Κατ’ αρχήν
γιατί δεν μπορείς τίποτα ποτέ να δώσεις σε κάποιον, αν δεν το έχεις ήδη εσύ.
Αυτό
σημαίνει πως πρώτα αγαπώ τον εαυτό μου, και τότε στρέφομαι προς τους άλλους,
και τους προσφέρω αυτή την αγάπη την οποία ανακάλυψα πρώτα μέσα μου.
Δεν μπορώ να
αντιληφθώ την αγάπη, και οτιδήποτε άλλο, αν δεν την έχω προσφέρει πρώτα σ’
εμένα τον ίδιο.
Ταυτόχρονα
όμως, είναι απαραίτητο το να μην στερηθώ την ελευθερία μου.
Γιατί αν η
αγάπη υπάρχει χωρίς ελευθερία δεν είναι αγάπη.
Είναι
συμφέρον, υπολογισμός, εξάρτηση, προσδοκίες.
Αν η αγάπη
δεν εμπεριέχει ελευθερία είναι δυστυχία.
Εξ’ ου και
τα χάλια στις σχέσεις μας.
Η αγάπη
είναι προσφορά. Δεν είναι επιχείρηση. Δεν είναι συμφωνία ούτε υπολογισμός.
Οι άλλοι
μπορεί να μην είναι έτοιμοι ποτέ να δουν, ή να δεχθούν τον τρόπο αυτό της
αγάπης μας.
Δεν φτάνει
που δεν ξέρουν να αγαπούν, δεν ξέρουν και πώς να δεχτούν την αγάπη όταν τους
προκύψει.
Σκέφτονται:
«Κάποιο λάκκο έχει η φάβα|
Κάποιες
φορές όμως, αν δεν στερηθούν την παρουσία μας, δεν θα υπάρχει ποτέ περίπτωση να
εκτιμήσουν και αυτή την αγάπη.
Πως θα
καταλάβουν τα λάθη τους, αν δεχόμαστε να μας υποβιβάζουν;
Και πως θα
βρουν τον τρόπο οι ίδιοι να αγαπήσουν κάποτε τον εαυτό τους;
Γιατί για να
βασανίζουν κάποιον άλλον, δεν έχουν αγάπη μέσα τους.
Γι' αυτό ενώ
μπορεί να αγαπάς, όταν δεν αγαπάει ο άλλος, πρέπει να βάζεις πιο πάνω τον εαυτό
σου, από τον άλλον.
Τότε τιμάς
τον εαυτό σου. Δεν τον υποβαθμίζεις.
Γιατί ο
άλλος αν δεν αγαπάει, τελικά δεν μπορεί να έχει αγάπη μέσα του, οπότε θα είναι
πάντα ξένος για σένα και θα πονάς.
Αγαπάω
πραγματικά τον εαυτό μου σημαίνει αγαπάω τα πάντα σε μένα με βαθιά
αυτοεκτίμηση, οπότε μπορώ μετά να αγαπήσω οτιδήποτε, γιατί το κατανοώ.
Σαν το κάθε
τι άλλο, να είναι πάλι κομμάτι δικό μου. Γιατί όλοι είμαστε ένα.
Αυτή είναι η
πραγματική Αγάπη.
Αυτός είναι
και ο λόγος που δεν μπορείς ποτέ να κάνεις κακό σε κανέναν.
Μόνο τον
εγωισμό του μπορεί να πειράξεις αν του στερήσεις πράγματα που θεωρεί ότι έχει
οικειοποιηθεί και δεν του ανήκουν. Δηλαδή εσένα.
Όμως αυτός ο
κόσμος είναι φτιαγμένος για να στερεί ελευθερίες και να μην αγαπάει.
Γι' αυτό
ζούμε στον πόνο και όχι στην αγάπη.
Γιατί αυτοί
που είναι ικανοί να αγαπήσουν, ή αγαπούν ήδη, πονούν.
Είναι πολύ
δύσκολο να συνδυάσει κανείς και τα τρία:
«Ν’ αγαπά
τον εαυτό του, όλους τους άλλους, και να’ ναι και ελεύθερος».
Αναγκάζεται
κάτι από τα τρία «να θυσιάσει», αλλά αυτό τον κάνει δυστυχή.
Γιατί αν η
αγάπη είναι αληθινή, υπάρχουν αυτόματα και τα τρία.
Πολύ δύσκολο
μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Και φυσικά,
ένας μεγάλος αγώνας…
Αγώνας ζωής.
Και γιατί
αγώνας;
Γιατί ενώ
αυτή είναι η φύση μας, εμείς πολεμάμε με όλα όσα «δεν είμαστε».
Και τελικά είναι
αστείο:
«Κάνουμε
αγώνα για να γίνουμε αυτό που είμαστε, ενώ είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από
αυτό»
Απόδειξη;
Κοιτάξατε
γύρω σας τελευταία;;
Παντού
φόβος, ανασφάλεια, ενοχές, κατηγόριες. Οι άνθρωποι τρέμουν και τη σκιά τους,
και δεν εμπιστεύονται ούτε τα’ ντερα τους.
Κι αυτό το
αποκαλούμε ζωή…….
Πόσο βαθιά
νυχτωμένοι είμαστε…
