Παρατηρώ.
Τώρα. Αυτή τη στιγμή.
Σε χρόνο,
που έχει ζωή μέσα του…
Παρατηρώ τα
πάντα,
σαν
κινούμενα από μόνα τους,
μαζί και το
δικό μου σώμα,
μέσα στην
εμβέλεια του χώρου Αντίληψης μου.
Και
συλλαμβάνω,
«σήματα» αναγνώρισης
και
μεταβολών σε ότι συμβαίνει,
όταν τα
μάτια βλέπουν...
Που βλέπουν,
χωρίς να βλέπουν,
γιατί δεν
υπάρχει ματιά.
Υπάρχει
μόνο, Αυτό…
Που τίποτα
δεν μπορεί να το πλησιάσει, απ’ όλα τα κινούμενα.
Αυτό, πίσω
απ’ όλα,
Εγώ, που τα
αντιλαμβάνομαι όλα.
Και τα
αντιλαμβάνομαι,
μέσα από τη
μεταβλητότητα τους.
Που όλο, (όλα)
αλλάζουν,
κι όμως τα
ίδια μένουν,
και δεν
δύνανται να αλλάζουν Εμένα.
Απλά
χορεύουν σ’ έναν χορό κινήσεων,
χωρίς
πραγματικά να μεταβάλλονται.
Ένα θέατρο
σκιών…
Κι από εδώ,
διαπιστώνω
πως τα κοιτώ,
αλλά δεν
νιώθω αυτά,
νιώθω Εμένα…
Όπως και
όλες οι μεταβολές που (θαρρώ), στιγμές -
στιγμές υφίσταμαι,
δεν είναι
παρά μία επιφάνεια,
την οποία
τελικά,
δεν
αισθάνομαι πραγματικά…
Γιατί ότι
πραγματικά αισθάνομαι, Είναι…Εμένα.
Πίσω απ’
όλα.
Που ενώ
Υπάρχω, δεν επεμβαίνω.
Που ενώ
Υπάρχω, δεν συναλλάσσομαι.
Που ενώ
Υπάρχω, δεν μεταβάλλομαι.
Που ενώ
Υπάρχω, δεν κινούμαι.
Ατενίζω
μόνο…
Και απλά,
φυσικά, τα στηρίζω όλα,
κι αυτό
γιατί τα παρατηρώ,
δίνοντας την
προσοχή μου σε αυτά.
Άραγε, αν
δεν τα παρατηρήσω, υπάρχουν;
Εγώ, ως μέσω
αυτού του κόσμου υπάρχω;
Τι είναι
αυτό που μεταβάλλεται τελικά,
αν όχι ένα
εγώ;
Μεταβάλλεται
τελικά κάτι,
ή είναι μια
σκιά που απλά φαίνεται να μεταβάλλεται;
Γιατί μόνο
μια σκιά μεταβάλλεται,
αλλάζει και
αλλοιώνεται.
Που πότε
φαίνεται διαυγής, και πότε θαμπή.
Πότε
δανείζεται ζωή, και πότε την στερείται.
Μια σκιά,
που ποτέ
τελικά πραγματικά,
δεν έλαβε
χώρα σε αυτόν τον τόπο.
Τον μοναδικό
τόπο όλων μας.
Εδώ, (με ένα
εγώ),
όταν μπορώ
να ορίσω πώς να νιώθω,
(απορρίπτοντας
ένα νιώσιμο
που εξαρτήθηκε
από αυτά που βλέπω «έξω»),
και
καταφέρνω να νιώθω ότι ακριβώς όρισα,
κι αυτό
ακόμα το νιώσημο, είναι Αληθινό;
Το Αληθινό,
μπορεί να
κάνει εμφάνιση, να το δούμε;
Γιατί αν
εμφανιστεί τώρα ως Αληθινό,
μέχρι πριν
από το τώρα,
σημαίνει πως
εμφανιζόταν πάλι, αλλά ως ψέμα.
Ή όχι;
Δηλαδή το
ψέμα ξαφνικά άλλαξε,
και έγινε
Αλήθεια;
Αν άλλαξε
κάτι,
τότε δεν
ήταν ποτέ αυτό,
αφού άλλαξε
σε κάτι άλλο.
Άρα, πάντα
ήταν μόνο ψέμα!
Δεν άλλαξε
το ψέμα οπότε,
κι
«εμφανίστηκε» η Αλήθεια.
Εμείς,
«είδαμε» την Αλήθεια,
και
αναγνωρίζοντας την,
το ψέμα
έπαψε να υφίσταται.
Γιατί αυτό
που βλέπουμε…,
είναι και
αυτό που υπάρχει τελικά για μας…
Αυτό
σημαίνει πως το Αληθινό,
«δεν κάνει
εμφάνιση».
Το Αληθινό,
είναι Αμετάβλητο.
Το ψέμα μόνο
μπορεί να «εμφανιστεί»,
(για λίγο, ή
για παρισσότερο),
στη θέση της
Αλήθειας.
Με την
Αλήθεια ως τη Βάση που στηρίζει τα πάντα,
άρα και όλα
τα ψέματα.
Κι αυτό,
γιατί πάντα
βρίσκεται «πίσω από αυτά».
(Και πίσω
από τα πάντα).
Αν η Αλήθεια
εμφανιζόταν ως «κάτι»,
θα σήμαινε
πως υπάρχει και κάτι άλλο,
εκτός από
αυτήν.
Αδύνατον η
Αλήθεια να είναι … σε κομμάτια…
Άρα, δεν
είναι τελικά αυτό
που
«εμφανίστηκε» Αληθινό,
απλά, φόρεσε
αυτό το κάτι, για να τη μιμηθεί...
Γι’ αυτό
λέμε πως η Αλήθεια είναι Ολότητα, Κατάληξη, και από μόνη της
Προορισμός
και Ζωή μαζί!
Και Υπήρχε,
Υπάρχει και θα Υπάρχει,
πίσω από όλα
τα ψέματα.
Και δεν
είναι ψέμα «για να εμφανιστεί».
Η Αλήθεια,
Είμαστε Εμείς,
που (για να
γνωρίσουμε τον Εαυτό μας και να στραφούμε σε Αυτόν),
την
αναγνωρίζουμε εν μέσω του ψέματος,
γινόμενοι
και οι ίδιοι…., ψέμα.
Έτσι, όταν
μπαίνουν τα ψέματα μπροστά της,
αδυνατούμε
να τη δούμε.
Διώχνοντας
τα ψέματα όμως όλα,
Είμαστε σε
Αυτήν.
Είμαστε
Αλήθεια.
Αλήθεια,
που δεν έχει
μορφή, σχήμα, χαρακτηριστικά.
Δεν έχει
καταγωγή, όνομα.
Δεν έχει
γεννηθεί,
ούτε
πρόκειται ποτέ να πάψει να υπάρχει…
Έχει Βάση τη
μη Βάση, και τόπο το Απεριόριστο.
