1. Ο Άνθρωπος στο σύγχρονο
κόσμο
Γέννεση
Όταν Υπάρχουμε, όταν
Αντιλαμβανόμαστε, όταν Λειτουργεί η Αντίληψη, «αυτό που αντιλαμβανόμαστε»,
μπορεί να οριστεί σαν ένα «ανοιχτό» ή «κλειστό» σύστημα αντίληψης, και να
περιγραφεί με όρους δομικής διάταξης, ατομικών δομικών διατάξεων και σχέσεων
μεταξύ των διατάξεων, και αλλαγής της διάταξης, των σχέσεων, κλπ… (θα το
εξηγήσουμε πιο κάτω).
Έχουμε κατ’ αρχήν μια άμεση
ολιστική αντίληψη της πραγματικότητας. Αντιλαμβανόμαστε τα πάντα μέσα σε μια
ολική πραγματικότητα που περιέχει τα πάντα: Το πόση έκταση έχει αυτή η αντίληψη
της πραγματικότητας, αν διευρύνεται, ή περιορίζεται, είναι άλλο ζήτημα. Αυτή η
«αντίληψη της ολικής πραγματικότητας», αποτελεί την «βάση» μέσα στην οποία
εντάσσεται κάθε περαιτέρω αντίληψη, ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε. Επειδή (αυτή
η αντίληψη), δεν μπορεί να είναι πλήρης ή ακριβής, «συμπληρώνεται» στα κενά της
ακόμα και με μη αληθινά ή φανταστικά στοιχεία: Αρκεί το «οικοδόμημα» να
θεωρείται στέρεο.
Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την
«γενική αντίληψη της πραγματικότητας» που περιγράφεται με όρους δομικής
διάταξης, το «όλο που αποτελείται από αυτά», που «περιέχει αυτά», εντάσσονται
όλες οι «ατομικές διατάξεις», ή «μονάδες διάταξης», τα «όντα» (της Κλασικής
Μεταφυσικής).
Ταυτόχρονα όχι μόνον το «Όλον»
προϋποτίθεται, αλλά και κάθε ατομική
διάταξη σχετίζεται άμεσα με τα «άλλα»
και το «Όλον», δεν υπάρχει τίποτα απομονωμένο. Η «απομόνωση» μιας διάταξης
(ενός όντος) από το περιβάλλον είναι τεχνητό κατασκεύασμα του «μυαλού» (του
νου, της αντίληψης), είτε γιατί δεν θέλουμε, είτε γιατί δεν «μπορούμε» να δούμε
τις σχέσεις με το «περιβάλλον».
Με αυτό τον τρόπο μπορεί να
περιγραφεί η πραγματικότητα, σε όποιο πεδίο ή επίπεδο κι αν αναφερόμαστε.
Η υλική πραγματικότητα
περιγράφεται σαν ένα όλο με διατάξεις σχέσεων μεταξύ μονάδων διάταξης, και σαν
αλλαγή των σχέσεων με τα άλλα και το Όλον (εξέλιξη). Για παράδειγμα, αν
θεωρήσουμε ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, θα πρέπει να το δούμε σε εξάρτηση με το
περιβάλλον, κι όσο πιο πολύ διευρύνουμε την ματιά μας τόσο η αντίληψη καταλήγει
σιγά-σιγά στο Όλον…
Με τον ίδιο τρόπο ο ψυχικός
δυναμισμός εντάσσεται μέσα σε μια ολική αντίληψη του Ψυχισμού, όπου τα πάντα
είναι αλληλένδετα.
Το ίδιο συμβαίνει και με το
νου. Ο νους εντάσσεται μέσα σε μια νοητική σφαίρα όπου όλα συνδέονται.
Έτσι, προχωρώντας σε όλο και
πιο Ευρείς Κύκλους Αντίληψης, εντάσσονται σιγά-σιγά τα πάντα μέσα σε Μια Γενική
Σύλληψη του Όλου της Πραγματικότητας.
Αυτή η Ύστατη Σύλληψή μας,
παύει να είναι πλέον ένα κλειστό σύστημα, είναι Τελείως Ανοιχτό Σύστημα
Αντίληψης, και επεκτείνεται Απεριόριστα στο Άγνωστο…
Τώρα, αν ρωτήσουμε, καλά,
(περιγράφουμε αντιλήψεις, διατάξεις, σχέσεις…), από τι αποτελούνται όλα αυτά;
από ποια «ουσία»; (αυτή είναι η πανάρχαια ερώτηση της Κλασικής Μεταφυσικής),
διαπράττουμε ένα σφάλμα. Όλα είναι «αντίληψη», δεν υπάρχει «ουσία», κάτι
χειροπιαστό. Ακόμα κι αυτά που αγγίζουμε με τις αισθήσεις, όταν αναλυθούν στην
ύστατη ουσία τους αντιλαμβανόμαστε ότι είναι δυναμικά πεδία, σχέσεις, αλλαγές
σχέσεων, κάτι που εμφανίζεται σαν «ύλη», αλλά στην πραγματικότητα παραμένει
ασύλληπτο…, είναι η «ύλη φάντασμα» της επιστήμης (που καταγράφεται σαν
«ενέργεια» με μαθηματικούς όρους). Όσο περισσότερο αναζητούμε το ύστατο
σωματίδιο ύλης, τόσο ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει μόνο του αλλά σχετίζεται με
το περιβάλλον, και εντοπίζεται μόνο από τις σχέσεις του με το περιβάλλον.
Τελικά όλα είναι μέρη Ενός Πεδίου, Όλα Συνδέονται. Οδηγούμαστε έτσι στην
«Ενότητα του Πεδίου» (της Αντίληψης), όπου εντάσσονται όλες οι αλληλένδετες
διατάξεις.
Από το Άγνωστο Βάθος της
Πραγματικότητας, μέχρι την άμεση αισθητή πραγματικότητα Όλα Είναι Ένα, Μια
Ενότητα…, μόνο η σκέψη κάνει διαχωρισμούς.
Έτσι χρειαζόμαστε μια
«περιγραφική γλώσσα» Αυτής της Ενότητας, με όρους ενότητας. Και ακόμα στην
προσπάθεια να περιγράψουμε τον κόσμο (το Ένα), χρειάζεται ακριβώς να
διασαφηνίσουμε τις σχέσεις (μεταξύ των μονάδων διάταξης), που αποκαλύπτουν την
συνάφεια με το περιβάλλον (όλων των πραγμάτων) και με το Όλον.
Όλα Συνδέονται, Όλα Είναι ένα,
δεν υπάρχει τίποτα «απομονωμένο»…, παρά μόνο η ανθρώπινη ανοησία.
Αν σε ένα λευκό χαρτί φτιάξουμε
ένα κλειστό σχήμα, τι βλέπουμε; Μπορούμε να δούμε τον περίγυρο και το σχήμα, να
δούμε το σχήμα μέσα στον περίγυρο. Αλλά πάντα υπάρχουν και τα δύο. Η οριακή
γραμμή που περικλείνει το σχήμα, το χωρίζει και το ενώνει ταυτόχρονα με τον
περίγυρο. Όλα είναι Ένα Πεδίο.
Η δημιουργία του ανθρώπου
Όταν ο άνθρωπος έρχεται στην
ύπαρξη (και δεν μιλάμε για την Ύπαρξη σε μεταφυσικούς κόσμους, που είναι μια
άλλη ιστορία αλλά) στην ζωή, σε αυτόν τον κόσμο των αισθήσεων όπως τον
γνωρίζουμε όλοι, έρχεται με κάποιες φυσικές δυνατότητες (μεταφυσικές, ψυχικές,
ή απλά ανώτερες), λειτουργίες, που εκδηλώνονται (μέσα από το νευρικό σύστημα
και) μέσα από τον φυσικό οργανισμό…, έχει μια Ανώτερη Φύση που το μεγαλύτερο
μέρος της Βυθίζεται στο Άγνωστο ασυνείδητο και μόνο ένα μικρό μέρος αυτής της
Φύσης λειτουργεί σαν «συνειδητός νους», αντίληψη, αισθήσεις και μας φέρνει σε
επαφή με τον φυσικό κόσμο.
Όλη η Ανώτερη Φύση (ο Ψυχισμός
μας), είναι προσανατολισμένος προς τον φυσικό κόσμο καταρχήν για τις ανάγκες
της επιβίωσης. Όμως για να εξυπηρετηθεί καλύτερα αυτός ο σκοπός, η Επίγνωση
διευρύνεται σε όλο και πιο πλατείς κύκλους. Έτσι, ενώ υπάρχει (εξ’ ανάγκης)
καταρχήν ένας φυσικός προσανατολισμός και περιορισμός, όταν τα πράγματα
εξελίσσονται φυσικά, αυτός ο περιορισμός ξεπερνιέται, η Επίγνωση Διευρύνεται,
Απελευθερώνεται και Βιώνει την Πραγματικότητα από μια ευρύτερη οπτική…
Αλλά τα πράγματα δεν
εξελίσσονται φυσικά. Ο άνθρωπος δεν
γεννιέται μέσα σε ένα ιδανικό κόσμο, γεννιέται μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία
που έχει δυσλειτουργίες και πολλά προβλήματα…
Η ουτοπία ενός φυσικού
παραδείσου
Τι είναι (ή τι θα έπρεπε να
είναι) Κοινωνία; Κοινωνία είναι ένα σύνολο ανθρώπων που ζουν μαζί ακολουθώντας
κάποιους κανόνες που θέσπισαν ελεύθερα όλοι μαζί, με σκοπό να βοηθήσουν στην
λειτουργία της Κοινωνίας και την διατήρησή της (και την εξέλιξή της) μέσα στον
χρόνο…
Ο Πρώτος Κανόνας είναι ότι η
Κοινωνία έχει Κανόνες.
Ο Δεύτερος Κανόνας είναι ότι
επειδή η Κοινωνία πρέπει να διατηρηθεί άρα πρέπει να υπάρχει σεβασμός στους Κανόνες
από όλους.
Ο Τρίτος Κανόνας είναι ότι οι
Κανόνες θα πρέπει να εξασφαλίζουν (κατά το δυνατόν) την επιβίωση όλων των μελών
της.
Ο Τέταρτος Κανόνας είναι ότι
επειδή Σκοπός της Κοινωνίας είναι η Ίδια η Κοινωνία κι η Διατήρησή της, τα
άτομα πρέπει να είναι ενταγμένα στην Κοινωνία για να υπάρχει και να λειτουργεί
η Κοινωνία, και να μπορούν τα άτομα να επιβιώνουν.
Ο Πέμπτος Κανόνας είναι ότι οι
επιμέρους σκοποί των ατόμων δεν πρέπει να συγκρούονται με τους θεσπισμένους από
την Κοινωνία Κανόνες…, τα άτομα που δεν «εντάσσονται» περιθωριοποιούνται ή
αποβάλλονται (και τελικά δεν μπορούν να επιβιώσουν).
Όλα αυτά, (Κοινωνία, Κανόνες,
Ένταξη, κλπ…) δεν είναι κατ’ ανάγκην κακά. Είναι αναγκαία για να ζήσουν οι
άνθρωποι μαζί. Όμως…
Όμως τα πράγματα δεν
εξελίσσονται απλά και φυσικά. Αν οι άνθρωποι ήταν σε θέση να συνεννοηθούν και
να θέτουν απλούς κανόνες, φυσικούς κανόνες, δίκαιους κανόνες κι έφτιαχναν μια
Κοινωνία Ανθρώπινη, τότε τα άτομα που θα εντάσσονταν σε αυτήν θα βοηθιόνταν να
εξελιχθούν και να ξεπεράσουν τους φυσικούς περιορισμούς, να Διευρύνουν την
Επίγνωσή τους, να κάνουν την Κοινωνία καλύτερη, να είναι όλοι ευτυχισμένοι…
Αυτός θα ήταν ο Φυσικός
Παράδεισος, ή καλύτερα η «ουτοπία ενός φυσικού παραδείσου», γιατί Τέτοια
Κοινωνία δεν υπήρξε ποτέ στη γη… Θα θέλαμε να υπάρχει, αλλά η Ιστορία, όσες
χιλιετηρίδες κι αν πάμε πίσω, δείχνει άλλα πράγματα…, βία και αίμα…
Η έξοδος από τον παράδεισο: ο
πραγματικός κόσμος
Στην πραγματικότητα εδώ και
δεκάδες χιλιάδες χρόνια (τουλάχιστον 150.000 χρόνια) που εμφανίστηκε ο
σύγχρονος άνθρωπος στην Υποσαχάρια Αφρική, για να εξαπλωθεί μετά στις άλλες
Ηπείρους (εδώ και τουλάχιστον 70.000 χρόνια στην Ευρώπη), οι ανθρώπινες ομάδες
συγκροτούνται γα τις ανάγκες της επιβίωσης με βάση περισσότερο το «δίκαιο των
ισχυρών», και λιγότερο με βάση το Αληθινό Δίκαιο και την συνεργασία (αν και δεν
είναι απόλυτο αυτό)…
Εδώ και 10.000 χρόνια που
άρχισε (μετά την γεωργοκτηνοτροφική επανάσταση) να διαμορφώνεται ο αστικός
πολιτισμός, ήδη από τότε μπήκαν τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού και
θεσπίσθηκαν κανόνες για την λειτουργία και την διατήρηση αυτού του πολιτισμού
(οικονομικού, πολιτικού, θρησκευτικού…), δημιουργήθηκαν θεσμοί της εξουσίας,
της συναλλαγής, του εμπορίου κλπ. Οι ισχυρές ομάδες διαμόρφωσαν αυτούς τους
θεσμούς κατά τα συμφέροντά τους… Αυτό δεν είναι τοπικό φαινόμενο. Πηγάζει από
την «φύση» (και το «επίπεδο επίγνωσης») του ανθρώπου και εκδηλώνεται παντού, σε
ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο των Τριών Ηπείρων, της Ασίας, της Ευρώπης και
της Αφρικής…
Κι αυτό γίνεται μέχρι σήμερα. Η
δημιουργία ισχυρών συνασπισμών, αυτοκρατοριών, ισχυρών εξουσιών, ξεκίνησε εδώ
και χιλιετηρίδες, πάνω σε αυτό το μοντέλο Κοινωνίας (Εξουσίας).
Μοναδική εξαίρεση (με ιστορικά
στοιχεία, γιατί μπορεί να συνέβη κι αλλού, αλλά δεν έχουμε πληροφορίες) ήταν η
Αρχαία Αθήνα, που επηρεασμένη (η Κοινωνία) από το Κίνημα του Ορφισμού (της
«θεϊκότητας» του ανθρώπου, της «ισότητας», κλπ…), με τους Πεισιστρατίδες που προετοίμασαν τον ερχομό της Άμεσης
Αληθινής Δημοκρατίας και τους επόμενους μεγάλους ηγέτες, μέχρι τον Περικλή,
προσπάθησε να Φτιάξει μια Αληθινή Κοινωνία…
Η Δημοκρατία της Αθήνας (παρά
την συκοφάντησή της αλλά και τις πραγματικές «αστοχίες» της), υπήρξε ένα
μοναδικό φαινόμενο, που χάθηκε όμως μέσα στην ιστορία και την σκόνη του χρόνου.
Βέβαια κι άλλες πόλεις εφάρμοσαν το Σύστημα της Δημοκρατίας. Η Αθήνα υπήρξε το
Πρότυπο… Με την Κάθοδο των Μακεδόνων όμως και την δημιουργία της Αυτοκρατορίας
του Αλέξανδρου, τα πράγματα ξαναγύρισαν πάλι στην κανονική κοίτη και στην
παγιωμένη ροή του πολιτισμού… Αυτοκρατορίες δημιουργούνται και καταστρέφονται
για να φτάσουμε στην σημερινή κατάσταση των κρατών… Βέβαια υπάρχουν και σήμερα
ισχυρά (ή ανερχόμενα) κράτη (όπως οι παλιές αυτοκρατορίες).
Πως λοιπόν διαμορφώνεται η
Κατάσταση στον Σημερινό Κόσμο; Υπάρχει ένας παγκόσμιος πολιτισμός, ένα
ιδεολογικό - οικονομικό - πολιτικό - κοινωνικό σύμπλεγμα, μια παγκόσμια
κοινωνία που ακολουθεί τους ίδιους κανόνες, το ίδιο μοντέλο πολιτισμού, παρά
τις ιδιαιτερότητες και τις επιμέρους διαφορές.
Παντού κυριαρχεί η τάξη του
πλούτου που επηρεάζει την οικονομική, την πολιτική και την κοινωνική ζωή, σε
παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο (γιατί όλες οι εξουσίες συνεργάζονται).
Διαμορφώνουν την ιδεολογία (την νοοτροπία), την συμπεριφορά και την ζωή των
ανθρώπων. Ελέγχουν πολιτική και θρησκευτική εξουσία, δημόσια εκπαίδευση (όπου
περνούν την «γνώση» που αποφασίζουν), την δημόσια (και ιδιωτική) ενημέρωση
(όπου διαμορφώνουν την εικόνα του κόσμου που θέλουν)… Οι «δημοκρατίες» τους
είναι παρωδίες δημοκρατίας, και τα συντάγματα και οι νόμοι τους κατά τις
τρέχουσες ανάγκες τους…
Έτσι ο άνθρωπος που έρχεται
σήμερα στην ύπαρξη, στη ζωή σε αυτό τον κόσμο εντάσσεται (χωρίς να τον ρωτήσουν)
μέσα σε αυτό το σύστημα.
Ποιο είναι το Πρόβλημα;
Ότι το μοντέλο του παγκόσμιου
πολιτισμού, η «κοινωνία», δεν δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τους πολίτες
του κόσμου, αλλά για να τους υποδουλώσει, να τους χειραγωγήσει και να τους
εκμεταλλευτεί.
Σκοπός του «Συστήματος» και των
ανθρώπων που το υπηρετούν (που τον πετυχαίνουν σχεδόν στο σύνολο του
πληθυσμού), είναι να καθηλώνουν τους ανθρώπους στην «λειτουργία του μυαλού», να
τους επιβάλλουν «μοντέλα σκέψης» και «συγκεκριμένες αντιλήψεις», και να τους
κατευθύνουν στο να εξυπηρετούν την λειτουργία αυτής της «κοινωνίας» (αυτού του
«είδους κοινωνίας»), προσφέροντάς τους σε αντάλλαγμα μια «θέση στο κόσμο»,
άνεση, τρόπους ευχαρίστησης, δηλαδή μια καλύτερη ζωή…, έτσι φτιάχνουν υπηκόους,
πειθήνια ζώα, αποχαυνωμένα πλάσματα, ζόμπι.
Ακόμα και γι’ αυτούς που έχουν
μεταφυσικά προβλήματα, η (επίσημη) φιλοσοφία και η (επίσημη) θρησκεία (σαν
εκκλησία, λατρεία, κλπ.) χρησιμοποιούνται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, να
καθηλώσουν τον άνθρωπο.
Αποτρέπουν (με πολλούς τρόπους)
τον Άνθρωπο από το να Αναζητήσει Μέσα του την Αλήθεια, να Διευρύνει Φυσικά την
Επίγνωσή του, να Δει τον Κόσμο σαν Μια Ενότητα, να Διεκδικήσει μια Αληθινή
Ανθρώπινη Ζωή, μια Δίκαιη Κοινωνία… Αλήθεια, Ισότητα, Δικαιοσύνη, πράγματα
αυτονόητα, που όμως δεν υπάρχουν πουθενά στη γη…
Το αποτέλεσμα είναι ότι «αυτή η
κοινωνία», όπως την έφτιαξαν, δεν προσφέρει καμιά προοπτική ανάπτυξης του
ανθρώπου, διεύρυνσης της Επίγνωσής του, πλατύτερης αντίληψης της ζωής, της
ύπαρξης, της Πραγματικότητας…
Οι άνθρωποι αναγκάζονται
(πειθαναγκάζονται, εκβιάζονται, ή ξεγελιούνται), να ζουν μέσα σε μια παγκόσμια
αυταπάτη, σε ένα παγκόσμιο όνειρο (ιδεολογικό-οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό και
θρησκευτικό). Όλη η τρέχουσα ιδεολογία, όλη η σκέψη, όλες οι δραστηριότητες των
ανθρώπων ανακυκλώνονται μέσα σε αυτό το κλειστό περιορισμένο μοντέλο αντίληψης
και ζωής. Η γνώση, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, κλπ, όλα είναι
«προσαρμοσμένα» μέσα σε αυτό το μοντέλο κοινωνίας, (και φυσικά δεν έχουν καμία
σχέση με της Αληθινές Έννοιες και Αξίες).
Ο άνθρωπος που έρχεται στον
κόσμο είναι απροετοίμαστος (κι εύκολο θύμα της «κοινωνίας»), κι αν δεν βρεθεί
σε ένα περιβάλλον που θα τον καθοδηγήσει σωστά στην Αλήθεια, θα παγιδευτεί μέσα
στο μοντέλο της σύγχρονης κοινωνίας, (που μόνο Κοινωνία δεν είναι), της
σύγχρονης πολιτισμένης ζούγκλας.
