Μπορεί να «φανταζόμαστε»
διάφορα. Μπορεί να επιθυμούμε άλλα τόσα, είτε εξαιτίας του υλικού μας σώματος,
είτε για κάποιες καλύψεις συναισθηματικών μας αναγκών, είτε θέματα που αφορούν
το να γευόμαστε την εξουσία… Αυτά όμως τελικά που εισπράττουμε ΠΑΝΤΑ, είναι όλα
όσα πραγματικά χρειαζόμαστε. (Και όχι όλα όσα «νομίζουμε»). Σημαίνει οπότε, πως
μέσω του πόνου που δημιουργεί η κάθε έλλειψη, ή και στέρηση τους από μας, γεννά
τη δυνατότητα να πάρουμε το μάθημα του κάθε «κολλήματος» μας, και της
συνειδητοποίησης του. Γιατί όλα, έχουν
να κάνουν στη ζωή μας, ΜΟΝΟ, με την συνειδησιακή, εξελικτική μας άνοδο.
Αυτό είναι που λέμε: «Ότι είναι
να γίνει, θα γίνει». Γιατί κάθε τι στη ζωή μας, δεν είναι παρά ένα σκηνικό, ως
«αντανάκλαση», μιας εσωτερικής μας πάντα ανάγκης, και όχι αυτό κάθε αυτό. (Πχ
ένα πολυτελές αυτοκίνητο, δεν αφορά την επιθυμία μας για το ίδιο, αλλά πόσο
σημαντικούς μας κάνει να νιώθουμε όταν το έχουμε «στην κατοχή μας» και το
οδηγούμε…)
Αν τώρα η κάθε επιθυμία μας,
«ταυτίζεται» με ότι πραγματικά
χρειαζόμαστε, («έχοντας» επαφή με την Ψυχή μας, που μπορούμε να βλέπουμε
καθαρά, και να γνωρίζουμε πως μέσω αυτού «που αποφασίσαμε να έχουμε», είναι που εκφράζουμε το Είναι μας και τις ποιότητες του
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο), τότε, θα πάρουμε, καί γρήγορα, καί με θαυμαστό,
μαγικό τρόπο, ότι κι αν ζητάμε…
Αλλιώς, θα «παλεύουμε» γι’
αυτό, και θα «τρέχουμε» μόνιμα από πίσω του, χωρίς να το «γευόμαστε» τελικά,
γιατί το ζητάμε, πολύ νωρίτερα, από τη στιγμή που θα το είχαμε πραγματικά
«κερδίσει» με το σπαθί μας! Γιατί «κερδισμένο» (ή «δημιουργημένο»), θεωρείται
από μας κάτι, όταν έχουμε πάρει τα μαθήματα, (τις συνειδητοποιήσεις), που του
αναλογούν βιωματικά, για την κάθε «φαινομενική» του Αλήθεια, και όχι την Αξία
που εμείς του έχουμε προσάψει…
Λέγεται επίσης γι’ αυτό, πως
«Παίρνουμε πάντα, αυτά που δεν χρειαζόμαστε πια». Τι σημαίνει όμως αυτό; Πως
δεν «επενδύουμε» την ευτυχία, και την ψυχική μας γαλήνη σε αυτά. Δεν είμαστε
δηλαδή εξαρτώμενοι τους, μια και θα κάναμε και χωρίς να τα αποκτήσουμε ποτέ…
Όμως, αφού φτάνουμε στη συνείδηση του ξεπεράσματος τους, τότε, γίνονται πια
«εργαλεία μας», (από «αφέντες»), οπότε
τα χρησιμοποιούμε ως τα «μέσα» έκφρασης, εσωτερικών μας πια καταστάσεων…προς τα
έξω…
