Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι Μη-Διαλογισμός

Αυτή (η παραπάνω) δήλωση δεν είναι λογικό παράδοξο (που ταυτίζει τα αντίθετα), ένα λογοπαίγνιο εντυπωσιασμού, οτιδήποτε… είναι μια βαθιά αλήθεια. Μπορούν να το κατανοήσουν όσοι ήδη είναι στην διαδικασία του Διαλογισμού, δηλαδή της  διαχείρισης του περιεχομένου της Συνείδησης: Στην πραγματικότητα ο Αληθινός Διαλογισμός (ο Μη-Διαλογισμός) είναι η ολοκλήρωση, η κατάληξη, όλης της δραστηριότητας, της προσπάθειας, διαχείρισης του περιεχομένου της Συνείδησης, το αναπόφευκτο τέρμα της διαδικασίας του Διαλογισμού (μιας δραστηριότητας που «αποδεικνύεται» αδιέξοδη). Αυτό θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.

Υπάρχουν τυπολογικά (αλλά και πραγματικά) τρεις καταστάσεις της Συνείδησης:

- Η Απελευθερωμένη Συνείδηση που είναι Καθαρή Συνείδηση, Χωρίς Όρια, που έχει επίγνωση του περιεχομένου (ή της έλλειψης περιεχομένου) χωρίς να σχετίζεται με αυτό, χωρίς να «συμμετέχει», χωρίς να παρασύρεται μέσα στην κοσμική διαδικασία, είναι απλός θεατής. 

Μια τέτοια Συνείδηση είναι ένας Ανοιχτός Χώρος Επίγνωσης όπου όλα λειτουργούν ανεμπόδιστα. Για μια τέτοια Συνείδηση δεν υπάρχει καμία διάκριση, Συνείδησης-περιεχομένου, υπερβατικού-σχετικής ύπαρξης, υπερκόσμιου-κοσμικού, έσω-έξω, πνεύματος-ύλης… οποιασδήποτε διάκρισης. 

Είναι Ένα Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης όπου όλα είναι Επίγνωση (Αντίληψη), όλα όσα οι μη-φωτισμένες συνειδήσεις ονομάζουν Θεό, Ύπαρξη, Πνεύμα, Νου, Ψυχή, Ενέργεια, ύλη, όλα είναι συνειδησιακά φαινόμενα, επίγνωση (αντίληψη), φαινόμενα περισσότερο ή λιγότερο σταθερά… όχι «κάποια σταθερή ουσία, υλικό». Ολόκληρη η ύπαρξη είναι Πνευματικής υφής.

- Η άλλη κατάσταση της Συνείδησης είναι αυτή όπου η Συνείδηση σχετίζεται (με κάποιο, οποιονδήποτε, τρόπο) με το «περιεχόμενό» της και προσπαθεί να το διαχειριστεί.

Η Συσχέτιση είναι Επίγνωση και κάτι πρόσθετο, που αποτελεί την αιτία, την ουσία, και το περιεχόμενο,  της κοσμικής εξέλιξης.  Είναι η ανάδυση του «εγώ» και της «προσωπικής συμμετοχής» σε αυτό που συμβαίνει. Είναι το στοιχείο της «προσωπικής αντίληψης», η «μέσα από το εγώ αντίληψη». Κοσμική Αντίληψη (Κοσμικό Εγώ) στην αρχή και ατομική αντίληψη (ατομικό εγώ) στην συνέχεια…

Λέγοντας διαχείριση του περιεχομένου της Συνείδησης εννοούμε την προσπάθεια να ελεγχθεί το περιεχόμενο, να παρατηρηθεί, να κατευθυνθεί, να ακινητοποιηθεί, να εξαλειφθεί… προσπάθεια που συχνά (όταν η Συνείδηση είναι «αδύναμη») καταλήγει στην «παράδοση» της Συνείδησης στο κοσμικό φαινόμενο, (πράγμα που συμβαίνει στην πλειονότητα των ανθρώπων). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει πάντα σχέση με το περιεχόμενο («συμμετοχή») σε αυτό που συμβαίνει: έχουμε την «αντίληψη» ότι «μας» συμβαίνει αυτό, είμαστε σε εξέλιξη, σε διαδικασία (στο γίγνεσθαι, στη ζωή).

Στις διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις έχουν χρησιμοποιηθεί όλοι αυτοί οι τρόποι διαχείρισης του περιεχομένου της Συνείδησης, επικεντρωμένη επίγνωση, συγκέντρωση σε κάτι, σαμάντι με περιεχόμενο ή χωρίς περιεχόμενο, εξάλειψη της δραστηριότητας…

Στην πραγματικότητα όσο υπάρχει συσχέτιση της Συνείδησης με το περιεχόμενό της, υπαρξιακό (προσωπικό) γίγνεσθαι, οποιαδήποτε διαχείριση του περιεχομένου της Συνείδησης – έστω κι αν αυτό το ονομάζουμε «Διαλογισμό» - αυτό δεν είναι Διαλογισμός.

Η Αληθινή Φώτιση, (η Αληθινή Επίγνωση), δεν μπορεί να κατακτηθεί μέσω οποιασδήποτε δραστηριότητας. Αυτό δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κι εντελώς φυσιολογικά (γιατί η Επίγνωση, η Αντίληψη, το να «δούμε», είναι πράξη) να παραιτηθούμε από όλες αυτές τις μάταιες δραστηριότητες. Το Αληθινό Τέρμα (η Ολοκλήρωση) της διαδικασίας αυτό που ονομάζουμε «Διαλογισμό» είναι να σταματήσουμε να συμμετέχουμε σε όλη αυτή την δραστηριότητα, να παραιτηθούμε από όλες τις προσπάθειες να επιτύχουμε οτιδήποτε: Η Βαθιά, Ειλικρινής, κι Ολοκληρωτική, Παραίτηση από όσα «αρπαζόμαστε», το Ξάνοιγμα στα Βαθιά Άγνωστα Νερά της Καθαρής Συνείδησης, της Ελεύθερης Συνείδησης, που «βλέπει» αλλά δεν «σχετίζεται» με τίποτα.

Αυτή η Κατάσταση της Ανεξαρτητοποίησης, της Απελευθέρωσης, της Απομόνωσης, από το περιεχόμενο της Συνείδησης, δεν είναι μια κατάσταση του τίποτα. 

Είναι Κενότητα γιατί είναι Καθαρή Επίγνωση, χωρίς προσδιορισμούς, και χωρίς συσχέτιση με οτιδήποτε, χωρίς όρια, χωρίς εμπόδια, σε ό,τι συμβαίνει: 

Είναι Απουσία προσωπικής ύπαρξης και ανεμπόδιστη ύπαρξη,

είναι Σιωπή του νου και ανεμπόδιστη σκέψη,

είναι Ησυχία της Ψυχής και ανεμπόδιστη δραστηριότητα,

είναι Ελευθερία από την ψυχοσωματική ζωή και ανεμπόδιστη ζωή στο σώμα, στις αισθήσεις, στο κόσμο.

Υπάρχουν δύο ποικιλίες εμπειρίας μιας τέτοιας Συνείδησης:

Η μία είναι όπου η Συνείδηση είναι Ελεύθερη αλλά έχει αντίληψη κάποιου περιεχόμενου, της σκέψης, των αισθήσεων, του κόσμου. 

Αλλά υπάρχει μια Βαθύτερη Κατάσταση όπου η Συνείδηση είναι Καθαρή Επίγνωση της Αληθινής Φύσης της χωρίς περιεχόμενο. Αυτή η υπερβατική εμπειρία είναι η Αληθινή Φύση μας, η Αληθινή Φύση του Θεού, η Απεριόριστη Πραγματικότητα.

Όταν μια Συνείδηση βρίσκεται (φτάνει, πετυχαίνει) αυτή την Κατάσταση της Απελευθέρωσης από το περιεχόμενό της δεν κάνει κάποια προσπάθεια, ούτε διαχειρίζεται το περιεχόμενό της – απλά το «αντιμετωπίζει». Δεν Διαλογίζεται, είναι σε κατάσταση Μη-Διαλογισμού. Τότε Διαλογίζεται Πραγματικά. Αυτό είναι ο Αληθινός Διαλογισμός όπου δεν γίνεται καμία προσπάθεια, καμία διαδικασία, καμία επίτευξη. 

Στην πραγματικότητα είναι θέμα Κατανόησης, Αντίληψης: να συνειδητοποιήσουμε ότι σαν Συνειδήσεις δεν (χρειάζεται και δεν) σχετιζόμαστε με το περιεχόμενό μας, που εξελίσσεται σύμφωνα με τους «δικούς» του νόμους… Έτσι αν και λέμε ότι είναι μια Κατάσταση που πρέπει να πραγματοποιηθεί, στην πραγματικότητα απλά αντιλαμβανόμαστε την Αληθινή Φύση μας, (δεν αλλάζουμε), δεν πετυχαίνουμε κάτι, δεν γινόμαστε κάτι (που δεν είμαστε). Είμαστε Ήδη και για Πάντα Αυτό που Είμαστε. Απλά «φωτίζεται» η κατάσταση και κατανοούμε τι μας συμβαίνει.

Αυτή η Κατάσταση του Μη-Διαλογισμού (του Αληθινού Διαλογισμού) όμως, μπορεί να αφομοιωθεί, να βιωθεί από κάποιον που ήδη βρίσκεται σε κατάσταση διαχείρισης του περιεχομένου της Συνείδησης, δηλαδή κάποιου που προσπαθεί να Διαλογιστεί, ή που Διαλογίζεται, με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Ο Αληθινός Διαλογισμός

είναι το τέλος όλων των διαλογιστικών προσπαθειών.

Είναι η Κατάσταση της Πραγματικότητας της Αληθινής Φύσης μας, Απουσία μέσα στην οποία  αναδύεται η Ύπαρξη (χωρίς να «υιοθετείται»), 

Σιωπή μέσα στην οποία ξεφυτρώνουν οι σκέψεις (χωρίς να «ακολουθούνται»), 

Ησυχία μέσα στην οποία οι δραστηριότητες βρίσκουν το δρόμο τους (χωρίς να μας «ταράζουν»), 

Ελευθερία μέσα στην οποία ανθίζει η ζωή, η ψυχοσωματική σκέψη, οι αισθήσεις, κι οι υλικές εμπειρίες. 

Αυτή η Κατάσταση είναι μόνιμη (αν «επιτευχθεί») και διαρκεί: Η ζωή δεν διαχωρίζεται σε περιόδους που διαλογιζόμαστε και ώρες που δεν διαλογιζόμαστε: Είμαστε διαρκώς σε Διαλογισμό, είτε υπάρχει κάποιο περιεχόμενο στη Συνείδηση, είτε όχι.

- Υπάρχει τέλος μια Τρίτη κατάσταση της Συνείδησης στην οποία βρίσκεται σχεδόν το σύνολο της ανθρωπότητας, όπου η Συνείδηση ταυτίζεται με το περιεχόμενό της, με την (προσωπική) ύπαρξη, την  ψυχοσωματική σκέψη, τις δραστηριότητες της ζωής. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όχι μόνο δεν προσπαθούν να διαχειριστούν το περιεχόμενο της Συνείδησής τους, αλλά ταυτισμένοι με αυτό «φέρονται» εδώ ή εκεί, ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος του κάρμα, της μοίρας, του πεπρωμένου.

Οι κοινωνίες παρόλο τον ψευτοπολιτισμό που έχουν αναπτύξει βρίσκονται σε κατάσταση αγριότητας. Κι αυτό αποδεικνύεται από την παγκόσμια κατάσταση, τα προβλήματα των κοινωνιών, την έλλειψη Δικαιοσύνης, την οικονομική ανισότητα, την εκμετάλλευση, την φτώχεια και την δυστυχία… όλα αυτά όχι κάπου μακριά, αλλά κι εδώ, δίπλα μας.

Κυριαρχεί η μεταφυσική άγνοια, ο εγωισμός, το προσωπικό κι ομαδικό συμφέρον, η κοινωνική κι οικονομική ανισότητα κι εκμετάλλευση, ο διχασμός κι η αντιπαλότητα, και τελικά η αδικία κι η δυστυχία.

Τα προβλήματα που αναδύονται στις κοινωνίες τα δημιουργούν οι ίδιες οι κοινωνίες, με την ποιότητα των ανθρώπων που τις απαρτίζουν. Κι είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που πρέπει να βρουν τις λύσεις. Αν είναι ανώριμοι και δεν μπορούν, απλά πρέπει να υποστούν τις συνέπειες της ανωριμότητάς τους. «Όλοι», (ηγετικές ομάδες και λαός), νομίζουν πως γνωρίζουν κι είναι ικανοί να οδηγήσουν την κοινωνία στο σωστό και το δίκαιο… αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία σύγχυσης, διαμάχης, αδικίας, μια κοινωνία ζούγκλα. Ανίκανοι κι άχρηστοι πολιτικοί, κεφαλαιοκράτες σε ξέφραγο αμπέλι, αποχαυνωμένοι θρησκευόμενοι, λαός ηλιθίων που τρέχουν πίσω από το ψέμα, ή το συμφέρον, ή την σκοπιμότητα… δεν φτιάχνουν κοινωνία. 

Η ψευτοδημοκρατία, η «δικαιοσύνη της αδικίας», κι η «ζωή της ανισότητας» δεν φτιάχνουν «κράτος». Ο «πολιτισμός της σαβούρας» δεν είναι «εξέλιξη», είναι οπισθοδρόμηση. Τούτος ο πλανήτης δεν κατοικείται από τον Homo sapiens (τον Άνθρωπο τον σοφό), όπως αφελώς πιστεύουν επιστήμονες κι απλοί άνθρωποι (που διαψεύδονται από την κατάσταση των κοινωνιών)… αλλά από τον Homo simian (τον Άνθρωπο πίθηκο)…

Δεν έχω την απαίτηση βέβαια οι πολιτισμένοι συνάνθρωποί μου να δεχτούν τις απόψεις μου (άλλωστε δεν με διαβάζουν)… Αυτοί έχουν την καταγωγή τους, την περιουσία τους, την καριέρα τους, πηγαίνουν στην Λυρική να παρακολουθήσουν όπερα, είναι καθώς πρέπει… Εγώ είμαι ευχαριστημένος που ανασαίνω, που βλέπω τον ουρανό (έστω και συννεφιασμένο), που περπατώ στους δρόμους (κι ας είναι γεμάτοι από ανθρώπινα σκουπίδια και σκουπίδια των ανθρώπων)…

Βέβαια υπάρχουν κι Άνθρωποι Αληθινοί σε τούτο τον κόσμο (λίγοι, αλλά υπάρχουν). Είτε σπάνε το τσόφλι της άγνοιας και βγαίνουν στο Φως, είτε αποδέχονται την μοίρα τους, είτε καταριούνται τον Θεό που δεν  κυβερνά τον κόσμο.

Αλλά… Αλλά ο Θεός Είναι Μέσα μας, Εμείς Είμαστε ο Θεός, ο καθένας μας (στον βαθμό που το «συνειδητοποιεί»). Όχι μόνο μπορούμε να βιώσουμε το Απόλυτο Μέσα μας, αλλά έχουμε και ηθική υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους, στα παιδιά μας και στις μελλούμενες γενιές, να το κάνουμε: 

Να «αναπτυχθούμε» Πνευματικά, να φωτίσουμε την σκοτεινή φύση μας με το Αγνό Φως που βρίσκεται θαμμένο Μέσα μας, και να φωτίσουμε και τους άλλους γύρω μας.

Εσύ Άνθρωπε, μόνος, πρέπει να σωθείς!, 

κι εσύ, μόνος, θα πρέπει να σώσεις τον κόσμο, με το να γίνεις παράδειγμα και δρόμος και πρότυπο και μνήμη των ανθρώπων, όπως έκαναν κι άλλοι πριν από σένα, κι όπως θα κάνουν κι άλλοι μετά από σένα. 

Πέτα τα αγάλματα του Βούδα και τις εικόνες του Χριστού στα σκουπίδια, Εσύ είσαι ο Βούδας, Εσύ είσαι ο Χριστός… 

Δεν βλέπεις την Νέα Αυγή που Χαράζει; Δεν βλέπεις ότι μόνος προορισμός για όσους ήρθαν σε τούτο τον κόσμο είναι να συνειδητοποιήσουν ότι

Είναι Θεός, ότι Μόνο Θεός Υπάρχει, ότι Όλα Είναι Θεός;

… όλα τα άλλα είναι σκιές στην ύπαρξη, σκουπίδια στον χρόνο, άνεμος που φύσηξε κι έφυγε μακριά αφήνοντας μόνο τη σιωπή.

Ξύπνα Αδελφέ! Είναι Ώρα! Ξημερώνει!

ΠΗΓΗ: CIRCLE OF LIGHT

Η Απελευθέρωση της Αντίληψης

Πραγματικός Διαλογισμός είναι η Απελευθέρωση της Αντίληψης από παγιωμένες δράσεις, από διαμορφωμένες απόψεις, πεποιθήσεις, γνώσεις, δηλαδή από όλο τον «κατασκευαστικό» και «σωρευτικό» μηχανισμό της σκέψης, έτσι ώστε η Αντίληψη να Λειτουργεί Άμεσα, στο Παρόν, Ανανεούμενη κάθε στιγμή, πάντα Νέα και πάντα Έτοιμη να συλλάβει αυτό που πραγματικά συμβαίνει, χωρίς παραμορφώσεις.

Η σκέψη που στηρίζεται σε επαναλαμβανόμενες, παγιωμένες δράσεις, που χρησιμοποιεί έτοιμες λύσεις, την μνήμη, τις γνώσεις, το παρελθόν, κλπ., πάντα έχει μια διαστρεβλωμένη (μια τεχνητή)αντίληψη της Πραγματικότητας. Οι άνθρωποι αντί να ζουν, ακολουθώντας το Ρεύμα της Ζωής, Ήρεμα, Ειρηνικά, σκέπτονται, βρίσκουν λύσεις μέσα στο μυαλό τους και προσπαθούν (βεβαίως λαμβάνοντας υπόψιν επιθυμίες, επιδιώξεις, αντικειμενικές συνθήκες) να «διαμορφώσουν» την πραγματικότητα που αντιλαμβάνονται. Κι επειδή καθένας αντιλαμβάνεται με τον «δικό» του τρόπο, σπάνια οι άνθρωποι συνεννοούνται κι «ενώνονται» μόνο κάτω από κάποιο κοινό (υποτιθέμενο)«συμφέρον».

Η Απελευθέρωση της Αντίληψης μπορεί να γίνει μόνο όταν «Σταθούμε», όταν δηλαδή αναστείλουμε κάθε «ερμηνευτική» και «σωρευτική» δραστηριότητα και Κοιτάξουμε με Προσοχή. Μέσα στην Σιωπή(από μηδενική αντιληπτική δραστηριότητα, κρατώντας κυριολεκτικά την «ανάσα» μας) μπορούμε να αρχίσουμε να Βλέπουμε. Και πρέπει να Μείνουμε στον Πραγματικό Χρόνο, στην Στιγμή που Ρέει, στην Πραγματική Δράση, στο «Βλέπειν», που είναι η Αληθινή Ζωή που Ρέει, το Αιώνιο Ρεύμα της Ζωής που Ανανεώνεται Συνεχώς, Ισορροπώντας στο Τώρα. Αν κάνουμε το «λάθος» να αρπαχτούμε από οτιδήποτε, αυτό απολιθώνεται γίνεται σκέψη, μνήμη, γνώση, παρελθόν. Κι αν συνεχίσουμε την «επεξεργασία», έχουμε ήδη γλιστρήσει στο επίπεδο της σκέψης, είμαστε «αλλού»… Δυστυχώς έχουμε μάθει να λειτουργούμε έτσι, με την σκέψη, εκπαιδευόμαστε (από την κοινωνία) να λειτουργούμε έτσι, κι ίσως να μην γνωρίζουμε άλλο τρόπο ζωής από αυτόν, δηλαδή να σκεπτόμαστε, να χαρτογραφούμε την πραγματικότητα στο μυαλό μας, να χαράζουμε πορείες με την σκέψη και να δρούμε… Όλη αυτή η δράση όμως είναι που κρατά την ανθρωπότητα μέσα στην άγνοια, στην αυταπάτη, και στην δυστυχία.

Η Απελευθέρωση της Αντίληψης δεν μπορεί να γίνει όταν ήδη υιοθετούμε μια πλαστή αντίληψη για τον εαυτό, όταν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τον κόσμο, όταν επιδιώκουμε σαν αυτή (η τελικά ψεύτικη) ατομικότητα να αντιληφθούμε την αλήθεια. Τι είναι τελικά ένας «εαυτός»; Είναι η Συνείδηση(η Μία Παγκόσμια Συνείδηση που Είναι Όλα, που είμαστε όλοι) στην οποία «βάζουμε» περιορισμούς, σαν να θέλουμε να οδηγήσουμε τον Ωκεανό μέσα από ένα μικρό κανάλι. Το κάνουμε. Το αποδεικνύει η ζωή. Είμαστε Αυτός ο Ωκεανός Συνειδητότητας που «διοχετεύουμε» μέσα από το μικρό κανάλι του εαυτού, του εγκεφάλου, της ψυχοσωματικής ύπαρξης. Από την Άποψη της Ελεύθερης Συνείδησης αυτό φαίνεται ανόητο. Από την άποψη όμως της «περιορισμένης συνειδητότητας» αυτό είναι η μόνη ύπαρξη που έχουμε… Τελικά όμως όλοι οι «περιορισμοί» δεν είναι πραγματικοί (δεν συμβαίνουν δηλαδή στο Επίπεδο της Πραγματικότητας) είναι μόνο «λειτουργικοί». Κι αν μπορούμε να λειτουργούμε «έτσι», μπορούμε να λειτουργήσουμε κι «αλλιώς». Έτσι είναι Ανοιχτός ο Δρόμος της Απελευθέρωσης. Αυτή είναι η Αρχαία Οδός της Ζωής που Βάδισαν όλοι οι Σοφοί, κι αυτή είναι η μόνη διέξοδος από τον κόσμο της άγνοιας, στον Κόσμο της Πραγματικότητας.

Τελικά η Απελευθέρωση δεν είναι διαδικασία, εξέλιξη, φωτισμός, οτιδήποτε. Είναι απλά Θέληση, ή Απόφαση, να απορρίψουμε τα πάντα και να ξεκινήσουμε από μηδενική (αντιληπτική) βάση να Βλέπουμε, Εδώ, Τώρα, οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς προϋποθέσεις. Πρέπει Εξαρχής να Υιοθετήσουμε αυτή την Στάση. Δεν μπορεί ούτε να πραγματοποιηθεί αυτό, ούτε να καταστεί προϊόν κάποιας εξέλιξης του εαυτού, γιατί είναι η ίδια η αντίληψη του εαυτού, της εξέλιξης ενός εαυτού που πρέπει να απορριφθεί. Περνάμε Κατευθείαν στα Βαθιά της Ύπαρξης κι αρχίζουμε να Βλέπουμε. Η «Μετατόπιση» είναι Άμεση, χωρίς εξέλιξη και χρόνο, χωρίς προϋποθέσεις. Οποιοσδήποτε ζωντανός άνθρωπος έχει από την φύση του την δυνατότητα να το κάνει. Απλά πρέπει να το Κάνουμε. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές.

ΠΗΓΗ: CIRCLE OFLIGHT 

Η Αληθινή Κατανόηση

Η Κατανόηση, δηλαδή η Βίωση, η Αντίληψη, της Πραγματικότητας, της Ακατασκεύαστης Πραγματικότητας, κι όχι αυτής της πραγματικότητας που κατασκευάζει η σκέψη, σημαίνει αλλαγή «συμπεριφοράς», αλλαγή στον τρόπο δράσης της νόησης. Η «Νόηση» πρέπει να είναι Άμεση, Συνεχής, Στιγμιαία, δηλαδή να λειτουργεί μόνο στην Στιγμή που Ρέει, που είναι ο Μόνος Πραγματικός Χρόνος, κι όχι να αυτοματοποιείται, να βασίζεται στην μνήμη, στην γνώση, στην εμπειρία. Αυτή η «Άμεση Νόηση» είναι η Αληθινή Νόηση του Ανθρώπου, κι η Φυσική Λειτουργία της Νόησης. Αυτό που γνωρίζουν οι άνθρωποι κι ονομάζουν νόηση είναι μια «επεξεργασία», κάτι πρόσθετο στην Νόηση, μια «επινόηση» (κυριολεκτικά), μια «κατασκευή», ένα «δεκανίκι» της Αληθινής Νόησης.

Τότε, όταν Νοούμε Άμεσα, ο Κόσμος είναι νέος, ολοκαίνουργος, ζωντανός, φρέσκος, Κάθε Στιγμή. Τότε η ζωή έχει νόημα, έχει το πλήρες νόημά της, σαν Βίωση της Στιγμής, αυτού που συμβαίνει στην ζωή που ρέει. Ισορροπώντας στην Στιγμή, ζώντας την Συνεχή Εναλλαγή των φαινομένων, Κατανοούμε ότι η Ύπαρξή μας δεν εξαρτάται από τα φαινόμενα (εξωτερικά κι εσωτερικά), Υπάρχει παρά την «Αλλαγή»… Τότε Βιώνουμε την Αιωνιότητα μέσα στην Στιγμή… Είμαστε ουσιαστικά πέρα από τον κοσμικό χρόνο των φαινομένων.

Μια Τέτοια Συνείδηση, Κατανόηση, Αντίληψη, Είναι Αιώνια, Πέρα από τον Χρόνο και την αλλαγή των φαινομένων. Είναι Απέραντη Επίγνωση, γιατί δεν έχει «κέντρο» γνώσης. Είναι Ελευθερία. Η Κατανόηση δεν έρχεται μέσω της σκέψης, δηλαδή της νόησης που στηρίζεται στην εμπειρία, στην γνώση, στην μνήμη, στο παρελθόν, στον χρόνο, σαν συσσώρευση πληροφοριών, γνώσεων. Ο πολυμαθής απλά γνωρίζει πολλά, δεν γνωρίζει με τον σωστό τρόπο, είναι τελείως διαφορετικό. Αυτός που Κατανοεί γνωρίζει το Ουσιώδες, Ζει στον Πραγματικό Χρόνο, Ζει την Πραγματικότητα, Ζει στην Πραγματικότητα, Είναι η Πραγματικότητα.

Αυτός που γνωρίζει πολλά, ακόμα και για την θρησκεία, και για τις πιο βαθιές μεταφυσικές θεωρίες, και για τις πιο προχωρημένες πρακτικές διαλογισμού, έχει απλά πολλές πληροφορίες. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι κατέχει την Αλήθεια, ή ότι μπορεί να διδάξει την Αλήθεια. Γιατί η Αλήθεια είναι «Διαφορετικός Τρόπος Όρασης», «Διαφορετική Χρήση της Νόησης», όχι πληροφορίες, λόγια. Είναι Κάτι που Βιώνεται και Κάτι που πρέπει να Βιώσει Κάποιος, κι όχι απλά να πληροφορηθεί για αυτό. Για αυτό η Αλήθεια παρομοιάζεται με Φως κι η Μετάδοση της Αλήθειας σαν μετάδοση φωτός από ένα Αναμμένο κερί σε ένα άλλο… 

Πως γίνεται αυτό; Όχι με διδασκαλία, όχι με εντολές, και πρακτικές, αλλά με άμεση πρακτική απελευθέρωση της μπλοκαρισμένης νόησης… Μιλάμε για Μετάδοση Ζωής. Αυτή είναι η Τέχνη των Σοφών, που λίγοι γνωρίζουν, και που ασφαλώς απευθύνεται σε όσους αντιμετωπίζουν σοβαρά την ζωή, την θρησκεία, και την ύπαρξη στον κόσμο. Δεν είναι κάτι που μπορεί να ειπωθεί δημόσια ή να γίνει αντικείμενο αγοροπωλησίας, όπως κάνουν στις κοσμικές εκκλησίες, στις δήθεν εσωτερικές σχολές, και στα μικρομάγαζα των ιδιοκτητών της «γνώσης».

ΠΗΓΗ: CIRCLE OF LIGHT

Οδός Εξόδου

Όταν κάποιος επιθυμεί να βρει την Αλήθεια, να Φωτισθεί, ή να Πραγματοποιήσει κάτι, σημαίνει (αφού το δηλώνει έμμεσα) ότι δεν κατέχει την Αλήθεια, ότι είναι σε άγνοια, ότι είναι ελλιπής. Όταν κάποιος αποφασίζει να ακολουθήσει (κάποια) θρησκευτική ζωή, να διαλογιστεί, να προσευχηθεί, να ασκήσει κάποια πρακτική, ή να εκτελέσει κάποια δραστηριότητα, πρακτικά ομολογεί ήδη ότι έχει την αντίληψη ότι είναι διαχωρισμένος, ότι ζει στην δυαδικότητα, την οποία επιθυμεί να υπερβεί. Όταν κάποιος αντιλαμβάνεται ότι είναι σε ένα μονοπάτι εξέλιξης, στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι ζει στην σκέψη, στην φαντασία, ότι ονειρεύεται… Γιατί, τελικά, όλες αυτές οι δραστηριότητες εκτυλίσσονται στο επίπεδο της σκέψης.

Τελικά, τι είναι Αλήθεια; Είναι Κάτι που πρέπει να Βιώσουμε, μια Κατάσταση Ελεύθερης κι Αντικειμενικής Αντίληψης; Ή είναι μια γνώση, μια πληροφορία στο επίπεδο της σκέψης; Κάτι που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε στο επίπεδο της σκέψης, με την σκέψη; Ποιος είναι αυτός που θέλει να αφυπνισθεί; Ποιος διαλογίζεται; Ποιος πορεύεται στο πνευματικό μονοπάτι; Το «εγώ (η αντίληψη του εαυτού) είναι δημιούργημα της σκέψης, σκέψη, κι όλες οι προσπάθειες που κάνει να επιτύχει κάτι είναι σκέψη.

Η ίδια η αντίληψη ενός εαυτού που Μέσα στο Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, απομονώνει μια ξεχωριστεί ύπαρξη είναι μια κατασκευή της σκέψης, κι είναι μια φαντασίωση. Όταν όλα Είναι Ενοποιημένα, Σχετίζονται, Αλληλοεπηρεάζονται, πιστεύουμε, ψευδώς, σε ξεχωριστή ουσία, σε ανεξάρτητη οντότητα, αληθινό εαυτό σε ανεξάρτητη πορεία. Ψευδώς πιστεύουμε σε «εαυτό», ψευδώς είμαστε αποχωρισμένοι, ψευδώς επιδιώκουμε την αφύπνιση, την επάνοδο στην Ενότητα της Ύπαρξης, και ψευδώς πραγματοποιούμε ό,τι πραγματοποιούμε (αν πραγματοποιούμε κάτι). Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην εσφαλμένη αντίληψη που έχουμε για την ύπαρξη… Και τελικά είναι άχρηστα, δεν οδηγούν πουθενά.

Αυτό πρέπει να το Κατανοήσουμε καλά. Η ίδια η αντίληψη ενός εαυτού απομονωμένου, αφώτιστου, σε εξέλιξη, είναι μια απατηλή ιδέα. Κι όλες οι επιθυμίες για φώτιση, όλες οι πρακτικές, εκδηλώνονται στο επίπεδο της σκέψης, της φαντασίας… Αλλά εδώ είμαστε σε επικίνδυνα μονοπάτια και πρέπει να αποφύγουμε μια παρεξήγηση… Απατηλά είναι όλα, κι η ύπαρξη εαυτού και το όποιο περιεχόμενο δίνουμε… Δεν μπορούμε δηλαδή να απορρίψουμε το περιεχόμενο, τις ιδέες, να νομίσουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα και να μείνουμε στην κατάσταση που είμαστε, γιατί θα μείνουμε στην κατάσταση ενός ανόητου «άδειου» εγώ, και θα το θεωρούμε αυτό φώτιση… ένα τέτοιο «φωτισμένο» εγώ παραμένει πάντα εγώ… 

Η Οδός της Εξόδου είναι άλλη. Τελείως απλή και εντελώς φυσική. Είναι να Δούμε αυτό που συμβαίνει (Εδώ, Τώρα, σε πραγματικό χρόνο), να Κατανοήσουμε το ψεύδος όλων των κατασκευών της σκέψης, και να τα εγκαταλείψουμε όλα. Και τον εαυτό. Τότε μόνο μέσα σε Αυτή την Σιωπή, Βιώνουμε την Αλήθεια, την Φώτιση που δεν έχει εγώ κι είναι μόνο Φως, την Ελευθερία από όλες τις παραμορφωτικές δραστηριότητες της σκέψης, την Απεριόριστη Άχρονη Αντίληψη. Άλλη Οδός Εξόδου δεν υπάρχει.

ΠΗΓΗ: CIRCLE OF LIGHT

Ο Αληθινός Δρόμος των Αρχαίων

Όταν Ζεις στην Πραγματικότητα, Εδώ, Τώρα, δηλαδή σε μια συνεχή ανανεούμενη επαφή με τα πραγματικά συμβαίνοντα, Ζεις ουσιαστικά έξω από τον γραμμικό χρόνο της σκέψης, έξω από το παρελθόν, και το φανταστικό μέλλον.

Αυτό σημαίνει  ότι βρίσκεις Εδώ, Τώρα, την πλήρη πραγματικότητα της ζωής. Η ζωή σου ολοκληρώνεται σε Αυτή την Στιγμή που Ρέει Αιώνια. Η ζωή είναι ολοκληρωμένη Εδώ, Τώρα. Η ζωή δεν κατευθύνεται κάπου, δεν έχει παρελθόν, δεν έχει σκοπούς, και μέλλον. Αναβλύζει συνεχώς από την Πηγή της Αιωνιότητας, κι είναι Ολοζώντανη, Φρέσκια, Κάθε Στιγμή, στην Στιγμή που Ρέει Αιώνια, Χωρίς να Αλλοιώνεται… Αυτό σημαίνει, ταυτόχρονα, ότι η ζωή μπορεί να τελειώσει οποτεδήποτε, χωρίς «απώλειες»… υπάρχει απόλυτη αποδοχή του «θανάτου».

Όταν Βρεις, Εδώ, Τώρα, την Πλήρη Εκπλήρωση της ζωής δεν έρχεσαι από πουθενά, Είσαι ο Αιώνιος Άνθρωπος που Διαρκεί. Αυτός είναι ο Δρόμος των Αρχαίων Σοφών, της Ανατολής και της Δύσης.

Όλοι οι Σοφοί, Βρίσκουν, Εδώ, Τώρα, στην Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, την Διέξοδο από τον κόσμο της σκέψης και τον γραμμικό χρόνο. Σε μια τέτοια εμπειρία ζωής δεν στηρίζεσαι πλέον στο παρελθόν, σε γνώσεις, σε αντιλήψεις, σε δραστηριότητες.

Για να Ζεις στην Στιγμή, στην Αιώνια Στιγμή που Ρέει, έξω από την σκέψη και τον χρόνο, δεν χρειάζεται να πιστέψεις κάτι, δεν χρειάζεται να κάνεις κάποιες συγκεκριμένες τελετουργικές πράξεις ή να ασκήσεις κάποια θρησκευτική πρακτική. Απλά Είσαι Εδώ, Τώρα, Ξύπνιος. Για αυτό η Αληθινή Θρησκεία είναι πέρα από θρησκευτικά δόγματα και τελετουργικές πράξεις και θεατρικές μυήσεις που ασκούνται σε δήθεν εσωτερικές σχολές, πέρα από τεχνικές που διδάσκουν ανίδεοι στα μικρομάγαζα της ψευτοπνευματικότητας. Όλα αυτά είναι διανοητικά σκουπίδια, δεν είναι ο Αληθινός Δρόμος των Αρχαίων.

ΠΗΓΗ: CIRCLE OF LIGHT

Πάντοτε Ελεύθερος

Όταν Ζεις στο Χώρο της Πραγματικότητας (αυτού που συμβαίνει, που δεν το κατασκευάζει η σκέψη), όταν δηλαδή έχεις μια άμεση συνεχή ανανεούμενη πραγματική επαφή με αυτό που συμβαίνει, Ζεις στο Τώρα, στο Αληθινό Ακατασκεύαστο Τώρα (όχι στο κατασκευασμένο τώρα της σκέψης). Ζεις Αυτή την Στιγμή που εξελίσσονται τα πράγματα, που είναι ο μόνος Πραγματικός Χρόνος.

Αυτή η Εμπειρία Ζωής, στην Στιγμή που Ρέει είναι έξω από τον χρόνο (τον γραμμικό χρόνο της σκέψης). Σε έφερε εδώ το συλλογικό κι ατομικό παρελθόν αλλά τώρα όλα αυτά χάθηκαν κι είσαι έξω από τον χρόνο. Ισορροπείς στην Στιγμή που είναι η Αιωνιότητα που Ρέει, επειδή συνεχώς ανανεώνεται για πάντα, αφήνοντας πίσω όλα τα φαινόμενα χωρίς να «κρατά» τίποτα.

Ζεις έξω από τον χρόνο επειδή ζεις μόνο αυτό που συμβαίνει. Δεν στηρίζεσαι ούτε στο παρελθόν, ούτε οραματίζεσαι κάποιο μέλλον, ούτε φαντασιώνεσαι ότι υπάρχει κάποια άλλη ζωή. Είσαι Απόλυτα Ελεύθερος από τον γραμμικό χρόνο της σκέψης. Μια τέτοια Εμπειρία Ζωής δεν έχει αποτελέσματα, δεν φτιάχνει κάρμα. Είσαι Ελεύθερος.

Το να Ζεις στην Αιώνια Στιγμή που Ρέει σημαίνει πως ζεις αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Μια Κατάσταση Ενοποιημένου Πεδίου Επίγνωσης που Υφίσταται Πάντα και δεν εξαρτάται από άλλα «στοιχεία», ούτε από εξωτερικούς, ούτε από εσωτερικούς παράγοντες. Ακόμα κι αν το σώμα καταρρεύσει και χαθεί για σένα η επαφή με τον εξωτερικό κόσμο, εξακολουθείς να αντικρύζεις το Εσωτερικό Σύμπαν. Ακόμα κι αν Αυτή η Εσωτερική Αντίληψη εξαντληθεί Εσύ Παραμένεις Έξω από Όλα, Ανεξάρτητος κι από την Κίνηση κι από την Ακινησία. Πάντοτε Ελεύθερος.

Στ’ αλήθεια, όλα αυτά είναι βιώματα που έχουν καταγραφεί εδώ και χιλιάδες χρόνια… Κι είναι θαυμαστό, ακόμα και σήμερα, όταν βιώνεις την Αλήθεια, να συναντάς αυτά που βιώνεις μέσα στα Αρχαία Ιερά Κείμενα της Ανθρωπότητας… Καταλαβαίνεις τότε, πως χιλιάδες προηγήθηκαν, χιλιάδες ακολουθούν, ένας «λαός» διαφορετικός από τους ανθρώπους που περπατούν στη γη.

ΠΗΓΗ: CIRCLE OF LIGHT

Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 3 ΑΠΟ 7)

Αν και οι διάφορες θρησκείες εκκινούν από διαφορετική θεωρητική βάση, όταν αναφέρονται στον άνθρωπο και τις πρακτικές που πρέπει να ακολουθήσει για να φτάσει στην βίωση του Απολύτου, μιλούν σχεδόν με όμοιο τρόπο.

Έτσι ο Πλατωνισμός, ο Νεοπλατωνισμός κ.λπ., ταυτίζει το Είναι με το ον. Ο Χριστιανισμός διακρίνει σαφώς τον Άκτιστο Θεό (το ΕΙΝΑΙ) από το κτιστό δημιούργημα (που μέσω της Άκτιστης Θείας Ενέργειας  αναδύεται από το μη ον κι αποτελεί μόνο ένα συνειδησιακό δυναμισμό, ένα λογικό πυρήνα, μία δραστηριότητα, που υπάρχει μόνο χάριν της μετοχής στην Θεία Ενέργεια και ουσιώνεται μόνο όταν ενωθεί με την Θεότητα). Η Βεδάντα ισχυρίζεται ότι Μόνη Πραγματικότητα είναι το Βράχμαν (ΕΙΝΑΙ). Το Σαμκύα Γιόγκα διαχωρίζει το ΕΙΝΑΙ (Πουρουσά) από την Ενέργεια (πρακρίτι),την Ενέργεια που μετασχηματίζεται στην ποικιλία των φαινομένων. Ο Βουδισμός αρνείται παντελώς το ΕΙΝΑΙ κι ισχυρίζεται ότι η μόνη πραγματικότητα είναι το φαινόμενο (η ροή των ντάρμας).

Η πρακτική όμως του Διαλογισμού, της Προσευχής, της Γιόγκα κ.λπ. που εφαρμόζουν όλες αυτές οι θρησκείες είναι σχεδόν πανομοιότυπες. Αυτό συμβαίνει γιατί πέρα από όλες τις θεωρητικές ερμηνείες, η σύνθεση του ανθρώπου είναι μία και χρειάζονται τα ίδια πρακτικά βήματα για να φτάσουμε στην βίωση του Απολύτου. Ίσως κάποια ημέρα διατυπωθεί κάποια ερμηνεία που να βασίζεται απλά στην ανθρώπινη πραγματικότητα και να υπερκαλύπτει όλες τις θρησκευτικές ερμηνείες.

Η εφαρμογή του Διαλογισμού όπως περιγράφεται πιο κάτω προϋποθέτει ότι έχουμε ήδη ελέγξει το σώμα και τον δυναμισμό και ότι, κατά την άσκηση του Διαλογισμού, έχουμε αποφύγει τον κίνδυνο να διοχετεύσουμε την δραστηριότητά μας στο Δυναμικό Πεδίο.

   

Βουδιστικός Διαλογισμός

Σύμφωνα με τον αρχέγονο Βουδισμό δεν υπάρχει (ή δεν μπορεί να προσδιορισθεί,  πράγμα που είναι το ίδιο) μία Σταθερή Πραγματικότητα. Ό,τι γίνεται αντιληπτό είναι μόνο η Περιοχή των φαινομένων, το Σαμσάρα. Το Σαμσάρα (η περιοχή των φαινομένων) διαιρείται σε τρεις Περιοχές (Βακάρα, καταστάσεις του γίγνεσθαι και όχι αντικειμενικές σταθερές περιοχές).

1) Αρουπαβακάρα, περιοχή χωρίς μορφή.

Το Αρούπαβακάρα διαιρείται σε τέσσερα Αγιάτανα (τέσσερις Ουρανούς, καταστάσεις, δραστηριότητες, που είναι (απαριθμώντας από τον ανώτερο προς τον κατώτερο) οι εξής: 1) Ναϊβασάμτζνα Σαμτζνιαγιάτανα (περιοχή όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη ούτε μη-αντίληψη και που στην πραγματικότητα υπερβαίνει το Αρουπαβακάρα και απλώνεται στο Απόλυτο). 2) Ακιντσανιαγιάτανα (περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει μέσα στην ανυπαρξία του οτιδήποτε). 3) Βιτζναναναντιαγιάτανα (περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στην άπειρη κατάσταση της συνείδησης). 4) Ακασαναντιαγιάτανα (περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στο άπειρο διάστημα).

2)  Ρούπαβακάρα, περιοχή με μορφές.

Το Ρούπαβακάρα διαιρείται σε τέσσερα Αγιάτανα, καθένα από τα οποία διαιρείται με την σειρά του σε τέσσερα Αγιάτανα, συνολικά δεκαέξη (Δεκαέξη Ουρανοί του Βράχμα).

3) Καμαβακάρα, περιοχή των αισθήσεων, που διαιρείται σε ουρανό, γη και κάτω κόσμο.

Ό,τι εμφανίζεται ως «ον» είναι κάτι σύνθετο και φθαρτό. Το ον  στην πραγματικότητα είναι σύνθεση από διάφορες διαδικασίες (σκάντα) οι οποίες συντίθενται από «ανάλογη» ροή αλληλεξαρτωμένων στιγμιαίων φαινομένων (ντάρμας). Υπάρχουν πέντε είδη σκάντα.

Βιτζνάνα (ροή από βιτζνάνα ντάρμας - συνείδηση, αντίληψη του εγώ).

Σαμσκάρα (ροή από σαμσκάρα ντάρμας - διανοητική δραστηριότητα)

Σάμτζνα (ροή από σάμτζνα ντάρμας - αντίληψη)

Βεντάνα (ροή από βεντάνα ντάρμας - αίσθηση)

Ρούπα (ροή από ρούπα ντάρμας - σώμα)

Όλα αυτά, είναι απλώς μία ροή φαινομένων που εμφανίζεται σαν συνέχεια (σαντανά) και μας κρατά δέσμιους μέσα στο σαμσάρα, τον κύκλο των συνεχών επαναγεννήσεων, σύμφωνα με τον νόμο της αιτιότητας (κάρμα).

Στο Αρούπαβακάρα το «ον» είναι νοητικής μορφής (βιτζνάνα, σαμσκάρα, σάμτζνα).

Στο Ρούπαβακάρα το «ον» είναι αιθέριας μορφής (βιτζνάνα, σαμσκάρα, σάμτζνα, βεντάνα)

Στο Κάμαβακάρα το «ον» είναι υλικής μορφής (βιτζνάνα, σαμσκάρα, σάμτζνα, βεντάνα, ρούπα).

Όταν το «ον» εκδηλώνεται στις κατώτερες περιοχές οι λειτουργίες που είχε σε ανώτερες περιοχές υποβαθμίζονται, εσωτερικοποιούνται, παραμένουν σαν δυνατότητες, ενώ αναδύεται μία νέα ικανότητα που τις προσαρμόζει και τους δίνει την δυνατότητα να αντιλαμβάνονται το νέο, εξωτερικό περιβάλλον. Έτσι οι νοητικές λειτουργίες του «όντος» στο Κάμαβακάρα έχουν μία ανώτερη διάσταση που κατάγεται από το Αρούπαβακάρα, μία εσωτερική διάσταση που κατάγεται από το Ρουπαβακάρα και μία εξωτερική δραστηριότητα που φέρνει το «ον» σε επαφή με τον κόσμο των μορφών.

Έτσι το «ον» στο Κάμαβακάρα μπορεί (και βιώνει) τις ακόλουθες δραστηριότητες, καταστάσεις:

1) Νιρβάνα

2) Τέσσερις ανώτερες καταστάσεις, Νάϊβασάμτζνα-Σάμτζνιαγιάτανα, Ακιντσάνιαγιάτανα. Βιτζνάνανάντιαγιάτανα, Ακάσανάντιαγιάτανα.

3) Τρεις νοητικές καταστάσεις, βιτζνάνα, σαμσκάρα, σαμτζνα, που έχουν μία εσωτερική λειτουργία και μία εξωτερική δραστηριότητα κι ακόμη η δραστηριότητα των αισθήσεων, βεντάνα.

4) Μία εξωτερική υλική δραστηριότητα, ρούπα.

Το Νιρβάνα είναι η Ύστατη Πραγματικότητα για το «ον». Όλα τα κατώτερα φαινόμενα πρέπει να εξαντληθούν (όπως το καύσιμο του λυχναριού) για να αποκαλυφθεί η Πραγματικότητα πίσω από όλα αυτά. Αυτή η Κατάσταση, το Νιρβάνα, σημαίνει το σβήσιμο των καταστάσεων της προσωπικής ύπαρξης, της ροής των κάθε είδους αλληλεξαρτώμενων φαινομένων.

Η Επίτευξη του Νιρβάνα γίνεται δυνατή με το Ντυάνα. Κατ’ αρχήν με την απόρριψη των αισθήσεων ξεπερνάμε την εξωτερική δραστηριότητα της νοητικότητας. Μετά  τα τέσσερα Ρούπα-Ντυάνα-διαλογισμοί που σχετίζονται με τον κόσμο της μορφής - και αφορούν τις εσωτερικές νοητικές λειτουργίες που σχετίζονται με τα έξω, με τον εξωτερικό κόσμο, μας απελευθερώνουν από τις σχέσεις με τον εξωτερικό κόσμο.

1) Εξάλειψη του σάμτζνα, της αντίληψης του εξωτερικού κόσμου.

2) Εξάλειψη του σαμσκάρα, της διανόησης που έχει αντικείμενο τα εξωτερικά φαινόμενα.

3) Εξάλειψη της βιτζνάνα, της συνείδησης, της ατομικής ύπαρξης, του εγώ που είναι περιορισμένο στο χώρο, στο σώμα.

4) Όταν εξαλειφθεί το βιτζνάνα φτάνουμε σε μία κατάσταση όπου η συνείδηση ξεπερνά τα όρια του χώρου (του σώματος) κι επεκτείνεται στο άπειρο, σε όλο τον χώρο.

   

Σε αυτή την κατάσταση οι νοητικές λειτουργίες δεν σχετίζονται πιά με το έξω αλλά αντιμετωπίζονται αυτές καθεαυτές σαν εσωτερικές λειτουργίες. Το ξεπέρασμα των εσωτερικών νοητικών λειτουργιών γίνεται με τα τέσσερα Αρούπα-Ντυάνα ή Σαμαπάττι (επιτεύγματα) - διαλογισμοί χωρίς μορφή. Με την άσκηση των τεσσάρων Ρούπα-Ντυάνα και την επίτευξη του τέταρτου ντυάνα φτάνουμε στην ανεξαρτητοποίηση από τον έξω κόσμο. Αυτή η κατάσταση αποτελεί την αφετηρία για να φτάσουμε ως το Νιρβάνα. Η συνείδηση πρέπει να περάσει από διάφορες καταστάσεις, περιοχές, διαμονές, που περιγράφονται πιο κάτω.

1)  Ακάσα-νάντι-αγιάτανα (Περιοχή του απείρου διαστήματος, περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στο απέραντο διάστημα). Η συνείδηση (αν και εντοπίζει τον εαυτό της, σαν ένα κέντρο, σε ένα χώρο) επεκτείνεται σε όλο τον χώρο, είναι ένα ευρύτερο, ανώτερο εγώ. (Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην συνείδηση και το περιβάλλον, ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο). Αυτή η αντίληψη ενός κέντρου που σχετίζεται με την εσωτερική λειτουργία του σάμτζνα πρέπει να ξεπερασθεί.

2) Βιτζνάνα-νάντι-αγιάτανα (Περιοχή της άπειρης συνείδησης, περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στην άπειρη κατάσταση της συνείδησης). Η συνείδηση απορρίπτει την αντίληψη ενός κέντρου, μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε, σε όλο τον χώρο - έτσι δημιουργείται η αντίληψη ότι η συνείδηση είναι άπειρη. (Δεν υπάρχει πια διάκριση ανάμεσα στην συνείδηση και το περιβάλλον, ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο). Η επίτευξη αυτή σχετίζεται με το ξεπέρασμα της εσωτερικής λειτουργίας του σαμσκάρα.

3) Ακιντσάνι-αγιάτανα (Περιοχή ανυπαρξίας, περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει μέσα στην ανυπαρξία του οτιδήποτε). Η συνείδηση δεν μπορεί να αποδώσει στην ύπαρξή της κανένα ιδίωμα. Η συνείδηση αντιλαμβάνεται ότι η ύπαρξή της είναι κενή. Η ύπαρξη είναι «ανυπαρξία», από την σχετική πλευρά. Η επίτευξη αυτή σχετίζεται με το ξεπέρασμα της εσωτερικής λειτουργίας του βιτζνάνα.

4)  Νάϊβασάμτζνα-Σάμτζνι-αγιάτανα (Περιοχή ούτε αντίληψης ούτε μη-αντίληψης, περιοχή όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη, ούτε μη αντίληψη). Με το ξεπέρασμα της εσωτερικής λειτουργίας της βιτζνάνα, φτάνουμε σε μία κατάσταση όπου απουσιάζει οποιαδήποτε διαδικασία ύπαρξης. Αυτό είναι το Νιρβάνα.

Στην πραγματικότητα η επίτευξη του τέταρτου σαμαπάττι αντιστοιχεί σε μία Κατάσταση πέραν της σχετικής ύπαρξης, είναι το Ασαμσκρίτα.

Συνεχίζεται…

Πηγή: «ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 

(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου)

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 2 ΑΠΟ 7)

Εκτός από τον Λογισμό και τον Μεταλογισμό υπάρχει ένα άλλο είδος εσωτερικής δραστηριότητας που οδηγεί βαθμιαία στο ξεπέρασμα του Λογισμού.

Αυτή η δραστηριότητα, που ονομάζεται Διαλογισμός (Meditation), συνίσταται στο να απορρίπτουμε ό,τι εισέρχεται στο νοητικό πεδίο (στο συνειδησιακό πεδίο) ή αλλιώς (που είναι το ίδιο πράγμα), στο να αφήνουμε να εκδηλώνονται ελεύθερα οι διάφορες διαδικασίες χωρίς να κρατιόμαστε κάπου, χωρίς προσκόλληση.

Αυτό έχει ως συνέπεια να μας αποσπά τελικά από ό,τι συμβαίνει, να νιώθουμε αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει κι έτσι οδηγούμαστε σε μία κατάσταση πέραν της συγκεκριμένης διαδικασίας. Ξεκινώντας έτσι από τις κατώτερες νοητικές λειτουργίες και ξεπερνώντας σταδιακά τις ανώτερες λειτουργίες, φτάνουμε τελικά να περάσουμε πέραν της ίδιας της νοητικής δραστηριότητας του Λογισμού.

Υπάρχει ακόμα ένας έμμεσος τρόπος να φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώντας  κάποια διαδικασία, την εμμονή, την ανακύκλωση της ίδιας πληροφορίας (που χαρακτηρίζεται σαν συγκέντρωση) σε ένα θέμα, κι επαναφορά σε αυτό όταν ξεφεύγουμε, τότε μετά από κάποιο διάστημα, η διαδικασία απογυμνώνεται από το νοητικό της περιεχόμενο, παύει να έχει σημασία και τελικά αυτό μας αποσπά από το νοητικό επίπεδο και μας οδηγεί σε μία ανώτερη συνειδησιακή κατάσταση.

Το θέμα, το αντικείμενο της συγκέντρωσης, μπορεί να ανήκει σε μία από τις τέσσερις κατηγορίες, (της αίσθησης-αντίληψης, της διανόησης, του εγώ, της ίδιας της λειτουργίας του λογισμού).  Περνώντας σταδιακά από όλα τα επίπεδα συγκέντρωσης, φτάνουμε τελικά πέραν του λογισμού, της νοητικής δραστηριότητας.

Αν και ο Διαλογισμός είναι μία δραστηριότητα κατασταλτική, αντίστροφη του Λογισμού, δεν παύει να είναι μία δραστηριότητα που μας κρατά ακόμα μέσα στον σχετικό κόσμο. Μόνο όταν περάσουμε πέραν της νοητικής δραστηριότητας έχουμε επιτύχει μία άλλη, ανώτερη κατάσταση.

Υπάρχουν, τρεις κατηγορίες

νοητικής δραστηριότητας (Λογισμού):

αντίληψη,

διανόηση,

συνείδηση του εγώ.

Ειδικότερα κατά την υπέρβαση της αντίληψης ξεπερνάμε τις διάφορες δραστηριότητες, γινόμαστε αδιάφοροι είτε υπάρχουν είτε όχι, και τελικά μπορούμε να τις καταργήσουμε.

Το ίδιο γίνεται και στο επίπεδο της διανόησης.

Όταν ξεπερνάμε το εγώ, ξεπερνάμε τις δραστηριότητες που σχετίζονται με το εγώ αλλά μένει τελικά η αντίληψη της  ύπαρξης, που παράγεται από την ίδια την νοητική δραστηριότητα.

Η ολοκληρωτική κατάργηση της ατομικής ύπαρξης, συνιστά λοιπόν μία τέταρτη νοητική κατάσταση, είναι η ίδια η νοητική λειτουργία, απογυμνωμένη από προσωπικά στοιχεία, στην παγκόσμια μορφή της.

Υπάρχουν τρεις νοητικές καταστάσεις που βιώνει η ύπαρξη εδώ και σχετίζονται με τις εσωτερικές διαδικασίες της νοητικότητας:

Καταρχήν το υποκείμενο νοιώθει να επεκτείνεται στο άπειρο. αλλά υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο υποκείμενο και το περιβάλλον.

Στην συνέχεια το υποκείμενο παύει να είναι ένα κέντρο και επεκτείνεται παντού, γίνεται άπειρο, και εδώ υποκείμενο και αντικείμενο ταυτίζονται.

Μετά, η ύπαρξη συνειδητοποιεί ότι δεν έχει ιδιώματα, είναι κενή, «χωρίς ύπαρξη».

Η Βίωση της Πραγματικότητας, το Απόλυτο,

είναι ένα ανώτερο πεδίο ύπαρξης,

είναι η Πέμπτη Κατάσταση,

είναι η Επίτευξη για την οποία μιλούν οι διάφορες μεταφυσικές θεωρήσεις και οι ιστορικές θρησκείες.

Αυτές οι διαδικασίες που περιγράψαμε, παρά τις εξωτερικές διαφορές τους, οδηγούν στην ίδια απόσπαση από το νοητικό επίπεδο, σε μία διαφορετική κατάσταση της Συνείδησης.

Αυτές οι διαδικασίες, με διάφορες ποικιλίες ονομάζονται Διαλογισμός γιατί κάνουμε χρήση μίας νοητικής διαδικασίας, όχι για να φτάσουμε σε κάποιο νοητικό συμπέρασμα, αλλά για να πάμε  μέσω αυτής πέραν της νοητικής διαδικασίας, πέραν της νόησης.

Αυτός είναι ένας έμμεσος τρόπος για να πάμε πέραν του νου. Με αυτή την έννοια χρησιμοποιείται ο Διαλογισμός στις διάφορες θρησκευτικές πρακτικές.

Ο Διαλογισμός λοιπόν είναι όχι απλά ένας μεταλογισμός, δηλαδή διερεύνηση της ίδιας της διαδικασίας του Λογισμού, αλλά μία κατάργησή του, ένας Υπερλογισμός, δηλαδή αυτοκατάργηση της νόησης.

Έτσι υπερλογισμός είναι στην πραγματικότητα ένας όρος χωρίς περιεχόμενο, που δείχνει απλά το τέλος της νόησης. Είναι το όχι-νόηση.

Αυτό δεν είναι μία κατάσταση ασυνείδητη ή χαώδης. Αντίθετα είναι Πλήρης Εγρήγορση, Πλήρης Προσοχή ως άμεση ενέργεια, και δεν χρησιμοποιεί την νόηση που είναι φαινόμενο δευτερεύον και έμμεσο. Είναι η Βίωση του ΕΙΝΑΙ, της Εντός μας Θεότητας κι όχι ενός νοητικού περιεχομένου.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (το Υποκείμενο), το ον, καθώς «εξελίσσεται» μέσα στον χώρο της Ύπαρξης και της Αυτογνωσίας, διαφοροποιεί τις αντιλήψεις του για την Πραγματικότητα (και την μεταφυσική της θεώρηση).

Ανάλογα λοιπόν με την εξέλιξή του είναι και η προσέγγιση της Πραγματικότητας, και τα πρακτικά βήματα που πρέπει να κάνει για να βιώσει την Πραγματικότητα.

Έτσι κάποια συνείδηση που έχει εξελιχθεί αρκετά, ασκεί τον Διαλογισμό στο επίπεδο που βρίσκεται, και δεν ασχολείται με κατώτερες πρακτικές (αφού ήδη έχει αφομοιώσει στην προηγούμενη πείρα του όλες τις κατώτερες καταστάσεις).

Έτσι αν και περιγράφουμε πέντε καταστάσεις ύπαρξης - απόλυτο, παγκόσμιο (παγκόσμια νοητική δραστηριότητα, σε τρεις καταστάσεις), νόηση (κατάσταση του εγώ), διανόηση, αντίληψη (και αίσθηση), εννοείται ότι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μπορεί να βρίσκεται σε κάποια ανώτερη κατάσταση και όχι αναγκαστικά στην κατώτερη, οπότε και η αντίληψή της για την Πραγματικότητα έχει τροποποιηθεί ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αλλά και ο Διαλογισμός που θα πρέπει να εφαρμόσει για να βιώσει το Απόλυτο θα είναι προσαρμοσμένος στο επίπεδο της εξέλιξής του.

Ο Βουδισμός (η πιο υποδειγματική μεταφυσική θεώρηση) στην ιστορική του εξέλιξη, υιοθέτησε όλες τις θεωρητικές απόψεις περί Πραγματικότητας.

Η ιστορική εξέλιξη του Βουδισμού αποτύπωσε τις βαθμίδες εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης προς την Πλήρη Αντίληψη.

Θεραβάντα:

Τέσσερις Βαθμίδες Διαλογισμού

και Πραγμάτωση του Παρανιρβάνα.

Σουνιαβάντα:

Τρεις Βαθμίδες Διαλογισμού

και Πραγμάτωση του Σουνιάτα.

Βιτζναναβάντα:

Δύο Βαθμίδες Διαλογισμού

και Πραγμάτωση του Ταθάτα.

Αβαταμσάκα:

Μία Βαθμίδα Διαλογισμού

και Πραγμάτωση του Νταρμαντάτου

Ζεν: Άμεση Αφύπνιση,  Σατόρι.

Συνεχίζεται...

Πηγή: «ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ»

(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου)

ΦΑΝΑ ΦΙ ΛΑΧ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 7 ΑΠΟ 7)

Φανά Φι Λαχ

Το Σουφικό Έργο (Αμάλ) έχει σαν σκοπό το Φανά Φι Λαχ (Εκμηδένιση, διάλυση εν τω ΕΙΝΑΙ), δηλαδή την απάλειψη των διαφόρων χαρακτηριστικών του εγώ, των διαφόρων συνειδησιακών, νοητικών καταστάσεων. Υπάρχουν κατά την Σουφική Παράδοση πέντε συνειδησιακές καταστάσεις:

Ρουχ - Πνεύμα, Παγκόσμια Ενότητα (Παγκόσμιο και ατομικό ταυτόχρονα, που πηγάζει από το Ακλ, τον Λόγο-Εγώ, Είναι, που γεννιέται από το Σιρρ Αλλάχ, το ΕΙΝΑΙ)

Καλμπ - Νους, (το αντικαθρέφτισμα του ΕΙΝΑΙ, νοητική σύλληψη του ΕΙΝΑΙ)

Ιχφα - Διαίσθηση, ατομική θεώρηση, ατομική συνείδηση, νόηση

Χάφι - Διανόηση

Σιρρ - Συνείδηση του αντικειμένου, αντίληψη.

Το Φανά έχει πέντε Βαθμίδες. Εννοείται ότι προηγείται ο έλεγχος και το ξεπέρασμα του κατώτερου εαυτού (ναφς) και η απάρνηση του εξωτερικού κόσμου.

1) Έλεγχος της αντίληψης, απάλειψη της αντίληψης ενός εξωτερικού κόσμου, ανεξάρτητου από την Συνείδηση.

2)  Έλεγχος της διανόησης, απάλειψη της διανοητικής ενέργειας, που εξαντλείται στην νοητική σύλληψη και δεν αποκαλύπτει το Πραγματικό.

3)  Έλεγχος της διαίσθησης, απάλειψη της ατομικής συνείδησης και της μέριμνας μίας ατομικής σωτηρίας, εγκατάλειψη στην Ίδια την Πραγματικότητα, (που οδηγεί στην απάλειψη οποιασδήποτε διάκρισης ανάμεσα στο εγώ και το Παγκόσμιο).

4)  Έλεγχος του εσωτερικού νου, σε τρία στάδια, ως παγκόσμιου ΕΙΝΑΙ, ως καθαρής σύλληψης του ΕΙΝΑΙ,  ως απάλειψη οποιασδήποτε αντίληψης περί του ΕΙΝΑΙ, ώστε να αποκαλυφθεί το ΕΙΝΑΙ ΚΑΘ΄ ΕΑΥΤΟ.

5) Κατάσταση Ρουχ, μόνο η Ενότητα γίνεται αντιληπτή. Η Σταθεροποίηση στην Πέμπτη Κατάσταση ονομάζεται μπακά (Διαμονή εν τω ΕΙΝΑΙ), είναι η Απορρόφηση στην Θεότητα.

   

Στον Σουφισμό οι διάφορες συνειδησιακές, νοητικές, καταστάσεις αντιμετωπίζονται αφηρημένα, ως λειτουργίες, αλλά και ως λειτουργίες μίας μυστικής φυσιολογίας όπου ονομάζονται λατάιφ (LTF, Λατάιφ, λεπτό, αόρατο, λειτουργία, συνείδηση, κατανόηση) και εντοπίζονται στο μυστικό σώμα (τζισμ-ι-λατάιφ) του οποίου αντίγραφο είναι το υλικό σώμα και συνδέονται με κάποιες περιοχές του υλικού σώματος. Επίσης, όταν χρησιμοποιούμε το άδειασμα του νου, δηλαδή την απόρριψη όποιας πληροφορίας εισέρχεται στο νοητικό πεδίο, τότε μετά από κάποιο διάστημα όλα αυτά που εισέρχονται στο νοητικό πεδίο παύουν να έχουν σημασία, είτε υπάρχουν είτε όχι, και τελικά ο νους μένει ουσιαστικά κενός, και αυτό μας αποσπά από την νοητική δραστηριότητα και μας οδηγεί στην κατάσταση που αναφέραμε πιο πάνω, πέραν του νου. (Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται από τους νηπτικούς πατέρες της ανατολικής χριστιανικής παράδοσης και είναι γνωστή ως «καθαρά προσευχή»). Υπάρχουν τέσσερα είδη λογισμού εδώ: ο απλός που συνδέεται με την αντίληψη, ο σύνθετος ή εμπαθής, που συνδέεται με την διανόηση, την φαντασία, την μνήμη κ.λπ, ο απαθής που συνδέεται με την απαθή βίωση της ύπαρξης, και αυτή καθ’ αυτή η λειτουργία του λογισμού. Η υπέρτατη κατάσταση καθιστά την νόηση  άμορφη, ασχημάτιστη, απερίσπαστη ώστε να βιώσει την ίδια την Πηγή της Ύπαρξης, το Είναι, την Θεότητα. Επίσης, αυτή η πρακτική του αδειάσματος του νου, της απελευθέρωσης της συνείδησης ώστε να μην κρατιέται πουθενά ώστε να ρέει ανεμπόδιστα, χρησιμοποιείται σε ορισμένες σχολές του Ζεν, τις σχολές της βαθμιαίας φώτισης, Σότο Ζεν. Εδώ τα διάφορα είδη λογισμού, αντιμετωπίζονται χωρίς διάκριση. Η υπέρτατη κατάσταση, το Σατόρι, αν και προβάλλει ξαφνικά, εν τούτοις έχει προηγηθεί πολύχρονη άσκηση).

    

Τέλος υπάρχει ένας πιο άμεσος τρόπος να περάσουμε πέραν του νου με την ολοκληρωτική και άμεση απόρριψη των νοητικών διαδικασιών (χρησιμοποιείται σε ορισμένες σχολές του Ζεν). Είναι αυτό που λέμε Άμεσος, Αληθινός Διαλογισμός και που ταυτίζεται με την ίδια την Αφύπνιση. Άμεσο Διαλογισμό λοιπόν ονομάζουμε την Δράση της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που τοποθετείται πέραν της διαδικασίας (είναι το τέλος όλων των διαδικασιών), πέραν του χρόνου (συμβαίνει εδώ, τώρα, στην αιωνιότητα).   Αληθινός Διαλογισμός δεν είναι κάποια πράξη με αρχή, διάρκεια, μεταβολές, ποιοτική αλλαγή, επίτευξη κ.λπ. Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι μια κι έξω, πέραν του χρόνου, συμβαίνει ξαφνικά, χωρίς λόγο, χωρίς διαδικασίες, και αποκαλύπτει όλο το ΒΑΘΟΣ του ΕΙΝΑΙ, την Αιωνιότητα, την Ελευθερία, την Μακαριότητα. Το πώς και το γιατί είναι μικροερμηνείες του «μυαλού» που δεν κατανοεί. Αυτοί που κατανοούν απλώς ΒΙΩΝΟΥΝ. Αυτός ο Άμεσος Τρόπος υποδεικνύεται αλλά δεν μπορεί να διδαχθεί. Δεν υπάρχει κάτι να διδαχθεί.

Πηγή: «ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 

(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου).

ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ, ΝΗΨΙΣ & ΘΕΩΣΗ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 6 ΑΠΟ 7)

Πλατωνική Διαλεκτική

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ανάμεσα στα «Πεδία Ύπαρξης»,  στις «Θείες Δυνάμεις», στους «Κόσμους», στην «Ατομική Σύνθεση» υπάρχει πλήρης αντιστοιχία, κι ανάμεσα στο ανώτερο και το κατώτερο υπάρχει ακριβής αναλογία. Όταν λοιπόν μιλάμε για τα Πεδία της Ύπαρξης, για τις Θείες Δυνάμεις, για τους Κόσμους μιλάμε επίσης για τις δυνάμεις μέσα στον άνθρωπο. Οι Θεοί, οι κόσμοι, βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο

Σύμφωνα λοιπόν με την Πλατωνική Παράδοση υπάρχουν Πέντε Οντολογικά Πεδία, (χωρίς να υπολογίσουμε την Ψυχή και την υλική ουσία):

Το Αγαθόν (Τελείως Είναι, πέραν της Ουσίας).

Το Καθολικό Είναι (η αληθινή ουσία, τρία στάδια στα οποία υποκείμενο-αντικείμενο διαχωρίζονται,  ταυτίζονται, απαλείφονται).

Η Νόηση, (αντίληψη ενός εγώ, που διαχωρίζεται από τον αντικείμενο κόσμο).

Η Διανόηση (διασκεπτική διαδικασία).

Η Αντίληψη, εποπτική θεώρηση του «εξωτερικού» κόσμου.

(Ψυχή και υλική ουσία).

Μέσα στον άνθρωπο (ον, ψυχή που έχει εισέλθει μέσα σε ένα υλικό σώμα) τα οντολογικά πεδία γίνονται αντιληπτά ως οντολογικά επίπεδα (λειτουργίες)

Η Διαλεκτική (που έχει πολλές έννοιες και χρήσεις) ως Προσωπική Διεργασία είναι ανύψωση από το κατώτερο οντολογικό επίπεδο της αντίληψης ως το Αγαθόν.

Απόρριψη της αντίληψης (που δεν ασχολείται με την ουσία αλλά με τα «είδωλα»).

Διαλεκτική αναίρεση του διασκεπτικού λογισμού (αφού είναι απλά ένας έμμεσος τρόπος συσχέτισης των ιδεών-εννοιών  που δεν οδηγεί στην αληθινή ουσία).

Εστίαση στην Νόηση, (άμεση όραση του ατομικού είναι και των αντικειμενικών ιδεών-είναι που μετέχουν της αληθινής ουσίας αλλά είναι ακόμα διασπασμένα στην πολλαπλότητα).

Ανύψωση ως το Καθολικό Είναι που είναι η έσχατη ενοποιητική αρχή όλων των είναι (όπου υποκείμενο-αντικείμενο ταυτίζονται).

Όραση του Αγαθού (όπου κάθε αντίληψη περί του Είναι έχει εκλείψει).

Νήψις και Θέωση

Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο Άκτιστος Θεός μέσω της Άκτιστης Ενέργειάς Του (Βούληση, Δύναμη, κ.λπ.) αναδύει εκ του μη όντος ολόκληρη την δημιουργία και τις υπάρξεις.. Η Θεία Ενέργεια ουσιώνει ολόκληρη την δημιουργία και τις υπάρξεις.

Υπάρχουν διάφορες βιωματικές σφαίρες στις οποίες λειτουργεί ο άνθρωπος:

1) Η σφαίρα του πνεύματος (λόγος, νους, εσωτερική δραστηριότητα).

2) Η σφαίρα της νοητικής δραστηριότητας (που έχει μία εσωτερική λειτουργία και μία εξωτερική δραστηριότητα).

3) Η σφαίρα της υλικής ζωής.

Ανάλογα με το πού απορροφάται ο άνθρωπος, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και αποκτά περιεχόμενο η ζωή του.

   

Στην χριστιανική σκέψη η ύπαρξη, οι υπάρξεις, δεν έχουν δική τους ουσία αλλά υπάρχουν και συγκρατούνται στην ύπαρξη από την Θεία Ενέργεια, εξ αιτίας της μετοχής τους στην θεία Ενέργεια. Η ύπαρξη δεν έχει «είναι» αλλά μόνο ύπαρξη. Η ύπαρξη είναι ένας συνειδησιακός δυναμισμός (ένας λογικός πυρήνας, πνεύμα, νους), μία δραστηριότητα, ένα φαινόμενο, με σωματική υπόσταση και εξαρτάται απόλυτα από την θεία Ενέργεια. Ο άνθρωπος μπορεί να στραφεί προς την Πηγή της ύπαρξης, να ενωθεί μαζί Της, να μετέχει της θείας Ενέργειας, να θεωθεί και να έχει έτσι ουσία, είναι, την θεία Ενέργεια κατά χάριν (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παύει να είναι κτιστή ύπαρξη), ή μπορεί να απομακρυνθεί από το ΕΙΝΑΙ, να αλλοτριωθεί, μένοντας χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο (ένα κέλυφος ύπαρξης, μία σκιά, μία δραστηριότητα χωρίς προσανατολισμό).

Στην ανατολική χριστιανική παράδοση χρησιμοποιείται από τους νηπτικούς πατέρες μία απορριπτική πρακτική («νήψις») που έχει ως σκοπό το ξεπέρασμα του λογισμού.

Υπάρχουν τρία είδη λογισμού: απλούς (συνδέεται με την αίσθηση, αντίληψη), σύνθετος ή εμπαθής (συνδέεται με την διανοητική διαδικασία, την φαντασία, την μνήμη κ.λπ.) και απαθής (καθαρή θεώρηση της ύπαρξης, συνείδηση του εγώ).

Η Πρακτική, η Νήψις ορίζεται ως εγρήγορση, επαγρύπνηση, που απορρίπτει τους λογισμούς. Η Νήψις είναι όχι δραστηριότητα αλλά ενέργεια της νοητικότητας αντίθετη προς την δραστηριότητα. Κατά τον Ησύχιο τον Πρεσβύτερο: «Νήψις εστί, μέθοδος πνευματική, πάμπαν τον άνθρωπον, συν Θεώ, απαλλάττουσα, χρονίζουσα, και προθύμως οδευομένη. Γνώσιν τε ασφαλή Θεού του ακαταλήπτου οδευομένη χαρίζεται, καθ’ όσον εφικτόν, και μυστηρίων θείων και αποκρύφων λύσιν». Η οριστική έξωση του «λογισμού» από την συνείδηση ονομάζεται απάθεια. Υπάρχουν τέσσερις βαθμίδες απάθειας κατά τον Μάξιμο τον Ομολογητή που αντιστοιχούν στα τρία είδη λογισμού και την κατάργηση του ίδιου του λογισμού ως λειτουργίας (Μάξιμου Ομολογητή, περί θεολογίας κεφαλαίων εκατοντάς πέμπτη, Β΄136).

Όλα τα είδη του λογισμού πρέπει να απορριφθούν είτε με την άμεση απόρριψη, είτε με την σταθερή ενατένιση του νοητικού ρεύματος, της ροής της εμπειρίας, χωρίς να παρεμβαίνουμε και να δίνουμε συνέχεια. Φτάνοντας στην τέταρτη βαθμίδα της απάθειας (που έχει τρία στάδια) η νόηση καθίσταται άμορφη, ασχημάτιστη, απερίσπαστη και αντανακλά την Θεότητα στον κόσμο (Παγκόσμια Συνείδηση). «Εν δε τω Θεώ γενώμενος (ο νους), άμορφος πάντη και ασχημάτιστος γίνεται. τον γαρ μονοειδή θεωρών μονοειδής γίνεται και όλος φωτοειδής». (Μάξιμου Ομολογητή, περί αγάπης κεφαλαίων εκατοντάς τρίτη, 2, 40).

Στην κατάσταση του άμορφου, όπου δεν υπάρχουν εξωτερικές μορφές, ο νους αντανακλά τον Θεό ως μία Ευρύτερη Πανταχού Παρουσία.

Στην κατάσταση του ασχημάτιστου ο νους δεν παίρνει από την φύση του κανένα σχήμα, και αντανακλά τον Θεό ως Άπειρη Ύπαρξη. Στην κατάσταση του ανείδεου (χωρίς είδος) ή μονοειδούς ο νους δεν έχει καμία δραστηριότητα και αντανακλά το Άγνωστο χωρίς ιδιότητες.

Όταν ακόμα και ο άμορφος, ασχημάτιστος, ανείδεος νους (που συγκροτεί την αντίληψη μίας ύπαρξης μέσα στον σχετικό κόσμο) απορρίπτεται, φτάνουμε πραγματικά στην Ένωση με τον Θεό. Αυτή είναι η Πέμπτη Βαθμίδα όπου μετέχουμε, κατά χάριν, της θείας Ενέργειας στο Είναι, στην Αληθινή Ουσία, στην Θεότητα - χωρίς ποτέ όμως να ξεπερνιέται η ετερότητα άκτιστου-κτιστού).

Τα Στάδια της Θέωσης

1) Εξάλειψη του απλού λογισμού

2) Εξάλειψη του σύνθετου λογισμού

3) Εξάλειψη του θεωρητικού λογισμού

4) Καθαρός νους, τρία στάδια (νους άμορφος, νους ασχημάτιστος, νους μονοειδής ή ανείδεος).

5)  Θέωση (νους φωτοειδής).

Πηγή: «ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 

(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου)