Αυτός ο κόσμος δεν ζει στην
κόλαση.
ΕΙΝΑΙ η κόλαση.
Όποιος αμφιβάλει ας ρίξει μια
ματιά γύρω: Ψέμα, υποκρισία, κακία, απανθρωπιά, αδιαφορία, ίντριγκες, εγωισμοί.
Αυτά είναι μόνο μερικά, από τα «λουλούδια» ως
χαρακτηριστικά που ενυπάρχουν στον κόσμο μας. Είναι ή δεν είναι λοιπόν ο
κόσμος μας η κόλαση;;
Πάψε να ρίχνεις ευθύνες στα
πάντα και στους πάντες, κι αναρωτήσου:
-Παραμένω στο ψευδή κόσμο που
ζω, και είμαι έρμαιο του κάθε δυνάστη εραστή, πολιτικού, θρησκευτικού ηγέτη;
-Ή ψάχνω, με μια αφετηρία μέσα
μου, και γίνομαι αναζητητής μιας Αλήθειας που υπερβαίνει το matrix, μια και το
αντιλήφθηκα;
-Τι κάνω ώστε να αναλάβω τον
εαυτό μου για να βγω από εδώ, μια για πάντα; Γίνεται αυτό, ή όχι, η πρώτη μου
προτεραιότητα στη ζωή;
-Τέλος, τι κάνω ως προς τη
συναναστροφή μου με όλους τους άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν ιδέα, γι’ αυτό
που αντιλήφθηκα;;
Αν διαπιστώσω, ή αναρωτηθώ για
τα παραπάνω, και δεν κάνω τίποτα γι’ αυτά, θα συνεχίσω να ειμαι ένας σκλάβος.
Αν όχι, ξεκινάω μια νέα πορεία
ζωής, που σαφώς είναι καλύτερη, και μόνο από το γεγονός ότι η ζωή, και οι
αποφάσεις μου, θα έχουν αφετηρία εμένα τον ίδιο, και όχι οτιδήποτε εξωτερικό,
που έως τώρα επέτρεπα να με καταδυναστεύει.
Δεν είναι εύκολο.
Η κόλαση έχει δεσμοφύλακες,
στερήσεις, δυσκολίες.
Απόφαση μου όμως είναι να
καταλάβω πως δεν θα βρεθεί ούτε ένας σωτήρας να πολεμήσει για μένα. Ο ίδιος θα
παλέψω ατομικά. Συνειδησιακά. Μέσα μου.
Και πάντα θα έχω μια μεγάλη
ελπίδα:
Κάθε μέρα που περνάει, να
αυξηθεί ο αριθμός όσων, (όπως εγώ,) συνειδητοποιούν όλα τα παραπάνω.
Τότε η κόλαση θα πάψει από
αυτόν τον πλανήτη.
Αλλιώς, τουλάχιστον προσωπικά,
δεν την κουβαλάω πια.
Αρνούμαι…
