ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΑΩ; ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ;

Σας έχει τύχει σίγουρα κάποια στιγμή, το να είναι σχεδόν τα πάντα στη ζωή σας (φαινομενικά) τακτοποιημένα, παρ’ όλα αυτά όμως να νιώθετε άδειοι.
Να μην θέλετε να δείτε κανέναν.
Να μην έχετε την όρεξη να μιλήσετε καν.
Να νιώθετε πως δεν έχετε διάθεση για τίποτα.

Ούτε καν για να ασχοληθείτε και με αυτονόητα πράγματα, ή εργασίες που έχουν συσσωρευτεί, και που μόνο από σας χρειάζεται να γίνουν.
Μία….. «μη διάθεση» για τα πάντα…….

Αυτό που κάνουμε τότε συνήθως είναι να κλεινόμαστε λέμε στον εαυτό μας, βλέποντας πχ μία ταινία, ή πηγαίνοντας μία βόλτα, να προσπαθούμε να ξεχαστούμε, ώστε να βρούμε «τη χαμένη μας διάθεση», ή, να περάσει η ώρα, ώστε αυτή η φάση κάποια στιγμή να αλλάξει …..

Γενικότερα, έχουμε μάθει να περνάμε το χρόνο μας ανταποκρινόμενοι σε εξωτερικά ερεθίσματα, και αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές, με την απαραίτητη παρουσία ανθρώπων. Γιατί όταν δεν είμαστε με ανθρώπους, τότε κάτι άλλο τραβά την προσοχή μας, που ενώ είμαστε μεν μόνοι, η επικέντρωση μας είναι σε αυτό που κάνουμε, οπότε δεν το καταλαβαίνουμε. Μαγείρεμα, πλύσιμο αυτοκινήτου, tv, δουλειές του σπιτιού και μερεμέτια, καθαριότητα, το επάγγελμα μας κλπ

Τα «ζόρια» εμφανίζονται όταν δεν έχουμε κάτι «να κάνουμε» (ώστε η προσοχή να πάει εκεί), και είμαστε και μόνοι….. Και να η μελαγχολία…

Μήπως όμως τότε είναι που πρέπει να στραφούμε λίγο παραπάνω σε μας, και όχι να προσπαθούμε αυτό όταν μας συμβαίνει να το αποφύγουμε;

Μήπως η μελαγχολία αποτελεί μία πύλη, που έχει τη δυνατότητα να μας οδηγήσει από τη μοναξιά που νιώθουμε, στη μοναχικότητα που μας αξίζει;;

Γιατί αυτό ακριβώς, και είναι!

Ας παρατηρήσουμε λοιπόν λίγο:
Μοναξιά είναι λέμε όταν νιώθουμε μόνοι.
Ναι, όμως αυτό δεν ισχύει πολλές φορές, είτε είμαστε με παρέα, είτε κυριολεκτικά μόνοι μας; Δεν είναι κάτι που όταν συμβαίνει μας ενοχλεί και μας πληγώνει βαθιά;
Το έχουμε ποτέ παρατηρήσει; Ή το αφήνουμε απλά να συμβαίνει;

Μήπως; Λέω μήπως, αποφεύγουμε κι όλας να μένουμε μόνοι μας;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ;
Μήπως, φοβόμαστε τελικά να μένουμε μόνοι μας; Κι αυτό που αποφεύγουμε, μήπως είναι ο ίδιος ο εαυτός μας;

Κάποια στιγμή, δεν πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που τελικά φοβόμαστε;

Κάπου είχα διαβάσει, πως «αποφεύγουμε κάτι, όταν δεν μας αρέσει η παρέα του».
Σοφότατο! Ας σκεφτούμε λοιπόν:

Αν μας άρεσε η παρέα μας, δεν θα επιδιώκαμε τη μοναξιά μας;

Τότε θα λεγόταν μοναξιά; Όχι βέβαια. Τότε, θα ήμασταν ευτυχής με τη μοναχικότητα μας……
Να η διαφορά λοιπόν.

Οπότε, αυτοί που είναι μοναχικοί και δεν αισθάνονται μοναξιά, τι κάνουν τέλος πάντων και είναι τόσο καλά;;

Κατ’ αρχήν, «δεν αποφεύγουν» τον εαυτό τους.
Δεν τον κρίνουν, ούτε τον ζορίζουν να ακολουθεί πρότυπα.
Φαίνονται «φευγάτοι» εξωτερικά, μα οι ίδιοι, είναι πραγματικά ήρεμοι.
Δεν προσδιορίζονται από τις παρέες τους, ούτε επηρεάζονται από αυτές.
Ξέρουν, ότι ο καθένας είναι ότι είναι για τον εαυτό του, και έχουν ψάξει και δει, τι συμβαίνει μέσα τους.

Απολαμβάνουν το να ασχολούνται με το τι θέλουν για να είναι καλά. Κι αυτό, δεν έχει να κάνει με τίποτα εξωτερικό. Απολαμβάνουν τον ήλιο, το φαγητό, τα πράγματα που κάνουν μόνοι.

Είναι εκεί. Παρόντες.
Νιώθουν ευγνωμοσύνη με όλα όσα έχουν ήδη, και συνήθως, δεν ζουν στο αύριο.
Όπως τους ταξιδεύει η θάλασσα, τους ταξιδεύει ένα βιβλίο, και η κάθε τους ασχολία.

Βρίσκονται μέσα τους παρατηρώντας τις αισθήσεις τους σε ότι κι αν ζουν.

Αυτά όμως, αφού στράφηκαν προς τον εαυτό τους και έπαψαν να αποφεύγουν αυτά που τους βγαίνουν.

Και τι είναι αυτά;; Η αλήθεια για τους ίδιους.

Πως μπορούμε να απολαύσουμε την παρέα του εαυτού μας, όταν έχουμε χρόνια τώρα στήσει τον εαυτό μας απέναντι ως «δικαστές», ή «κριτές»;
Για ότι δεν έκανε; Για λάθη που προκάλεσε;

Όταν του επιβάλουμε τι «να θέλει», και τι να «πρέπει» να κάνει, ώστε να είναι σωστός για «τους γύρω» και την κοινωνία;

Συνήθως στη μοναξιά μας, πιάνουμε όλα τα προβλήματα που έχουμε, τα ανακυκλώνουμε, και φτάνουμε να νιώθουμε μόνοι και απογοητευμένοι για την άδικη ζωή γενικότερα. Και τότε ακριβώς, είναι η ανάγκη για φυγή….
.
Όμως, μένοντας μόνοι, πρέπει να καταλάβουμε, πως οι επιλογές είναι άπειρες. Και δεν είναι ο μονόδρομος που έχουμε συνηθίσει. Το να ασχολούμαστε δηλαδή με το παρελθόν, και όλα «τα άσχημα της ζωής μας».

Το κάθε μας πρόβλημα, κουβαλώντας το στο κάθε μας τώρα, χάνουμε, οτιδήποτε άλλο βρίσκεται μπροστά μας εκείνη τη στιγμή. Οτιδήποτε.

Μα η ζωή, στο τώρα μας φέρνει τα πάντα, και ποτέ στο αύριο.

Κυνηγώντας κάτι που δεν είναι εδώ, βρισκόμαστε σε ένα τρέξιμο και κυνήγι φαντασμάτων. Κι αυτά τα φαντάσματα, έχουν καθορίσει όλη μας τη ζωή τόσο, που έχουμε πάψει τελικά να ζούμε…….


Εμείς οι ίδιοι όμως το έχουμε κάνει αυτό.
-Χρειάζεται, πραγματικά να καταλάβουμε, πως κανείς έξω από εμάς, δεν μπορεί να μας δώσει τίποτα.
-Πως είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για το τι κάνουμε, πως είμαστε, τι θέλουμε, πως βλέπουμε τον εαυτό μας, που θέλουμε να φτάσουμε……

Το μόνο που κάνουν οι άλλοι, είναι να μας προστατεύουν, (να κρυβόμαστε), από το να μείνουμε μόνοι, ή, να μας ενεργοποιούν πράγματα να κάνουμε, επειδή δεν τα τολμάμε μόνοι μας. Αρεσκόμαστε στο «να έχουμε κοινό», γιατί ζητάμε απεγνωσμένα «να μας εγκρίνουν», όλοι οι άνθρωποι, και ειδικά, οι δικοί μας άνθρωποι.

Πως όμως έχουμε μια τέτοια απαίτηση, όταν μέσα μας, οι ίδιοι, μόνο κατηγορούμε τον εαυτό μας;;;

Θέλουμε να μας εγκρίνουν οι άλλοι, για να μας πείσουν, να εγκρίνουμε εμάς τους ίδιους. Να μας αγαπήσουν δηλαδή, ώστε μετά, να αγαπήσουμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας…

Μα, ότι κι αν κάνουμε «με παρέα», ποτέ δεν θα νιώθουμε τα ίδια με όλους τους άλλους έτσι κι αλλιώς, γιατί τα πάντα, μόνο προσωπικά μπορούμε να τα βιώσουμε.

Είτε με παρέα λοιπόν είτε μόνοι, ότι κι αν βιώνουμε, δεν επηρεάζεται από τους άλλους, παρά μόνο αν εμείς οι ίδιοι είμαστε επικεντρωμένοι σε αυτούς, και όχι στο τι γίνεται μέσα μας.

Επίσης ξέρουμε ότι η μοναχικότητα είναι επιλογή.

Οπότε τι γίνεται;
Βασικό όπως στα πάντα έτσι κι εδώ, είναι να αντιληφθούμε, πως «είμαστε μόνοι»,
έτσι κι αλλιώς. Τότε, όταν πραγματικά το βιώνουμε αυτό, βρισκόμαστε σε μία κατάσταση στην οποία, δεν μας ενοχλεί καθόλου, (είτε έχουμε άτομα κοντά μας, είτε όχι).

Γιατί ακόμα και να έχουμε, απλά θα ξεδιπλώσουμε σε αυτούς, τον «πλούτο» που βρήκαμε μέσα μας τις ώρες της μοναχικότητας μας.

Γιατί όπως έχει ειπωθεί: «Τίποτα δεν μπορείς να δώσεις, αν δεν το έχεις βρει, και δεν το έχεις προσφέρει πρώτα, στον ίδιο τον εαυτό σου».

Και οι αξίες μας; Ποιες είναι οι αξίες μας;
Χιλιάδες. Εκατομμύρια είναι τα πράγματα που μπορούμε να βρούμε μέσα μας. Τη θέση μας σε όλα αυτά.. Και πάνω απ’ όλα, ποιοι επιλέγουμε να είμαστε.

Τότε μοιραζόμαστε.
Όταν απολαμβάνουμε την μοναχικότητα μας, και προσφέρουμε στους ανθρώπους την αλήθεια, που έχουμε αναγνωρίσει…
Αλλιώς; Ρίχνουμε μόνο ευθύνες, και ζητάμε πάντα από τους άλλους να μας δώσουν, ότι οι ίδιοι δεν έχουμε βρει μέσα μας.

Μόνο δύο μοναχικοί άνθρωποι, μπορούν, να επικοινωνήσουν βαθιά  ο ένας με τον άλλον. Αλλιώς, μιλάμε για εξάρτηση σχέσης, και κατάλυση ελευθερίας.

Ας ανοίξουμε την καρδιάς μας στον εαυτό μας. Κι ας αντικρίσουμε τους «δαίμονες», που έχουμε επιτρέψει να μας στερούν τη ζωή. Γιατί το μόνο που θα βρούμε κοιτώντας μέσα μας, είναι ότι έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει.

Αν δεν βρούμε ποτέ το θάρρος γι’ αυτή τη συνάντηση, μην περιμένουμε ποτέ, να ευτυχίσουμε σε αυτόν, και στον άλλον κόσμο…


ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ...


Όταν ζητάμε από το Θεό, πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας, είναι σαν να ακυρώνουμε τον εαυτό μας.

Ζητάμε χρήματα, εργασία, σύντροφο, αρμονικές σχέσεις, αρμονικό περιβάλλον, και φυσικά να διώξει οποιαδήποτε δυσκολία μικρή η μεγάλη μας παρουσιάζεται.

Με αυτόν τον τρόπο όμως, Του δηλώνουμε πως είμαστε ανίκανοι να κάνουμε, ή να αντιμετωπίσουμε το οτιδήποτε, χωρίς τη βοήθεια Του. Έτσι, θέλουμε Αυτός «να κάνει», αντί για μας......

Δεν ήρθαμε όμως γι' αυτό......

Πρώτα τα κάνουμε σαλάτα στη ζωή με τις επιλογές μας, και στα ζόρια, θυμόμαστε πως υπάρχει, θέλοντας να «μας ξελασπώσει».

Η ζωή μας είναι η Δημιουργία μας!

Έχουμε όλα τα φόντα να κάνουμε το καλύτερο, και το χειρότερο. Η επιλογή έγκειται σε μας.

Όταν «μπλέξουμε» τα πράγματα, ΠΡΕΠΕΙ, μόνοι μας και να τα ξεμπλέξουμε. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ενηλικιωθούμε. Όταν καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα, σε οτιδήποτε κι αν παρουσιαστεί.

Τίποτα δεν είναι δυνατότερο από μας.
Αυτό, χρειάζεται να το ζήσουμε στην πράξη, λειτουργώντας, και μαθαίνοντας τις Δυνάμεις μας, οι οποίες βρίσκονται σε σπερματική κατάσταση μέσα μας.
Ήρθαμε, ας το πούμε, έχοντας το Θεό σύμμαχό μας!

Έτσι, σαν υπάρξεις «κατ' εικόνα Του», μόνο με επικοινωνία μαζί Του μπορούμε να προαχθούμε.
Η «επικοινωνία αυτή» είναι «η προσευχή»!

Για να πραγματοποιηθεί, ώστε να μιλήσει μέσα μας, πρέπει να καταλάβουμε πως η κατάλληλη συνεργασία με αυτόν, είναι:
-Όταν ζητάμε Δύναμη, για να υπερνικήσουμε τον πόνο, την κούραση, την ταλαιπωρία, τη φτώχεια, τις στερήσεις.
-Όταν ζητάμε θάρρος, αντοχή, υπομονή, ευελιξία......
-Όταν ζητάμε βοήθεια, με τη μορφή διαύγειας ή φώτισης.   

*

-Για να καταλάβουμε, (συνειδητοποιήσουμε) το γιατί είμαστε εδώ, ή για μια δεδομένη περίπτωση το γιατί την περνάμε.
-Για να βρούμε λύση σε αδιέξοδες καταστάσεις.
-Για να αντιληφθούμε τον τρόπο, για να υπερβούμε προσωπικούς δαίμονες: Κολλήματα, πεποιθήσεις, ανασφάλειες, φόβους, κακίες, θυμούς.

Όταν ζητάμε δηλαδή:
«ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΊΞΕΙ, ΠΟΙΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΊΜΑΣΤΕ,
& ΤΟΝ ΤΡΌΠΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΎΧΟΥΜΕ......»

Για όλα τα υπόλοιπα, είμαστε εδώ, για να τα κάνουμε εμείς.  Αυτό, πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι επιτέλους!

Ο Θεός, δεν είναι «ο ευγενικός γεράκος» που βλέπει από ψηλά, και αρέσκεται με τα βάσανα των ανθρώπων, ούτε «κάνει χάζι», φερόμενος με εκδικητικά κίνητρα. Ας πάψουμε να Του προσάπτουμε ανθρώπινες αδυναμίες, συνήθειες, και συμπεριφορές.

Και δεν βρίσκεται, καθόλου μακριά…

Βρίσκεται, παντού……και κατοικεί «Εντός μας».

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως δεν υπάρχει, λόγω της τόσης κακίας, καταστροφών και πόνου, που επικρατεί όπου κι αν κοιτάξουμε γύρω μας.
Κάτι όμως βασικό, όλοι τους το ξεχνούν:
Πως «φέρουμε» μέσα μας, δυνάμεις Του Ίδιου.

Αυτό σημαίνει πως έχουμε ικανότητες, να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο κακό, όπως και το απέραντα καλό. Να φτιάξουμε μια Γη παράδεισο, ή κυριολεκτικά την κόλαση. Ο Θεός (θεωρητικά, ή για καλύτερη κατανόηση, μια και δεν είναι επί της παρούσης), δημιούργησε τον πλανήτη και τα σώματα μας, μα όλη η ιστορία μας, και η κατάσταση στον κόσμο, είναι δικό μας δημιούργημα.

Μας έχει αφήσει την ελευθερία, και την υπευθυνότητα στη ζωή μας. Αν «το δημιούργημα μας», δεν μας αρέσει, αυτό δεν πάει να πει, πως δεν είμαστε εμείς, οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα όσα οι ίδιοι φτιάξαμε, και τώρα κατακρίνουμε σαν να τα έκανε άλλος…

Όμως σαν ανθρωπότητα τελικά, μπορούμε να διαπιστώσουμε, πως σε σχέση με την εξέλιξη, την υπευθυνότητα μας, και την κατανόηση των όσων συμβαίνουν, βρισκόμαστε σε νηπιακή κατάσταση. Παρά τα επιτεύγματα, τις επιστήμες, τη μόρφωση, και το σοβαροφανή υποκριτικό τρόπο μας για τα πάντα.

Για το χάλι του πλανήτη σε όλα τα επίπεδα, όταν λέμε πως απευθυνόμαστε προς Αυτόν, όταν προσευχόμαστε, «κλαιγόμαστε» και ζητάνε από το μπαμπά, να μας «ξελασπώσει» έτσι όπως τα έχουμε κάνει…

Αυτή είναι η πραγματικότητα, και αυτό ακριβώς χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε.

Πως είμαστε παιδιά, σε ότι αφορά την πνευματική εξέλιξη. Η ηλικία, μας κάνει «μεγάλους» μόνο στην εξωτερική εμφάνιση. Οι ρυτίδες, δεν είναι ένδειξη «εσωτερικής ωρίμανσης».  Γι' αυτό η επιστροφή στην αθωότητα μας, είναι ένα πολύ μεγάλο κλειδί, για την αρχή της αυτογνωσίας μας. Η αποδοχή της μικρότητας μας.

Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας χρειάζεται λοιπόν. Ατομικά όμως. Ατομικά, ώστε κάποτε, να γίνει σε συλλογικό επίπεδο, εξαιτίας του ξυπνήματος όλων των Ατομικοτήτων.

Η Πνευματική εξέλιξη, γίνεται Ατομικά, γιατί ο καθένας μας μόνος του, είναι απαραίτητο «να αποκαταστήσει», την επικοινωνία μαζί Του. Το λεγόμενο «θέλημα Του», ως θέλημα κό του καθενός. Γιατί μόνο τότε επέρχεται η ηρεμία, και ευτυχία μας στη ζωή, και τότε, έχουμε τη δυνατότητα, να μπορέσουν να μας γίνουν γνωστοί, και οι λόγοι της αναγκαιότητας της παρουσίας μας εδώ εξ’ αρχής. «Το Σχέδιο».

Τα πράγματα, είναι πολύ πιο σοβαρά, και πολύ πιο μεγάλα, από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Και όχι να είναι η προσοχή «στα χρέη μας», στο αν έχουμε αυτοκίνητο ή όχι, και το πόσα σπίτια κατέχουμε, και φέρουν το όνομα μας. Αστεία πράγματα…

Αργά, αλλά σταθερά, η κατάσταση, έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει για κάποιους. Είναι οι αγγελιοφόροι…. Αυτοί που κάνουν γνωστό στους ανθρώπους, και τους «υποψιάζουν», για το πώς έχουν τα πράγματα. Γι’ αυτό και η εξάπλωση τα τελευταία χρόνια της αναγκαιότητας της Αυτογνωσίας.

Η Προσευχή, ή ο Διαλογισμός,
είναι η Επαφή, και επικοινωνία,
μαζί Του λοιπόν.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Όποιος καταλάβει και ακολουθήσει, αλλάζει, και αρχίζει να αντιλαμβάνεται το τι γίνεται. Για τους υπόλοιπους, θα υπάρχουν πολλά - πολλά χρόνια ακόμα παιδέματος, απογοήτευσης, και πόνου. Ο καθένας όμως, όπως ειπώθηκε, είναι υπεύθυνος για τον ίδιο, είτε «αναλάβει» τη ζωή του, είτε όχι, και εξακολουθήσει να βασανίζεται.


Τα πάντα έτσι κι αλλιώς προχωράνε, βάση του Θεϊκού Σχεδίου… 

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Η χριστική γέννηση στην Ανθρώπινη Συνείδηση 

Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ φέρνοντας στο φως της συνείδησης τον «Υιό», την ουσία του πυρήνα, που αποκαλούμε Χριστό. 

Η γέννηση του Χριστού, μακριά από δογματικές και θρησκευτικές ερμηνείες, αποτελεί γεγονός, ψυχολογικών, διανοητικών και πνευματικών διεργασιών, οι οποίες αφορούν σε κάθε ανθρώπινο ον, που επιζητά την πνευματοποίησή του. 

Ο αποσυμβολισμός των γεγονότων της γέννησης του Ιησού στη Βηθλεέμ είναι απαραίτητος, ώστε να οδηγηθούμε στην εσωτερική αλήθεια, όπως αυτή βιώθηκε από τον άνθρωπο Ιησού στο φυσικό, διανοητικό και πνευματικό επίπεδο της ύπαρξής του. 

Από αυτή την οπτική γωνία και με αυτή την κατανόηση, είναι σκόπιμο να αντιληφθούμε, πως η γη της Παλαιστίνης είναι μέσα μας, αποτελεί το πεδίο των μαχών και των εξελίξεων προς την ψυχική ανάπτυξή μας. Είναι η δική μας χωροχρονική στιγμή, που θα φιλοξενήσει την πραγματικότητα του Ιησού, την εκδηλωμένη ενσυνείδητη θέληση και βούληση για την ανεύρεση της υπερ-προσωπικής ζωής, που αντιπροσωπεύει ο Χριστός. 

Πρόδρομος των στοιχείων της θέλησης και της βούλησης είναι η μητέρα του Μαρία. Ως στοιχείο μέσα στον Ιησού, αντιπροσωπεύει τη συγκινησιακή, θηλυκή πλευρά του. Αυτή η θηλυκή όψη της ύπαρξής του θα είναι το αλχημικό εργαστήρι όλων των διεργασιών για την εκδήλωση του Χριστικού πνεύματος, θα είναι το σκεύος και η μήτρα που θα γεννήσει το πνευματικό του σώμα. Η Μαρία είναι το στοιχείο της αποδοχής μέσα του, που θα επιτρέψει το έργο του Αγίου Πνεύματος στον εξαγνιστικό και καθοδηγητικό του ρόλο. 

Μέσω αυτού του στοιχείου θα γίνει δυνατό να μετουσιωθεί η υλική σάρκινη φύση του Ιησού σε αγνή πνευματική ουσία φέρνοντας ως αποτέλεσμα αυτής της μετάλλαξης την Χριστική συνείδηση. 

Ο Ιησούς γεννιέται στη φάτνη. Αυτό σημαίνει ότι ο ψυχικός νους, η εκδηλωμένη Σοφία, το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κατοικήσει τώρα στο σώμα. Έτσι, ο υιός ενσαρκώνεται στο φυσικό σώμα, δηλαδή στην ενσυνείδητη πραγματικότητα, επιτρέποντας στον Υιό του Ανθρώπου και στον Υιό του Θεού να συνυπάρχουν, το πνεύμα με την ύλη να συγκατοικεί. 

Η φάτνη αντιπροσωπεύει τα τέσσερα κατώτερα ενεργειακά κέντρα, το σώμα της σάρκινης φύσης μας, ενώ τα ζώα της φάτνης συμβολίζουν τη ζωτική ενέργεια του ανθρώπου, η οποία από την πρώτη στιγμή, μπαίνει στην υπηρεσία του υιού, κάτω δηλαδή από τον έλεγχο του ψυχικού νου, της νέας δύναμης που κυριαρχεί στο σώμα. Έτσι, βλέπουμε όλες τις ζωτικές δυνάμεις των τεσσάρων κατώτερων κέντρων που μέχρι τώρα εξυπηρετούσαν τη σάρκινη φύση του, να τον προσκυνούν, να δηλώνουν υποταγή και υπηρεσία στο έργο της πνευματοποίησης του σώματος. Το σώμα γίνεται ο Ναός του ζώντος Θεού. 

Η εμφάνιση των τριών Μάγων θα φέρει στην επιφάνεια της συνείδησης στοιχεία των δυνάμεων της ψυχικής πραγματικότητας του Ιησού, καθώς οι μάγοι αποτελούν σύμβολα της πολωμένης φύσης του ως σημεία του ορίζοντα της ύπαρξης. Έτσι, η Ανατολή, ο Βορράς, ο Νότος και η Δύση είναι θέσεις κλειδιά, ενεργειακά στοιχεία εντός του εαυτού του.

Τα δώρα που φέρνουν οι μάγοι στον Ιησού, αντιστοιχούν στις δυνάμεις που συνθέτουν την ύπαρξή του. Είναι τα δώρα των επιπέδων μέσα του, που εισπράττει η κατανόησή του. Αυτά τα δώρα είναι οι αμοιβές που προσφέρουν αυτά τα επίπεδα. 

Έτσι, ο Χρυσός είναι το δώρο του φυσικού επιπέδου, αγγέλου ή δύναμης, μέσα στον εαυτό και συμβολίζει την ευημερία. 

Αυτός ο πλούτος προσφέρεται από την υπηρεσία των δημιουργικών δυνάμεων μέσα στο σώμα, καθώς αυτές οι δυνάμεις λειτουργούν μέσα από το πρώτο κέντρο του αδενικού μας συστήματος, αυτό που καλούμε γονάδες. Σε αυτό το κέντρο ανθίζει το δέντρο της ζωής, αποστολή του οποίου είναι η προμήθεια των δυνάμεων, η θεραπεία και η ανάπτυξη. Αυτή η υλική ευημερία στο φυσικό επίπεδο είναι απαραίτητη, καθώς ο χρυσός, οι φυσικές δυνάμεις, θα υποστηρίξουν την πνευματοποίηση του σώματος προς την ολοκλήρωση με σκοπό την επίτευξη της Χριστότητας. 

Η σμύρνα είναι το δώρο του νοητικού επιπέδου. Συμβολίζει την πικρία του νου. Αυτή η πικρία θα είναι αποτέλεσμα της ύψιστης κατανόησης που θα εισπράξει ο Υιός του Ανθρώπου καθ’ όλη τη διάρκεια των γεγονότων μέχρι την Ανάσταση και την Ανάληψή του. Είναι η πικρία της θνητής διάνοιας πάνω στις διεργασίες που θα υποστεί ο νους (σταύρωση των ιδεών) για τον ερχομό των Χριστικών δυνάμεων μέσα στην ενσυνείδητη πραγματικότητα. Αυτή η πικρία είναι ένα δώρο κατανόησης, καθώς ο ψυχικός νους θα διαψεύσει καθολικά την πραγματικότητα του υλικού ανθρώπου. 

Το λιβάνι συμβολίζει την αγνή, συναισθηματική φύση του Υιού, η οποία μέσω της Μαρίας έχει ήδη εξαγνιστεί, ώστε αυτή η φύση να μπορεί τώρα να ανυψωθεί στην ανώτερη συγκινησιακή πραγματικότητα που αντιπροσωπεύει το Άγιο Πνεύμα. 

Το Αστέρι που καθοδηγεί τους μάγους, είναι κι αυτό ένα δώρο. Το προσφέρει ο Χριστός, η ανώτερη συνείδηση, στον Ιησού, δώρο της υπερ-πραγματικότητας προς τον άνθρωπο. Είναι το σύμβολο που έχει ανατείλει, το σύμβολο της νέας συνειδητότητας, της Χριστικής έλευσης στο υποσυνείδητο της ψυχικής αντίληψης, ατομικό για τον Ιησού και συλλογικό για την ανθρώπινη ύπαρξη. 

Ο Ηρώδης, σύμβολο της ανταρσίας του εαυτού, εκπρόσωπος των αρνητικών δυνάμεων μέσα στο σώμα της ανθρωπότητας, εξωτερικά αλλά και ατομικά στο ψυχικό σώμα του Ιησού, διεκδικεί την πραγματικότητά του αρνούμενος τη γέννηση της νέας συνειδητότητας μέσα του. Αυτή η διαδικασία θα φανεί σ’ αυτόν ως ανατρεπτική τάση και κίνδυνος να χαθούν οι εξουσίες των γήινων δυνάμεων, χάνει τον έλεγχο της σωματικής συνειδητότητας, καθώς απειλείται κυριολεκτικά η σάρκινη φύση του από την εγκαθίδρυση του πνευματικού βασιλείου στο σώμα. Αυτές οι ιδέες έννοιες της σάρκινης πραγματικότητας θα καθοδηγήσουν τον Ηρώδη, ως χέρι της επαναστατικής δύναμης μέσα στον εαυτό, να σκοτώσει το ακατανόητο γι’ αυτόν «πνευματικό παιδί». Θα τεμαχίσει με το μαχαίρι της σάρκινης αντίληψής του κάθε εκδηλωμένη ανώτερη νεογέννητη αίσθηση, προσπαθώντας με αυτή την ομαδική εκτέλεση (σκοτώνοντας όλα τα βρέφη της ίδιας ηλικίας) να ανακαλύψει τον ταραξία των γήινων εννοιών του. Συγχρόνως, ελπίζοντας σε μία υποχώρηση της ανώτερης δύναμης μέσα του, θα προσπαθήσει να εξουδετερώσει τα πνευματικά κύτταρα, ενώ στην ουσία αυτά τα κύτταρα – στοιχεία θα αφομοιωθούν μέσα του καταστρέφοντας τον ίδιο ως δράστη της ανταρσίας. 

Ο Χριστός γεννιέται ως αποτέλεσμα μίας σειράς διαδοχικών ενώσεων ή γάμων των αντιθετικών στοιχείων μέσα μας. Αυτά τα αντιθετικά στοιχεία απορρέουν από τη διττότητα της ανθρώπινης φύσης ως σάρκα ταυτόχρονα και πνεύμα. Ο Ιησούς βίωσε αυτή την πραγματικότητα μέσα από σειρά μυήσεων, στις οποίες ενοποίησε και συγχώνευσε τα στοιχεία της διπολικής φύσης του, επιτρέποντας στο φως της Χριστικής ουσίας να διαπεράσει τα ύψη και τα βάθη του εαυτού του, ζώντας ο ίδιος συνειδησιακά την ανάσταση στο συνειδητό, υποσυνείδητο και υπερσυνείδητο επίπεδο του εαυτού του. 

Ως ενσυνείδητος νους, επέτρεψε στην υπερσυνείδητη πραγματικότητα να εκδηλωθεί και κάτω από τη θεϊκή βούληση, ο Υιός του ανθρώπου έγινε Υιός Θεού. Για να συμβεί αυτό αντίστοιχα μέσα μας, πρέπει να επιτρέψουμε στη ροή της θείας ενέργειας να εισχωρήσει και να πνευματοποιήσει το σύνολο του εαυτού μας. Μέσα από πολλούς αντιθετικούς γάμους, θα οδηγηθούμε από το φως του συνειδητού νου στον Άδη του ασυνείδητου ξεσκεπάζοντας και φανερώνοντας το σύνολο ενός άγνωστου εαυτού, που εμπεριέχει μέσα του τη νύχτα και το φως. 

Για να εισέλθουμε σ’ αυτά τα άδυτα της δικής μας ύπαρξης γεννώντας απ’ αυτά τα βάθη το φως του Χριστού πυρήνα μας, είναι απαραίτητη η εξαγνιστική φύση του Αγίου Πνεύματος, να καθαρίσει τη φάτνη των κατώτερων κέντρων μας, που σημαίνει: η δική μας Εύα – ανάγκη για προβολή, να έχει ανταλλαχθεί σε συναίσθηση της εσωτερικής ζωής, να έχει μετατραπεί σε Μαρία. Τότε μόνον, μπορεί να γεννηθεί ο Υιός της σοφίας, ο εσωτερικός άνθρωπος, το Χριστικό πνεύμα μέσα μας. 

Η γέννηση του Χριστού μέσα μας είναι αποτέλεσμα της αυτογνωσίας. Αυτή η αυτογνωσία οδηγεί στην κατανόηση της ενότητας όλων των πραγμάτων, που συνθέτουν την ανθρώπινη ύπαρξη. 

Ο Ιησούς, βρίσκοντας τη δική του ατομικότητα, έγινε ταυτόχρονα σωτήρας της ανθρώπινης ύπαρξης. Με τον ίδιο τρόπο, η γέννηση του Χριστού μέσα μας θα φέρει τη σωτηρία στην παγκοσμιότητα της ύπαρξης, καθώς ο καθένας από μας, ως ένας άλλος Ιησούς, κουβαλάει μέσα του το σύνολο ολόκληρης της ανθρωπότητας, υπεύθυνος για τη μοίρα και το πεπρωμένο της ανθρώπινης ύπαρξης σαν ένα σώμα που εμπεριέχει όλα τα άλλα κύτταρα, σώματα μέσα του. 

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να δικαιωθεί ως λόγος και σκοπός ύπαρξης, παρά μόνον γεννώντας τον αληθινό εαυτό του, τον Υιό της Μαρίας στη δική του φάτνη. Τότε κατεβαίνει η Δόξα επί της γης και έρχεται η ειρήνη ως ευδοκία στους ανθρώπους. 


Πηγή: www.mystica.gr/christmas.htm 

ΑΠΟΔΟΧΗ - ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ - ΑΓΑΠΗ

Τα πάντα στο σύμπαν αποτελούνται από κύκλους.

Κάθε συμφωνία, κάθε σχέση, κάθε κατάσταση, είναι ένας κύκλος

Επειδή όμως τα πάντα εξελίσσονται, γιατί τα πάντα εμπεριέχουν ζωή, είναι αδύνατον να παραμείνει μία κατάσταση όπως έχει.

Ένας κύκλος όμως, για να προχωρήσει σε «εξέλιξη», χρειάζεται όταν ολοκληρωθεί, να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος λίγο πιο ψηλά από τον προηγούμενο.

Έτσι ο κύκλος θα γίνει «σπείρα».

Η εξέλιξη είναι σπείρα.

Αυτό γίνεται, όταν στο σημείο του κλεισίματος του κύκλου, μπει κάτι «νέο», «καινούριο», που θα ξεκινήσει τον καινούριο κύκλο με πιο «ανεπτυγμένα» δεδομένα από τον προηγούμενο.

Άρα τελείως διαφορετική κατάσταση, για το ίδιο όμως θέμα.

Για την ίδια δουλειά, την ίδια σχέση, τον ίδιο άνθρωπο, αλλά με νέα πλέον δεδομένα, οπότε όλη η διαδικασία και η θεώρηση συνοδεύεται από φρεσκάδα, καινούριες εκπλήξεις, καταστάσεις, και ζωντάνια...

Όταν όμως οι άνθρωποι, με την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου, δεν βάλλουν ένα «νέο» στοιχείο, τότε το σενάριο του κύκλου επαναλαμβάνεται συνεχώς.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι επέρχεται «ανία», «βαρεμάρα»= καμία εξέλιξη.
Ουσιαστικά στασιμότητα

Οι άνθρωποι, εναποθέτουν όλα τους τα ενδιαφέροντα, και τη ζωή τους την ίδια στην επανάληψη των ίδιων πραγμάτων. Αυτών που γνωρίζουν. Ναι, αλλά καμία «σπιρτάδα» δεν υπάρχει σε μια τέτοια ζωή.

Και τι γίνεται;
Απατούν τα ζευγάρια, οι επιχειρήσεις παλιώνουν, οι φίλοι γίνονται βαρετοί, μέχρι και τον εαυτό μας δεν τον αντέχουμε πια κάποιες φορές.

Η ζωή, βρίσκεται όμως στην αλλαγή. Όχι στις εγγυήσεις. Και σίγουρα όχι στα ήδη γνωστά σενάρια και στις πεπατημένες οδούς.

Η ζωή είναι στο απρόβλεπτο. Στη ζωντάνια. Στο καινούριο, στην ανακάλυψη.

Εξού και ο Έρωτας στη ζωή μας. Όχι αποκλειστικά και μόνο σε σχέση ζευγαριού. Μέσα μας.

Έρωτα για τη δουλειά μας,  για μας, τη σχέση μας την προσωπική, τη σχέση μας με οποιονδήποτε σχετιζόμαστε.

Ο Έρωτας είναι πάντα ζωντανός. Ένας Έρωτας για την ίδια τη ζωή.


Αλλιώς, έχουμε πεθάνει ήδη μέσα μας… 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Από την Εστία του Φωτός, μέσα από τη  Διάνοια του Θεού
ας διαχυθεί  Φως, μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως  ας κατέλθει στη Γη.

Από την Εστία της Αγάπης,  μέσα από  την Καρδιά του Θεού
ας διαχυθεί Αγάπη, μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.

Από το Κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή,
ο Σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων.
Ο Σκοπός που οι  Διδάσκαλοι γνωρίζουν &  υπηρετούν.

Από το Κέντρο που ονομάζεται φυλή των ανθρώπων,
το Σχέδιο της Αγάπης & του Φωτός ας πραγματοποιηθεί.
& είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.

Το Φως, η Αγάπη & η Δύναμη,
ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.