Δεν είναι
απλό το να είσαι αυθεντικός, (γνήσιος), και το να δουλεύεις στο να γνωρίσεις
καθημερινά το ποιος πραγματικά είσαι. Απλό ακούγεται. Απλά λέγεται. Και
πολύ εύκολα.
Όμως για να
βιωθεί, και να γίνει πραγματικότητα και σε ύπαρξη κάθε σου στιγμή στη ζωή,
πρέπει αρχικά να είσαι έτοιμος γι’ αυτή τη διαδικασία.
Είναι
απόφαση η οποία έρχεται μετά από ωρίμανση. Για τους περισσότερους, έχει επέλθει
πρώτα πολύς πόνος πριν από αυτή την απόφαση.
Κατόπιν,
χρειάζεται να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή σε αυτό. Αυτή είναι η ουσιαστική
εξέλιξη ενός ανθρώπου, και η μόνη αληθινή πηγή ζωής που μπορεί να
χρησιμοποιήσει. Και σαν δυναμικό, και σαν λειτουργία.
Διότι, το να
είναι κανείς ο εαυτός του, θεωρούν πολλοί πως σημαίνει το να λειτουργεί με την
προσωπικότητα του.
Αυτό όμως,
δεν ισχύει αν κάποιος θέλει να βρεθεί στο δρόμο της πραγματικής αυτογνωσίας.
Η
προσωπικότητα έχει χτιστεί από το περιβάλλον που μεγαλώσαμε, τους γονείς, την
κοινωνία, τις εκάστοτε ηθικές αρχές του τόπου που κατοικούμε, την εκκλησία, και
είναι μία αυταπάτη αυτού που είμαστε. Νομίζουμε, (επειδή ακριβώς έτσι μας έχουν
διδάξει), πως είμαστε η μόρφωση μας, τα λεφτά μας, ή γενικότερα τα περιουσιακά
μας στοιχεία, το επάγγελμα μας, η εμφάνιση μας, το όνομα που κληρονομήσαμε.
Όλα τα
παραπάνω δεν είμαστε. Όλα τα παραπάνω, απλά «τα κάνουμε». Ή καλύτερα, είναι «εργαλεία»,
που χρησιμοποιούμε, ώστε με αυτά να λειτουργούμε στη ζωή μας.
Ο πραγματικός
εαυτός αφορά, τη θέση στην οποία θέτουμε τον εαυτό μας, ώστε να δούμε την
προσωπικότητα μας κατάματα σαν τρόπο λειτουργίας στους άλλους, τρόπο του να
κινούμαστε προς τα έξω. Προς τον κόσμο. Η προσωπικότητα είναι προς
χρησιμοποίηση. Αφού πρώτα την ανακαλύψουμε.
Αυτό που
υπάρχει πίσω από την προσωπικότητα είναι το πραγματικό.
Για να
φτάσει κανείς εκεί, πρέπει να πάψει να κρίνει τον εαυτό του, (και κατ επέκταση
και οτιδήποτε, ή οποιονδήποτε γύρω του).
Να παρατηρεί
καθημερινά πως λειτουργεί, ποια είναι τα πραγματικά του κίνητρα, (ακόμα και αν
είναι άσχημα), να μην τα κρίνει, αλλά να βλέπει την λειτουργία των κινήτρων του.
Το
πραγματικό «είναι» ενός ανθρώπου, δεν κρίνει, δεν έχει ανάγκες και εξαρτήσεις,
και ελέγχει απόλυτα την προσωπικότητα.
Ελέγχει
απόλυτα τη σκέψη και το συναίσθημα, και λειτουργεί μόνο με την αίσθηση, που
μπορεί να ερμηνευτεί ως εσωτερική ώθηση και τάση για λειτουργία ώστε να
αποκομιθούν τα βιώματα που θα τον κάνουν να ζήσει τελικά αυτό που «είναι».
Αυτός είναι
και ο δρόμος «της καρδιάς», όπως αποκαλείται από πολλούς οι οποίοι μας άφησαν
παρακαταθήκη τις εμπειρίες που βίωσαν μέσα από μια τέτοια κατάσταση.
Η αγάπη μέσα
σε αυτό που πραγματικά είσαι, δεν βιώνεται σαν κάτι «που έχεις», αλλά σαν κάτι «που
είσαι ολόκληρος». Δεν αγαπάμε. Είμαστε πλάσματα αγάπης. Η πτώση του ανθρώπου
αφορά αυτή τη λανθασμένη θεώρηση.
Ο αληθινός
εαυτός γνωρίζει και εκφράζει απόλυτα λοιπόν τη φύση του (την αγάπη).
H προσωπικότητα, ζητά απεγνωσμένα να
αγαπηθεί.
Αυτό που
πραγματικά είσαι είναι φρέσκο κάθε μέρα, και το μόνο κίνητρο που έχεις είναι η
προσφορά προς τους άλλους.
Δυστυχώς δεν
μπορεί να περιγραφεί με διαφορετικά λόγια. Τα λόγια γι' αυτό, απλά υποψιάζουν,
ή σε βάζουν σε προβληματισμό. Δεν αφορά νοητική λειτουργία για να το αντιληφθεί
κανείς. Αφορά βιωματική λειτουργία.
Αν βιώσει
κάποιος τον εαυτό του, δεν μπορεί να μην κάνει πράξη τις τάσεις που του
βγαίνουν γιατί πνίγεται. Και αυτό γιατί ο αληθινός του εαυτός βασίζεσαι στην
ελευθερία.
Έχει γίνει
μέσα του μια μεταμόρφωση. Και βέβαια, δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια
μέρα στην άλλη.
Η
μεταμόρφωση δεν είναι αποδεκτή συνήθως από το περιβάλλον του, και ερμηνεύεται
ως εγωιστική συμπεριφορά διότι οι άλλοι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τα βιώματα
τα οποία έχει και λειτουργεί έτσι, ενώ τα κίνητρα παρανοούνται πάντα, και είναι
στο στόχαστρο ανθρώπων που λειτουργούν με την προσωπικότητα.
Ο αληθινός
εαυτός είναι ένα.
Λειτουργεί
με δύναμη, σταθερότητα, υπομονή, αποδοχή, χαρακτηριστικά λειτουργίας πρώτα
απέναντι στον ίδιο, και κατ' επέκταση στο περιβάλλον του.
Η
προσωπικότητα παίζει με μάσκες.
Θυμού,
παιχνιδιών που τον καθιστούν θύμα, ανασφάλειας, φόβου, ανάγκης για αποδοχή,
έπαρσης, ζήλειας, κουτοπονηριάς, επιβολής.
Ο αληθινός
εαυτός, μόνο δίνει. Και αυτό, γιατί ότι πραγματικά έχει ανάγκη, το έχει μέσα
του.
Η
προσωπικότητα σε κάθε της συναλλαγή, ζητά πάντα από έξω. Ζητά να πάρει. Έχει
απόλυτη ανάγκη την επιβεβαίωση ώστε να σταθεί για να μπορεί να υπάρχει. Δεν
έχει ουσιαστική βάση με γερά θεμέλια. Κάθε τι που θεωρεί ως βάση, είναι
δημιουργία του περιβάλλοντος, και άρα προσωρινή. Τα χρήματα τα σαρώνει μια
οικονομική κρίση, το επάγγελμα χάνεται αν έρθει κάποια απόλυση, η μόρφωση δεν
εκτιμάται, ούτε και τα χρόνια της επώδυνης μελέτης που θυσιάστηκαν γι' αυτήν.
Τα σπίτια γκρεμίζονται, τα σώματα γερνάνε, οι άνθρωποι με «μεγάλα ονόματα»
ξεχνιούνται..... Και τι μένει; Δυστυχία, απογοήτευση, εγκατάλειψη, πόνος.
Ο αληθινός
εαυτός μόνιμα ζει με μία χαρά που ξεχειλίζει.
Την
προσωπικότητα, πάντα της φταίει κάτι, που γι' αυτό το κάτι, δεν ευθύνεται ποτέ
η ίδια.
Φταίει είτε «ο
άλλος», είτε «η κοινωνία», είτε «η ατυχία»
Ο αληθινός
εαυτός λειτουργεί μέσα, και εκφράζει το μέσα προς τα έξω. Εκδηλώνεται προς τα
έξω για να εκφραστεί, αλλά λειτουργεί μέσα.
Η
προσωπικότητα, σαν μέσα, κατανοεί μόνο τη διαδικασία εναλλαγής σκέψεων, έχοντας
πάντα προσδοκίες, βάση των οποίων λειτουργεί έξω.
Στον αληθινό
εαυτό, αυτά που σκέφτεται, αυτά που λέει, και αυτά που κάνει, είναι πάνω στην
ίδια γραμμή, ενώ στην προσωπικότητα, σπάνια να είναι και τα τρία σε
συμφωνία.
Ο αληθινός
εαυτός, έχει βιώματα δικά του να καταθέσει.
Η
προσωπικότητα, χρησιμοποιεί παραδείγματα άλλων.
Ο αληθινός
εαυτός, ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο.
Η
προσωπικότητα πάντα με τους άλλους.
Ο αληθινός
εαυτός γνωρίζει, η προσωπικότητα υποθέτει.
Ο αληθινός
εαυτός επιλέγει.
Η
προσωπικότητα, είτε λειτουργεί βάση ενός συναισθήματος που έχει ερεθιστεί, είτε
βάση μίας σκέψης η οποία αντικρούεται «από έξω» ανάλογη των καταγραφών,
(πεποιθήσεων) που έχουν αποθηκευτεί στη μνήμη.
Ο αληθινός
εαυτός ζει μόνο στο παρόν.
Η
προσωπικότητα στο παρελθόν, ή στο μέλλον.
Ο αληθινός
εαυτός, θυσιάζει τα «θέλω» της προσωπικότητας.
Η
προσωπικότητα, είναι αδύνατον να θυσιάσει τον εαυτό της.
Ο αληθινός
εαυτός ξέρει.
Η
προσωπικότητα μόνιμα αμφιβάλει.
Ο αληθινός
εαυτός συγχωρεί.
Η
προσωπικότητα, μόνο υπό προϋποθέσεις.
Ο αληθινός
εαυτός πονάει για τους άλλους.
Η
προσωπικότητα, μόνο όταν προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει τον εαυτό της σε
ύπαρξη.
Ο αληθινός
εαυτός, μαθαίνει καθημερινά τον εαυτό του, αναγνωρίζει τα λάθη του και
βελτιώνεται συνεχώς.
Η
προσωπικότητα επαναπαύεται σε μία συγκεκριμένη ταυτότητα, και ψάχνει, ανάλογες
προσωπικότητες με «κοινά», εξωτερικά ενδιαφέροντα, ώστε να «ταιριάξει» μαζί
τους για παρέα.
Ο αληθινός
εαυτός, γίνεται Δάσκαλος στους άλλους για ότι έχει βιώσει, έχει κάνει κτήμα του
και άρα το γνωρίζει, και μαθητής σε όλες τις συναλλαγές του. Γιατί όλοι οι
άνθρωποι στη ζωή του είναι οι Δάσκαλοι του, όπως και ολόκληρη η φύση και οι
λειτουργίες της. Και αυτό γιατί μέσα από τις συναλλαγές του μαθαίνει τι ακόμα
έχει να αντιληφθεί, να διορθώσει, να κατανοήσει. Πού δεν ήταν σωστός.
Σοφός εκπαιδεύεσαι
στη μεγάλη αρένα που αποτελείται από ανθρώπους, και όχι παίρνοντας τα βουνά που
δεν αντικρίζεις άτομα, άρα δεν έχεις κανέναν καθρέφτη να δεις «τα χάλια σου».
Ερχόμαστε
στη Γη και ζούμε αρχικά αυτό που «δεν είμαστε». Αυτή είναι η παρακαταθήκη του
λάθους, ώστε κατόπιν να διεκδικήσουμε και να αγωνιστούμε στο να ζήσουμε την
πραγματική μας φύση.
Σαν παιδιά
είμαστε άγγελοι, μας βάζουν και μας εκπαιδεύουν στο «μάτριξ», για να μπορέσουμε
να «πολεμήσουμε» κατόπιν, και να βγούμε από αυτό νικητές.
Πότε είμαστε
ο πραγματικός εαυτός μας;
Ο δρόμος
είναι μακρύς και επώδυνος.
Τίποτα δεν
μας χαρίζεται.
Αν δεν
ματώσουν τα χέρια και η καρδιά μας, δεν έχουμε κάνει ούτε βήμα.
