ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Η Εσωτερική
Ζωή στο Εξωτερικό σκηνικό της Ζωής, παρουσιάζεται ως Σιωπή. (Εξωτερικό σκηνικό
της καθημερινής Ζωής, χαρακτηρίζεται η λειτουργία κατά την ονομαζόμενη
Εγρήγορση, δηλαδή ο συμπεριλαμβανόμενος χρόνος από την ώρα του πρωινού
ξυπνήματος, μέχρι τη στιγμή της επιστροφής στην ξεκούραση και τον ύπνο). Και
αυτή η Σιωπή βέβαια, (στο Εξωτερικό σκηνικό της Ζωής), δεν είναι άλλη, από τη
Σιωπή, (υπέρβαση) του Νου.
Υπάρχουμε
στον τρισδιάστατο κόσμο δηλαδή, έχοντας μια Σιωπή, (μέσα μας ως την μόνιμη μας
κατάσταση, ακόμα κι αν περιβαλλόμαστε από ανθρώπους γύρω μας). Αυτή η Σιωπή,
μας θέτει στην Πραγματική όμως κατάσταση της Εγρήγορσης. (Και όχι απλά
χαρακτηριζόμενης Εγρήγορσης μόνο και μόνο επειδή είμαστε στα πόδια μας και δεν
κοιμόμαστε στο κρεβάτι μας, γιατί κατά κάποιον τρόπο, ακόμα κοιμόμαστε..).
Η Εγρήγορση
αυτή, μας καθιστά έτοιμους ανά πάσα στιγμή. Έτοιμους, να αφουγκραστούμε, τη
«Φωνή Της Σιγής». Δηλαδή την Καθαρή Αντίληψη:
1. Του πως
έχουν Πραγματικά τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, και όχι του πως τα
προσαρμόζουμε οι ίδιοι, (όπως κάναμε με τη διαστρέβλωση της σκέψη μας
παλαιότερα, ανάλογα την Παιδεία και την Ηθική, τα Πιστεύω και τις Πεποιθήσεις
μας, όπως και την Ψυχολογική, Συναισθηματική, Διανοητική, ή όποια άλλη
κατάσταση μας συνέβαινε).
2. Την Ώθηση
(στην κάθε στιγμή του τώρα), Τάση, Έλξη, Άπωση, για Δράση (και πώς να γίνει
αυτή η Δράση), για Κίνηση, (και προς ποια κατεύθυνση), όπως και για Αναμονή, ή
Ακινησία.
Εμφανίζεται
παντού. Σε πρόσωπα, καταστάσεις, σκέψεις, λόγια, πράξεις. Είναι ένα «άκουσμα»,
χωρίς εξηγήσεις, αναλύσεις, γνώση, ή χάρτη με κατευθυντήριες για κάθε τι «μετά»…
Αυτή η Σιωπή
λοιπόν είναι η μόνη που μας κατευθύνει, (πάντα στο άγνωστο, στο φρέσκο και το
καινούριο), και που δεν έχει καμία σχέση με την παλαιότερη λειτουργία του
μυαλού μας, (που την εξακολουθούν οι υπόλοιποι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω
μας).
Ότι
προκύπτει από τη Σιωπή, αν δεν είμαστε Άδειοι από θεωρήσεις, δεν αφήνουμε
περιθώρια να κάνει την εμφάνιση του. Ζώντες στη Σιωπή, δεν γνωρίζουμε τίποτα,
παρά κάθε φορά αυτό, που «ακριβώς εκείνη τη στιγμή» γεννάται, ώστε η διευθέτηση
των πάντων στη ζωή μας, να πραγματοποιείται με τον πιο τέλειο τρόπο, συμβατό με
το πεπρωμένο μας.
Οι (περισσότεροι)
άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τη Σιωπή, (μια και δεν την έχουν κατακτήσει), όταν
είναι μόνοι τους, (πόσο μάλλον με άλλα άτομα παρόντα), λειτουργούν μόνιμα μέσα
τους με υπέρμετρη λειτουργία ενός μυαλού, που ποτέ δεν σταματά να παράγει
σκέψεις μέσα στο κεφάλι τους. Σκέψεις είτε ανησυχίας, είτε φόβου, είτε
προγραμμάτων και εργασιών για το μέλλον, (κοντινό ή μακρινό), είτε κρίνοντας,
είτε κατατάσσοντας, είτε ανακυκλώνοντας μνήμες, και χίλια δυο άλλα, κι αυτό,
συνεχώς. Όταν δε μπερδεύονται και τα συναισθήματα στη μέση, τότε η κατάσταση
χειροτερεύει….
Η Σιωπή
όμως, (όταν δεν υπάρχει κάτι να διευθετηθεί), είναι η θέση που υπάρχει μόνιμα
(;) για όποιον την έχει κατακτήσει, και είτε χρησιμοποιήσει τη σκέψη για να
μεταφέρει κάτι, είτε οποιαδήποτε άλλη λειτουργία, σε αυτήν τη Σιωπή είναι που
επιστρέφει. (Ή εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση). Γι’ αυτό και μπορεί να ζει
στο παρόν και να απολαμβάνει το κάθε τι, ακόμα και τις (υποτιθέμενες)
κακοτοπιές, δυσκολίες, ή προβλήματα της ζωής. Δεν βρίσκεται σε μία μόνιμη εγκεφαλική
λειτουργία ώστε να μην απολαμβάνει σε κάθε ευκαιρία, ότι άλλο κι αν
διεξάγεται γύρω του, πέραν των θεμάτων που εκείνη τη στιγμή αναλύει στο μυαλό
του και δεν κοιτά τίποτα άλλο πέρα από αυτά.
Μπορεί να
απολαύσει τη βροχή και τον ήλιο, να παρατηρήσει τη φύση, ένα τοπίο, όπως, και
τις κινήσεις και λειτουργίες των ανθρώπων γύρω του, (αισθανόμενος), οι οποίοι
παρουσιάζονται στα μάτια του, ως κινούμενα προγραμματισμένα ρομπότ.
Λειτουργεί
τα πάντα. Τα πάντα. Δεν βρίσκεται σε μία μόνιμη εξτατική κατάσταση εξαιτίας της
οποίας δεν μπορεί να επικοινωνήσει. Αντίθετα, είναι «κυριολεκτικά παρόν», σε
ότι κι αν συμβαίνει. Είναι, ολοκληρωτικά στην κάθε στιγμή, ενωμένος,
(συνδεδεμένος) με τη Φύση του, η οποία «περιλαμβάνει» και τον εξωτερικό κόσμο,
που βρίσκεται μέσα του.
ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ
Φυσικά, εδώ
είναι που η Σιωπή έχει την τιμητική της! Είναι διαφοροποιημένη βέβαια απ’ τη
Σιωπή στο Εξωτερικό σκηνικό στης Ζωής, γιατί δεν υπάρχει η ανάγκη της
συμμετοχής μας σε κάποια διαδικασία, στην οποία χρειάζεται να συμμετάσχουμε και
να αλληλεπιδράσουμε με κάτι έξω από τον εαυτό μας. (Θεωρώντας βέβαια έξω από
τον εαυτό μας οτιδήποτε, ως κάτι καθαρά φαινομενικό, που παρ’ όλα αυτά
υφίσταται μπροστά μας ώστε να «κινηθούμε» ανάλογα, για να βιώσουμε και να
γνωρίσουμε μέσω των καταστάσεων την πορεία μας, όπως και να αντικρίσουμε με
κάθε μας συναναστροφή την Αληθινή μας Πρόοδο, καθώς και τα σημεία στα
οποία χρειάζεται ακόμα να εργαστούμε). Άλλωστε, γι’ αυτό υπάρχει ο Εξωτερικός
κόσμος και το σκηνικό του: Ως καθρέφτης, δείκτης, και αρένα του Δρόμου και της
Προόδου μας.
Η Σιωπή κατά
τον Διαλογισμό, δεν αφορά όπως προηγούμενα την Εγρήγορση ως προς τα εξωτερικά,
αλλά ως την Εγρήγορση στην καθυπόταξη των φορέων μας. Εδώ, ακριβώς επειδή δεν
χρειάζεται να ανταποκριθούμε, να λειτουργήσουμε προς κάτι, δεν υπάρχει καμία
ανάγκη χρησιμοποίησης, κανενός από τους φορείς μας. Χρειάζεται, να βρισκόμαστε,
(και να παραμένουμε) στη Σιωπή, υπερβαίνοντας, ακόμα και την υπόνοια της
σκέψης. Να μην κινείται, τίποτα από τους φορείς μας όσων αφορούν τη σκέψη, και
κάτω. Μία κατάσταση Ολοκληρωτικής Σιωπής, χωρίς την οποιαδήποτε «οδηγία».
(Γιατί μην ξεχνάμε, αν υπάρξει και η παραμικρή οδηγία, βρισκόμαστε ακόμα στο
επίπεδο της σκέψης, που σημαίνει πως δεν διαλογιζόμαστε…)
Όλα τα
παραπάνω καθώς ισχύουν, (και επειδή «τα πάντα ρει»), όταν καταστήσουμε τους
φορείς κάτω από τη σκέψη «σε ακινησία», ο Νόμος του Σύμπαντος της Αέναης
Κίνησης σαφώς και θα δουλέψει «οπωσδήποτε». Έτσι θα το κάνει, ενεργοποιώντας
μία κίνηση της Συνείδησης μας, υποχρεωτικά, πιο πάνω…
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΥΠΝΟ
Αν κατά τη
διάρκεια της ημέρας είμαστε στη συνεχή σκέψη, σε προβληματισμούς,
διενέξεις, άγχος, αμφιβολία και φόβο, και κατά τη διάρκεια της κατάκλισης
μας, ακριβώς στα ίδια αυτά Πεδία Συνείδησης θα περάσουμε, όλο το διάστημα
που θα διαρκέσει ο ύπνος μας. Ως αποτέλεσμα εκτός των άλλων, (ακόμα και να
συμπληρώσουμε τις απαραίτητες ώρες ύπνου με το ρολόι), θα ξυπνήσουμε
εξουθενωμένοι.
Αν αντίθετα
κατά τη διάρκεια της ημέρας, είμαστε το μεγαλύτερο διάστημα στη Σιωπή, (στον
Εαυτό μας), τότε, (αν κάνουμε και κάποια χαλάρωση πριν αποκοιμηθούμε στην
Αγκαλιά του Εαυτού μας), τότε, τα επίπεδα της Σιωπής, είναι και τα μέρη που η
Συνείδηση μας θα περάσει την διάρκεια της νύχτας.
Αυτό
σημαίνει, πως η Φόρτιση μας από Φως θα είναι πολύ μεγαλύτερη, άρα καί ο ύπνος
μας ποιοτικότερος, οπότε το επόμενο πρωί, θα νιώθουμε φρέσκοι κι ανανεωμένοι,
έτοιμοι, να περάσουμε ακόμα μία υπέροχη μέρα, όντες στον Εαυτό μας...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Κατά την
προσέλευση μας στον Εσωτερικό Δρόμο, και περνώντας από πολλές δοκιμασίες, σε
συνδυασμό με τεράστιες Εσωτερικές αλλαγές, όπως και κατ’ επέκταση αλλαγές και
στην Εξωτερική μας ζωή, αυτό που «μάθαμε» τελικά, (σε όλο αυτό το φάσμα), ήταν
η αναγνώριση (λέγαμε τότε), του Εαυτού μας. Ως τη «Φωνή», που μας έκανε «να
νιώθουμε» μέσα μας το πώς να κινηθούμε, όπως και με ποιον τρόπο έπρεπε να
αντιμετωπίσουμε, τον μέχρι τότε, (παλιό) εαυτό μας, που στρεφόταν πια εναντίον
μας... Ο εαυτός όμως αυτός, υφίστατο τελικά εξαιτίας της σκέψης, (το γνωστό
δημιουργημένο από εμάς «εγώ»), που μας μπέρδευε και μας παραπλανούσε.
Η κατά
μέτωπο αντιμετώπιση της υπέρβασης της σκέψης ως την από εδώ και πέρα βασική μας
εργασία, (όπως και την ανάπτυξη της συγκέντρωσης – επικέντρωσης ως απαραίτητο
στοιχείο αυτής της υπέρβασης), είναι και τα μέσα τελικά, της κατάκτησης του
σταδίου της Σιωπής, ως τη βάση της υπέρβασης, ενός επόμενου σταδίου που μας
περιμένει…
Δεν σταματά
η πορεία μας. Πουθενά. Αν σταματήσει, βαλτώνουμε, και σταματάμε να προχωράμε,
και μαζί, σταματά και η Συνειδησιακή μας Εξέλιξη.
