Kαταστροφή θεωρούμε κάθε
αλλαγή για την οποία δεν ήμασταν έτοιμοι. (Δεν την περιμέναμε, μας ξεβόλεψε, ή
επειδή συμμετέχουμε συναισθηματικά πονάμε).
Είναι οτιδήποτε έχει
πεθάνει, (επειδή ολοκλήρωσε το σκοπό του) και αποτελεί πια παρελθόν.
Η απεγνωσμένη προσπάθεια
να παραμείνουμε όμως σε αυτό, μας ακινητοποιεί, και μας κάνει να μη μπορούμε να
δούμε τα καινούρια δεδομένα.
Πεθαίνει η κάμπια για να
γίνει πεταλούδα, το λουλούδι για να δώσει καρπό, το κάθε τι που ήμασταν ή που
ζήσαμε χθες, για να μπορέσει το σήμερα, να ανοίξει μία πόρτα στο αύριο, που θα
φτάσει να γίνει παρόν μας.
Χρόνος δεν υπάρχει.
Υπάρχει αλληλουχία
γεγονότων ανάμεσα στην κάθε μεταμόρφωση, και η εναλλαγή του ήλιου από το
ξημέρωμα στη δύση, μας έχει κάνει να πιστεύουμε πως οι μέρες είναι αυτές που
περνάνε…
Ακόμα και τα γηρατειά,
δεν απεικονίζουν το χρόνο, όσο κι αν αυτό έχει παραμείνει να πιστεύουμε.
Είναι η φθορά της ύλης
για κάτι άλλο…
Η παροδική παρουσία μας
εδώ, θα έπρεπε να ήταν μάθημα για μας, κι όχι βασικό συστατικό φόβου. Θα έπρεπε
να «εκμεταλλευτούμε» την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή που ζούμε.
Στη στιγμή είναι η ζωή
μας. Και όχι στη θύμηση, (παρελθόν), ή τα σχέδια που κάνουμε (μέλλον).
Στην κάθε στιγμή, η
οποία είναι μοναδική. Να ρουφήξουμε από μέσα της, όσο περισσότερο μπορούμε…εμπειρία.
Κι αυτό, μέσα από κάθε
στάδιο της ζωής μας. Γέννηση, νηπιακή κατάσταση, παιδικότητα, εφηβεία, νιότη,
μεγάλωμα, ωρίμανση, πείρα, γηρατειά.
Εμπειρία όμως, όχι
αποτελούμενη από τα εξωτερικά πράγματα που μας συμβαίνουν.
Εμπειρία εσωτερική,
«εξαιτίας των εξωτερικών πραγμάτων που μας συμβαίνουν, και των ανθρώπων με τους
οποίους ερχόμαστε σε επαφή».
Ποιοι ήμασταν.
Ποιοι είμαστε.
Που πάμε…..
Τι νιώθουμε.
Τι κρύβουμε.
Τι φοβόμαστε.
Πως αντιμετωπίζουμε τις
καταστάσεις.
Είμαστε αυτό που
νομίζουμε, ή κάθε μέρα τιθέμεθα να ξεδιπλώσουμε μία συνέχεια αυτού που είμαστε,
ανακαλύπτοντας κάθε φορά, άγνωστε πτυχές μας, που αποτελούν εμάς;
Κάθε στάδιο της ζωής μας
έχει τα «διαμάντια του», μα οι γελοίοι καθορισμοί, πεποιθήσεις, και το
κατεστημένο, μας έχουν φορτώσει μια ψυχολογία αξίας για τη ζωή τέτοια, που
κυμαίνεται ανάμεσα στην ηλικία των 25, μέχρι άντε το πολύ των 35 χρόνων.
Πριν είμαστε παιδιά,
μετά γερνάμε, και περιμένουμε να πεθάνουμε άδειοι….. Τόσο καλά…..
Ζούμε 80 χρόνια, για να
αξίζουν μόνο αυτά τα 10. Κι αυτά τα 10 πάλι, να περνάνε πιο γρήγορα κι απ’ το
νερό. Πόσο ανόητο……..
Κι όμως. Ενώ άλλοι μας
έκαναν να το πιστεύουμε και να ζούμε με αυτό, οι ίδιοι το αποδεχτήκαμε, σαν
αναγκαίο κακό, κοιτώντας, να επιβιώσουμε απλώς, και όχι να ζήσουμε.
Τα παιχνίδια του τι
χάνουμε όμως, και τι κερδίζουμε από τη ζωή μας, οι ίδιοι τα κάνουμε στον εαυτό
μας. Παίζουμε ένα παιχνίδι με ήδη προκαθορισμένες ιδέες για το «άσκοπο» της
ζωής.
Κάναμε το απλό
πολύπλοκο, και δίνουμε έμφαση στο τι φαίνεται, και όχι στο τι είναι πραγματικά
σημαντικό.
Έρχεται τότε η απώλεια
αγαπημένου ανθρώπου με το θάνατο, και ισοπεδώνει, την ήδη κατακερματισμένη μας
μη ζωή.
Πότε θα ζήσουμε
επιτέλους;
Και τι σημαίνει για μας
το να ζήσουμε;
Κάτσαμε ποτέ να το
σκεφτούμε έστω και λίγο;
Ή ήμασταν πολύ
απασχολημένοι με «τις υποχρεώσεις» (που επίσης άλλοι μας φόρτωσαν), για να
κάτσουμε να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας;;
Όλοι μας κυνηγάμε κάτι,
κι αν ερωτηθούμε, δεν ξέρουμε τι είναι αυτό…..
Αγάπη; Ευτυχία; Γαλήνη;
Λεφτά;
Ασφάλεια μήπως;
Αχά!!!!!!!
Η τάση για ασφάλεια
οδηγεί στην αδράνεια. Κι αυτό, γιατί οποιουδήποτε είδους ασφάλεια, είναι
πλασματική. Κρύβει την τάση μας για έλεγχο, σε πράγματα που δεν είναι ποτέ δυνατόν να ελεγχθούν. Τα πάντα, μα τα πάντα
αλλάζουν σε όλη τη φύση. Γιατί εμείς και η ζωή μας να αποτελούν εξαίρεση, σε
έναν κόσμο που ήμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του;
Η απεγνωσμένη προσπάθεια
για ασφάλεια, μας κάνει να διαχωρίζουμε από αυτά που ζούμε, τα σημαντικά, από
τα ασήμαντα.
Η παραδοχή του θανάτου,
και της προσωρινότητας των πάντων όμως, μας φέρνει στη θέση του να δούμε, πως
όλα είναι σημαντικά, όσο υπάρχει ανάσα ακόμα σε αυτό το σώμα.
Και ξανά:
Όλοι μας κυνηγάμε κάτι,
κι αν ερωτηθούμε, δεν ξέρουμε τι είναι αυτό…..
Αγάπη; Ευτυχία; Γαλήνη;
Λεφτά;
Ασφάλεια μήπως;
Να η πυραμίδα μας
λοιπόν:
Ζητάμε ασφάλεια, γι’
αυτό κατευθυνόμαστε στο να βγάλουμε χρήματα, για να μας φέρουν την αγάπη, την
ευτυχία, και τη γαλήνη στη ζωή μας.
Ερχόμενος όμως ένας
θάνατος πχ αγαπημένου προσώπου, διαπιστώνουμε πως τρέφαμε αγάπη απέναντι του, και δεν προλάβαμε κι
όλας, ούτε να του την εκφράσουμε, ούτε και να του πούμε το πόσο τον
αγαπούσαμε......
Άρα, ενώ είχαμε την
αγάπη εξ αρχής, την κυνηγούσαμε μέσω του χρήματος και της ασφάλειας, μόνο και
μόνο γιατί δεν μπορούσαμε να τη δούμε.
Μήπως επειδή ψάχναμε
τελικά έξω από εμάς; Γι’ αυτό;
Ασφάλεια μήπως τελικά
για το είναι μας, είναι μόνο η αγάπη; Κι αν τελικά ναι, στη μέση της πυραμίδας
μας που βρίσκεται το χρήμα, μήπως αυτόματα ακυρώνει την αξία του;;;
Μπορείς να αγκαλιάσεις
χαρτονομίσματα και να νιώσεις ζωντανός;
Να πληρώσεις για να
φέρεις στη ζωή αυτόν που έχει ήδη φύγει;
Να έχεις ένα ανάκτορο
για σπίτι, όταν δεν έχεις ούτε έναν άνθρωπο να το γεμίσει γεμάτος χαμόγελα,
παρουσία, ή ένα του χάδι;;
Τελικά καταστροφή και
θάνατος, δεν είναι απλά μία μεταμόρφωση;
Όταν έρχεται σε
καταστάσεις, έχει μεταμορφώσει το σκηνικό για να νιώσεις το νέο σαν εμπειρία,
κι όταν πρόκειται για απώλεια προσώπου να σου δείξει τι είχες, που πάντα το
είχες, και βιώνεις πως το έχασες. Γ’ αυτό και ο θάνατος είναι Μεγάλος Δάσκαλος.
Τη μεταμόρφωση λοιπόν
χρειάζεται να δούμε σε οποιοδήποτε χαμό, ώστε να καταφέρουμε να πάρουμε τα δώρα
της.
Νομοτελειακά, αυτή είναι
η συνέχεια της ζωής, που πάντα έρχεται μέσα από το θάνατο.
Αγκάλιασε τον. Τίμησε
τον. Άσε να σε αγγίξει. Άσε να σε διδάξει. Να σε μεταμορφώσει.
Πως όσο είσαι ζωντανός,
μόνη ασφάλεια σου είναι η εμπειρία σου, και τα πράγματα που συνεχώς αλλάζουν.
Εσύ είσαι η ασφάλεια σου, που υπάρχεις, βιώνεις, και ζεις το τι συμβαίνει μέσα
σου.
Άσε το έξω. Κοίτα τι σου
κάνει. Και προσπάθησε, να χρησιμοποιείς το έξω για την έκφραση των αξιών που
ζητούν βίωμα σε πράξη, για να αποκτήσεις ουσιαστική εμπειρία ζωής.
Ζωντανός δεν είναι
όποιος απλά αναπνέει.
Είναι αυτός που βρίσκει
τα δώρα της ζωής, εκεί που οι περισσότεροι δεν βλέπουν ότι υπάρχουν. Αυτά
αναζήτησε. Μέσα σου…
