- Τι υπάρχει;
- Αυτό που βλέπεις.
- Κι αν δε βλέπω τίποτα;
- Δεν υπάρχει τίποτα.
- Κι αν βλέπω μόνο πόνο;
- Τότε για σένα υπάρχει μόνο
πόνος.
- Εσύ τι βλέπεις;
- Πανδαισία, ομορφιά, Αγάπη.
- Μα πως; Δεν υπάρχει τίποτα
απ' όλα όσα περιγράφεις. Κοίτα τον κόσμο…
- Με αυτά τα μάτια περιμένεις
να δεις;
- Μα αυτά έχω…
- Έχεις κι άλλα μάτια…
- Που;
- Στην καρδιά σου…
- Ε… αυτά δεν είναι μάτια...
- Δεν είναι ένας τρόπος να
βλέπεις;
- Είναι…
- Τότε πως δεν είναι μάτια;
Τα έξω μάτια βλέπουν, και
περιμένει να χαρεί η καρδιά σου. Ενώ τα μάτια της καρδιάς σου, έχουν ήδη τη
χαρά μέσα τους…
- Και τότε, γιατί δεν βλέπουμε
όλοι με την καρδιά;
- Γιατί τα εξωτερικά μάτια δεν
μας αφήνουν… Οι εντυπώσεις, οι προσδοκίες, η κριτική των άλλων, τα χιλιάδες
μικρά εγώ… Αλλά κυρίως οι εντυπώσεις…
- Γιατί, τα μάτια της καρδιάς
δεν έχουν κι αυτά εντυπώσεις;
- Όχι καρδιά μου. Αυτά έχουν
μόνο αλήθεια. Μια αλήθεια όμως που δεν κραυγάζει. Μια αλήθεια που σε γλυκαίνει
και σε γεμίζει ψιθυριστά… Κι όσο είσαι εκεί, τόσο δυναμώνει η φωνή της…
- Ναι, προτιμώ αυτόν τον
ψίθυρο… Εκεί δεν υπάρχει πόνος. Υπάρχει;
- Υπάρχει όταν τα έξω μάτια τον
μεταφέρουν σ’ αυτήν.
- Πως γίνεται αυτό;
- Χα. Όταν κοιτάς πρώτα έξω,
και δεν ξεκινούν όλα μέσα από την καρδιά σου.
- Μα πως μπορώ να το κάνω
αυτό…, όταν έξω υπάρχει τόσος θόρυβος;
- Πως μπορείς να μην το κάνεις
αυτό…, όταν μέσα υπάρχει τόση ομορφιά;
