ακούσετε κάτι που αποδίδετε ότι έρχεται ως
ήχος απλά από μακριά γι’ αυτό και δεν βλέπετε την πηγή του; Ή να το ακούτε μόνο
εσείς; Ή να μυρίζετε από το πουθενά λουλούδια, αιθέριο έλαιο; Ή από την άλλη
να νιώθετε μια γλύκα στο στόμα δίχως κάποια προφανή αιτία;
Ο κόσμος αυτός αποτελείται από μία ενιαία
λεπτοφυή ουσία που μπορεί να περιγραφεί ως μία θάλασσα που καλύπτει τα πάντα.
Όπως ακριβώς είναι και ο αέρας που αναπνέουμε ο οποίος βρίσκεται σε κίνηση
διαρκώς και παντού. Εντός αυτής της ενεργειακής θάλασσας μπορεί και
εισβάλει η βούληση του ανθρώπου οπότε και να την διαφοροποιήσει. Συγκεντρώνει μέσω
της επέμβασης αυτής κάποια από τα σωματίδια της φέρνοντας τα μαζί σε
ομάδες, τα οποία εμφανίζουν χρώμα, συγκεκριμένη δομή αλλά και σχήμα, ανάλογο
προς την ψυχολογική κατάσταση του ενεργούντα, δηλαδή του ανθρώπου με το συνονθύλευμα
της ενέργειας του με την οποία τα δόνησε.
Όταν το δημιουργούμενο αυτό «αντικείμενο»
φτάσει σε ένα άγνωστο προς εμάς όριο, αρκετά δομημένο ως προς την αναγκαιότητα
του, προβαίνει σε μία ωρίμανση τέτοια, που εξαιτίας της δύναμης θέλησης του
ατόμου, κατακρημνίζεται από τον «εκεί», στον υλικό κόσμο και κατ’ αυτόν τον
τρόπο «υλοποιείται» , εμφανίζεται εδώ. Έτσι, δεν είναι πια μέσα μονάχα στον
άνθρωπο, αλλά μπορεί και συλλαμβάνεται πλέον και από όλους μας ως αντικειμενικό
φαινόμενο μπρος τα μάτια μας.
Την υλοποίηση αυτή μπορούμε πιο εύκολα
να την κατανοήσουμε αν σκεφτούμε το πως ο άνθρωπος φτιάχνει τα απτά αντικείμενα,
για να μπορέσουμε κατόπιν να διανοηθούμε τη φύση της δημιουργίας των συμβάντων,
των βιωμάτων κλπ. Έτσι ο άνθρωπος πρώτα κάνει μία σκέψη. Μετά, χρησιμοποιεί
κάποια ήδη υπαρκτά υλικά τα οποία τα αναμιγνύει, ή τα σμιλεύει, πολλές φορές
αλλάζοντας ακόμα και εντελώς την αρχική υλική τους σύσταση, οπότε φτάνει να
το κάνει κάτι άλλο. Έτσι, «φτιάχνει» με τα χέρια του στον εδώ κόσμο μας ένα
αντικείμενο που συνέλαβε μεν αρχικά στον αόρατο κόσμο της σκέψης, αλλά
μετέπειτα, το «εμφάνισε» και εδώ με την προσωπική του συμβολή. Όμως εκεί, είχε
ήδη δημιουργήσει την εικόνα του.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τη ζωή
μας και τις καταστάσεις όπως και τα συμβάντα. Μόνο που δεν «φτιάχνονται» κατ’
ευθείαν από υπάρχοντα υλικά πράγματα, αλλά από τη σκέψη του, μέσω της νοητικής
ύλης που περιγράψαμε.
Σε αυτόν λοιπόν τον νοητικό κόσμο τι
υπάρχει; Εύκολα θα πούμε εν δυνάμει… τα
πάντα. Και θα σας πω όχι. Υπάρχουν, μόνο όλα όσα, αρκεί έστω και ένας από εμάς
να το έχει ήδη σκεφτεί. Από αυτή την άποψη υπάρχουν όλα ως σκέψεις, και μπορεί
ο καθένας μας να πάρει, να συλλάβει, να έλξει, να του κολλήσει στο μυαλό από
εκεί, οτιδήποτε «ταιριάζει» με την ψυχολογική κατάσταση της στιγμής.
Στο νοητικό αυτό πεδίο λοιπόν συμπεραίνουμε
πως υπάρχει μονάχα το παρελθόν. Πράγματα
που έχουν γίνει, αλλά και όλες μα όλες οι σκέψεις του ανθρώπινου είδους από τη
δημιουργία του μέχρι και σήμερα, ακόμα και αυτές που ποτέ δεν έφτασαν να έχουν
την κατάλληλη δύναμη να υλοποιηθούν. Είναι, όλα τα πράγματα που γνωρίζουμε ως
άνθρωποι. Και τι κάνουμε; Το ερώτημα αφορά οτιδήποτε κι αν κάνουμε. Απλά,
παίρνουμε από αυτό το πεδίο την κάθε μας ιδέα, γνώμη, κατάσταση, δηλαδή απλά
αποτυπώνεται μέσα μας, οπότε μιμούμαστε τελικά πάντα κάτι. Δεν αποφασίζουμε
ποτέ εμείς. Αποφασίζουν μόνιμα οι σκέψεις που μας καρφώνονται στο μυαλό ερχόμενες
από το πουθενά, νομίζοντας πως εμείς τις σκεφτήκαμε και είναι δικές μας. Ενώ,
μπορεί να είναι των προγόνων μας, των γειτόνων, η οποιουδήποτε άλλου έχει
βρεθεί στο παρελθόν σε ανάλογη θέση την πρώτη πρώτη φορά δημιουργίας τους. Κι
επειδή τις συνειδητοποιούμε ατομικά, νομίζουμε πως είναι το μυστικό μας, ενώ το
πεδίο είναι ανοιχτό να συλληφθούν από οποιονδήποτε. Μην ξεχνάμε πως το πεδίο
είναι ενιαίο. Έχουμε πλήρη άγνοια όμως ως προς αυτό…
Ε, λοιπόν ότι περιγράφηκε μόλις είναι
το έξω που ζούμε, που το βλέπουμε να αντανακλάται μέσα μας, θεωρώντας πως είναι
το μέσα μας. Μα μέσα του, ενώ βρίσκουμε μόνο γνωστά παρελθούσα πράγματα επειδή
δεν τα είχαμε οι ίδιοι συλλάβει ξανά, θεωρούμε πως με αυτά εκείνη τη στιγμή,
αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Πως όμως υπάρχει περίπτωση να ζήσουμε ένα
μέλλον άλλο, καθοδηγούμενοι από το παρελθόν όταν το ίδιο το παρελθόν είναι απλά
μία επανάληψη ούτως ή άλλως; Και πως επίσης θα συλλάβουμε κάτι διάφορο της κατάστασης
που ήδη είμαστε; Αφού η ίδια η κατάσταση θα έλξει απλά το όμοιο της; Αν για
παράδειγμα βρισκόμαστε σε κατάθλιψη, και όλη μας η ζωή κατακλύζεται από τέτοια
δεδομένα, σκεφτόμενοι, δεν υπάρχει περίπτωση κάτι άλλο να εισπράξουμε εντός. Αφού
σε αυτό είμαστε μονίμως. Κι όσο πιο πολύ εξακολουθούμε το ίδιο, τόσο
περισσότερο θα έλκουμε το όμοιο του…
Το νοητικό πεδίο σε μια πιο βαθιά του
ερμηνεία όμως, δεν αφορά τα ήδη διαμορφωμένα αντικείμενα που έχει μέσα του. Το
ίδιο το πεδίο, από την οπτική των τοιχωμάτων του αν θέλετε, διακρίνεται ως μία
φούσκα, γεμάτη από αδιάπλαστη ύλη, έτοιμη μόνιμα να δονηθεί, και να διαμορφώσει,
ότι ο άνθρωπος αποφασίσει. Να υλοποιήσει οπότε, (γιατί έχει αυτή τη
δυνατότητα), πράγματα που θα τα «γίνουν» από το ίδιο σκέψη, αλλά που δεν
υπάρχουν ήδη μέσα στον νοητικό πεδίο. Σε αυτήν μονάχα την περίπτωση έχει τη
δυνατότητα το μέλλον του να είναι διαφορετικό από το παρελθόν του. Ειδάλλως,
ζει μόνιμα μία εγκλωβιστική επανάληψη όλων όσων τον έχουν διαμορφώσει και
φτιάξει από παιδί. Εκτελεί απλά ένα πρόγραμμα όπως ακριβώς κάνει και ένας
ηλεκτρονικός υπολογιστής, απλά και μόνο γιατί «ταυτίζεται» μονάχα. Δεν
δημιουργεί ο ίδιος.
Επειδή όμως ο άνθρωπος μπορεί και «να
δημιουργεί σκέψη», αλλά και να δημιουργεί «με την υπάρχουσα σκέψη», γι’ αυτό
και είναι δημιουργός. Γιατί η σκέψη είναι η αρχή του κάθε τι πριν φτάσει σε ωρίμανση
υλοποίησης - εμφάνισης στην ύλη. Είναι ακριβώς όπως κάθε εγκυμοσύνη που θέλει
τον χρόνο της ως την γέννηση, εμφάνιση του παιδιού. «Εν αρχή ήν ο Λόγος» όμως.
Η αιτία δημιουργίας του κάθε τι, κρύβεται πάντα πριν, και πίσω από την κάθε του
εμφάνιση. Τίποτα λοιπόν «δεν είναι τυχαίο». Απλά η συλλογική συνείδηση
κατασκευάζει μη συνειδητά, συγκεντρώνοντας το ανάλογο δυναμικό. Έτσι έχουμε
γεγονότα τρανταχτά από πολλές κοινές συνειδήσεις, μικρότερα, μιας ομάδας
ατόμων, και ακόμα πιο μικρά, σε ατομικό επίπεδο.
Για να γίνει συνειδητή η κάθε δημιουργία,
πρέπει ο άνθρωπος να διαχειριστεί τη λεγόμενη ελεύθερη βούληση του. Και για να
φτάσει σε αυτήν ώστε να τη χρησιμοποιεί, είναι αναγκαίο να βρίσκεται σε μια μαθητεία
η οποία χρειάζεται σπουδή. Χρειάζεται εργασία, προσοχή και υπομονή για να παραχθεί
έργο, δηλαδή να πραγματοποιηθεί στον κατάλληλο χρόνο μία μετατόπιση της
συνείδησης του από τα εξωτερικά πράγματα, στην πηγή των αιτιών τους, ώστε να
είναι σε θέση να πάρει τη μοίρα του κατόπιν στα χέρια του. Ή ευστοχότερα τη
μοίρα της εξέλιξης του στα χέρια του. Γιατί στην ουσία, με τις δυνάμεις και την
προσήλωση του μόνο μπορεί να προχωρήσει. Δεν μπορεί ούτε κάποιος «να μας
εξελίξει», αλλά και ούτε να κάνει αυτή τη δουλειά για μας. Υπάρχει και η
«γραφειοκρατία» κατά κάποιον τρόπο του αόρατου όπως και η «βαθμολόγηση» του. Το
ίδιο το σύμπαν καταγράφει και την παραμικρή μας κίνηση. Πόσο μάλλον την πρόοδο μας
ως συνειδήσεις στο ταξίδι μας μέσα από τη συνειδητότητα και την εστίαση της προσοχής.
Εδώ φυσικά, δεν αναφερόμαστε στα
εξωτερικά γεγονότα. Τα εξωτερικά, είναι πάντα απόρροια της εσωτερικής μας κατάστασης.
Μιλάμε, για τη διαχείριση των φορέων μας, και την ευτυχία μας. Όχι το «τι» θα
γίνει στη ζωή μας. Αυτό είναι το τελευταίο, μια και όλα όσα ζούμε, υπάρχουν,
ακριβώς για την εξέλιξη μας και δεν εξυπηρετούν κανέναν απολύτως άλλον σκοπό.
Με τα παραπάνω, διαπιστώνουμε τους
λόγους για τους οποίους γίνεται απαιτητό να αλλάζουμε ένας ένας, ώστε να μπορεί
να υπάρξει και ελπίδα, να αλλάξει κάποτε και συνολικά ο κόσμος που ζούμε. Η
σκέψη, είναι κυρίαρχη!
Σε αυτό έγκειται και η διαφορά του
ανθρώπου, καθώς και η ανωτερότητα του σε σχέση με τα υπόλοιπα πλάσματα του
πλανήτη. Τα ζώα λειτουργούν μονάχα με τα ένστικτα επιβίωσης. Ο άνθρωπος έχει
ένα σιν εκτός των ενστίκτων, γιατί μπορεί να λειτουργεί και με το νου. Δηλαδή
να «αποφασίζει» το «πως» θα λειτουργήσει. Να αποφασίζει να δημιουργήσει σκέψη,
ή να εκμεταλλευτεί κάποια από αυτές που συλλαμβάνει υιοθετώντας την επειδή τον
εξυπηρετούν. Δεν είναι ζώο. Έχει ως δώρο τη δυνατότητα «να γίνει» Άνθρωπος. Αν
όμως συνειδησιακά βρίσκεται στο επίπεδο του ζώου, απλά λειτουργεί ως
«ζωάνθρωπος». Δηλαδή βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της μετατόπισης του από το ζωικό
επίπεδο σε αυτό του Ανθρώπου, αλλά δεν το έχει ακόμα κατακτήσει. Αυτό γίνεται
μόνο συνειδητά, και ποτέ από μόνο του. Από μόνοι τους, λειτουργούν μονάχα οι μηχανισμοί
που σχετίζονται με τα ένστικτα μια και εκεί, δεν είναι απαραίτητη η συνεισφορά της
σκέψης.
Να ο λόγος που υπάρχει το τρίτο στάδιο
από τα τρία που αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου. Και γι’ αυτό και είναι απαιτητές
οι διαλογιστικές τεχνικές για τον άνθρωπο. Για να καταφέρει τουλάχιστον αρχικά
όταν είναι μόνος, σε γκρουπ διαλογισμών, ή όταν ο ίδιος έχει βάλει τον
καθημερινό διαλογισμό στη ζωή του, να ξεφεύγει από την εξωτερική ζωή, και να
μην παραμένει σ’ αυτήν μέσα του όταν χαλαρώνει μόνος. Γιατί εκείνη ακριβώς τη
στιγμή μπρος του, δεν υπάρχει αντικειμενικά τίποτα από τη ζωή του. Να μάθει δηλαδή
να ηρεμεί εσωτερικά, δίχως την ένταση του νου. Αργότερα, αποταυτισμένος ακόμα και
εντελώς από κάθε μορφή – σκέψη. Η εκπαίδευση του στέφεται από επιτυχία, όταν τελικά
καταφέρνει να βρεθεί, εντελώς έξω από το πεδίο της σκέψης…
Για να μάθουμε να σκεφτόμαστε, πρέπει
πρώτα να συνειδητοποιήσουμε πως το μέσα μας, δεν είναι η εξωτερική μας ζωή.
Λόγω της συνειδητότητας μας που είναι μόνιμα προσανατολισμένη σε αυτήν απλά η
προσοχή μας ακόμα και στρεφόμενη εντός, πάλι στην εξωτερική ζωή βρίσκεται. Επειδή
όμως δεν γνωρίζουμε την ύπαρξη άλλου σταδίου - επιπέδου, δεν συνειδητοποιούμε πως
αυτά τα δύο είναι ένα και το αυτό!
Όταν πραγματικά βιώσει κάποιος το
νοητικό πεδίο στην αγνή του μορφή, δεν θα βρει τίποτα μέσα σε αυτό. Ούτε εικόνες,
ούτε πεθαμένους, ούτε αγίους, ούτε θεούς, ούτε δαίμονες, ούτε συμβάντα, ούτε
πράγματα, ούτε χρώματα, ούτε καν φως. Το πραγματικό πνευματικό φως είναι πολύ
παραπέρα, και δεν είναι «οπτικό» αλλά «αισθαντικό»… Και δεν υπάρχει μέσα του
τίποτα που να παραπέμπει σε μορφές...
Μετά την αποταύτιση από τις μορφές –
σκέψεις μπορεί πλέον να προχωρήσει και παραπέρα, γι’ αυτό και λέμε απαιτητά,
εκμάθηση παύσης της σκέψης, ή ευστοχότερα, υπέρβαση της. Γιατί απλά υπάρχουν πολλά
άλλα πέρα από τη σκέψη και το νοητικό…
Από εδώ αρχίζει να διαφαίνεται αμυδρά
το αληθινό και ποτέ εντός της νόησης. Οι θεωρίες, οι ιδεολογίες, οι γνώμες, δεν
αφορούν την πραγματικότητα γιατί όλα αυτά βρίσκονται και πάλι εντός του πεδίου
της ψευδαίσθησης. Και ψευδαίσθηση, είναι ακριβώς ότι ζούμε, υπάρχουμε, και
έχουμε δημιουργηθεί ως άνθρωποι σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο νομίζοντας πως
όλα όσα υπάρχουν αλλά και είμαστε, είναι μονάχα όσα βλέπουμε, ακούμε,
γευόμαστε, μυρίζουμε και ακουμπάμε. Απλά, το φάσμα που αντιλαμβανόμαστε, είναι
από αυτά που συλλαμβάνουν μόνο οι πέντε μας αισθήσεις. Έξω, ή πέρα από αυτές
είναι το θέμα τι υπάρχει… Δηλαδή, πέρα από την καθαρά σωματική μας ύπαρξη. Αφού
τα πάντα δημιουργούνται αρχικά στο πεδίο της σκέψης, κι εμείς λοιπόν έχουμε
προέλθει από επάνω, καταλήγοντας κάτω. Γι’ αυτό και σε γραπτά συναντάμε να
αποκαλούνται οι άνθρωποι «νοητικοί πυρήνες». Σπινθήρες, είμαστε πολύ μα πολύ
πιο πάνω, με άλλα χαρακτηριστικά…
Οπότε, δεν δύναται ποτέ να γίνει το
ανάποδο. Να αλλάξει δηλαδή κάτι καθαρά σε εξωτερικό επίπεδο ώστε να αλλάξει
κάτι μέσα μας. Στην ψυχολογία μας, στη διάθεση μας, στο μέλλον μας, στην πρόοδο
μας από την ίδια μας τη συνείδηση, μέχρι και την τελευταία πιο τετριμμένη
διευθέτηση των πραγμάτων της καθημερινής μας ζωής. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί ριζικά
να αλλάξει, ή να «γιατρευτεί» αν δεν αλλάξει η βάση σε μας, και δεν
συνειδητοποιήσουμε και άλλα πράγματα για τον εαυτό μας…
Το πρόβλημα δεν είναι το ότι είμαστε
απλοί άνθρωποι. Το πρόβλημα είναι, ότι νομίζουμε πως είμαστε μόνο αυτό! Να ο
λόγος που είμαστε φυλακισμένοι γιατί ως απλοί άνθρωποι όλος ο αγώνας μας είναι
να γίνουμε κάτι σπουδαίο εξωτερικά, ενώ είμαστε ήδη σπουδαίοι ως ολότητες!
Μοιραία λοιπόν αντιλαμβανόμαστε πως όσο
βρισκόμαστε ως είδος και λειτουργούμε μόνο έως το νοητικό πεδίο ταυτισμένοι με
τα περιεχόμενα του, δεν είμαστε ελεύθεροι, όσες θεωρίες κι αν αναπτύσσουμε,
όσες επαναστάσεις κι αν κάνουμε σε όλη μάλιστα τη γήινη ζωή μας, σε όσους Θεούς
κι αν ορκιζόμαστε ότι πιστεύουμε….
Για το πως και το γιατί βρεθήκαμε εδώ
έχουν γραφτεί διάφορα που τα βρίσκουμε βασικά σε αρχαία κείμενα. Όμως παρόμοια είναι
και αυτά που λέγονται από φωτισμένους ανθρώπους που κατά καιρούς έζησαν και
ζουν ανάμεσα μας. Τίποτα από αυτά δεν μας εξυπηρετεί όμως πρακτικά, παρά μόνο
στο να μας υποψιάσουν, για να αποφασίσουμε να φτάσουμε στο σημείο να
ανακαλύψουμε μόνοι μας αν και κατά πόσο συμβαίνουν, και τι ακριβώς. Όταν, θα
καταφέρουμε να βρεθούμε στο ανάλογο επίπεδο που θα πληροφορηθούμε άμεσα και βιωματικά για όλα,
τότε θα μπορούμε να φέρουμε και άποψη. Πως αλλιώς νωρίτερα, αν οι ίδιοι δεν τα
έχουμε ζήσει; Καταλαβαίνετε πόσο άχρηστες είναι οι θεωρίες του «μπορεί έτσι», ή
«μπορεί και αλλιώς»;
Αυτό που μετράει, είναι τι κάνουμε λοιπόν
εδώ, τώρα, με όλα όσα μας παρέχονται. Πως επιλέγουμε να ζούμε, και «που» ζούμε
μέσα μας. Μεταφέρουμε τα έξω μέσα, ή αποφασίζουμε να μάθουμε να σκεφτόμαστε, αλλά
και να γνωρίσουμε το πως θα μπορέσουμε να επιλέγουμε από τις σκέψεις που
συλλαμβάνουμε το ποιες θα υιοθετήσουμε. Με ποια κριτήρια; Αυτά, ανήκουν στα
πράγματα που αποτελούν την «ύλη» την μαθητείας μας στη ζωή.
Για να σκεφτούμε ουσιαστικά, μόνο βρισκόμενοι
έξω από τη σκέψη είμαστε σε θέση να μπορέσουμε να το καταφέρουμε. Γιατί είπαμε:
Διαφορετικά, θα παπαγαλίζουμε από το πεδίο της σκέψης ότι «κολλά» στο κεφάλι
μας. Αν όμως στοχαζόμενοι, ή διαλογιζόμενοι αν θέλετε, συλλαμβάνουμε εκτός
νοητικού πεδίου όσα συλλαμβάνουμε, τότε, «κατεβάζουμε» στο νοητικό πεδίο νέες,
φρέσκιες ιδέες που γεννήθηκαν από εμάς. Τότε, το «μπολιάζουμε» με κάτι
πνευματικό… Δονούμε την καθαρή νοητική ύλη δημιουργώντας πλέον ένα «στίγμα»
σκέψης, και επειδή το πεδίο είναι ενιαίο όπως είπαμε, υπάρχει η δυνατότητα να
συλλάβει αυτήν την σκέψη ο οποιοσδήποτε στοχαστεί, αναρωτηθεί, βρεθεί, σε
κατάσταση παρόμοια με αυτή που οι ίδιοι δονηθήκαμε κατά την σύλληψη. Έτσι
γίνεται…
Αυτό κάνουν οι πρωτοπόροι της φυλής,
αλλά και οι άνθρωποι, που δεν δρουν μιμούμενοι τους άλλους στη ζωή τους, αλλά ούτε
και είναι εμποτισμένοι από
προγραμματισμούς. Είναι αυτοί που ενεργούν βάση της καθοδήγησης «του μέσα τους»
που λέμε, ακόμα κι αν κανείς δεν συμφωνεί μαζί τους, κανείς δεν τους
συμμερίζεται, και κανείς δεν έχει ξανακάνει τίποτα από αυτά που οι ίδιοι
τολμούν.
Που κολλάει το συναίσθημα τώρα σε όλα
αυτά; Το συναίσθημα, είναι απλά «η κόλα» για να υλοποιηθεί κάτι. Όταν είμαστε προσκολλημένοι
σε συνήθειες και πεποιθήσεις, νομίζοντας πως αυτό που είμαστε είναι μόνο η
υλική μας υπόσταση, τότε διακατέχεται όλη μας η ζωή από ανασφάλεια, σύνδρομα
κατωτερότητας, εμμονές, ανεπάρκεια, ενοχές, φόβο. Όλοι μας. Έτσι, είναι φυσικό
να λειτουργούμε μόνο με το λεγόμενο «εγώ» που είναι η προσωπικότητα μας,
άρρηκτα συνδεδεμένο με το σαρκικό μας περίβλημα, το σώμα μας. Έχοντας όλα τα
παραπάνω βαριά συναισθηματικά δεδομένα όμως ως αποσκευές, ότι προσπάθεια και να
κάνουμε για να έχουμε μια ζωή με την οποία θα είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι πάει
στο βρόντο. Κι αυτό, γιατί με τα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα μας ότι κι αν
σκεφτούμε, θα το έλξουμε ασυνείδητα με μια «κόλα» που θα το τραβήξει, η οποία συναισθηματικά
θα είναι ανάπηρη. Σημαίνει πως μόνο με την προσωπικότητα μας, ευτυχία στη ζωή,
δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ μας να βιώσουμε. Διότι η πραγματική ευτυχία,
περιλαμβάνει το να γνωρίζουμε το πως έχουν τα πράγματα και στα ανώτερα πεδία
και με βάση αυτά να πορευόμαστε. Όχι μονάχα με τα προβληματικά δεδομένα του εδώ
πεδίου. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να βάλουμε στο παιχνίδι μέσω της βούλησης μας
κι άλλες δυνατότητες μας σε λειτουργία, για να μπορέσουμε να πάρουμε τη ζωή μας
στα χέρια μας.
Αυτό, δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα,
δεν αναλάβουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Με το να πάρουμε πίσω ότι μας ανήκει, και
να εντάξουμε τον εσωτερικό κόσμο στη συνείδηση μας που ενώ υπάρχει, κατακλύζεται
από το εξωτερικό σκηνικό και εξαιτίας αυτού εννοείται πως τον θεωρούμε
ανύπαρκτο. Να καταφέρουμε κατόπιν να συνειδητοποιήσουμε την σύνδεση των δυο
τους ως ένα, και πως όλα προέρχονται από το αόρατο, για να είμαστε έτοιμοι και
για παραπέρα. Μόνο εργαζόμενοι μέσα μας μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την
πραγματικότητα για μας, ώστε να μπορούμε τελικά και μέσα στην ύλη να ζήσουμε
ευτυχισμένοι. Όχι νωρίτερα φίλοι μου. Νωρίτερα, όλα εδώ είναι άσκοπα, παροδικά,
βασανιστικά σκληρά, γεμάτα απογοήτευση και πόνο. Κάποιες στιγμές χαράς βέβαια
τις περνάμε κατά καιρούς, αλλά αντικαθιστούνται πάρα πολύ γρήγορα από κάτι παντελώς
αντίθετο που μετανιώνουμε την ώρα και τη στιγμή που χαρήκαμε…
Η αγάπη, η συμπόνια, η αλήθεια, είναι
πολύ μακρύτερα από τη σκέψη, κι ακόμα μακρύτερα από τον κόσμο που έχουμε μάθει
να ζούμε. Καλά τα λόγια περί εξέλιξης αλλά δεν είναι αυτό η Πνευματικότητα.
Ούτε όμως και όλα όσα ως λάβαρο διαφημίζονται με ταμπέλα «τη θετικότητα» ή την
«θετική σκέψη». Σαφώς και αυτό είναι το πρώτο βήμα αλλά ως εκεί. Όσο υπάρχει ο
διαχωρισμός θετικού – αρνητικού (και αντίστοιχα καλού κακού) όμως, με εμμονική
ταύτιση στο θετικό, εμπεριέχει το κουκούλωμα όλων όσων χρειάζεται να «δει» και
να «αντικρίσει» ο άνθρωπος, τα οποία βρίσκονται πίσω από την ωραιοποιημένη
«βιτρίνα» που έχει φτιάξει για τον εαυτό του. Πρέπει «να δει τι κάνει», και «τι
έχει κάνει» ως τώρα πεντακάθαρα σε όλη μάλιστα του ζωή του. Αν είναι ήδη
ευχαριστημένος με αυτό που είναι, τότε γιατί να ψάξει ενδότερα; Γιατί να
εξελιχθεί αν είναι ήδη όλα καλά; Εδώ, ψάχνουμε τη ρίζα του ανικανοποίητου. Γι’
αυτό, είναι απαιτητό να συνειδητοποιήσουμε αλλά και να παραδεχτούμε «τον κακό»
μας εαυτό πρώτιστα, με όλες τις κεκαλυμμένες προθέσεις που κρύβονται από πίσω
για τις οποίες ντρεπόμαστε, ακριβώς γι’ αυτό και τις καταχωνιάζουμε. Θυμάστε
από παραπάνω; Οι αμυντικές λειτουργίες των ενστίκτων… Επιλέγοντας το θετικό, δεν υπερβαίνουμε το
αρνητικό. Απλά το κρύβουμε.
Όταν «μας δούμε», οπωσδήποτε όχι μόνο
θα ντραπούμε, αλλά θα κλάψουμε πικρά συνειδητοποιώντας τι είμαστε… Αυτός
ακριβώς ο πόνος της συνειδητοποίησης και μόνο, είναι ικανός να «μας εκτινάξει»
έξω, καί από το καλό, καί από το κακό. Να γνωρίζουμε, πως όλα βρίσκονται μέσα
μας. (Εντός του νου μας έτοιμα για εντολές). Και πως εμείς θα επιλέξουμε τι θα
λειτουργούμε. Μόνο βρισκόμενοι έξω από το δίπολο μπορούμε «συνειδητότατα» πλέον
και με επίγνωση να «επιλέξουμε» το θετικό, ως έκφραση μας εξωτερικά. Όχι
νωρίτερα… Νωρίτερα, κινούνται οι προγραμματισμοί προστασίας του εγώ μας, οπότε
αμυνόμαστε μονίμως… Δεν φοβόμαστε τους άλλους τελικά, τον κακό δικό μας εαυτό
φοβόμαστε αγαπητοί μου!
Το καλό και το κακό, το θετικό και το
αρνητικό, βρίσκονται μονάχα εντός τους πεδίου της σκέψης. Γιατί η ίδια η σκέψη
είναι το δίπολο. Και είναι φυσικό. Εκεί αρχίζει ο διαχωρισμός μέσω της κάθε
διαφοροποίησης. Έτσι το «άλλο είναι το κακό» και «άλλο είναι το καλό», κι αυτό,
πάλι συλλαμβάνουσα σκέψη είναι. Την ευδαιμονία όμως για παράδειγμα, ή τη
βιώνεις, ή όχι. Δεν έχει αντίθετο. Δεν μπορείς «να σκεφτείς» την ευδαιμονία.
Δεν είναι εκ’ φύσεως διαχωρίσιμη γιατί ή είναι απλά, (βρίσκεσαι σε αυτήν) ή δεν
είναι. (Βρίσκεσαι τότε δηλαδή απλά στο διαχωρισμό μ’ αρέσει – δεν μ’ αρέσει που
αφορά την προσωπικότητα σου).
Με τον ίδιο τρόπο, αντίθετο δεν έχει ούτε
και η αγάπη. Ή αγαπάς, είσαι δηλαδή ο ίδιος αγάπη, ή δεν έχεις καμία σχέση μαζί
της. Δεν μπορεί να αγαπάς σήμερα, και αύριο με τον άλλον να σκοτώνεσαι επειδή
δεν συμφωνεί μαζί σου ή δεν έκανε αυτό που ήθελες. Τότε, είσαι απλά ακόμα στο
δίπολο… Το πραγματικό, είναι πάνω από τους διαχωρισμούς, ακριβώς επειδή είναι
πάνω από το πεδίο της σκέψης.
Τις σκέψεις τις συλλαμβάνεις, και μόνο
τις βλέπεις. Δεν είσαι μια μούμια όμως που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα. Απλά
δεν καθορίζουν το είναι σου, τη ζωή, αλλά και τη συμπεριφορά σου. Τις κοιτάς,
τις εξετάζεις, χωρίς αναγκαστικά να τις πιστεύεις. Ότι σε καθοδηγεί, είναι
αισθήσεις και βιώματα πρώτιστα. Από αυτά, και αφού είσαι σε επαφή μαζί τους,
μετά, καθορίζεις να σκέφτεσαι ανάλογα, έχοντας τα όμως ως τις βάσεις σου. Ανοιγμένος
σε αυτό το κανάλι, παύεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου. Κοιτάς ήρεμα τη δουλίτσα
σου, εργάζεσαι με τους φορείς σου βλέποντας τους να «σε σκανδαλίζουν» κατά
καιρούς, κι έτσι δυναμώνεις, μια κι Εσύ έχεις πάντα τον τελευταίο λόγο. Αφήνεις
τα πράγματα να συμβαίνουν λοιπόν στη ζωή σου, προσπαθώντας να μην επεμβαίνεις
σχεδόν σε τίποτα. Ο καθένας λογοδοτεί μονάχα στον εαυτό του. Συμπράττεις με τα
πράγματα έτσι, δεν προκαλείς μόνιμα αντιστάσεις. Κάθε τι που έρχεται σε σένα
έχει το λόγο ύπαρξης του και την αιτία δημιουργίας του για την οποία φέρεις την ευθύνη σου. Το γνωρίζεις πως έχεις
λειτουργήσει για την εμφάνιση της γιατί απλά αλλιώς, δεν θα σου εμφανίζονταν!
Το διαχειρίζεσαι λοιπόν «λύνοντας» το σε όσο μεγαλύτερο βάθος συνειδητοποίησης
μπορείς γιατί ξέρεις πως αν δεν το κάνεις, στην καλύτερη περίπτωση θα
ξαναεμφανιστεί λίγο πιο κάτω, στη χειρότερη πολύ αργότερα, με πολύ πιο δύσκολο
σενάριο. Γι’ αυτό και το λύνεις οπότε άμεσα, αναζητώντας και βρίσκοντας, την
αιτία μέσα σου που συνέβαλε στη δημιουργία του, αν βέβαια θέλεις να πάψει να υφίσταται.
Κι αυτό, αναφέρεται στα κακώς κείμενα που λέγαμε παραπάνω των πραγμάτων που ενώ
τα έχουμε, δεν θέλουμε να τα δούμε και να τα παραδεχτούμε. Γνωρίζοντας το όμως,
προκαλείς τα πράγματα. Και ξέρεις, ότι κάθε μα κάθε δυσαρέσκεια σου στο
οτιδήποτε, είναι απλά ένα ακόμα άλυτο ζήτημα μέσα σου.
Η ανώτερη ας το πούμε σκέψη από την
άλλη που υλοποιεί «ευτυχία», έχει να κάνει με το να μην εξαρτάσαι από τα
εξωτερικά. Ξέρεις πως γι’ αυτά, ασχολείται το σύμπαν και σου φέρνει επακριβώς
αυτό που σου αναλογεί. Είναι γιατί είσαι σε επαφή με ότι πραγματικά χρειάζεσαι
και τότε, «συμφωνείς» απόλυτα με αυτό που σου φέρνει το σύμπαν και που ζεις,
γιατί συμπίπτει να είναι ακριβώς αυτό που θέλεις. Δεν υπάρχει καμία διαφωνία.
Οι διαφωνίες από αυτά που μας έρχονται
είναι ακριβώς επειδή άλλα νομίζουμε πως θέλουμε ως προσωπικότητες, και άλλα
πραγματικά χρειαζόμαστε ως αυτό που Είμαστε στ’ αλήθεια. Το σύμπαν αυτό το
γνωρίζει. Εμείς όχι. Υλοποιείς, αυτό που είναι για σένα. Αυτό, για το οποίο
ήρθες εξ’ αρχής εδώ, και ο καθένας μας. Γιατί δεν δύναται από τα πράγματα που
έχουμε ή ζούμε να εξαρτάται το πόσο ευτυχισμένοι είμαστε. Τότε, αυτό από μόνο
του δείχνει αν συμβαίνει, πως κάπου κάνουμε εμείς λάθος. Λάθος, με την έννοια
πως δεν έχουμε ακόμα φτάσει στο μαθησιακό επίπεδο του να «συμπράττουμε» με το
σύμπαν, αντί να προκαλούμε αντιστάσεις προς αυτό.
Η ευτυχία, έγκειται στην ίδια την
κατάσταση της ύπαρξης που Είμαστε. Αν δεν είμαστε ευτυχείς, απλά ακόμα, δεν
είμαστε στη συνειδητοποίηση της μη διαφοροποίησης μας από αυτήν. Σημαίνει πως
έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Έναν δρόμο, που μόνο όταν το αποφασίσουμε
θα τον διαβούμε βήμα το βήμα, ανάσα την ανάσα, στιγμή τη στιγμή…
Να είστε όλοι καλά φίλοι μου, μέσα από
τα τρίσβαθα της καρδιάς μου!
