Ο ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να καταλάβουμε πως ανήκουν στην ίδια κλίμακα. Αυτό σημαίνει πως και όλα τα θετικά αντίστοιχα ανήκουν σε μια άλλη διαφορετική κλίμακα αλλά πιο λεπτοφυή. Η βαρύτητα των αρνητικών συναισθημάτων τα καθιστούν «χαμηλά», να βρίσκονται άρρηκτα συνδεδεμένα με την ύλη και τα εγωιστικά κίνητρα. Τα θετικά συναισθήματα από την άλλη είναι πιο αέρινα, ακριβώς επειδή είναι πιο απομακρυσμένα από τον υλικό κόσμο. Όσο πιο αλτρουιστικά, τόσο πιο κοντά στο ψυχικό επίπεδο.

Όταν επηρεαζόμενοι από τα φαινόμενα αυτού του κόσμου αισθανόμαστε ένα αρνητικό συναίσθημα, (δίχως να γνωρίζουμε πως από εμάς εξαρτάται αν θα συνεχίσουμε να το νιώθουμε ή όχι,) συνήθως καλύπτει όλη την οπτική μας και γινόμαστε έρμαιο του. Γιατί; Γιατί πάνω σε αυτό κολλάνε κι άλλα παρόμοια βαριά συναισθήματα της ίδιας κλίμακας. Κι όσο περισσότερο παραμένουμε αδρανείς, τόσο και χαμηλότερα συναισθήματα συσσωρεύονται, φτάνοντας τελικά να νιώθουμε ράκη.

Όταν αργούμε να πάρουμε απόφαση να φύγουμε από αυτό το επίπεδο των συναισθημάτων δυσκολεύουμε την αποκόλληση μας από αυτό. Για τους καταθλιπτικούς είναι ο λόγος που έχει γίνει αδύνατον να ξεφύγουν γιατί έχει επέλθει τέτοια αποκρυστάλλωση, που χρειάζεται τεράστια δύναμη για να ανακάμψουν. Δύναμη, που τώρα σκορπίζεται στην αναβίωση ξανά και ξανά των καταστάσεων που θεωρούν υπεύθυνες για την κατάσταση τους. Είναι περισσότερο μια οπτική άρνησης, που στερείται λογικής, η οποία τους έχει πείσει πως δεν έχουν πια σωτηρία… Ζουν λοιπόν και θρέφονται ενεργειακά από τόση απογοήτευση, που έχει πάρει πλέον τη μορφή ευχαρίστησης και είναι δεμένοι μαζί της, όσο αρρωστημένο ή παράλογο κι αν ακούγεται αυτό.

Κάθε σώμα μας όσο ενεργειακό - λεπτοφυές ή υλικό - συμπαγές κι αν είναι, θα έπρεπε, να κατευθύνεται από το ανώτερο του. Αναφέρουμε από κάτω προς τα πάνω τα σώματα μας που είναι το καθαρά υλικό, το συναισθηματικό, το νοητικό παραπάνω, κι ακόμα πιο ψηλά το ψυχικό. Θα έπρεπε (για να είμαστε συμβατοί ως προς την φυσιολογική λειτουργία τους) να κατευθύνονται όλα τα κατώτερα σώματα από την Ψυχή μας.

Όταν δεν συμβαίνει αυτό προκαλείται δυσαρμονία και το αποτέλεσμα είναι να πονάμε. Όλος ο αγώνας μας στο υλικό πεδίο είναι με τις δικές μας ατομικές προσπάθειες να καταφέρουμε να επαναφέρουμε την ισορροπία μέσα μας, και να λειτουργήσουμε με τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων χωρίς δυσαρμονίες, που είναι να κατευθύνουμε όλα τα χαμηλότερα από την Ψυχή σώματα μας, με τις κατευθυντήριες παραινέσεις και οδηγίες της ίδιας της Ψυχής με την οποία θα ταυτιστούμε.

Όσο δεν γνωρίζουμε το δρόμο της αυτογνωσίας είμαστε ταυτισμένοι κυρίως με ένα από τα κατώτερα σώματα που σε συνδυασμό με τα άλλα δύο, πορευόμαστε στη ζωή. Αγνοούμε την εσωτερική θεώρηση των πραγμάτων και τις λειτουργίες της ενώ ενεργούν άμεσα σε μας. Συνήθως ότι συμβαίνει στον υλικό κόσμο επηρεάζει το πως νιώθουμε. Κατόπιν το πως νιώθουμε ερμηνεύεται ανταποκρινόμενο από σκέψεις και αξιολογεί.

Έτσι έχουμε έναν από τους τρεις συνδυασμούς.

Είτε τα εξωτερικά ερεθίσματα επηρεάζουν το πως νιώθουμε και ανάλογα σκεφτόμαστε.

Είτε τα συναισθήματα μας καθορίζουν τις σκέψεις μας και βλέπουμε με βάση αυτά.

Είτε οι σκέψεις μας ερμηνεύουν την εξωτερική μας πραγματικότητα και αισθανόμαστε αντίστοιχα.

Να γιατί είμαστε φυλακισμένοι. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον εξωτερικό κόσμο που ζούμε. Περιμένουμε να καλυτερεύσουν τα πράγματα από μόνα τους για να καλυτερεύσει ή να φτιάξει η ψυχολογία και τα συναισθήματα μας. Όμως αυτό, δεν γίνεται ποτέ…

Πάντα «νομίζουμε» για κάτι, που όταν το ζήσουμε τελικά δεν μας ικανοποιεί. Και λέμε: «αλλιώς τα περίμενα κι αλλιώς έγιναν». Ή, ακόμα και να μας ευχαριστεί αυτό που έχουμε ή πετύχαμε μόνιμα θέλουμε κάτι περισσότερο. Τελικά, ακόμα και όλα όσα θέλουμε να γίνουν κάποτε, δεν μένουμε ποτέ να τα απολαύσουμε γιατί δεν βρίσκεται σε αυτά η ευτυχία μας.

Οι  εξωτερικές ικανοποιήσεις είναι πάντοτε παροδικές και απείρως εύθραυστες. Όλο και κάτι εξωτερικό θα έρθει και θα αναιρέσει τον κόσμο μας και ποτέ δεν φτάνουμε να είμαστε ήρεμοι και ισορροπημένοι. Για να είμαστε, χρειάζεται αυτό που λέγεται: «Να τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας». Να έχουμε κατανοήσει πως αυτά που νιώθουμε για μας, δεν πρέπει να επηρεάζονται από τον κόσμο ή τους άλλους, και ούτε να καθοριζόμαστε από οτιδήποτε από έξω όσον αφορά την βαθύτερη ικανοποίηση μας.

Η Ψυχή μας, είναι ήδη σε ευδαιμονική κατάσταση. Ότι λοιπόν περιλαμβάνει ο εξωτερικός κόσμος που μας περιβάλει, αφορά την δική μας δράση στο να μάθουμε να εξισορροπούμε την ψυχολογία μας κάθε φορά που κάτι μας επηρεάζει. Είμαστε εδώ, για να εκφράσουμε την Ψυχή μας με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη δράση μας στον κόσμο. Είμαστε εδώ, για να εκμεταλλευτούμε το εξωτερικό λειτουργώντας με τις ψυχικές μας ιδιότητες. Όχι για να ταυτιστούμε με τα χαμηλά επίπεδα του κόσμου και να ξεχάσουμε την ταυτότητα μας. Δεν είμαστε εδώ για να φτιάξουμε έναν καινούριο εαυτό που θα είναι πειθήνιο όργανο του όποιου περιβάλλοντος γεννηθήκαμε στο οποίο ζούμε, αλλά για να μεταμορφώσουμε την ματιά μας προς αυτό με ανώτερες ποιότητες.

Γι’ αυτό ο κόσμος είναι αντανάκλαση του επιπέδου στο οποίο βρισκόμαστε εσωτερικά, κι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο κόσμος μας είναι αυτό που είναι… Το επίπεδο του κόσμου, λειτουργεί από κάτω προς το πάνω και όχι όπως θα έπρεπε…

Όταν κάτι συμβαίνει και ανισορροπεί την εσώτερη οπτική που θα έπρεπε να έχουμε, είναι καθήκον μας να φροντίσουμε να λειτουργήσουμε από την Ψυχή μας προς τα έξω, και όχι μόνιμα να την αγνοούμε. Χρειάζεται να «καθάρουμε» τον εαυτό μας, και να επαναφέρουμε –ο καθένας μας–την ισορροπία μέσα του.

Να μάθουμε να μην επηρεαζόμαστε από τα φαινόμενα, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, αλλά να καθοδηγούμαστε από τον παράγοντα Ψυχή μέσα μας, που βρίσκεται πάνω από τα τρία κατώτερα μας  σώματα. Πάνω δηλαδή και από τους τρεις αυτούς κόσμους, γιατί πραγματικά πρόκειται για τρία διαφορετικά επίπεδα – κόσμους συνείδησης. Επειδή όμως τα επίπεδα από την ύλη και πάνω βρίσκονται στη σφαίρα του αόρατου, δεν έχουμε την άμεση και απτή αντίληψη της ύπαρξης τους.

Για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε με την Ψυχή μας, χρειάζεται να επαναπροσδιορίζουμε τη θέση μας στον υλικό κόσμο στην επαφή μας με τους άλλους και τα συμβάντα, ανάλογα με το πως εισπράττονται από εμάς, προσπαθώντας να μένουμε ανεπηρέαστοι εσωτερικά. Το βίωμα της ύπαρξης του εαυτού μας εκτός ύλης και υλικού κόσμου είναι το κλειδί, και γι’ αυτό είναι απαραίτητος ο διαλογισμός, η φιλοσοφία, η μελέτη της γνώσης των αρχαίων για την ύπαρξη του αόρατου και της Ψυχής μας, ως την πραγματική μας ταυτότητα.

Μόνο έτσι ο τρόπος ζωής μας θα φτάσει να γίνει ενεργητικός, και θα πάψουμε να λειτουργούμε παθητικά, αντιδρώντας μόνιμα σε ότι τώρα μας παρουσιάζεται. Να γίνουμε εμείς «οι δράστες» της ζωής μας, και όχι να δρα το σώμα μας, τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας, με εμάς να τα ακολουθούμε ως υπηρέτες τους.  

Δεν έχει καμία σημασία τι κάνουμε ή τι πετυχαίνουμε στον κόσμο. Όλα υπάρχουν προς αναγνώριση αυτού που είμαστε πραγματικά, και προς χρησιμοποίηση τους για να εκφράσουμε την Ψυχή μας. Κατεβήκαμε λοιπόν στην κόλαση του υλικού κόσμου, όχι για να την κάνουμε παράδεισο αλλά για να καταλάβουμε πως την κόλαση και το παράδεισο μας οι ίδιοι τον κουβαλάμε μέσα μας, ανεξαρτήτως εξωτερικών καταστάσεων. Η επαφή με τον Εαυτό μας και οι δράσεις μας με την καθοδήγηση του, είναι ο Παράδεισος μας. Κόλαση, η αγνόηση του πραγματικού εαυτού μας, και η προσκόλληση σε ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις τούτου του κόσμου.