ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΖΩΗ

Η ζωή, έχει άπειρες πλευρές & όψεις. Λάθος μας μεγάλο το να ταυτοποιούμε τον εαυτό μας σε έναν μονάχα ρόλο & να τον υπερασπιζόμαστε μάλιστα & φανατικά. Όχι!

-Είμαστε & μοναχικοί, & με πλούσια γκάμα αληθινών φίλων εργαζόμενοι με τις σχέσεις μας φροντίζοντας τες, αλλά & εργαζόμενοι σε πρωτογενή βάση με τον εαυτό μας ανεξάρτητα του τι κάνουν «οι φίλοι μας» ή «οι σύντροφοι μας». Η οπτική μας είναι στο τι κάνουμε εμείς, όπως & στο ποια η δική μας ευθύνη μέσα στους δεσμούς που αναπτύσσουμε.

-Είμαστε, & δυνατοί, & ευάλωτοι.

-Καί σοβαροί, & τρελάρες.

-Καί ιδιοφυείς, & ανόητοι πολλές φορές.

-Καί ανιδιοτελής, αλλά & με όρια που καθορίζονται από την ηθική μας!

-Αγαπάμε τους άλλους, αλλά ακριβώς επειδή σεβόμαστε & αγαπάμε τον εαυτό μας!

-Είμαστε & Πνεύμα, & ύλη.

Γι' αυτό φέρουμε ανθρώπινες ιδιότητες με αδυναμίες από τη μια, αλλά χωρίς να είμαστε άτρωτοι από την άλλη όταν καταφέρνουμε να ανυψωνόμαστε πάνω από αυτές. Όμως παράλληλα με την τρωτότητα μας στην ύλη, υπάρχει & η εσώτερη μας δύναμη & μεγαλοψυχία που μπορεί να φτάσει σε υπέρμετρα ύψη!!!

Η ουσία είναι να αποφεύγουμε την πίεση όντες ταυτισμένοι με κάποια μόνο χαρακτηριστικά, ώστε να μπορούμε να εκφράζουμε τα πάντα, έχοντας αναπτύξει όμως επίγνωση της κατάλληλης κάθε φορά λειτουργίας «στην ώρα της», χωρίς να εξαρτόμαστε όμως φυσικά από αυτήν.

Πρέπει να δώσουμε το δικαίωμα στον εαυτό μας & να πονά, & να νιώθει λίγος, & να νιώθει ανασφάλεια, & να νιώθει μικρότητα, & να νιώθει μοναξιά, & να νιώθει θυμό, & να νιώθει ακόμη & αηδία, χωρίς να μας κατηγορούμε γι' αυτά ή να νιώθουμε ένοχοι γιατί θα θέλαμε να υπάρχουν μόνο όμορφα ή ανώτερα αισθήματα μέσα μας αλλά κυρίως, χωρίς όλα τα παραπάνω «άσχημα» συναισθήματα να φτάνουν να μας καθορίζουν. Να δίνουμε χώρο μέσα μας & χρόνο, ώστε να γίνεται επιλογή & μετατροπή τους πριν φτάσουμε να τα λειτουργήσουμε αφού «δεν μας αρέσουν». Κατά βάση να επιτρέψουμε να υπάρχουν, να τα παραδεχτούμε, & να τα αποδεχτούμε.

Είμαστε πολύ πέρα από τα συναισθήματα που νιώθουμε. Ακριβώς γι' αυτό & έχουμε τη δυνατότητα να διαχωριζόμαστε από αυτά κατά βούληση οπότε να αλλάζουν τελικά μόνα τους, όταν όμως ηθελημένα αλλάζουμε την οπτική μας. Αυτό γίνεται μόνο εμβαθύνοντας. Γιατί τα αίτια πάντα της κάθε δυσαρέσκειας μας έχουν να κάνουν με την ταύτιση μας με το ανθρώπινο «εγώ». Αν η ταύτιση αυτή αντικατασταθεί με μια βαθύτερη, αυτόματα μεταμορφώνεται & η οπτική μας, γιατί πλέον «βλέπουμε» από άλλη βάση μέσα μας, χωρίς να βασίζεται στον εγωκεντρισμό του εγώ μας.

Αυτή η αλλαγή είναι η διαφοροποίηση της συνειδησιακής μας θέσης, που λύνει αυτόματα & τα προβλήματα μας. Ή αν θέλετε, αλλάζει τη βαρύτητα που φέρουν στην ψυχολογία μας. Αφού αφαιρέσουμε πρώτα από πάνω μας τον μαύρο χιτώνα της κατάρας του να είμαστε «αμαρτωλοί» από γέννα, & άχρηστα όντα που έχουν κληρονομήσει μόνο ζωώδη ένστικτα, δικαιολογώντας τις πράξης μας εξαιτίας τους, ή χρησιμοποιώντας τα για κάλυψη & αποποίηση των ευθυνών μας. Χιτώνα που μας φόρτωσαν μεν οι άλλοι, αλλά που συνεχίζουμε εμείς να διαιωνίζουμε ως είδος από γενιά σε γενιά δε, γιατί με τα ίδια ακριβώς που μας μάθαμε μαθητεύουμε κι εμείς με τη σειρά μας τα παιδιά μας, με την ιστορία να εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται επ’ άπειρο... Πρέπει να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, & για να σπάσει χρειάζεται να πιστέψουμε, & να φτάσουμε να διαπιστώσουμε πως ναι, έχουμε επιλογή & δεν είμαστε καταδικασμένοι…

Μόνο με την μετατόπιση της συνειδησιακής μας θέσης έχουμε τη δυνατότητα να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πάντα εντελώς διαφορετικά, γιατί τότε θα έχουν όντως αλλάξει τα πράγματα για μας, ενώ σε εξωτερικό επίπεδο όλα θα έχουν παραμείνει επακριβώς τα  ίδια. Αυτό είναι το τεράστιο μυστικό για την ευτυχία μας στην ζωή εδώ!

Ακόμα πιο βαθιά ως επεξήγηση αυτού; Επιτρέποντας στον εαυτό μας να είμαστε & ανώτερα όντα πέραν της ύλης, ταυτιζόμενοι με επιλογή & με αυτή μας την ιδιότητα, γνωρίζουμε πως κάθε αδυναμία μας οφείλεται στην ταύτιση μας μονάχα με την ανθρώπινη μας φύση, που όμως είναι εξολοκλήρου αυτού του κόσμου… Φυσικά περιλαμβάνει το υλικό μας σώμα ως τον φορέα για να βρισκόμαστε εδώ, & το λεγόμενο χαρακτήρα μας με τις πεποιθήσεις του, που & τα δύο μαζί αφορούν αυτό που ονομάζουμε «εγώ» μας, αλλά που τελικά αποτελεί μόνο κατά το ήμισυ αυτό που πραγματικά  είμαστε.

Κανονικά λοιπόν, αυτό που έχουμε την υποχρέωση να βρούμε οι ίδιοι μέσα μας ώστε να το διδάξουμε & στα παιδιά μας, είναι η υπόλοιπη μας ταυτότητα η οποία παραμένει παντελώς άγνωστη, μας φαντάζει γραφική, & είναι παραγκωνισμένη χιλιετηρίδες τώρα… Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα τελικά να αλλάξουμε ώστε να αλλάξουν & τα εξωτερικά πράγματα για μας, όπως φυσικά & να αλλάξει & συλλογικά αυτός ο κόσμος… Γιατί είναι όντως ο μόνος τρόπος & η μοναδική μας ελπίδα.