Είμαστε…..τίποτα,
εμείς οι άνθρωποι. Τίποτα.
Δύσκολο να
το δεχτούμε όμως, κι εκεί κρύβεται η αιτία όλης της δυστυχίας μας στη ζωή.
Ότι
προσπαθούμε, (μια και έτσι μας δίδαξαν στο σύστημα των ανθρώπων), πάντα κάτι να
κυνηγάμε, πάντα κάτι να προσπαθούμε, κάπου να φτάσουμε, κάτι να πετύχουμε, ώστε
να γίνουμε «κάποιοι»…. Κι αυτό, ώστε να «χτίσουμε» μια ανωτερότητα σε σχέση με
τους άλλους ανθρώπους, ή, για να βγάλουμε περισσότερα χρήματα. Κι όλα αυτά,
ακριβώς επειδή είμαστε ένα τίποτα! Αρνούμαστε όμως να το δεχτούμε, (ενώ το
γνωρίζουμε κατ’ ουσίαν μέσα μας), γιατί η νοοτροπία στην οποία ζούμε, είναι
εντελώς διαφορετική.
Είμαστε ένα
τίποτα, γιατί το μόνο που υπάρχει είναι Εκείνος. Ή, η Θεϊκή Του Ουσία, η οποία
βρίσκεται Παντού. Κι ενώ δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί, παρ’ όλα αυτά,
θεωρούμε πως το λένε κάποιοι «αλλοπαρμένοι», ή ότι «ισχύει μωρέ, αλλά αυτή η
φράση δεν μιλάει για μένα…». Μας έχουμε ήδη λοιπόν αποκλείσει, από μια
δημιουργημένη σκέψη, η οποία και καθοδηγεί όμως, όλη μας την ύπαρξη εδώ. Όλη
μας τη ζωή. Δεν καθίσαμε ποτέ αυτό να το δούμε….
Αφού όμως
υπάρχει η Θεϊκή Του Ουσία Παντού, υπάρχει περίπτωση εμείς, (όλοι μας
ανεξαιρέτως), να μην είμαστε από αυτή την Ουσία;
Η Αρχική
πτώση του ανθρώπου από την Αθανασία, δεν ήταν άλλη όμως, από αυτό που σήμερα,
(ως άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες μας), εξακολουθούμε να κάνουμε ως το
αυτονόητο. Ποιο; Το να μην καθοδηγούμαστε από τους Νόμους της Δημιουργίας
(που βρίσκονται εντός μας), οι οποίες αβίαστα μας δηλώνουν την καταγωγή
μας, το σκοπό μας, και τον τρόπο που θα έπρεπε να ζούμε, αλλά αντ’ αυτού, να
προσπαθούμε (μέσα στη Δημιουργία), να «κάνουμε τα δικά μας». Να ταυτιζόμαστε με
κάθε είδους «είδωλα», να θεσπίζουμε Νόμους ανθρώπινους, να τους υπηρετούμε, να
ορίζουμε όρια κλπ, φτιάχνοντας και συμμετέχοντας, σε μία «δική μας» Δημιουργία,
στην οποία βέβαια και προσπαθούμε, (όλοι μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο
και τη δική του εμβέλεια) να γίνουμε, (ή να θεωρούμε ότι είμαστε), οι «Απόλυτοι
Άρχοντες».
Και είναι
τόσο απλό:
«Αρνούμενοι
την Πατρική, Θεϊκή καταγωγή μας, όπως και την Ύπαρξη της, συμμετέχουμε στον
«ψεύτικο» κόσμο του σήμερα, συμβάλλοντας (ο καθένας) λίγο ή πολύ, στην
διαιώνιση αυτής της Προδοσίας….
Όταν, δεν
αναγνωρίζουμε το Θείο στα πάντα γύρω μας, (και μέσα μας), είναι φυσικό να
θεωρούμε πως το μόνο που χρειάζεται να γίνει, είναι να ενδιαφερθεί ο καθένας
«για την πάρτη του». Και να, το «εγώ» και το «εσύ», και να, το «εμείς» κι
«αυτοί», «εσείς», και οι «άλλοι»…
Πόσο μικροί…
Πόσο μικροί ακόμα μπορούμε να γίνουμε;; Πόσο χαμηλά ακόμα μπορούμε να πέσουμε;
Όμως, υπάρχει, μόνο Μία Οδός, και Μία Πορεία, η οποία είναι δυνατόν να
επιτευχθεί, κι αυτό αφορά, την επιστροφή μας στο σπίτι… Που καμία σχέση δεν
έχει με τα Οικήματα που χτίζουμε πατώντας επί πτωμάτων.
Γιατί ως
άνθρωποι, επικεντρώνοντας την προσοχή μας στον Εαυτό, δεν χρειάζεται «να
κάνουμε», απολύτως καμία ενέργεια. Η ίδια η Ζωή, (το Ρεύμα της Ζωής, ο Εαυτός
μας), μας καθοδηγεί στο διαγεγραμμένο Πεπρωμένο μας. Όσο όμως «αντιστεκόμαστε»
σε αυτό, θα μπερδευόμαστε, θα ψάχνουμε, θα αγωνιούμε, θα αγωνιζόμαστε χωρίς
σκοπό, και θα νιώθουμε μόνοι, και βαθιά δυστυχής, ακόμα κι αν εξωτερικά,
εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες μας. Μέσα μας, τίποτα δεν θα μαρτυρά τη Ζωή. Τα πάντα,
θα είναι ένα «βαλτώδες τοπίο», ανασφάλειας, φόβου, ανησυχίας, μιζέριας κι
απογοήτευσης.
Γιατί, όσα
κι αν θεωρούμε ότι πετύχαμε εδώ, τίποτα μα τίποτα από αυτά, δεν δυνάμεθα να
πάρουμε μαζί μας, σε ένα λεπτό, μία ώρα, τρεις μήνες, τρία, δέκα, τριάντα, πενήντα,
εκατό χρόνια, κατά την αποχώρηση μας από την υλική ζωή. Αποχώρηση για την
οποία, όλοι μας από την εμφάνιση μας εδώ, έχουμε κλείσει εισιτήριο….
Όμως, είναι
τόσο «λαμπερά» όλα όσα συμβαίνουν για το μάτι. Για τις αισθήσεις. Για τα θέλω….
Τόσα, που φτάνουμε να τρέχουμε συνεχώς για κάπου, που ούτε ξέρουμε για πού,
ούτε και καταφέρνουμε τελικά να φτάνουμε πουθενά…
Η στροφή
στον Εαυτό όμως, δεν είναι τίποτε άλλο, από την Αποκάλυψη με Προσωπικό, Ατομικό
βίωμα, των ήδη υπαρχουσών Νόμων που διέπουν το Σύστημα μας. Νόμοι οι οποίοι
λειτουργούν τέλεια, χωρίς την παραμικρή μας συμμετοχή. Το Ρεύμα της Ζωής κυλά,
κι αν δεν «κολυμπήσουμε» μαζί του, ο πόνος μας θα γίνεται όλο και μεγαλύτερος,
ή απλά, θα αλλάζει μορφή. Όμως, όταν συνειδητοποιηθεί, πως το σώμα μας πονά,
(και όχι εμείς), τα συναισθήματα μας όπως και ο εγωισμός είναι που πληγώνεται,
(και όχι εμείς), το μυαλό μας και οι ιδέες μας προσβάλλονται, (και όχι εμείς),
τότε, αρχίζει να γίνεται εφικτό, πως η Μόνη Πραγματική αναζήτηση και Σκοπός μας
στη Ζωή, είναι η «αποκάλυψη», (ανακάλυψη), του Ποιος τελικά κατοικεί σε αυτό το
σώμα, Ποιος αναγνωρίζει σε αυτόν τον κόσμο τα συναισθήματα, όπως, και Ποιος
είναι αυτός που μέσω του Νου, αναγνωρίζει, κατανοεί, επεκτείνει την Αντίληψη
του, και έτσι «νιώθει» πως προχωράει. Γιατί το μόνο προχώρημα που υφιστάμεθα
εδώ, είναι καθαρά Συνειδησιακό. Και όχι επιτευγμάτων, βολεμάτων, ασφάλειας, και
περιουσιακών στοιχείων.
Όσοι
γνωρίζουν σε αυτόν τον κόσμο «το θέατρο των σκιών», φαίνεται αρχικά πως
νιώθουν μόνοι. Φαίνεται όμως, γιατί στην πορεία διαπιστώνουν, πως μόνος, νιώθει
μόνο αυτός που είναι διαχωρισμένος. Αυτός που ψάχνει «έξω από τον εαυτό του» να
αισθανθεί την πληρότητα, την ευχαρίστηση, την ικανοποίηση. Για όλους όσους
συμβαδίζουν με τον Αρχιτέκτονα των Πάντων, ανήκουν στα πάντα, και Είναι τα
πάντα. Δεν μπορούν, (και να ήθελαν) να νιώσουν μόνοι, κι ας έτσι φαντάζει
εξωτερικά, στους αγνώμονες, και αγνοούντες την Αλήθεια οι οποίοι ζουν στη
χωριστικότητα.
Πόση πλάνη….
Πόση η πλάνη των ανθρώπων…..
Είμαστε
όμως, αυτό που πιστεύουμε. Όταν λοιπόν πιστεύουμε πως είμαστε τα υλικά μας
σώματα, η οικογενειακή καταγωγή μας, το πορτοφόλι μας, η θρησκεία και η
πολιτική μας, δεν είμαστε εμείς. Είμαστε, ένα «χτισμένο εγώ», που δεν
αναγνωρίζει σαφώς τον Πραγματικό Εαυτό του…
Ο άνθρωπος
λοιπόν παρασύρθηκε, (από τα θέλγητρα της ύλης), και παίζει ακόμα το παιχνιδάκι
της Εξουσίας της. Μέχρι, όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή, να πάψουν να
παίζουν... Μέχρι, ένας ένας να αρχίσουν να συνειδητοποιούν, πως τα πάντα
συμβαίνουν και ενεργοποιούνται στη ζωή, με μόνο σκοπό να αρχίσουν να
ανακαλύπτουν Ποιος Είναι Πραγματικά, και ποια η θέση τους σε αυτόν τον κόσμο.
Γιατί οι
άνθρωποι, δεν είναι από ένα προσωπικό «εγώ» που εξελίσσεται. Είναι, Μία
Πνευματική Μονάδα, που μέσα από αναρίθμητες προσωπικότητες (που νομίζουν η κάθε
μία πως είναι αυτό το μικρό «εγώ»), βιώνει, αναγνωρίζει, χειρίζεται τις
δυνάμεις του υλικού πεδίου, εμπειριώνοντας την Ανθρώπινη αφύπνιση. Όταν, κάθε
Άτομο βιώσει το παραπάνω, το παραμυθάκι γι’ αυτό, έχει λάβει την Αρχή του τέλους
του…
Γιατί από τα
πάντα θα περάσουμε, (και περνάμε). Δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο, ανούσιο ή
σπουδαίο, άξιο ή ευτελές. Υπάρχει η απαραιτότητα των πάντων, μέσα σε ένα
Σχέδιο του οποίου, αποτελούμε τα κομμάτια.
Η Συνείδηση
των ανθρώπων λοιπόν δεν αλλάζει. Βαθμιδόν, επεκτείνεται. Κι επειδή
επεκτείνεται, θεωρείται ότι αλλάζει, ενώ υπάρχει Μία Συνείδηση, η οποία τα
περιλαμβάνει Όλα. Η κάθε επέκταση όμως που εκλαμβάνεται από εμάς, είναι τόση,
όση η Ατομική μας προσπάθεια, όπως και η «εκμετάλλευση» από μας γι’ αυτό το
σκοπό, όλων όσων προκύπτουν στη ζωή μας. Κι αυτό, μέχρι, την ολοκληρωτική
αναγνώριση και βίωση, Αυτού που Είμαστε, και τη Ζώσα Ζωή ως Αυτό, περπατώντας
ως Νοήμονες Υπάρξεις πάνω στη γη, μέσα σε ένα υλικό σώμα ο καθένας μας, που η
ύλη μας έχει παράσχει γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Ολοκληρώνοντας λοιπόν, όταν
θα αποχωρήσουμε, απλά θα «κρεμάσουμε» στην κρεμάστρα το «δανικό» ρούχο, για να
συνεχίσουμε σε ένα άλλο, πιο «λεπτοφυές σχέδιο», ενός άλλου όμως πεδίου, στο
οποίο και θα κατοικούμε.
Όλα τα
παραπάνω, δεν αποτελούν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, (αν και έτσι φαίνονται
από αυτούς που είναι ακόμα μακρυά…), αλλά μια Πραγματικότητα, που αργά ή
γρήγορα, όλοι θα ταχτούμε να γνωρίσουμε, να βιώσουμε, και να επιβεβαιώσουμε,
σαν την μόνη Αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο. Όλα τα άλλα, είναι σενάρια του
παιχνιδιού, κι απλά σκηνικά…
Δεν μένει
λοιπόν, παρά ο καθένας μας, να περιμένει να δει ο ίδιος, στο απώτερο μέλλον
του, (ή τώρα, αυτή τη στιγμή αν είναι ήδη έτοιμος), το τι ακριβώς συμβαίνει.
Αυτός που βίωσε ολοκληρωτικά μέχρι εσχάτων αυτή την πορεία, είναι ο Χριστός.
Όλοι οι άλλοι, είμαστε και ανήκουμε, σε όλες τις βαθμίδες που υπάρχουν, από τον
πρωτοενσαρκώμενο άνθρωπο, μέχρι το επίπεδο Εκείνου….
Ο καθένας
μας λοιπόν, εδώ, παίζει κάποιο ρόλο σε όλο αυτό. Αυτός είναι και ο
«υποτιθέμενος» σκοπός του. Έρχεται όμως αβίαστα, (και σε καμία περίπτωση μέσω
του μυαλού του). Έρχεται, σαν καθοδήγηση, απαλά, όμορφα, χωρίς την παραμικρή
βία ή προσπάθεια, και μέσω αυτού, απλά ανθίζει…
Και το
«εγώ»; Ποιο «εγώ»; Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει πως «δεν υπάρχει» το εγώ
αλλά και αυτό είναι απλά μία πλάνη, μία κατασκευή που χρησιμοποιήθηκε κι αυτή
για κάποιο σκοπό, τότε θα δει μία μεγαλύτερη εικόνα, από αυτή που τώρα βλέπει
και ονομάζει, ζωή του…
Η ομορφιά,
βρίσκεται μόνο σε αυτό που Είμαστε. Σε τίποτε άλλο αυτού του κόσμου. Γιατί μόνο
αναγνωρίζοντας αυτό που Είμαστε, μπορούμε πράγματι να δούμε, και να νιώσουμε
και τα πάντα Θεϊκά. Ειδάλλως, θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε, πως είμαστε «μια
τυχαία» Δημιουργία, που ήρθε για να ταλαιπωρείται και να βασανίζεται, χωρίς
ποτέ να καταλήγει πουθενά… Τότε όμως, θα έχουμε περάσει, ακόμα μια ζωή,
πραγματικά χαμένη…
Τέλος και
ολοκληρώνοντας, όταν κάποιος θα μας πει την επόμενη φορά πως είμαστε ένα
Τίποτα, ή θα δούμε κάποιος να κατηγορείται ως τέτοιος, ας δούμε λίγο: Μήπως
τελικά είναι μία λύση, για να επαναφέρουμε την Ελευθερία και τον Αληθινό Εαυτό
μας, Ολόκληρο Παρόν στη Ζωή μας;
Γιατί στην
Πραγματική έννοια του όρου, τίποτα είμαστε ότι και να προσπαθούμε να κάνουμε
εδώ, για να «δείξουμε», ή να «αποδείξουμε» ότι είμαστε κάτι. (Γιατί η Αξία μας,
δεν είναι στους «ρόλους» παίζουμε στις ζωές μας. Δεν είμαστε λοιπόν κανένας
ρόλος, όταν βιώνουμε, και γνωρίζουμε τι Είμαστε, και ως Αυτό Ζούμε...). Νιώθοντας
όμως (Εσωτερικά) στο τίποτα, τότε είναι που Πραγματικά, Είμαστε τα Πάντα, και
Ένα με όλα…
