Aυτή, η «θέση» μέσα μας η οποία έχει κατακτηθεί
(;),
δεν αφορά το
να την καταλάβουμε.
Ούτε να την
ερμηνεύουμε,
ούτε να τη
συγκρίνουμε με άλλες που βιώσαμε,
ή άλλων
θέσεις που ακούσαμε,
ή διαβάσαμε σε περιγραφές...
Η θέση μέσα
μας αφορά μία κατάσταση στην οποία
χρειάζεται
απλά να μένουμε, και να ζούμε.
Να ζούμε από
Αυτή, με Αυτή, σε Αυτή, και ως Αυτή.
Χωρίς αναλύσεις.
Χωρίς προσθήκες,
χωρίς πως,
τι, γιατί, επειδή…
Κάτι…, ενώ
μας καθοδηγεί προς αυτή τη θέση
από τότε που
γεννηθήκαμε,
ακόμα και
κατά το διάστημα της «εκπαίδευσης» μας
μέσα στις
κοινωνίες των ανθρώπων,
δεν κατέστη
αρκετό να μας εμποδίσει
από το να
απομακρυνθούμε τελείως τελικά από αυτήν...
Το εκεί όμως
της θέσης αυτής,
είναι εδώ,
όταν το νιώθουμε τώρα.
Γιατί δεν
αφορά απόσταση.
Είναι
μακριά, όσο μια Ανάσα.
Όσο μια
Απόφαση, όσο ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού.
Τόση φασαρία
όμως έξω….
Τόσα τα
ερεθίσματα, τόσοι οι προγραμματισμοί…,
που
ξεχαστήκαμε…
Και ξεχάσαμε,
καί ποιο
είναι το «Σπίτι»,
καί ποια η
«Αγκαλιά»,
καί που η
Πραγματική τελικά «Ασφάλεια» και «Αξία»…
Έτσι περνάμε
χρόνο και στιγμές,
όπως και
κατανάλωση όλης μας της ενέργειας,
προς
ένα κυνήγι μαγισσών.
Προς μια
συνεχής αναζήτηση…. έξω..
Πως όμως
ψάχνοντας έξω,
θα βρούμε
κάτι που βρίσκεται μέσα μας;
Και πως θα
το προσεγγίζουμε,
όταν
εξαιτίας των εξωτερικών θορύβων,
ακόμα και
μέσα μας, έχουν μεταφερθεί όλοι αυτοί οι θόρυβοι;
Δεν λέγεται
τυχαία ότι επέρχεται με τη συν-κέντρωση.
Το
κεντράρισμα δηλαδή με κάτι,
που όμως δεν
έχει καμία απολύτως σχέση με κέντρο,
ως σημείο σε
κάποιον χώρο,
και αφορά
αυτή τη θέση.
Είναι
περισσότερο θέση, αίσθησης...,
(και όχι
συναισθήματος),
τόσο φυσικής,
που δεν
χρειάζεται τίποτα να γίνει από εμάς
για να
προσεγγιστεί.
Ουσιαστικά
είναι μία εστίαση,
έξω από
όλους τους εστιασμούς….
Γιατί η θέση
αυτή,
είναι πίσω
από όλα όσα γνωρίσαμε ποτέ,
απ’ όλα όσα
θα μπορούσαμε να μάθουμε,
απ’ όλα όσα
ψάχνουμε,
ρωτάμε,
εκπαιδευόμαστε, οργανώνουμε, ελέγχουμε…
Έχει σχέση
περισσότερο με Στάση,
με Βούληση,
με Προσοχή, με Απόφαση,
με Ευσεβή
Αγνό Πόθο,
με Αφιέρωση,
με Παράδοση…
Ως μία
Πράξη, μη Πράξης.
Και ως θέση
μέσα μας, κρατά ένα Χρυσό Κλειδί.
Όχι για να
μας εξασφαλίσει τις απαντήσεις
στα
ερωτήματα που θέτουμε,
αλλά στο να
μην έχουμε την παραμικρή ερώτηση.
Και χωρίς
ερωτήσεις, αναζητήσεις, ψαξίματα,
έχουμε φύγει
παντελώς απ’ όλη τη γνωστή
και οικεία
για μας ανισορροπία,
όπως και απ’
όλους τους θορύβους.
Πέρα,
μακριά…,
απ’
όλο αυτό το βουητό μελισσών…
Η θέση μέσα
μας, δεν έχει οδηγό.
Μόνος οδηγός
θα μπορούσε να λεχθεί
πως είναι η
Εμπιστοσύνη και το Άφημα.
Το Άφημα,
απ’ όλα.
Χωρίς κανένα
απολύτως στήριγμα,
μια και όλα
τα στηρίγματα είναι οι φυλακές μας.
Από την εδώ
θέση όμως,
τίποτα αυτού
του κόσμου δεν είναι φυλακή.
Γιατί;
Γιατί η
ταύτιση, είναι με τη θέση.
Όχι με τα
πρόσωπα, με τις καταστάσεις, με τα πράγματα.
Γιατί η θέση
μέσα μας, ενώ δεν έχει τίποτα,
παρ’ όλα
αυτά περιλαμβάνει τα πάντα.
Δεν
προσδιορίζει, γι’ αυτό και δεν περιορίζεται.
Δεν ξεχωρίζει,
γι’ αυτό και δεν είναι στη διάσπαση.
Δεν
αρνείται, γι’ αυτό και υπάρχει στην Πλήρη Αποδοχή.
Η θέση μέσα
μας,
μη φανταστεί
κανείς όμως,
πως δίνει
την παραμικρή παρηγοριά.
Γιατί αν
θεωρούσαμε πως δίνει παρηγοριά,
θα σημαίνει
πως τη βλέπουμε ακόμα από έξω,
και απλά
υποθέτουμε μόνο τι γίνεται μέσα της...
Η θέση όμως
μέσα μας,
είναι η
πραγματική Βάση μας.
Καμία άλλη
Βάση δεν μένει ακλόνητη και αναλλοίωτη,
από τις
πάσης φύσεως αλλαγές,
όπως και από
το χρόνο.
Η θέση μέσα
μας είναι μία Πύλη.
Η Πύλη, προς
την Ελευθερία μας!
Ποιος τη
διαβαίνει από εμάς;
Ούτε αυτός
που την κοιτάζει,
ούτε αυτός
που την αναλύει,
ούτε αυτός
που προσπαθεί,
ούτε αυτός
που την ψάχνει.
Τη διαβαίνει,
μόνο αυτός,
που απλώς το
κάνει...
