Άσχετα από τις όποιες απόψεις
των σοφών και των θεολόγων, κι άσχετα από τις αντιλήψεις των περισσοτέρων κατ’
όνομα χριστιανών, αυτό που Έδωσε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ στους ανθρώπους είναι
η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, η Γνώση (σαν Άμεση Θέα) του Θεού, η Εν Θεώ Ζωή.
Ο Αληθινός Χριστιανισμός είναι
κάτι πολύ περισσότερο, κι άπειρα βαθύτερο από τα δόγματα και την εξωτερική
(μυστηριακή) ζωή της εκκλησίας. Η εκκλησία πολύ γρήγορα ξέπεσε σε επιφανειακή
και τυπική λατρεία, χάνοντας το Βαθύτερο Νόημα του Χαρμόσυνου Μηνύματος του
Ιησού και την έμπρακτη βίωση της Βασιλείας των Ουρανών.
Αυτοί που στους κύκλους της
εκκλησίας, αλλά ουσιαστικά αποκομμένοι, διατήρησαν την Ιερή Παράδοση του Ιησού,
την Εμπειρία του Θεού (την Αληθινή Θέα του Θεού), είναι οι Πατέρες, ξεκινώντας
από τον Ωριγένη και τον Ευάγριο, και μετά, με τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη,
(ψευδώνυμο Σύρου μοναχού του 5ου αιώνα), τον Μάξιμο, τον Συμεών, μέχρι τον
Παλαμά και τον Νικόδημο τον Αγιορείτη…
.
Το Ουσιαστικό Μήνυμα των
Πατέρων, είναι ότι ο άνθρωπος, Μπορεί να Γνωρίσει Πραγματικά τον Θεό, (με μια
Άμεση Εσωτερική Όραση), να Ενωθεί με τον Θεό.
Πάνω σε αυτή την Εμπειρία
βασίστηκε όλη η Νηπτική Παράδοση, η Νήψις, η Καθαρά Προσευχή, η Θέα του Θεού.
Κι αυτή την Εμπειρία οι Πατέρες, την κατέγραψαν (όσο μπορεί να καταγραφεί το
μυστικό βίωμα), στην διάρκεια των αιώνων.
Ο Μακάριος Νοταράς, τον 18ο
αιώνα, έκανε μια πρώτη ανθολόγηση πατερικών κειμένων που αναφέρονται στην
νηπτική παράδοση, την οποία συμπλήρωσε κι επεξεργάστηκε ο Νικόδημος ο
Αγιορείτης. Η Έκδοση της Βενετίας, του 1782, η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, είναι ίσως το πιο
σημαντικό που έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα στο χριστιανικό κόσμο. Περιέχει το
απόσταγμα της Εμπειρίας Αγίων ανθρώπων, που Βίωσαν Πραγματικά τον Θεό, που
εισήλθαν στο Βασίλειο του Θεού. (Η Φιλοκαλία υπάρχει σε σύγχρονη πεντάτομη
έκδοση).
.
Η Εμπειρία του Θεού κι η Οδός,
έχει περιγραφεί διεξοδικά από τους Πατέρες, κι έτσι είναι το λιγότερο
υποκριτικό από τους κατ’ όνομα χριστιανούς να λένε ότι δεν γνωρίζουν πώς να
Προσεγγίσουν τον Θεό, πώς να Φτάσουν στη Θέωση: Δεν θέλουν, με ό,τι συνεπάγεται
αυτό...
1. Για να προχωρήσει κάποιος
στην Οδό του Θεού, χρειάζεται να απαγκιστρωθεί ψυχολογικά από τον εξωτερικό
κόσμο και τα υλικά πράγματα. Το Βαθύτερο Νόημα της Ακτημοσύνης, η μη-κατοχή,
σχετίζεται με την ψυχολογική προσκόλληση στα πράγματα, κι όχι με αυτά κάθε’
αυτά τα πράγματα. Τα πράγματα είναι απλά για να τα χρησιμοποιούμε. Τίποτα
περισσότερο… Και χρησιμοποιούμε όσα χρειαζόμαστε. Δεν συσσωρεύουμε πλούτο…
2. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, θα
πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις εξωτερικές επιθυμίες, όλες τις εξωτερικές
επιδιώξεις, να φτάσουμε στην Απάθεια, όπου τίποτα δεν μας αγγίζει. Η Απάθεια
δεν σημαίνει αναισθησία ή έλλειψη διάκρισης των πραγμάτων. Σημαίνει απλά, να
μην ταραζόμαστε από τίποτα, ούτε να τρέχουμε πίσω από τα «πράγματα»… Απλά να
Βαδίζουμε Ήσυχα τον Δρόμο μας.
3. Ο Νους, η Σκέψη σαν
λειτουργία, δραστηριοποιείται σε διάφορα επίπεδα. Σχετίζεται, μέσω των
αισθήσεων, με τον εξωτερικό κόσμο. Συσσωρεύει εμπειρίες, μνήμες, πεποιθήσεις,
πάνω στα οποία δομεί την αντίληψη για τον κόσμο, και προσανατολίζει την δράση
μας. Και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, είναι η απλή, αντικειμενική θεώρηση,
απαλλαγμένη από πρόσθετα στοιχεία.
Διακρίνονται έτσι διάφορα είδη
δραστηριότητας, λογισμού, που οι Πατέρες, ονομάζουν συμβολικά:
-.«δαιμονιώδη λογισμό», ό,τι
σχετίζεται με την προσκόλληση στον εξωτερικό κόσμο,
-.«ανθρώπινο λογισμό», η
ανθρώπινη σκέψη που βασίζεται στην μνήμη, την εμπειρία, κι είναι
«διαμορφωμένη»,
-.«αγγελικό λογισμό», ο καθαρός
λογισμός, η αντικειμενική θεώρηση.
Όμως, όλη αυτή η δραστηριότητα,
μας κρατά μέσα στο κοσμικό πεδίο, κι όλα αυτά, πρέπει να ξεπερασθούν, για να
περάσουμε πέραν της σκέψης, στον Καθαρό Νου.
4. Ο Νους Γίνεται Καθαρός, όταν
περάσουμε πέραν της σκέψης. Όταν ξεπεράσουμε όλα τα είδη λογισμού.
Ο Καθαρός Νους, είναι η Πύλη
Προς τον Θεό. Προς την Αιωνιότητα. Η Προϋπόθεση για την Ανύψωση ως την Θέα του
Θεού, ως τον Θεό. Κι εδώ η Εμπειρία, έχει διάφορα Βάθη, που έχουν περιγραφεί
από τους Πατέρες.
5. Ο Αληθινός Θεός είναι Πέρα
από όλα αυτά.
.
Όταν Περάσουμε Πέραν της
σκέψης, (πέραν των λογισμών), στον Καθαρό Νου, υπάρχουν, (κι έχουν περιγραφεί
από τους Πατέρες), Τρία Επίπεδα Εμπειρίας.
1) Ο Άμορφος Νους.
Ο Νους, περνώντας πέραν της
σκέψης, γίνεται άμορφος ως προς τα εξωτερικά πράγματα: Αντιλαμβάνεται (και
διακρίνει τα πάντα), χωρίς να προσκολλάται σε τίποτα: Βιώνει την Ενότητα Όλου
του Πεδίου της Ύπαρξης.
2) Ο Ασχημάτιστος Νους.
Ο Νους, όχι μόνο είναι άμορφος
κι αδιάφορος ως προς τον εξωτερικό κόσμο, (στα εξωτερικά ερεθίσματα), αλλά
διερευνώντας τα βάθη του, δεν αναγνωρίζει εγγενή, εσωτερική, από την φύση του,
ανάγκη να μετασχηματιστεί και παραμένει Ασχημάτιστος Εσωτερικά. (Παραμένει
ήσυχος στην φύση του).
3) Ο Μονοειδής Νους.
Σε αυτή την Κατάσταση ο Νους,
(στρεφόμενος Προς τον Θεό), Θεωρεί τον Θεό, τον Μονοειδή, και Γίνεται ο ίδιος
Μονοειδής. Ο Νους, Λειτουργεί σαν «Καθρέφτης του Απείρου»… Αλλά βρίσκεται ακόμα
μέσα στην «διαδικασία» Προσέγγισης του Θεού. Δεν είναι το Άπειρο.
Ο Φωτοειδής Νους είναι η Ένωση
με το Θεό.
Γιατί, μόνο όταν ο Νους Περάσει
Πέραν κάθε κίνησης της Αντίληψης, και Βυθιστεί στο Είναι του Θεού, και Γίνει
Ένα με τον Θεό, Φτάνει στην Ολοκλήρωση, και Γίνεται «Όλος Φωτοειδής»,
Ολοκληρωτικά και Τελειωτικά Θείο Φως.
Όλα αυτά που περιγράφουμε,
είναι όσα έχουν επεξηγήσει με λεπτομέρειες οι Πατέρες… αλλά ελάχιστοι
ενδιαφέρονται κι αναγνωρίζουν την Οδό.
Γράφει ο Μάξιμος:
«Εν δε τω Θεώ γενόμενος (ο
νους), άμορφος πάντη και ασχημάτιστος γίνεται· τον γαρ μονοειδή θεωρών
μονοειδής γίνεται και όλος φωτοειδής»
(Φιλοκαλία, ΙΙ, 40)
Ο Μάξιμος χρησιμοποιεί ακριβώς
τέσσερις διακριτούς (κι όχι συνώνυμους) όρους:
Άμορφος πάντη, Ασχημάτιστος,
Μονοειδής, Όλος Φωτοειδής.
Όσοι έχουν εμπειρία γνωρίζουν
για τι πράγμα μιλά ο άγιος πατέρας. Όσοι προσεγγίζουν νοητικά το κείμενο
χάνονται στις ερμηνείες.
.
Στην πραγματικότητα, οι
αληθινοί χριστιανοί μέσα στην ιστορία είναι ελάχιστοι, (και δεν είναι
χριστιανοί όσοι βαπτίζονται χριστιανοί, ή όσοι πηγαίνουν στην εκκλησία).
Αυτοί που Πράττουν όσα Έδειξε ο
Ιησούς, κι όσοι Βιώνουν, όπως οι Πατέρες, την Ένωση με τον Θεό, είναι
ελάχιστοι.
Οι περισσότεροι, λειτουργούν
στο νοητικό επίπεδο της πίστης και των πεποιθήσεων, (κι ο Θεός τους είναι απλά
μια «ιδέα», κι όχι ο Ζωντανός Θεός), και εγκλωβίζονται στην εξωτερική λατρεία,
στις εξωτερικές δραστηριότητες… Είναι απολιθωμένοι χριστιανοί, όχι ζωντανοί
χριστιανοί που Πορεύονται την Οδό του Ζωντανού Θεού… Παρόλα αυτά, όλοι αυτοί οι
ειδωλολάτρες, έχουν μια περίεργη αμεριμνησία ότι είναι χριστιανοί…
Κωνσταντίνος Προκοπίου
Πηγή:http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_8.html?spref=fb#.U_ufJcV_tRI
