ΜΕ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

Αυτά τα οποία «συλλαμβάνουμε», και γνωρίζουμε πως είναι Πραγματικά, Αληθινά και Αντικειμενικά, είναι όλα όσα προέρχονται από το Κενό, ή αλλιώς, τη Σιωπή. Γιατί αυτή είναι η μόνη Πραγματικότητα. Τα πάντα πηγάζουν απ’ τη Σιωπή. Είμαστε, η Σιωπή…

Όλα όσα δημιουργήθηκαν ήδη από τη Σιωπή, (όλη η Δημιουργία), όταν αναπαράγουν απλώς τον Εαυτό τους, (μη παίρνοντας από τη Σιωπή τη κάθε τους συνέχιση), αλλοιώνουν στον κατήφορο τους, όλη την αρχική τους Καθαρότητα που προήλθε από την Ουσία τους.

Έτσι, εξαιτίας των πολυάριθμων εξωτερικών ερεθισμάτων της ύλης, η προσοχή μας, (ως άνθρωποι), δίνεται αρχικά, (με την εμφάνιση μας στο παρόν πεδίο), στο εξωτερικό περιβάλλον, που είναι τελικά αυτό που μας «τραβά» περισσότερο ερχόμενοι εδώ...

Έχοντες υλικό λοιπόν σώμα, το κρύο, η ζέστη, η πείνα, η δίψα, η ενόχληση, η σωματική κούραση, όπως και ο σωματικός πόνος, μας κάνει να «χτίσουμε» (για την προστασία μας, και την όσο γίνεται αποφυγή των παραπάνω δυσάρεστων), τρόπους αντιμετώπισης, ώστε να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτό το (εχθρικό τελικά) εξωτερικό περιβάλλον. Οι τρόποι αυτοί, γίνονται από συνεχή τους (και αποκλειστική) χρήση από ένα σημείο και μετά συνήθεια, και φτάνουν εν τέλει να καλύψουν, όλη την προσοχή μας κατά τη διάρκεια ολάκερης της μέρας μας, (και όλων των ημερών μας), οπότε, και της συνολικής μας ζωής. Που σημαίνει, πως όλο το «Εσωτερικό Περιβάλλον» μας, έχει γεμίσει, μόνο από αυτούς τους τρόπους αντιμετώπισης.

Να η απομάκρυνση μας λοιπόν από την Πνευματική Ζωή, και να και η δημιουργία του «εγώ», του «εσύ», του οι «άλλοι»... Στη συνέχεια, (γι’ αυτή την προστασία μας που περιγράφηκε πιο πάνω), δεν μας φαίνεται πια μόνο το περιβάλλον εχθρικό, αλλά και όλοι οι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι πιθανόν θα μπορούσαν να απειλήσουν, (ή απειλούν ήδη), την με κόπο χτισμένη μας προστασία.

Όμως το πράγμα χειροτερεύει ακόμα περισσότερο: Γιατί δεν είναι μόνο ότι προσπαθήσαμε αρχικά να προστατευτούμε από το απειλητικό εξωτερικό περιβάλλον, και στην συνέχεια να θεωρούμε και όλους τους άλλους ανθρώπους απειλή, αλλά η απειλή επεκτάθηκε ακόμα πιο πολύ, μέχρι και στον συναισθηματικό κόσμο μας. Γιατί όσα δημιουργήσαμε για την προστασία μας, (και τρομοκρατούμαστε ότι θα μας τα στερήσουν οι άλλοι), είναι γιατί θα στερούμασταν τελικά, και όλα όσα όμορφα και ευχάριστα νιώθουμε με αυτά που αποκτήσαμε, (που χτίσαμε), πολλές φορές ακόμα και με κόπο, ή στερήσεις. Γίναμε ένα με αυτά, προσδίδοντας επάνω τους, ακόμα και την ευτυχία μας (νομίζουμε), μια και δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει ευτυχία… Αν τα χάσουμε λοιπόν θα υποφέρουμε, (όχι πια μόνο σωματικά), αλλά και ψυχολογικά, συναισθηματικά, υπαρξιακά... Σε όλο αυτό βέβαια, συμμαχεί και η σκέψη μας, κρίνοντας, διαχωρίζοντας, κατατάσσοντας, δημιουργώντας αρέσκειες και δυσαρέσκειες ανθρώπων, καταστάσεων, χώρων... Να με ποιον τρόπο δημιουργείται (εξαιτίας του «εγώ»), ο πάλη μας στη ζωή, (ως την αρχή του κακού), και η δυστυχία μας…

Αυτή λοιπόν όλη η ταύτιση με τον υλικό κόσμο έχει φτάσει να γίνει τέτοια, που «δεν χωρά» πουθενά το τι Είμαστε, (κι αν μας ενδιαφέρει να δούμε) αν είμαστε, κάτι παραπάνω από ύλη… Όμως τελικά σκέψη, συναίσθημα, όπως και γενικότερα υλικός κόσμος, όταν δεν «καθοδηγούνται» από εμάς, (ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, και υπάρχει μόνο στη Σιωπή), φέρνουν σαν αποτέλεσμα στους ανθρώπους το να δημιουργούν, (καθότι Δημιουργοί), πάντα κάτι παλαιωμένο, κάτι που ήδη έχει (από καιρό), εκπληρώσει την αρχική Πρώτη του Δημιουργία.

Για να αλλάξει ο κόσμος, και να μπορέσει να γίνει κάτι διαφορετικό από το ήδη υπάρχων, (σε μας, όπως και στο γύρω περιβάλλον κατ’ επέκταση), μόνο από το Άγνωστο, πρέπει να παρθούν τα «μέσα» που χρειάζεται. Γιατί μόνο το Άγνωστο, μπορεί να φέρει ένα μέλλον διαφορετικό. Αλλιώς, θα ανακυκλώνει τον εαυτό του το ήδη «φανερό» σύστημα, και το μόνο που θα  αλλάζει, θα είναι «μόνο» οι ταμπέλες του. Ουσία, καμία. Άρα, και καμία Εξέλιξη. (Συνειδησιακή, Πνευματική). Αντίθετα, μόνο «προς τα πίσω» θα γυρίζει ο κόσμος, (πράγμα βέβαια αδύνατο για τους Νόμους που διέπουν το σύστημα μας), εξού και ο πόνος στην ανθρωπότητα.

Η ανθρωπότητα δηλαδή τι κάνει; Πάει κόντρα σε μία Εξέλιξη την οποία «θα έπρεπε» ήδη να πραγματώνει. Στην περίπτωση που συνεχιστεί όλο αυτό, κάποια στιγμή, το ίδιο το Σύμπαν, είναι βέβαιο πως θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του, (που εδώ που τα λέμε το κάνει ήδη), λόγω των παραβιάσεων του ανθρώπου… Αυτό (ίσως) σημαίνει, απότομες διευθετήσεις, (αλλαγές), άρα, ακόμα μεγαλύτερος «πόνος» γι’ αυτήν… Ορίστε τα αποτελέσματα στην ύλη, όταν η Πνευματικότητα είναι απειροελάχιστη, και δυσανάλογη όσων αφορά την Τεχνολογική ανάπτυξη…

Από το Άγνωστο, το Κενό, τη Σιωπή μόνο, μπορεί η ανθρωπότητα (όπως και ο κάθε άνθρωπος Ατομικά) να ευημερεί, γιατί αυτό που μετρά, είναι το να ακολουθούμε τη Ροή της Ζωής, και όχι τα Ατομικά, (μικρά), εγωιστικά μας συμφέροντα και σχέδια, νομίζοντας πως μπορούμε να ξεγελάσουμε τη Φύση… Τι ανοησία!

Στο Άγνωστο, (Κενό), Υπάρχουμε, ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε. Κι αυτό, όταν επέλθει η Σιωπή, όλων των ώσεων των χαμηλών μας φορέων, οι οποίοι έχουν «αναλάβει» (αντί για μας), τον έλεγχο της ζωής μας. Τα οχήματα μας, δεν έχουν οδηγό, που σημαίνει πως τρέχουν ανεξέλεγκτα, σε μια πολύ επικίνδυνη κούρσα, φυσικά δίχως κανέναν προορισμό...

Το ότι η Ορθή, και Αλάνθαστη πορεία μας στη Ζωή προέρχονται από το Κενό, τη Σιωπή, παρατηρείται πολύ απλά, όταν συνειδητοποιούμε πως κάθε τι πρωτοπόρο, μεταμορφωτικό, φρέσκο και ανανεωτικό, όπως και με βαθιά απήχηση σε όποιον έρθει σε επαφή μαζί του, έχει προέλθει, όχι δανειζόμενο από ιδέες, πρότυπα και συνήθειες, αλλά από το  τίποτα, και εντελώς ξαφνικά. Ως….έκλαμψη, από το πουθενά. Χωρίς ποτέ κανείς να μπορεί να προσδιορίσει την Πηγή του. Αυτή, είναι η μόνη Πηγή των πάντων….

Όλος ο ανθρώπινος όμως πολιτισμός, δεν βασίζεται εδώ. Βασίζεται στο παγιωμένο σύστημα, και θέλει «εγγυήσεις», σχέδια, ιδέες, προγράμματα…. Γι’ αυτό όμως και δεν μπορούν να γίνουν «ριζικές αλλαγές» στα συστήματα, στον τρόπο ζωής, όπως και σε όλες τις προβληματικές καταστάσεις, οι οποίες αγγίζουν όλους τους πολίτες, σε κάθε κοινωνικό κατεστημένο του πλανήτη. Γιατί όλοι, (με την έννοια της πλειοψηφίας), λειτουργούν προσπαθώντας να πράττουν οτιδήποτε, βασισμένο στον εξής παραλογισμό:
«Με τα ίδια δεδομένα, και τις ίδιες πράξεις ξανά και ξανά, προσδοκάται διαφορετικά αποτελέσματα». Αυτό όμως είναι φυσικά αδύνατον.

Για να ακούσουμε όμως «τη Σιωπή», (το Τίποτα), είναι απαραίτητο να είμαστε άδειοι από θεωρήσεις. Αλλιώς, δεν βλέπουμε καθαρά. Βλέπουμε μόνο τις ήδη τεκμηριωμένες ιδέες  μας, ξαναεπιμένοντας σε αυτές.

Και φυσικά, όπως αυτό συμβαίνει σε συλλογικό επίπεδο, σαφώς το ίδιο ισχύει και σε Ατομικό επίπεδο. Που το συλλογικό, βασίζεται και δημιουργείται βέβαια μέσω των Ατομικοτήτων. Με αυτή την έννοια: «Μόνοι, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αν πρώτα, δεν αλλάξουμε εμείς. Και αν αλλάξουμε εμείς, τότε, μπορούμε πράγματι να αλλάξουμε τον κόσμο όλο…»

Όπως είπαμε αλλάζοντας πρώτα Ατομικά, μετά στο μικρό περιβάλλον της οικογένειας και των οικιών μας, (που όποιοι ακολουθήσουν το παράδειγμα μας αν είναι «έτοιμοι και οι ίδιοι να δούνε»), δημιουργώντας και αλλάζοντας κι αυτοί με τη σειρά τους τις μικρές, δικές τους εστίες στο περιβάλλον που ζούνε. Πολλές, πάρα πολλές τέτοιες εστίες, δεν αποτελούν το συλλογικό;;; Έτσι, αλλάζει ένας κόσμος, κι έτσι, έχει ήδη ξεκινήσει η αλλαγή του δικού μας…

Όμως, παρατηρείται επίσης πως κάποια άτομα, αρνούμενα τον τρόπο της χτισμένης τους ασφάλειας, (μια και είναι το μεγαλύτερο ρίσκο, όπως και η μεγαλύτερη απειλή για το «εγώ», το να γνωρίσει το Άτομο την Ελευθερία, γιατί θα έρθει το τέλος του ως «εγώ», οπότε και αντιστέκεται σθεναρά), φεύγουν μαγικά από τη ζωή μας, ή φεύγουμε εμείς, μια και «κανένα αηδόνι δεν ζει σε κλουβί»... Αντίθετα, περνώντας ο καιρός, νέοι άνθρωποι εμφανίζονται (από το πουθενά ) στη ζωή μας, με τα ίδια Ιδανικά, (γνώριμοι, «Αληθινοί Συγγενείς μας»), την ίδια ώθηση Αναζήτησης του Πραγματικού, κάτι που μας αποδεικνύει και πρακτικά, (πέραν της Εσωτερικής βεβαιότητας μας), πως αργά, αλλά σταθερά, αυξάνεται το κύμα της αλλαγής. Εξάλλου, ένα δυνατό δέντρο, φροντίζει απόλυτα της ρίζες του, ώστε να μπορέσουν να κρατήσουν το μεγαλείο της ανάπτυξης του δέντρου, που είναι προγραμματισμένο να δώσει καρπούς…

Διότι τελικά, ασχέτου αρχικής αιτίας της εμφάνισης του ανθρώπου στην ύλη, η Πραγματική Πορεία μας στο εξής, είναι η Βίωση των φορέων που «ενδυθήκαμε», ώστε μέσα από το τρισδιάστατο πεδίο, να αναγνωρίσουμε (πραγματώσουμε), την Ουσιαστική μας Φύση, η οποία βέβαια ούτε παροδική είναι, ούτε εξαρτάται από οτιδήποτε εξωτερικό ώστε να προσκολλάται στο «φαινόμενο» αυτό κόσμο.

Για όσους λοιπόν (από τους ανθρώπους), συνειδητοποιήσουν «το ψέμα αυτού του κόσμου, και όλη του την αυταπάτη», γίνεται γι’ αυτούς πια η πορεία μονόδρομος. Χωρίς φυσικά να  υπάρχει περιθώριο επιστροφής στη φαντασία, στο παραμύθι και την άγνοια… Μέσα από τη Σιωπή, (που προέρχονται τα πάντα, και σαφώς ο Δρόμος μας, και η ορθή μας Δράση), είναι που χρειάζεται να πορευτούμε, μένοντας άδειοι (όπως είπαμε) από δεδομένα και θεωρήσεις, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αλλιώς, ενώ θα θεωρούμε πως «ξυπνήσαμε», προσπαθώντας να ταιριάξουμε «τα αταίριαστα», θα μας είναι αδύνατον να «δούμε» οτιδήποτε είναι δυνατόν να μας ελευθερώσει. Μόνο μέσα στη Σιωπή. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαμε να ακούσουμε ποτέ «τη Φωνή της Σιγής», όταν ο θόρυβος που κάνουμε εμείς οι ίδιοι ήδη, είναι τόσο μα τόσο εκκωφαντικός;

Σίγουρα, δεν μας ευνοεί το περιβάλλον στο οποίο ζούμε μια και τα πάντα (έχουμε φτάσει να) τα ζούμε διαστρεβλωμένα. Τα πάντα. Αξίες, Ιδανικά, Στόχους, Σημασία, Επαφές, Ευτυχία, Αγάπη, Ελευθερία….

Δεν παύουμε όμως να έχουμε, τον καλύτερο μας σύμμαχο, και τον ισχυρότερο όλων:
«Την Θεία Πρόνοια..» Έτσι, υπάρχουν δύο «όπλα της», που εξαρτάται από εμάς τους ίδιους αν επιλέξουμε, και αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε.
Το ένα είναι η Θέληση, και το δεύτερο η Προσοχή, (Συγκέντρωση).
Με τη Θέληση θέτουμε ως μόνο μας στόχο την Υπέρβαση, ακόμα και αυτή του πεδίου του Νου, που τώρα είμαστε σκλάβοι κάθε σύλληψης μας, και με την Προσοχή, (Συγκέντρωση) από την άλλη, που ως γνωστόν, «όπου βρίσκεται η προσοχή μας, (όπου την κατευθύνουμε), βρίσκονται και εργάζονται εκεί, όλες μας οι ενέργειες, άρα, η Δύναμή μας, (εμείς ως Υπάρξεις)»

Όπλα τα οποία, χρειάζεται πραγματικά (και σοβαρά) να αγωνιστούμε για να τα κατανοήσουμε, να τα γνωρίσουμε, και να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε. Κι αυτό βέβαια, μόνο αν συνειδητοποιήσουμε σοβαρά να υπερβούμε, και να «ξεριζώσουμε» από μέσα μας όλη τη διαφθορά, που μας έχει προκαλέσει αυτός ο κόσμος, (με τη δική μας ασύνειδη συνηγορία).

Προσανατολιζόμενοι όμως στη Σιωπή, διαπιστώνουμε πως είναι μία εντελώς διαφορετική κατάσταση, Θέση, από όλες όσες γνωρίσαμε ποτέ, ή θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Δεν «τακτοποιεί», ούτε κάνει σχέδια και φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με το Φόβο, που σήμερα έχει γίνει για τους περισσότερους ανθρώπους μία εξαρτημένη τροφή, από την οποία δεν θα μπορούσαν ποτέ να νιώσουν χορτάτοι…

Δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν είπε ποτέ πως είναι εύκολο. Αυτός όμως είναι ο μόνος αγώνας μας στη ζωή. (Ο Πραγματικός Αγώνας Ουσίας). Και φυσικά, κανείς δεν μπορεί «να κάνει για μας», νοοτροπία την οποία έχουμε συνηθίσει να μας κινεί… Γι’ αυτό ακριβώς όμως απαιτείται Ατομική προσπάθεια. Ωρίμανση, και Ολοκληρωτική Παράδοση….

Η Έμπνευση, το Άνοιγμα, η Εμπιστοσύνη, η Ανεξαρτησία, η (Εσωτερική) Αυτάρκεια και Αυτονομία, η Αυτοεκτίμηση, η Ευσπλαχνία, η Αυτοπαραδοχή, η Ανάληψη Ευθύνης, (ως προς τον Εαυτό, προς τους άλλους, προς όλα τα έμβια όντα του πλανήτη μας, τις καταστάσεις, όπως και τα πάντα γύρω μας), είναι μόνο ένα δείγμα όλων όσων χρειάζεται να  αρχίσουμε να καλλιεργούμε στον εαυτό μας, για να φέρει το θέρος μια καλή σπορά…

Να πάψουμε να σκεφτόμαστε, και να «μάθουμε» να αισθανόμαστε.

Δηλαδή τώρα δεν αισθανόμαστε; Όχι. Τώρα, έχουμε απλώς ανταποκρινόμενα συναισθήματα που εμφανίζονται ανεξέλεγκτα και μας κατακλύζουν, (επάνω στα οποία δεν έχουμε κανέναν έλεγχο), εξαιτίας των ελαττωμάτων και αδυναμιών, (που θεωρούμε πως έχουμε), όπως και λόγω των φόβων της αυτοσυντήρησης και της ασφάλειας, (ως το αποτέλεσμα του να είμαστε ξεκομμένοι από το Είναι μας). Γιατί όλες τις παραπάνω «αδυναμίες», δεν τις έχουμε Εμείς. Το δημιουργημένο (από εμάς) «εγώ μας» τις έχει, επειδή μας έκαναν να πιστέψουμε πως αυτά είμαστε….

Το να αισθανόμαστε Πραγματικά, (μια και δεν υπάρχει άλλη λέξη από αυτή που χρησιμοποιείται και για τα συναισθήματα), είναι κάτι διαφορετικό από το να αισθανόμαστε θυμό, χαρά, μίσος, ζήλια, ευχάριστα, ηδονικά, ικανοποιητικά ή δυσάρεστα. Το να αισθανόμαστε (Πραγματικά), σημαίνει, (ταυτιζόμενοι, ή προσεγγίζοντας την Αληθινή Φύση μας χωρίς τις παρεμβολές των συναισθημάτων και των σκέψεων), να νιώθουμε αυτό που Είμαστε, (κι αυτή να είναι η Βάση μας προς την κάθε εξόρμηση μας στον έξω κόσμο).
Το να αισθανόμαστε, σημαίνει να «λαμβάνουμε» την Πραγματικότητα.
Να αισθανόμαστε τον πόνο των άλλων (και του κόσμου μας), και να εργαζόμαστε με αυτόν.
Να αισθανόμαστε την αδικία, την ψευτιά, τους υποκριτικούς κανόνες στις κοινωνίες των ανθρώπων. Τους παράλογους νόμους. Τα ανούσια κατασκευάσματα και συνήθειες, τις άσκοπες ασχολίες, που καμία σχέση δεν έχουν με το Πνεύμα.
Να αισθανόμαστε σημαίνει, να αναγνωρίζουμε την πραγματική διάσταση των προβλημάτων και των καταστάσεων.    
Η λίστα είναι άπειρη, όπως Άπειρη είναι η Πραγματικότητα.
Γιατί το να αισθανόμαστε, με δυό λόγια, κρύβεται στα λόγια: «να ακούμε τη Φωνή του Εαυτού μας στο κάθε μας τώρα» Που πάντα μας οδηγεί Αλάνθαστα (και είναι το καλύτερο για μας), άσχετα τι λένε οι άλλοι, τι έχουν συνηθίσει σαν σωστό, και τι λένε ακόμα και οι δικές μας κρίσεις και σκέψεις γι’ αυτό. Έτσι όμως είναι που ανθίζει η συνειδητοποίηση του τι Είμαστε, τι πρέπει να κάνουμε, και πώς να ζούμε.

Χρειάζεται λοιπόν, να «αναπτύξουμε» αυτό το Άκουσμα. Το λεγόμενο Άκουσμα της Καρδιάς. Αυτή η Βαθιά Αίσθηση, είναι που πρέπει να κατευθύνει τη σκέψη, τα συναισθήματα μας, όπως και το υλικό μας σώμα. Και είναι τόσο αληθινή αυτή η Αίσθηση, όσο η όσφρηση, η αφή, η γεύση, η ακοή και η όραση μας, για την οποία όμως κανείς δεν μας είπε ποτέ πως είναι κληρονομικό μας δικαίωμα, και πως όλοι μας την έχουμε μέσα μας εν δυνάμη.

Αισθανόμενοι Πραγματικά, (και όχι απλώς έχοντας συναισθήματα), «δεν μπορούμε να δράσουμε αρνητικά». Γιατί έτσι, αισθανόμαστε το Ορθό, το Δίκαιο, το Ισορροπημένο, όπως, και το Σχέδιο του Θεού, που είναι ουσιαστικά αυτή η Φωνή, η δική Του Φωνή. Γιατί είναι πράγματι έμφυτη μέσα μας, αν αφουγκραστούμε, και δεν κάνουμε τα δικά μας…. Τότε, δεν χρειάζεται κανέναν ανθρώπινος νόμος να μας θυμίζει τι πρέπει να ακολουθούμε με το στανιό… Πως θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε οποιονδήποτε φτιαχτό, και υποκριτικό νόμο, όταν βιώνουμε τον Θεϊκό Νόμο;

Αυτός είναι και ο δρόμος της γέννησης της Ευσπλαχνίας όμως μέσα μας, η οποία δεν είναι επιλεκτική, αλλά λειτουργεί στα πάντα. Γιατί η ευσπλαχνία, είναι η αρχή την Πραγματικής Αγάπης, η οποία βασίζεται στην Ένωση των Πάντων…

Όλα λοιπόν, στη Σιωπή. Όλα. Στη Μήτρα της Δημιουργίας. Στην Εμπιστοσύνη αυτού που Είμαστε, κι ας μην το δέχεται το μυαλό μας, αντιστέκεται, ή φοβάται να παραδοθεί. Το Είναι μας, είναι αυτό που το γνωρίζει. Και είναι η μόνη μας πυξίδα, και ο μόνος χάρτης τον οποία πρέπει να ακολουθήσουμε. Να αισθανόμαστε λοιπόν. Να αισθανόμαστε Αυτό που Είμαστε  ανέκαθεν, γιατί Αυτό, και  μόνο Αυτό, είναι που Υπάρχει παντού.

«Ω Πνεύμα Ουράνιο, στη Σιωπή του Παντός,
κρυμμένο και μόνιμα φανερό, που αγκαλιάζεις όλο το Σύμπαν»



Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Είμαι στον Εαυτό, ως Εαυτός…

Δεν είμαι η αίσθηση, η σκέψη,
το συναίσθημα, το σάρκινο ρούχο...
Τα δανείστηκα απλώς...

Υπάρχω όμως & ως αυτά,
μέσα στο χώρο & τον χρόνο,
(αλλιώς δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι εδώ),
χωρίς ποτέ όμως να αποχωρίζομαι
από τον Εαυτό.

Μόνο να «νομίζω» ότι τον αποχωρίζομαι μπορώ,
& ευθείς αμέσως να επανέρχομαι στη Σιωπή Του…

Υπάρχω ως Εαυτός, μέσα στον Εαυτό,
& νιώθω πως όταν κοιτώ, κοιτά Εκείνος,
όταν μιλώ, μιλά η Φωνή Του,
όταν νιώθω, αισθάνομαι ως Παρουσία Του,
όταν σκέφτομαι, παράγω,
(κομματιασμένο όμως πάντα),
κάποιο είδος αντιληπτικότητας,
κι όταν κάνω, πράττει, μέσα από μένα…
Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς…

Ειδικά όταν η προσοχή μου,
είναι αφιερωμένη στην Παρουσία Του,
η οποία & βρίσκεται παντού.

Είμαι…

Χωρίς τίποτα προσδιοριζόμενο.
Χωρίς να υπάρχει κάτι άλλο
(γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο).

Έτσι, δεν μπορώ να είμαι κάποιος, ή κάτι,
ή κάπου συγκεκριμένα…

Υπάρχει, μόνο η βαθιά αίσθηση Παρουσίας!

Που δεν εναλλάσσεται,
δεν κινείται, δεν παλινδρομεί,
& γίνεται (αρχικά) «αισθητή»,
μόνο με συγκέντρωση.
(Μέσω εισακουσμάτων Εσωτερικών Αισθήσεων,
που η ίδια η Σιωπή Του γεννά, ως Δημιουργία...)

Η συγκέντρωση,
είναι οπότε η δεύτερη φύση μου στο παρόν πεδίο.

Συγκέντρωση, όχι ως επικεντρωμένη ταύτιση,
αλλά (αντίθετα), ως διευρινόμενη ώση (ώθηση)
(διαλύσεων όλων των ορίων που εντοπίζονται).

& αποτελεί τη δεύτερη φύση μου,
η συγκέντρωση αυτή,
μόνο μέχρι η πρώτη μου Φύση,
(& ουσιαστικά η μοναδική), που είναι ο Εαυτός,
να «κλειδώσει» (&) πρακτικά,
(με τη Βούληση μου,
εξαιτίας της Παρουσίας μου σε ένα σάρκινο κορμί),
σταθερά & μόνιμα, ως η Μόνη
(μεταμορφώνοντας & απορροφώντας,
οτιδήποτε άλλο έτσι κι αλλιώς,
περιλαμβάνεται μέσα της)

Όλο αυτό είναι που οδηγεί
στην Πραγματική Ελευθερία…

Δεν προσδοκώ, δεν θέλω, δεν ταυτίζομαι.
Μόνο…Υπάρχω…

Ότι κι αν αναγνωρίζω, είναι ο Πάντα Παρών!
Ο Ένας, στη Χάρη του οποίου υπάρχουν όλα!

& αυτό (ο «κάθε εγώ»),
που αισθάνεται ως «ο εισπράττων»,
(χωρίς κάτι ξέχωρο από το Ενιαίο),

είναι, (& πάντα ήταν), Ένα μαζί Του.

Αισθάνομαι την Παρουσία Του,
τη Ματιά Του, την Προστασία Του,
την Αγάπη, την Αγκαλιά Του,
& την αμετακινητότητα Του.

Μια Αίσθηση αδιευκρίνιστη
για τα ανθρώπινα δεδομένα.

Μη αναλύσιμη, άπιαστη κι ασύλληπτη,
η οποία είναι παντού, (χωρίς όρια), στο κάθε τι,
καθώς φυσικά & στην εμφανιζόμενη μου (εδώ) ζωή.

Αυτή, με περιλαμβάνει,
όπως αντίστοιχα περιλαμβάνω, (με τη σειρά μου),
όλες τις παροδικές εμφανίσεις των σκέψεων μου,
των συναισθημάτων μου, όπως,
& όλων των μεταβολών της υλικής μου παρουσίας.

Αυτό το «Κύμα»,
κυριολεκτικά διαπερνά, θρέφει, αναπτύσσει,
συντηρεί, αποσύρει & επανεμφανίζει,
όλη Του τη Δημιουργία από Ψηλά,
μέχρι & τον τελευταίο κόκκο σκόνης στον αέρα…
Ασύλληπτο…

Μαζί, είμαστε σε αυτό.
Μαζί, αδιαχώριστοι, στο άπειρο Του βάθος,
που είναι το Βάθος, της δικής μου Ταυτότητας,
& της Ταυτότητας όλων μας.

Βουτάω, Βυθίζομαι,
κι όσο αυτό γίνεται η μόνη μου συνήθεια,
τόσο μεγαλώνει & διευρύνεται, σε βάθος & σε ύψος,
η υπόσταση του Ποιος, ή τι Είμαι…

Αποδεικνύει η Παρουσία άμεσα τον Εαυτό της,
& απαντά σε ερωτήσεις, που δεν τίθενται…

Γιατί δεν υπάρχουν ερωτήσεις.
Δεν υπήρξαν ποτέ.

Όλη η Ζωή, είναι η Μία Απάντηση.
Η Μόνη Απάντηση!

Η Απάντηση, Εκείνου…


ΑΝΤΙ ΕΥΧΩΝ!

Αισθάνομαι, κι επιτέλους το ΚΑΤΑΛΑΒΑ!
ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ!
Το ΕΝΙΩΣΑ…

Άσκοπα, όλα όσα έψαξα ποτέ…
ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ!

& Είμαι μέσα σε Σένα, από Σένα, για Σένα.
Είμαι «εγώ», (σαν οποιοδήποτε «πλασματικό εγώ»), 
& Εσύ ταυτόχρονα...
Αφού πάντα ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, & ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ.

Κάθε φορά μιλάς Εσύ, & ποτέ τίποτε άλλο.
Όταν όμως αυτή «η ομιλία»
δεν γίνεται αντιληπτή,
(παίρνοντας την προσοχή μου 
από αυτή τη Μοναδική Αλήθεια),
δημιουργώ ένα «εγώ»,
& ξεγελιέμαι πως έχεις χαθεί...

Πάντα όμως γνωρίζεις τι Είμαι,
& ποιος Είμαι,
όπως & τι έχω φτάσει να γίνω…,
μη αναγνωρίζοντας Σε…
Μη, αναγνωρίζοντας Με.
Το Πέπλο…

Αναγνωρίζοντας όμως ΕΣΕΝΑ,
σε μένα, μέσα μου,
γνωρίζω πλέον πως κάθε «εγώ» που υπήρξα, 
δεν ήταν ποτέ Αληθινό.

Τίποτα δεν ήταν Αληθινό,
μια & κάθε μου «ταυτότητα»,
ήταν ο Νοητικός μου (μόνο),
διαχωρισμός από Σένα.
Αυτός ο διαχωρισμός,
ήταν που με εγκλώβισε,
στη Δημιουργία όλων των Σκεπτομορφών,
της ονομαζόμενης (κάθε φορά) ζωής μου,
υλοποιώντας το μπέρδεμα, τον τεμαχισμό,
τη φυλακή & τη δυστυχία μου,
στο μεγάλο,
& μακρύ ταξίδι της Άγνοιας μου...

Κρεσέντο αυτής της πορείας;
Η Αναγνώριση,
(Επαναγνωριμία, Επιστροφή),
της Παρουσίας Σου, (από το εδώ πεδίο),
που σαφώς δεν ήρθε, όπως περίμενα…

Ο Νους τελικά ήταν, που περίμενε άλλα…

Διότι οτιδήποτε
«δημιουργούσα» ως «εγώ»,
& δεν αναφερόταν σε Σένα,
& δεν αναγνωριζόταν ως Εσύ,
ήταν μοιραία & ξεκομμένο από Σένα,
(χωρίς την αναγνώριση
της επικοινωνία μας),
θεωρώντας με
(ως «εγώ» ταυτισμένος μαζί του),
πως είχα μείνει μόνος μου….
Εγκαταλελειμμένος, απελπισμένος,
& μόνιμα σε απόγνωση…

Τότε, ήταν που δείλιαζα, φοβόμουν,
& εξακολουθούσα να θεωρώ,
πως «μόνος μου» πρέπει να κάνω,
να δημιουργήσω, να ζήσω.

Αλλά πως;;;

Μια & τίποτα δεν χρειάζεται
να κάνω έτσι κι αλλιώς,
(ως οποιοδήποτε ψεύτικο «εγώ»),
όταν «η Συνείδηση» αναγνωρίζει την Αληθινή της Ταυτότητα!

Είμαι Εσύ!
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά…

& όχι επειδή μου έγινε
κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση,
(όπως λανθασμένα πίστεψα,
& «σκέφτηκα» κάποτε,
συγκρίνοντας «τον τότε εαυτό μου»
με τους «άλλους» ανθρώπους
–ποιους άλλους; –),
αλλά επειδή είναι πράγματι Σπουδαίο,
για οποιονδήποτε τελικά άνθρωπο,
η στιγμή της Αποκάλυψης,
συνοδευόμενη με το Τεράστιο αυτό,
Βαθύ Αίσθημα Ευγνωμοσύνης,
της Αναγνώρισης του Πατέρα!

Χωρίς όμως να είμαι «κάποιος».
Χωρίς να είμαι…. «κάτι».

Είμαι, μέσα στην Ουσία του Πατέρα,
& εισχώρησα απλά σε ένα σάρκινο σώμα.
Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ, τώρα…

Αυτή η Ουσία όμως,
είναι ο ίδιος ο Πατέρας,
που κατοικεί τελικά, παντού…

Από Εσένα Πατέρα Όλα!
Από Εσένα, κι από κανέναν άλλον.
Ποτέ!

Ας γίνει το Θέλημα σου!
Που από Εδώ & στο Εξής, 
είναι & δικό μου Θέλημα!

Αφήνομαι, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στα χέρια σου!



Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΘΕΣΗ

ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Η Εσωτερική Ζωή στο Εξωτερικό σκηνικό της Ζωής, παρουσιάζεται ως Σιωπή. (Εξωτερικό σκηνικό της καθημερινής Ζωής, χαρακτηρίζεται η λειτουργία κατά την ονομαζόμενη Εγρήγορση, δηλαδή ο συμπεριλαμβανόμενος χρόνος από την ώρα του πρωινού ξυπνήματος, μέχρι τη στιγμή της επιστροφής στην ξεκούραση και τον ύπνο). Και αυτή η Σιωπή βέβαια, (στο Εξωτερικό σκηνικό της Ζωής), δεν είναι άλλη, από τη Σιωπή, (υπέρβαση) του Νου.

Υπάρχουμε στον τρισδιάστατο κόσμο δηλαδή, έχοντας μια Σιωπή, (μέσα μας ως την μόνιμη μας κατάσταση, ακόμα κι αν περιβαλλόμαστε από ανθρώπους γύρω μας). Αυτή η Σιωπή, μας θέτει στην Πραγματική όμως κατάσταση της Εγρήγορσης. (Και όχι απλά χαρακτηριζόμενης Εγρήγορσης μόνο και μόνο επειδή είμαστε στα πόδια μας και δεν κοιμόμαστε στο κρεβάτι μας, γιατί κατά κάποιον τρόπο, ακόμα κοιμόμαστε..).

Η Εγρήγορση αυτή, μας καθιστά έτοιμους ανά πάσα στιγμή. Έτοιμους, να αφουγκραστούμε, τη «Φωνή Της Σιγής». Δηλαδή την Καθαρή Αντίληψη:

1. Του πως έχουν Πραγματικά τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, και όχι του πως τα προσαρμόζουμε οι ίδιοι, (όπως κάναμε με τη διαστρέβλωση της σκέψη μας παλαιότερα, ανάλογα την Παιδεία και την Ηθική, τα Πιστεύω και τις Πεποιθήσεις μας, όπως και την Ψυχολογική, Συναισθηματική, Διανοητική, ή όποια άλλη κατάσταση μας συνέβαινε).

2. Την Ώθηση (στην κάθε στιγμή του τώρα), Τάση, Έλξη, Άπωση, για Δράση (και πώς να γίνει αυτή η Δράση), για Κίνηση, (και προς ποια κατεύθυνση), όπως και για Αναμονή, ή Ακινησία.

Εμφανίζεται παντού. Σε πρόσωπα, καταστάσεις, σκέψεις, λόγια, πράξεις. Είναι ένα «άκουσμα», χωρίς εξηγήσεις, αναλύσεις, γνώση, ή χάρτη με κατευθυντήριες για κάθε τι «μετά»…

Αυτή η Σιωπή λοιπόν είναι η μόνη που μας κατευθύνει, (πάντα στο άγνωστο, στο φρέσκο και το καινούριο), και που δεν έχει καμία σχέση με την παλαιότερη λειτουργία του μυαλού μας, (που την εξακολουθούν οι υπόλοιποι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας).

Ότι προκύπτει από τη Σιωπή, αν δεν είμαστε Άδειοι από θεωρήσεις, δεν αφήνουμε περιθώρια να κάνει την εμφάνιση του. Ζώντες στη Σιωπή, δεν γνωρίζουμε τίποτα, παρά κάθε φορά αυτό, που «ακριβώς εκείνη τη στιγμή» γεννάται, ώστε η διευθέτηση των πάντων στη ζωή μας, να πραγματοποιείται με τον πιο τέλειο τρόπο, συμβατό με το πεπρωμένο μας.

Οι (περισσότεροι) άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τη Σιωπή, (μια και δεν την έχουν κατακτήσει), όταν είναι μόνοι τους, (πόσο μάλλον με άλλα άτομα παρόντα), λειτουργούν μόνιμα μέσα τους με υπέρμετρη λειτουργία ενός μυαλού, που ποτέ δεν σταματά να παράγει σκέψεις μέσα στο κεφάλι τους. Σκέψεις είτε ανησυχίας, είτε φόβου, είτε προγραμμάτων και εργασιών για το μέλλον, (κοντινό ή μακρινό), είτε κρίνοντας, είτε κατατάσσοντας, είτε ανακυκλώνοντας μνήμες, και χίλια δυο άλλα, κι αυτό, συνεχώς. Όταν δε μπερδεύονται και τα συναισθήματα στη μέση, τότε η κατάσταση χειροτερεύει….

Η Σιωπή όμως, (όταν δεν υπάρχει κάτι να διευθετηθεί), είναι η θέση που υπάρχει μόνιμα (;) για όποιον την έχει κατακτήσει, και είτε χρησιμοποιήσει τη σκέψη για να μεταφέρει κάτι, είτε οποιαδήποτε άλλη λειτουργία, σε αυτήν τη Σιωπή είναι που επιστρέφει. (Ή εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση). Γι’ αυτό και μπορεί να ζει στο παρόν και να απολαμβάνει το κάθε τι, ακόμα και τις (υποτιθέμενες) κακοτοπιές, δυσκολίες, ή προβλήματα της ζωής. Δεν βρίσκεται σε μία μόνιμη εγκεφαλική λειτουργία ώστε να μην απολαμβάνει σε κάθε  ευκαιρία, ότι άλλο κι αν διεξάγεται γύρω του, πέραν των θεμάτων που εκείνη τη στιγμή αναλύει στο μυαλό του και δεν κοιτά τίποτα άλλο πέρα από αυτά.

Μπορεί να απολαύσει τη βροχή και τον ήλιο, να παρατηρήσει τη φύση, ένα τοπίο, όπως, και τις κινήσεις και λειτουργίες των ανθρώπων γύρω του, (αισθανόμενος), οι οποίοι παρουσιάζονται στα μάτια του, ως κινούμενα προγραμματισμένα ρομπότ.

Λειτουργεί τα πάντα. Τα πάντα. Δεν βρίσκεται σε μία μόνιμη εξτατική κατάσταση εξαιτίας της οποίας δεν μπορεί να επικοινωνήσει. Αντίθετα, είναι «κυριολεκτικά παρόν», σε ότι κι αν συμβαίνει. Είναι, ολοκληρωτικά στην κάθε στιγμή, ενωμένος, (συνδεδεμένος) με τη Φύση του, η οποία «περιλαμβάνει» και τον εξωτερικό κόσμο, που βρίσκεται μέσα του.  


ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ
Φυσικά, εδώ είναι που η Σιωπή έχει την τιμητική της! Είναι διαφοροποιημένη βέβαια απ’ τη Σιωπή στο Εξωτερικό σκηνικό στης Ζωής, γιατί δεν υπάρχει η ανάγκη της συμμετοχής μας σε κάποια διαδικασία, στην οποία χρειάζεται να συμμετάσχουμε και να αλληλεπιδράσουμε με κάτι έξω από τον εαυτό μας. (Θεωρώντας βέβαια έξω από τον εαυτό μας οτιδήποτε, ως κάτι καθαρά  φαινομενικό, που παρ’ όλα αυτά υφίσταται μπροστά μας ώστε να «κινηθούμε» ανάλογα, για να βιώσουμε και να γνωρίσουμε μέσω των καταστάσεων την πορεία μας, όπως και να αντικρίσουμε με κάθε μας συναναστροφή την Αληθινή μας  Πρόοδο, καθώς και τα σημεία στα οποία χρειάζεται ακόμα να εργαστούμε). Άλλωστε, γι’ αυτό υπάρχει ο Εξωτερικός κόσμος και το σκηνικό του: Ως καθρέφτης, δείκτης, και αρένα του Δρόμου και της Προόδου μας.

Η Σιωπή κατά τον Διαλογισμό, δεν αφορά όπως προηγούμενα την Εγρήγορση ως προς τα εξωτερικά, αλλά ως την Εγρήγορση στην καθυπόταξη των φορέων μας. Εδώ, ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται να ανταποκριθούμε, να λειτουργήσουμε προς κάτι, δεν υπάρχει καμία ανάγκη χρησιμοποίησης, κανενός από τους φορείς μας. Χρειάζεται, να βρισκόμαστε, (και να παραμένουμε) στη Σιωπή, υπερβαίνοντας, ακόμα και την υπόνοια της σκέψης. Να μην κινείται, τίποτα από τους φορείς μας όσων αφορούν τη σκέψη, και κάτω. Μία κατάσταση Ολοκληρωτικής Σιωπής, χωρίς την οποιαδήποτε «οδηγία». (Γιατί μην ξεχνάμε, αν υπάρξει και η παραμικρή οδηγία, βρισκόμαστε ακόμα στο επίπεδο της σκέψης, που σημαίνει πως δεν διαλογιζόμαστε…)

Όλα τα παραπάνω καθώς ισχύουν, (και επειδή «τα πάντα ρει»), όταν καταστήσουμε τους φορείς κάτω από τη σκέψη «σε ακινησία», ο Νόμος του Σύμπαντος της Αέναης Κίνησης σαφώς και θα δουλέψει «οπωσδήποτε». Έτσι θα το κάνει, ενεργοποιώντας μία κίνηση  της Συνείδησης μας, υποχρεωτικά, πιο πάνω…


ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΥΠΝΟ
Αν κατά τη διάρκεια της ημέρας είμαστε στη συνεχή σκέψη, σε προβληματισμούς,  διενέξεις, άγχος, αμφιβολία και φόβο, και κατά τη διάρκεια της κατάκλισης μας, ακριβώς στα ίδια αυτά  Πεδία Συνείδησης θα περάσουμε, όλο το διάστημα που θα διαρκέσει ο ύπνος μας. Ως αποτέλεσμα εκτός των άλλων, (ακόμα και να συμπληρώσουμε τις απαραίτητες ώρες ύπνου με το ρολόι), θα ξυπνήσουμε εξουθενωμένοι.

Αν αντίθετα κατά τη διάρκεια της ημέρας, είμαστε το μεγαλύτερο διάστημα στη Σιωπή, (στον Εαυτό μας), τότε, (αν κάνουμε και κάποια χαλάρωση πριν αποκοιμηθούμε στην Αγκαλιά του Εαυτού μας), τότε, τα επίπεδα της Σιωπής, είναι και τα μέρη που η Συνείδηση μας θα περάσει την διάρκεια της νύχτας.

Αυτό σημαίνει, πως η Φόρτιση μας από Φως θα είναι πολύ μεγαλύτερη, άρα καί ο ύπνος μας ποιοτικότερος, οπότε το επόμενο πρωί, θα νιώθουμε φρέσκοι κι ανανεωμένοι, έτοιμοι, να περάσουμε ακόμα μία υπέροχη μέρα, όντες στον Εαυτό μας...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Κατά την προσέλευση μας στον Εσωτερικό Δρόμο, και περνώντας από πολλές δοκιμασίες, σε συνδυασμό με τεράστιες Εσωτερικές αλλαγές, όπως και κατ’ επέκταση αλλαγές και στην Εξωτερική μας ζωή, αυτό που «μάθαμε» τελικά, (σε όλο αυτό το φάσμα), ήταν η αναγνώριση (λέγαμε τότε), του Εαυτού μας. Ως τη «Φωνή», που μας έκανε «να νιώθουμε» μέσα μας το πώς να κινηθούμε, όπως και με ποιον τρόπο έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, τον μέχρι τότε, (παλιό) εαυτό μας, που στρεφόταν πια εναντίον μας... Ο εαυτός όμως αυτός, υφίστατο τελικά εξαιτίας της σκέψης, (το γνωστό δημιουργημένο από εμάς «εγώ»), που μας μπέρδευε και μας παραπλανούσε.

Η κατά μέτωπο αντιμετώπιση της υπέρβασης της σκέψης ως την από εδώ και πέρα βασική μας εργασία, (όπως και την ανάπτυξη της συγκέντρωσης – επικέντρωσης ως απαραίτητο στοιχείο αυτής της υπέρβασης), είναι και τα μέσα τελικά, της κατάκτησης του σταδίου της Σιωπής, ως τη βάση της υπέρβασης, ενός επόμενου σταδίου που μας περιμένει…

Δεν σταματά η πορεία μας. Πουθενά. Αν σταματήσει, βαλτώνουμε, και σταματάμε να προχωράμε, και μαζί, σταματά και η Συνειδησιακή μας Εξέλιξη.



ΕΙΜΑΣΤΕ….ΤΙΠΟΤΑ

Είμαστε…..τίποτα, εμείς οι άνθρωποι. Τίποτα.
Δύσκολο να το δεχτούμε όμως, κι εκεί κρύβεται η αιτία όλης της δυστυχίας μας στη ζωή.
Ότι προσπαθούμε, (μια και έτσι μας δίδαξαν στο σύστημα των ανθρώπων), πάντα κάτι να κυνηγάμε, πάντα κάτι να προσπαθούμε, κάπου να φτάσουμε, κάτι να πετύχουμε, ώστε να γίνουμε «κάποιοι»…. Κι αυτό, ώστε να «χτίσουμε» μια ανωτερότητα σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, ή, για να βγάλουμε περισσότερα χρήματα. Κι όλα αυτά, ακριβώς επειδή είμαστε ένα τίποτα! Αρνούμαστε όμως να το δεχτούμε, (ενώ το γνωρίζουμε κατ’ ουσίαν μέσα μας), γιατί η νοοτροπία στην οποία ζούμε, είναι εντελώς διαφορετική.

Είμαστε ένα τίποτα, γιατί το μόνο που υπάρχει είναι Εκείνος. Ή, η Θεϊκή Του Ουσία, η οποία βρίσκεται  Παντού. Κι ενώ δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί, παρ’ όλα αυτά, θεωρούμε πως το λένε κάποιοι «αλλοπαρμένοι», ή ότι «ισχύει μωρέ, αλλά αυτή η φράση δεν μιλάει για μένα…». Μας έχουμε ήδη λοιπόν αποκλείσει, από μια δημιουργημένη σκέψη, η οποία και καθοδηγεί όμως, όλη μας την ύπαρξη εδώ. Όλη μας τη ζωή. Δεν καθίσαμε ποτέ αυτό να το δούμε….

Αφού όμως υπάρχει η Θεϊκή Του Ουσία Παντού, υπάρχει περίπτωση εμείς, (όλοι μας ανεξαιρέτως), να μην είμαστε από αυτή την Ουσία;

Η Αρχική πτώση του ανθρώπου από την Αθανασία, δεν ήταν άλλη όμως, από αυτό που σήμερα, (ως άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες μας), εξακολουθούμε να κάνουμε ως το αυτονόητο. Ποιο; Το να μην καθοδηγούμαστε από τους Νόμους της Δημιουργίας (που  βρίσκονται εντός μας), οι οποίες αβίαστα μας δηλώνουν την καταγωγή μας, το σκοπό μας, και τον τρόπο που θα έπρεπε να ζούμε, αλλά αντ’ αυτού, να προσπαθούμε (μέσα στη Δημιουργία), να «κάνουμε τα δικά μας». Να ταυτιζόμαστε με κάθε είδους «είδωλα», να θεσπίζουμε Νόμους ανθρώπινους, να τους υπηρετούμε, να ορίζουμε όρια κλπ, φτιάχνοντας και συμμετέχοντας, σε μία «δική μας» Δημιουργία, στην οποία βέβαια και προσπαθούμε, (όλοι μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τη δική του εμβέλεια) να γίνουμε, (ή να θεωρούμε ότι είμαστε), οι «Απόλυτοι Άρχοντες».

Και είναι τόσο απλό:
«Αρνούμενοι την Πατρική, Θεϊκή καταγωγή μας, όπως και την Ύπαρξη της, συμμετέχουμε στον «ψεύτικο» κόσμο του σήμερα, συμβάλλοντας (ο καθένας) λίγο ή πολύ, στην διαιώνιση  αυτής της Προδοσίας….

Όταν, δεν αναγνωρίζουμε το Θείο στα πάντα γύρω μας, (και μέσα μας), είναι φυσικό να θεωρούμε πως το μόνο που χρειάζεται να γίνει, είναι να ενδιαφερθεί ο καθένας «για την πάρτη του». Και να, το «εγώ» και το «εσύ», και να, το «εμείς» κι «αυτοί», «εσείς», και οι «άλλοι»…

Πόσο μικροί… Πόσο μικροί ακόμα μπορούμε να γίνουμε;; Πόσο χαμηλά ακόμα μπορούμε να πέσουμε; Όμως, υπάρχει, μόνο Μία Οδός, και Μία Πορεία, η οποία είναι δυνατόν να επιτευχθεί, κι αυτό αφορά, την επιστροφή μας στο σπίτι… Που καμία σχέση δεν έχει με τα Οικήματα που χτίζουμε πατώντας επί πτωμάτων.

Γιατί ως άνθρωποι, επικεντρώνοντας την προσοχή μας στον Εαυτό, δεν χρειάζεται «να κάνουμε», απολύτως καμία ενέργεια. Η ίδια η Ζωή, (το Ρεύμα της Ζωής, ο Εαυτός μας), μας καθοδηγεί στο διαγεγραμμένο Πεπρωμένο μας. Όσο όμως «αντιστεκόμαστε» σε αυτό, θα μπερδευόμαστε, θα ψάχνουμε, θα αγωνιούμε, θα αγωνιζόμαστε χωρίς σκοπό, και θα νιώθουμε μόνοι, και βαθιά δυστυχής, ακόμα κι αν εξωτερικά, εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες μας. Μέσα μας, τίποτα δεν θα μαρτυρά τη Ζωή. Τα πάντα, θα είναι ένα «βαλτώδες τοπίο», ανασφάλειας, φόβου, ανησυχίας, μιζέριας κι απογοήτευσης.

Γιατί, όσα κι αν θεωρούμε ότι πετύχαμε εδώ, τίποτα μα τίποτα από αυτά, δεν δυνάμεθα να πάρουμε μαζί μας, σε ένα λεπτό, μία ώρα, τρεις μήνες, τρία, δέκα, τριάντα, πενήντα, εκατό χρόνια, κατά την αποχώρηση μας από την υλική ζωή. Αποχώρηση για την οποία, όλοι μας από την εμφάνιση μας εδώ, έχουμε κλείσει εισιτήριο….

Όμως, είναι τόσο «λαμπερά» όλα όσα συμβαίνουν για το μάτι. Για τις αισθήσεις. Για τα θέλω…. Τόσα, που φτάνουμε να τρέχουμε συνεχώς για κάπου, που ούτε ξέρουμε για πού, ούτε και καταφέρνουμε τελικά να φτάνουμε πουθενά…

Η στροφή στον Εαυτό όμως, δεν είναι τίποτε άλλο, από την Αποκάλυψη με Προσωπικό, Ατομικό βίωμα, των ήδη υπαρχουσών Νόμων που διέπουν το Σύστημα μας. Νόμοι οι οποίοι λειτουργούν τέλεια, χωρίς την παραμικρή μας συμμετοχή. Το Ρεύμα της Ζωής κυλά, κι αν δεν «κολυμπήσουμε» μαζί του, ο πόνος μας θα γίνεται όλο και μεγαλύτερος, ή απλά, θα αλλάζει μορφή. Όμως, όταν συνειδητοποιηθεί, πως το σώμα μας πονά, (και όχι εμείς), τα συναισθήματα μας όπως και ο εγωισμός είναι που πληγώνεται, (και όχι εμείς), το μυαλό μας και οι ιδέες μας προσβάλλονται, (και όχι εμείς), τότε, αρχίζει να γίνεται εφικτό, πως η Μόνη Πραγματική αναζήτηση και Σκοπός μας στη Ζωή, είναι η «αποκάλυψη», (ανακάλυψη), του Ποιος τελικά κατοικεί σε αυτό το σώμα, Ποιος αναγνωρίζει σε αυτόν τον κόσμο τα συναισθήματα, όπως, και Ποιος είναι αυτός που μέσω του Νου, αναγνωρίζει, κατανοεί, επεκτείνει την Αντίληψη του, και έτσι «νιώθει» πως προχωράει. Γιατί το μόνο προχώρημα που υφιστάμεθα εδώ, είναι καθαρά Συνειδησιακό. Και όχι επιτευγμάτων, βολεμάτων, ασφάλειας, και περιουσιακών στοιχείων.

Όσοι γνωρίζουν σε αυτόν τον κόσμο «το θέατρο  των σκιών», φαίνεται αρχικά πως νιώθουν μόνοι. Φαίνεται όμως, γιατί στην πορεία διαπιστώνουν, πως μόνος, νιώθει μόνο αυτός που είναι διαχωρισμένος. Αυτός που ψάχνει «έξω από τον εαυτό του» να αισθανθεί την πληρότητα, την ευχαρίστηση, την ικανοποίηση. Για όλους όσους συμβαδίζουν με τον Αρχιτέκτονα των Πάντων, ανήκουν στα πάντα, και Είναι τα πάντα. Δεν μπορούν, (και να ήθελαν) να νιώσουν μόνοι, κι ας έτσι φαντάζει εξωτερικά, στους αγνώμονες, και αγνοούντες την Αλήθεια οι οποίοι ζουν στη  χωριστικότητα.  

Πόση πλάνη…. Πόση η πλάνη των ανθρώπων…..

Είμαστε όμως, αυτό που πιστεύουμε. Όταν λοιπόν πιστεύουμε πως είμαστε τα υλικά μας σώματα, η οικογενειακή καταγωγή μας, το πορτοφόλι μας, η θρησκεία και η πολιτική μας, δεν είμαστε εμείς. Είμαστε, ένα «χτισμένο εγώ», που δεν αναγνωρίζει σαφώς τον Πραγματικό Εαυτό του…

Ο άνθρωπος λοιπόν παρασύρθηκε, (από τα θέλγητρα της ύλης), και παίζει ακόμα το παιχνιδάκι της Εξουσίας της. Μέχρι, όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή, να πάψουν να παίζουν... Μέχρι, ένας ένας να αρχίσουν να συνειδητοποιούν, πως τα πάντα συμβαίνουν και ενεργοποιούνται στη ζωή, με μόνο σκοπό να αρχίσουν να ανακαλύπτουν Ποιος Είναι Πραγματικά, και ποια η θέση τους σε αυτόν τον κόσμο.

Γιατί οι άνθρωποι, δεν είναι από ένα προσωπικό «εγώ» που εξελίσσεται. Είναι, Μία Πνευματική Μονάδα, που μέσα από αναρίθμητες προσωπικότητες (που νομίζουν η κάθε μία πως είναι αυτό το μικρό «εγώ»), βιώνει, αναγνωρίζει, χειρίζεται τις δυνάμεις του υλικού πεδίου, εμπειριώνοντας την Ανθρώπινη αφύπνιση. Όταν, κάθε Άτομο βιώσει το παραπάνω, το παραμυθάκι γι’ αυτό, έχει λάβει την Αρχή του τέλους του…

Γιατί από τα πάντα θα περάσουμε, (και περνάμε). Δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο, ανούσιο ή  σπουδαίο, άξιο ή ευτελές. Υπάρχει η απαραιτότητα των πάντων, μέσα σε ένα Σχέδιο του οποίου, αποτελούμε τα κομμάτια.

Η Συνείδηση των ανθρώπων λοιπόν δεν αλλάζει. Βαθμιδόν, επεκτείνεται. Κι επειδή επεκτείνεται, θεωρείται ότι αλλάζει, ενώ υπάρχει Μία Συνείδηση, η οποία τα περιλαμβάνει Όλα. Η κάθε επέκταση όμως που εκλαμβάνεται από εμάς, είναι τόση, όση η Ατομική μας προσπάθεια, όπως και η «εκμετάλλευση» από μας γι’ αυτό το σκοπό, όλων όσων  προκύπτουν στη ζωή μας. Κι αυτό, μέχρι, την ολοκληρωτική αναγνώριση και βίωση, Αυτού που Είμαστε, και τη Ζώσα Ζωή ως Αυτό, περπατώντας ως Νοήμονες Υπάρξεις πάνω στη γη, μέσα σε ένα υλικό σώμα ο καθένας μας, που η ύλη μας έχει παράσχει γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Ολοκληρώνοντας λοιπόν, όταν θα αποχωρήσουμε, απλά θα «κρεμάσουμε» στην κρεμάστρα το «δανικό» ρούχο, για να συνεχίσουμε σε ένα άλλο, πιο «λεπτοφυές σχέδιο», ενός άλλου όμως πεδίου, στο οποίο και θα κατοικούμε.

Όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, (αν και έτσι φαίνονται από αυτούς που είναι ακόμα μακρυά…), αλλά μια Πραγματικότητα, που αργά ή γρήγορα, όλοι θα ταχτούμε να γνωρίσουμε, να βιώσουμε, και να επιβεβαιώσουμε, σαν την μόνη Αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο. Όλα τα άλλα, είναι σενάρια του παιχνιδιού, κι απλά σκηνικά…

Δεν μένει λοιπόν, παρά ο καθένας μας, να περιμένει να δει ο ίδιος, στο απώτερο μέλλον του, (ή τώρα, αυτή τη στιγμή αν είναι ήδη έτοιμος), το τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτός που βίωσε ολοκληρωτικά μέχρι εσχάτων αυτή την πορεία, είναι ο Χριστός. Όλοι οι άλλοι, είμαστε και ανήκουμε, σε όλες τις βαθμίδες που υπάρχουν, από τον πρωτοενσαρκώμενο άνθρωπο, μέχρι το επίπεδο Εκείνου….

Ο καθένας μας λοιπόν, εδώ, παίζει κάποιο ρόλο σε όλο αυτό. Αυτός είναι και ο «υποτιθέμενος» σκοπός του. Έρχεται όμως αβίαστα, (και σε καμία περίπτωση μέσω του μυαλού του). Έρχεται, σαν καθοδήγηση, απαλά, όμορφα, χωρίς την παραμικρή βία ή προσπάθεια, και μέσω αυτού, απλά ανθίζει…

Και το «εγώ»; Ποιο «εγώ»; Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει πως «δεν υπάρχει» το εγώ αλλά και αυτό είναι απλά μία πλάνη, μία κατασκευή που χρησιμοποιήθηκε κι αυτή για κάποιο σκοπό, τότε θα δει μία μεγαλύτερη εικόνα, από αυτή που τώρα βλέπει και ονομάζει, ζωή του…

Η ομορφιά, βρίσκεται μόνο σε αυτό που Είμαστε. Σε τίποτε άλλο αυτού του κόσμου. Γιατί μόνο αναγνωρίζοντας αυτό που Είμαστε, μπορούμε πράγματι να δούμε, και να νιώσουμε και τα πάντα Θεϊκά. Ειδάλλως, θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε, πως είμαστε «μια τυχαία» Δημιουργία, που ήρθε για να ταλαιπωρείται και να βασανίζεται, χωρίς ποτέ να καταλήγει πουθενά… Τότε όμως, θα έχουμε περάσει, ακόμα μια ζωή, πραγματικά χαμένη…

Τέλος και ολοκληρώνοντας, όταν κάποιος θα μας πει την επόμενη φορά πως είμαστε ένα Τίποτα, ή θα δούμε κάποιος να κατηγορείται ως τέτοιος, ας δούμε λίγο: Μήπως τελικά είναι μία λύση, για να επαναφέρουμε την Ελευθερία και τον Αληθινό Εαυτό μας, Ολόκληρο Παρόν στη Ζωή μας;


Γιατί στην Πραγματική έννοια του όρου, τίποτα είμαστε ότι και να προσπαθούμε να κάνουμε εδώ, για να «δείξουμε», ή να «αποδείξουμε» ότι είμαστε κάτι. (Γιατί η Αξία μας, δεν είναι στους «ρόλους» παίζουμε στις ζωές μας. Δεν είμαστε λοιπόν κανένας ρόλος, όταν βιώνουμε, και γνωρίζουμε τι Είμαστε, και ως Αυτό Ζούμε...). Νιώθοντας όμως (Εσωτερικά) στο τίποτα, τότε είναι που Πραγματικά, Είμαστε τα Πάντα, και Ένα με όλα…


Η ΟΥΣΙΑ

Τα πάντα στο Σύμπαν είναι Ενέργεια. Η ίδια Ενέργεια παντού.

Μόνο που «θεωρούμε» (ως άνθρωποι), ασαφή, και πολλές φορές μη αληθινή την καθαρή Ενέργεια του Αόρατου, και αληθινή, την Συμπυκνωμένη συμπαγή Ενέργεια της ύλης, ακριβώς επειδή την βλέπουμε με τα μάτια μας και είναι και χειροπιαστή, μια και τα ίδια τα σώματα μας από αυτήν αποτελούνται. Λογικά λοιπόν συμπεραίνουμε, ότι και τα σώματα μας, είναι κι αυτά αληθινά...

Στο Αόρατο όμως (που δεν πολυεγκρίνουμε σαν αληθινό), ανήκει και η Σκέψη μας. Αλλά είπαμε, πως Αόρατο και ορατό, είναι αποτελούμενα από το ίδιο υλικό, (την ίδια Ενέργεια), αυτήν που υπάρχει στα πάντα γύρω μας σε αυτόν τον κόσμο (τον υλικό), που βλέπουμε και ζούμε….

Αυτό σημαίνει, (αφού αόρατο και ορατό αποτελείται από την ίδια ενέργεια όπως είπαμε), πως όσο Αληθινά θεωρούμε ότι είναι, (ή ψεύτικα) τα σώματα μας, το ίδιο ισχύει και για όλα όσα ποτέ θα σκεφτούμε (και σκεφτόμαστε), όπως αντίστοιχα είναι το ίδιο Αληθινά (ή και ψεύτικα), και όλα όσα βλέπουμε και ζούμε….

Αν όσα βλέπουμε τα χαρακτηρίζουμε Αληθινά, είναι αληθινά και όλα όσα δεν βλέπουμε, (μα παρ’ όλα αυτά υπάρχουν), τα οποία και σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε κλπ. Τόσο αληθινά για την ακρίβεια, όση η πίστη μας για την Αληθινότητα τους… Από την άλλη, αν τα χαρακτηρίζουμε όσα βλέπουμε (μαζί και τα σώματα μας,) ως ψεύτικα, τότε και ότι σκεφτόμαστε, είναι και αυτό ψεύτικο. Έτσι δεν είναι;

Συμπερασματικά λοιπόν και λογικά, καταλήγουμε στο ότι δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε το ένα με τον ένα τρόπο, (είτε ψεύτικο είτε αληθινό), και το άλλο με τον αντίθετο του, (είτε αληθινό είτε ψεύτικο), ακριβώς επειδή είναι από το ίδιο υλικό.

Ή Αληθινά λοιπόν θα είναι και τα δυό, ή και τα δύο Ψεύτικα. (Παρ’ όλο που προς στιγμή μπερδευόμαστε για το Υλικό τους, εξαιτίας των Νόμων που έχουμε καταλήξει ότι διέπουν το ορατό, και επειδή το Αόρατο δεν δυνάμεθα να το εξετάσουμε με τον ίδιο τρόπο, μια και δεν έχουμε τα κατάλληλα μέσα, ή, επειδή δεν το εξετάζουμε από τη σωστή θέση. Γιατί ακόμα και αν υπάρχουν άλλοι Νόμοι του Αόρατου που το διέπουν, δεν μπορούν να εξεταστούν με τα δεδομένα των εδώ Νόμων, όπως και τελικά καταλήξαμε για τους Νόμους του Ορατού. Καταλήξαμε όμως; Γιατί η Φυσική τα τελευταία χρόνια, πολλές ανατροπές έχει αποδείξει πως υφίσταται…).

Οπότε;
Οπότε κάθε φορά που θα βασιζόμαστε στις σκέψεις μας θεωρώντας τες Αληθινές, θα είμαστε «εγκλωβισμένοι» σε αυτόν (τον υλικό συμπαγή) κόσμο, (και στους Νόμους του), και κάθε φορά που θα απορρίπτουμε ως ψέμα την κάθε μας σκέψη, αυτόματα και ολόκληρος ο κόσμος θα έχει υποστεί ένα είδος κατάρρευσης για μας, γιατί θα μας αποδεικνύεται  συνεχώς το πόσο ψεύτικος τελικά είναι...

Βασιζόμαστε λοιπόν στη θεώρηση μας για τον κόσμο μας, από «την γνώμη που έχουμε γι’ αυτόν». (Δανεική όπως αποδεικνύεται όμως γνώση τελικά και όχι ουσιαστική, μια και βασιστήκαμε σε προγενέστερων μελέτες και αποτελέσματα, τα οποία πιστέψαμε πως ισχύουν για μας, και γι’ αυτό βασίσαμε σε αυτά τα δεδομένα της γνώσης, στηρίζοντας, και χτίζοντας τη ζωή μας, όπως και το ποιος είναι ο εαυτός μας).

Αν πιστεύουμε λοιπόν τον κόσμο αυτό ως έχει, υπάρχει για μας, αν όχι, δεν πιστεύουμε σε τίποτα αυτού του κόσμου, και προσανατολιζόμαστε σε κάτι άλλο πιο βαθύ από το φαίνεσται, πιο βαθύ από την ύλη, και πιο βαθύ, ακόμα κι από τις σκέψεις μας. (Που όπως είπαμε είναι ένα και το αυτό, μια και ορατό όπως και αόρατο αποτελούνται από την ίδια Μία Ενέργεια).

Και που πάμε; Σε αυτή την Ενέργεια πάμε. Όμως, μια και δεν είμαστε επιστήμονες να την ψάξουμε σε κανένα εργαστήριο που κάποιος θα μας έχει χρηματοδοτήσει, χρειάζεται, να ψάξουμε κάπου αλλού… Ως γνωστό, οι έρευνες για θέματα που ξεπερνούν κάθε τι γνωστό, προέρχονται από την επιστήμη και τη θρησκεία. Και μια και αποκλείσαμε το γεγονός του να γίνουμε επιστήμονες με διάβασμα, πειραματισμούς, μαθηματικούς κανόνες και πειράματα εργαστηρίων, στρεφόμαστε στη θρησκεία. Ποια θρησκεία όμως; Αυτή που μας δίδαξαν; Όλοι μα όλοι νιώθουμε (κι ας μην το παραδέχεται κανείς θρησκόληπτος «από φόβο»), πως «κάτι δεν πάει καλά με τη θρησκεία», μια και αντί η κατήχηση αυτή να μας γαληνεύει, μας κάνει να αισθανόμαστε περιορισμένοι, κολλημένοι, φυλακισμένοι… (Ειδικά αν μέσα μας κάτι αισθανόμαστε βαθιά πως «έχει γεννηθεί ελεύθερο», και δεν μπορεί να το περιορίσει τίποτα….)

Γιατί άλλωστε τι είναι η θρησκεία; Ή μάλλον, πως γεννήθηκε μια θρησκεία; Με την αναζήτηση της Ενέργειας που βρίσκεται παντού, που και οι ίδιοι βρισκόμαστε μέσα της, την οποία ονομάσαμε Θεό. Αν όμως βρίσκεται παντού αυτή η Ενέργεια, και είμαστε μέσα της, αυτό δεν σημαίνει πως είναι και μέσα σε μας;;;

Στρεφόμαστε λοιπόν που αλλού; Εδώ, μέσα σε μας… Πέρα από τον υλικό κόσμο, πέρα από το γνωστό, πέρα από τα συναισθήματα, πέρα από τη σκέψη. Πέρα, από όλα….

Γιατί ακριβώς όταν απορρίψουμε τα πάντα, είναι δυνατόν να μπορέσει να μας γίνει γνωστό. (Γιατί τώρα γνωστό για μας, είναι όλο το περιεχόμενο των σκέψεων μας, όπως και ο εξωτερικός κόσμος των φαινομένων στον οποίο και ζούμε, και γι’ αυτό και αδυνατεί να μας γίνει γνωστό οτιδήποτε πέραν).

Και μας γίνεται γνωστό, μόνο Ατομικά. Μέσα βαθιά στην ύπαρξη μας. Και όχι επειδή κάποιος μας το είπε.

Τι μένει λοιπόν απορρίπτοντας όλο το γνωστό;  
Αρχικά ένα κενό. Ένα τεράστιο κενό που προκαλεί τρόμο…
Βαθύ σκοτάδι παντού. Καμία αναγνώριση.
Όμως, κάτι υπάρχει….υπάρχει, και γίνεται αισθητό…
Η προσοχή σε αυτό παραμένει, και «μεταμορφώνεται» σε κάτι άλλο….
Μεταμορφώνεται……σε Σιωπή. Η αναγνώριση μιας πρωτοφανής σιωπής άνευ προηγουμένου…
Κι ένα βούλιαγμα…. στη συνέχεια…
Μετά από όλα αυτά, (κι ενώ συνακολουθείται η απόρριψη των πάντων), παραμένει μία μοναδική αίσθηση…
Μία αίσθηση βαθιά Υπαρξιακή...
Αίσθηση Διεύρυνσης, Ανοίγματος, Ηρεμίας, Ησυχίας, Ελευθερίας…
Μια αίσθηση, στην οποία τα πάντα ησυχάζουν, γαληνεύουν…..
Μια γαλήνια αίσθηση Παρουσίας...
Δικιά μας Παρουσίας….
Συνοδευόμενη, με ένα έμφυτο, βαθύ αίσθημα….. Ασφάλειας!
Που καταλήγει, στην ομορφότερη Αγκαλιά που είχαμε ποτέ….

Όταν, (σε αυτήν την κατάσταση), τραβήξει «κάτι» την προσοχή μας, δεν είναι η σκέψη αυτή που θα ανταποκριθεί, (μια και έχουμε εισχωρήσει πέραν της σκέψης, πέραν του γνωστού), αλλά κάτι άλλο…

Αυτό το κάτι άλλο, είναι η Επίγνωση. Η Επίγνωση είναι που ανταποκρίνεται Άμεσα και Ακαριαία, κι αυτό, στο κάθε μας παρόν. Με ζωή στην Επίγνωση «ωριμάζουμε», όντες στον Εαυτό μας, και συνειδητοποιείται αυτό που Πραγματικά Είμαστε...

Όπου κι αν στραφεί η Προσοχή μας λοιπόν, ή κοιτάξουν (είτε τα Εσωτερικά, είτε τα Εξωτερικά μας μάτια), γίνεται μία άμεση αναγνώριση του Εαυτού. Και αφορά φυσικά, και τον Ορατό, και τον Αόρατο κόσμο που είναι Ένα. Μια και όλα περιλαμβάνουν κάποια μορφή Νόησης, αναγνωρίζοντας και βιώνοντας το Όλο γύρω μας, (και μέσα μας) με την Καθαρή Επίγνωση, χωρίς τους μεσάζοντες ή τους παραποιητές της σκέψης, του συναισθήματος και της φυσικής παρουσίας του σώματος μας.

Βιώνουμε λοιπόν, πως Είμαστε παντού και τα Πάντα, και πως δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα σε εμάς, (ως κάποιος «εγώ» από τη μια), και σε αυτό, (στο κάθε αντικείμενο, άνθρωπο, ζώο, κατάσταση, τοπίο), το οποίο αντιλαμβανόμαστε, με τα εξωτερικά μας μάτια απέναντί μας, όπως, και ότι ούτε διαφορετικοί, ούτε ξέχωροι νιώθουμε να είμαστε από αυτό.

Έτσι, ενώ διαπιστώνουμε και αναγνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα στο Όλο φάσμα της Αντίληψης μας, (ορατό και αόρατο, που είναι το Πραγματικό Σώμα αυτού που είμαστε), ταυτόχρονα το βιώνουμε. Βιώνουμε ότι είμαστε μέσα σ’ Ένα Όλο Επίγνωσης.

Είμαστε λοιπόν η Επίγνωση η ίδια, που αναγνωρίζει κάθε στιγμή το περιεχόμενο της. Και Είμαστε Ενωμένοι με τα πάντα, και τα πάντα, είναι αδιαχώριστα από εμάς. Διότι τελικά τα πάντα διέπονται από τη Μία Ουσία. Και εμείς Είμαστε Ένα με αυτή την Ουσία. Αντιλαμβανόμενοι εμείς, αντιλαμβάνεται η Ουσία, όχι όμως ως εμείς. Εμείς, έχουμε «λιώσει» (με την έννοια ότι έχουν εξαφανιστεί όλα όσα θεωρούσαμε ότι είμαστε μέσα), σε αυτή την Ουσία, και μόνο η Ουσία Υπάρχει τελικά παντού, και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό ακριβώς, και κάθε φορά που ολοκληρώνεται η όποια ανταπόκριση μας (μέσω της Επίγνωσης), από κάποια αφορμή, σε αυτήν ακριβώς την ίδια Ουσία είναι που επιστρέφουμε, ως την επόμενη αφορμή…

Η Πραγματική Ζωή, είναι η ταύτιση με την Ουσία. Όπως, και η συνεχής επαγρύπνηση μας ώστε να υπάρχουμε ως Αυτή, μέχρι, να καλύψει όλες μας τις εκφράσεις, όλες μας τις συνήθειες, όλα τα λεπτά της ημέρας μας στη ζωή... Τίποτα πια να μην υπάρχει, παρά μόνο η Ουσία…

Γιατί όλα είναι εκφράσεις της ή παράγωγα της έτσι κι αλλιώς, οπότε και η δική μας έκφραση ως ατομικές υλικές ενσαρκωμένες Υπάρξεις.

Στα πάντα και παντού, υπάρχει μόνο η Ουσία των πάντων. Που αυτή η Ουσία είμαστε όλοι μας. Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να είμαστε διαχωρισμένοι από το οτιδήποτε. Γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα σε όλα. Που τελικά, αυτά τα όλα, δεν Υπάρχουν. Υπάρχει, ΜΟΝΟ αυτή η Ουσία.

Και δεν υπάρχουν, όχι με την φλατ έννοια που γνωρίζουμε. Δεν υπάρχουν, με την έννοια πως όλα τα υπόλοιπα (εκτός της ίδιας της Ουσίας) είναι μεταβολές, που έρχονται και παρέρχονται, γεννιούνται και πεθαίνουν, και υπόκεινται φυσικά στον Χώρο και στον Χρόνο. Πίσω απ’ όλα όμως, είναι αυτή η Ουσία, και σ’ αυτήν (από την οποία αποτελούνται τα μύχια της Ύπαρξης μας), είναι που τα πάντα (και εμείς ως ότι κι να παρουσιαστούμε ποτέ), επιστρέφουν.

Όταν λοιπόν το βαθύτερο Είναι μας είναι η Μία Ουσία, (και το έχουμε βιώσει πλήρως), και όλα από αυτήν προκύπτουν, και σε αυτήν καταλήγουν, υπάρχει κάποιος λόγος (φαινομενικού) διαχωρισμού μας από οτιδήποτε; Τα πάντα γύρω μας  είναι παροδικά, και «παιχνίδια», αυτής της ουσίας. Οι έννοιες ταυτότητας, χωριστικότητας, διαφορών, βρίσκονται μόνο στο μυαλό μας, το οποίο και αυτό είναι που εμποδίζει, την ταύτιση μας μαζί της, ώστε να ζήσουμε, όπως αρμόζει στην Πραγματική καταγωγή μας.


Είμαστε εν Θεώ Υπάρξεις, ήδη ενωμένοι. Μένει, να το νιώσουμε, και να ταυτιστούμε με αυτό. Εξάλλου, είναι η μόνη ταύτιση που αξίζει να έχουμε στη ζωή μας, και η μόνη αναλλοίωτη ταύτιση και Πραγματικά Αληθινή. Όλα τα άλλα, είναι φευγαλέα σύννεφα στον Ουρανό της Ουσίας…