Όλοι μας, γεννιόμαστε και
μεγαλώνουμε σ’ ένα περιβάλλον, που ουδεμία σχέση δεν έχει με την Πραγματικότητα...
Νομίζουμε, πως είμαστε ένας
σάρκινος άνθρωπος. Διδασκόμαστε διάφορα από τις θρησκείες, τους άγραφους νόμους
της οικογένειας, και την επίσης άγραφη ηθική της κοινωνίας, που σε συνδυασμό με
τους νόμους του κράτους, φτάνουμε να γίνουμε τα φοβικά πλάσματα που είμαστε
σήμερα, που θεωρούν πως το χρήμα και η δύναμη (σε όλους τους τομείς), είναι
αυτά που μπορούν να μας κάνουν να γίνουμε «πετυχημένοι», και κατ’ επέκταση με
μια «καλή» ζωή! Τελικά, ουδεμία σχέση δεν έχουν τα παραπάνω με την ευτυχία μας,
που κατά βάση, αυτή είναι και η εσωτερική (όσο μπορούμε να μιλάμε για το
εσωτερικό μας όπως το αντιλαμβανόμαστε ως «αδαής»), επιδίωξη όλων μας.
Με αυτές λοιπόν τις βάσεις,
διάγουμε μια καθημερινότητα, κυνηγώντας «τα φαντάσματα» των ψευδαισθήσεων μας,
που θεωρούμε….ζωή μας. Αν κατά τη διάρκεια αυτής της ζωής κατά πρώτον, είμαστε
ώριμοι «ψυχικά», (αυτό που λέμε πως «ήρθε η ώρα μας»), και κατά δεύτερον, ακούσουμε
«τη φωνή της Ψυχής μας», (που σαφώς θα μας κάνει να αναρωτιόμαστε πιο βαθιά τα
πράγματα από τον τρόπο που μας τα έχουν όλοι σερβίρει), ίσως, ίσως τότε έχουμε
την «τύχη», να συναντήσουμε κάποιον, ή κάποιους ανθρώπους, που θα έχουν τη
δυνατότητα «να ενεργοποιήσουν» Αυτό το πιο βαθύ που υπάρχει μέσα μας…
Εκμεταλλευόμενοι κατόπιν στη
συνέχεια, όσα αυτός, ή αυτοί οι άνθρωποι μας προσφέρουν απλόχερα, (για το τι Πραγματικά
υπάρχει, δείχνοντας μας τον τρόπο να βιώσουμε οι ίδιοι), μπορούμε τελικά να
καταφέρουμε να υπερβούμε, όλη την ψευτιά από την οποία αποτελείται ο σημερινός
κόσμος των ανθρώπων, και να μπορέσουμε να ενεργοποιήσουμε Αυτό, που στην
Πραγματικότητα Είμαστε, το οποίο και τέλος, γίνεται εφικτό πλέον να το ζούμε,
και να το εκφράζουμε εν συνεχεία στην ζωή, και σε κάθε στιγμή της
καθημερινότητα μας.
Αυτό το ταξίδι όμως, (που αν το
ξεκινήσουμε), δεν έχει τέλος. Κανένα τέλος. Αυτό που έχει ως βασικό ιδίωμα
είναι, πως αλλάζει ριζικά, όλη μα όλη η θεώρηση μας για τα πάντα, και αντικαθίσταται
ο εσώκοσμος μας, (και άρα και το έξω, γιατί το μέσα, είναι έξω…), από μία άλλη,
(εντελώς εκτός, όλων των υπαρχόντων δεδομένων) κοσμοθεώρηση. Δεν υπάρχει ποτέ
«έφτασα», ή «γνώρισα», ή «είδα», που να μας κάνει να επαναπαυθούμε, και να
πούμε πως εδώ τελειώνουν όλα. Το κύριο χαρακτηριστικό λοιπόν της εισόδου μας στην
Οδό, (της εισόδου μας μόνο, γιατί στη συνέχει υπάρχουν άπειρα πράγματα να
«δούμε»), είναι πως δεν υπάρχει τέλος. Σε τίποτα. Στις διαπιστώσεις, στις
συνειδητοποιήσεις, στις ενέργειες, στις δυνάμεις, στις πληροφορίες, στα
βιώματα, στις αισθήσεις. Κι όλα, κάθε φορά διαφορετικά. Κάθε φορά και πιο πέρα…
Και όλα, είναι ένα ολόκληρο πακέτο. «Πακέτο» το οποίο, τιθέμεθα να
αναγνωρίσουμε σιγά σιγά βέβαια, με μία σταθερή αναβαθμισμένη στο χρόνο πορεία,
η οποία μας μεταφέρει, όλο και πιο ψηλά, ή όλο και πιο πέρα αν θέλετε, απ’ ότι ήδη
ποτέ γνωρίσαμε και ζήσαμε.
Περνώντας κατά καιρούς ο
χρόνος, τυχαίνει να γυρίζουμε τη σκέψη μέσω της θύμησης πίσω, ακόμα και πριν
ώρες, ή μέρες, πόσο μάλλον χρόνια, και να μην μπορούμε ούτε καν να
αναγνωρίσουμε τον τότε εαυτό μας. (Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του πως
είμαστε σήμερα, και πόσο αλλάζουμε συνεχώς). Η κάθε μας αλλαγή όμως, δεν είναι
αλλαγή ευθύγραμμη με την τωρινή μας ζωή. Όχι. Η κάθε αλλαγή μας, είναι κάθετη.
Αυτό σημαίνει αλλαγή, ανύψωση, και αναβάθμιση μαζί, και όχι προχώρημα, σε μία
ευθεία, εντός Γης, παγιωμένη κατάσταση…
Και ο καιρός, (με την έννοια
του γήινου χρόνου) περνά, και για μας, το μόνο σταθερό τελικά πράγμα στη ζωή
μας, είναι η αφοσίωση στον Δρόμο μας. Τίποτα μα τίποτα άλλο. Όλα τα εξωτερικά
συμβάντα, (όσο περνά αυτός ο καιρός), καταλαβαίνουμε πολύ βαθιά μας, πως δεν
έχουν καμία μα καμία σημασία.
Αν και περάσαμε σαφώς από
στάδια παλαιοτέρα, που τα θεωρήσαμε ως δείκτη του εσωτερικού μας. Αυτό, γινόταν
γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος τότε, να «ενεργοποιήσουμε» τον Εαυτό μας, παρά μόνο
μέσα από εξωτερικές πράξεις που μας έμπλεκαν, και μας έβαζαν «σε μπελάδες», ώστε
να μας βάλουν (με το στανιό) σε καταστάσεις τις οποίες, αναγκαζόμασταν να «τα
καταφέρουμε», και να υπερβούμε δεδομένα μας, οριοθετήσεις, πιστεύω…. Ή ακόμα,
και για να διαπιστώσουμε τη δύναμη μας, την καλοσύνη και αγάπη μας, και όλα τα
διαμάντια του Εαυτού μας. Τα εκφράζαμε λοιπόν στους άλλους, οπότε με αυτόν τον
τρόπο «τα βλέπαμε» οι ίδιοι. Έτσι, «πείθαμε» τον εαυτό μας (με αποδείξεις
νομίζαμε τότε), για το «μεγαλείο μας», κι έτσι μπορέσαμε τελικά να ξεπεράσουμε,
όλες τις υποσυνείδητες καταχωρήσεις περί μη αξία μας ως άτομα, μη αξίας μας στο
να μας αγαπούν, να μας φροντίζουν, να μας προσέχουν, γιατί κανείς δεν θα τα
έκανε όλα αυτά για κάποιον που δεν το άξιζε… Υπερβαίναμε λοιπόν τον κάθε «τότε εαυτό
μας», εκπλήσσοντας μας, με αντιδράσεις και φερσίματα, έξω από τα καθιερωμένα
δεδομένα μας…
Σήμερα όμως, αναγνωρίζουμε, πως
ακριβώς επειδή βρισκόμαστε στο πεδίο της πράξης, αρχικά όλο αυτό γίνεται για να
βοηθηθούμε στο να ενεργοποιήσουμε το μέσα μας, αλλά στη συνέχεια για να
καταλάβουμε, πως όλα, μα όλα σε αυτό το πεδίο είναι ρόλοι. Ρόλοι, που από την
Πραγματική Θέση της Ύπαρξης μας, δεν έχουν καμία μα καμία σημασία, όντες στη
θέση μας. Όλα εδώ, είναι ένα παιχνίδι. Όλα μα όλα. Η καλοσύνη, η κακία, η
δύναμη, τα χρήματα, το υποφέρω, το χαίρομαι κλπ… Το πρόβλημα, δεν είναι στη δυτότητα.
Γιατί εδώ, αυτό το πεδίο, είναι ακριβώς το πεδίο της δυτότητας. Το πρόβλημα είναι,
στο ότι ταυτίζουμε τον εαυτό μας με τη δυτότητα, νομίζοντες πως είμαστε, μόνο
τα χαρακτηριστικά που έχουν οριοθετήσει τη λεγόμενη προσωπικότητα μας, ή τον
χαρακτήρα μας εξαιτίας καταγραφών.
Είναι όμως εξίσου διαβρωτικό
για την ύπαρξη μας η καλοσύνη, όπως είναι και η κακία. Κι αυτό, γιατί δεν παύει
να είμαστε, σε ένα μόνο άκρο. Για να φτάσουμε όμως στο να υπερβούμε την
δυτότητα στην ολότητα της, είναι πασιφανές πως ξεκινάμε από την κακία,
γινόμαστε καλοί, και κατόπιν υπερβαίνουμε. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως τα έχουμε
τελικά, όλα μα όλα μέσα μας. Όλοι μας. Ποιος χαρακτήρας και ποια προσωπικότητα;
Αυτά, δεν είναι παρά συνήθεις εκφράσεις μας, που πιστέψαμε ως ταυτότητα, και
εξακολουθούμε να λειτουργούμε με αυτά της τα χαρακτηριστικά. Άρα, το καθετί,
δεν είναι παρά ένας ρόλος. Πιο κοντά όμως στην υπέρβαση είναι η καλοσύνη, απλά διότι
δεν εμπεριέχει «βαριές», κολλημένες στην ύλη ενέργειες όπως το μίσος, η
σκληρότητα και η κακία.
Σαν «καλοί» όμως, είναι βασικό
να γνωρίζουμε, πως είμαστε εξίσου φυλακισμένοι. Κι αυτό γιατί σαφώς, θα
κατηγορούμε μόνιμα την κακία και τα παρεμφερή της, σαν αντίθετο, από αυτό που
είμαστε. Μα έχουμε και δυνατότητα κακίας μέσα μας. Όλα όπως είπαμε τα έχουμε
όλοι. Απλά, επιλέγουμε την καλοσύνη, σαν πιο ώριμοι εδώ, σε σχέση με το παρελθόν
μας. (Ας πούμε). Μη θαρρούμε όμως πως δεν περάσαμε από τα μονοπάτια της κακίας,
και την υπερβήκαμε κάποτε, για να φτάσουμε σήμερα να είμαστε καλοί! Απλά τώρα,
πρέπει να πάμε ακόμα παραπέρα…
Γιατί όμως γενικότερα προτιμάται
η καλοσύνη; Ακριβώς γιατί με την κακία ή την σκληρότητα, επηρεάζεται και
βλάπτεται η ζωή άλλων αδύναμων σε σχέση με εμάς πλασμάτων, (άλλων ανθρώπων,
ζώων), και προκαλείται άσκοπος πόνος. Πραγματικά άσκοπος… Κάτι, που κατά βάση δεν
είναι υποχρεωτικά απαραίτητο να συμβαίνει… Οπότε η καλοσύνη, όπως και η κακία, (μετά
από τα λεγόμενα παραπάνω), δεν είναι τίποτε άλλο από «επιλογή», όπως φυσικά
τελικά και τα πάντα στον δημιουργημένο κόσμο…
Αυτό όμως που Πραγματικά Είμαστε,
δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Δεν είναι ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε μέρα ούτε
νύχτα. Ούτε καν παράδεισος ή κόλαση. Όλα αυτά, είναι δημιουργήματα.... Σκιές,
οι οποίες υπάρχουν, για να παίζεται το «σεναριάκι» της Γης… Εμείς τι κάνουμε
είναι το θέμα…
Βλέποντας, κατανοώντας και
σαφώς βιώνοντας, (γιατί χωρίς βίωμα κοροϊδεύουμε, δεν μιλάμε), ενωνόμενοι
πραγματικά με την Ουσία αυτού που είμαστε, (γιατί είμαστε η Ουσία…), δεν
υπάρχουν για εμάς τελικά όλα τα παραπάνω… Είναι, το λιγότερο….αστεία… Παιχνίδια
των Ψυχών, που εγκλωβισμένες μέσα εδώ, πότε ταυτισμένες με την καλοσύνη, και
πότε με την κακία, πραγματοποιείται η πιο βαθιά αιτία, του να μην δυνάμεθα να συνεχίσουμε
παραπέρα. Που; Μα δεν είναι τα πάντα η Γη. Δεν είναι τα πάντα όλα όσα έχουμε
δει εδώ. Εδώ είναι, (όλο το δημιουργημένο όπως αποκαλέστηκε Σύμπαν), μονάχα
ένας μικρός κόκκος άμμου, μιας, τεραστίων διαστάσεων παραλίας… Κι εμείς (ως
άνθρωποι), είμαστε ακόμα στο επίπεδο, του τι θα κάνουμε που οι μισθοί ή οι
συντάξεις μειώνονται… Καταλαβαίνουμε;
Εδώ ήρθαμε μόνο για να δούμε,
και να εργαστούμε… Όχι για να κολλήσουμε, όπως έτσι την πατήσαμε… Γιατί το τι
συμβαίνει στο βάθος αυτού που μόλις ειπώθηκε είναι μια ιστορία, που μόνο
ατομικά και διαισθητικά, μπορεί να βιωθεί, και σαφώς δεν πρόκειται για
σεναριάκια που μπορούν να λεχθούν από ανθρώπινα χείλη, ώστε η φαντασία των
ανθρώπων στην οποία και λειτουργούν, να’ χει να ασχολείται… Όλα μα όλα, είναι
εμπόδια. Όλα. Και είναι βέβαια εμπόδια, αν αυτά καθ’ αυτά βιώνονται ως αληθινά,
μη γνωρίζοντες, και μη έχοντας βάση, τη μη βάση του Πραγματικού…
Στην πορεία μας λοιπόν, συναντάμε,
(γιατί φυσικά έλκουμε), ότι, (ως κατάσταση), και όσους (συνανθρώπους, συνοδοιπόρους) σαφώς και
έλκουμε ανά περίπτωση, και ανά φάση της ζωή μας. Παίρνουμε λοιπόν, ακριβώς ότι
μας αναλογεί. Το αναλογεί, αφορά την κάθε συνειδησιακή θέση στην οποία βρισκόμαστε.
Αναπόφευκτα, και ξεκινώντας από το μηδέν (για ορισμό της άγνοιας μας), ως
αφετηρία, μας βρίσκει η ζωή με κάποια χτισμένα πράγματα. Φίλους, επάγγελμα,
σύντροφο, συγγενείς, και στάνταρντ δεδομένα και πιστεύω. Σιγά σιγά, (και αν δεν
το κάνουμε εμείς, θα το κάνει η ζωή για μας, ειδικά όπως ειπώθηκε αν είναι η
ώρα μας), αρχίζουν να αλλάζουν τα πρόσωπα, οι καταστάσεις, και τιθέμεθα, να
επιλέξουμε αν θα αλλάξουμε, ακόμα και αυτά που θεωρούσαμε πάγια δεδομένα της
ζωής μας. Όπως σύζυγο, σπίτι, εργασία… Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα…
Θυσιάζουμε κεκτημένα, ασφάλειες
και δεδομένα, μπρος στο να ακολουθήσουμε το «βαθύ μας χτυποκάρδι», ή
παραμένουμε στην αυτογνωσία «υπο προϋποθέσεις», και με τις «καβατζομένες» μας
ασφάλειες; Κι εδώ θα πείτε, μα δεν μπορεί όντως, να παραμείνουν κάποια πράγματα
στη ζωή μας; Ναι, σίγουρα θα παραμείνουν. Όμως η στάση και θέση μας μέσα σε
αυτά σε αυτή την περίπτωση, όχι απλά θα αλλάξει ριζικά, αλλά στην κυριολεξία,
αφού οι ίδιοι θα έχουμε μεταμορφωθεί, θα πάρει αμπάριζα και το να μεταμορφώσει
και όλο το περιβάλλον γύρω μας. Αν αυτό εν τέλη δεν γίνει, και η κατάσταση
παραμένει ως έχει και μας πνίγει, αυτό τότε, ναι, είναι ένδειξη ότι πρέπει σιγά
σιγά να την κάνουμε και από εκεί… (Εκτός, αν ξέρουμε ότι παραμένουμε για άλλους
λόγους … αλλά αυτό, είναι σε πολύ ανώτερα επίπεδα….)
Όμως μας μαθαίνουν στη ζωή μας
να είμαστε σταθεροί. Και τι θεωρούν οι «κανονικοί» κατά τα άλλα άνθρωποι
σταθερότητα; Την στασιμότητα. Μέσα κι έξω. Βολευτήκαμε από οικογένεια, από
σπίτι, από φίλους, από εργασία. Αυτό είναι η ζωή μας. Που να τρέχουμε τώρα με
βάση αυτό που μας βγαίνει…. Ας το πνίξουμε. Είναι, έξω από τη ζωή που φτιάξαμε…
Εκεί ακριβώς όμως, είναι που έχουμε υπογράψει την καταδίκη μας...
Άλλες φορές πάλι,
παραμυθιαζόμαστε, (όντες πέφτοντας στην παγίδα του «προσφέρω»), και ανεχόμαστε
να μας υποτιμούν, να μας υποβιβάζουν, να μας κόβουν τα φτερά, να κάνουμε πως
δεν καταλαβαίνουμε, και να δεχόμαστε όλα τα παραπάνω, απλά γιατί δεν έχουμε δει
πως οι ίδιοι υποτιμούμε, υποβαθμίζουμε, κόβουμε τα φτερά του εαυτού μας, και
δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια για μας, γιατί θα πρέπει να πράξουμε ανάλογα…
Που σημαίνει βέβαια πως θα χάσουμε όλο αυτό το τακτοποίημα που μας έχει
«βολέψει» μέχρι τώρα…
Έτσι, έρχονται και παρέρχονται
άνθρωποι στη ζωή μας συνεχώς. Και επειδή εμείς αλλάζουμε επίπεδα, και συναντάμε
κάθε φορά από τη μια άτομα της κάθε μας αναβάθμισης, (βρίσκοντας σε αυτούς τις
νέες εσωτερικές δικές μας αναγνωρίσεις), και από την άλλη, άτομα τα οποία,
έρχονται πίσω μας, και μπορούμε σε αυτά, να διοχετεύσουμε, όλη την μέχρι τώρα αναγνωρίσιμη
βιωματική μας γνώση. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση, δίνουμε με λίγα λόγια αυτά
που μπορούμε, ενώ ταυτόχρονα, δυναμώνουμε, και αναγνωρίζουμε ακόμα καλύτερα,
(και να η πράξη), όσα η εσωτερική μας κατάσταση μας έχει προσφέρει, ακριβώς γι’
αυτόν τον σκοπό. Αναγνωρίζουμε στην κάθε προσφορά μας, όλες τις νέες μας
αναβαθμίσεις οπότε, και σαφώς τις παγιώνουμε κι όλας μέσα μας.
Έτσι, οι καταστάσεις που
έλκουμε, δεν χωρούν στην πιο τρελή φαντασία. Τις διακρίνουμε λοιπόν, και
μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτές, αφότου τις έχουμε διασχίσει. Ζούμε και κινούμαστε
εκεί που μας ωθεί η Εσωτερική μας φωνή (χωρίς να πρόκειται για κάποια ηχητική
φωνή βέβαια), και πάντα… στο άγνωστο. Στο απάτητο. Στο απροσμέτρητο. Που όμως,
σαφώς και εκδηλώνεται σε κάτι που μορφοποιείται τελικά στην ύλη ως κατάσταση.
Μια και η ίδια η ύλη βέβαια, (όπως ήδη έχουμε ξαναπεί), αφορά περιορισμό, ώστε
να γίνει κάτι αντιληπτό ως υπάρχον.
Και θα αναρωτηθείτε: «Μένει τελικά
και κανείς άνθρωπος στη ζωή μας;» Φυσικά και μένει. Αλλά χωρίς να είναι
προσδιορίσιμο αυτό εκ των προτέρων. Το μόνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι
δείχνει από μόνο του το ποιοι θα συμπορευτούν μαζί μας. Ανάλογα λοιπόν το
επίπεδο μας, (και πόσο θα «κολλήσουμε» οι ίδιοι και στο κάθε επίπεδο), συμπορευόμαστε
κυρίως με αυτούς, που (θα το πούμε απλά), έχουμε κοινά. Αυτό δεν γινόταν εδώ
που τα λέμε και τότε που ήμασταν στην άγνοια μας; Ήμασταν με ανθρώπους επειδή
μας ένωναν οι φόβοι μας, οι ασφάλειες μας, οι ενοχές μας, η εξουσία, τα
συμφέροντα. Τώρα, αυτό που μας ενώνει με τους ανθρώπους, είναι αντίστοιχα το
επίπεδο μας: Δηλαδή: «ο βαθμός κατάκτησης της Ελευθερίας της Ύπαρξης μας».
Πρώτιστα λοιπόν μας ενώνει η σκλαβιά, μετέπειτα (και όσο περισσότερο
«ξυπνάμε»), η Ελευθερία….
Κοιτάξτε λοιπόν με ποιους
ανθρώπους συναναστρέφεστε, και αυτό θα σας κάνει να διαπιστώσετε, ακριβώς που
βρίσκεστε, (και όχι όπου νομίζετε, αν νομίζετε). Όπως βέβαια, και το ποια είναι
τα ενδιαφέροντα σας κατά τη διάρκεια της μέρας. Ο κόσμος, η ανάγκη για πολύ
κόσμο και άσχετες συζητήσεις, η φασαρία, ή οι επαφές με «ποιότητα», ειλικρίνεια,
καθαρότητα, άνεση, και στιγμές μοναχικότητας, βαθιά στο Είναι σας;
Έτσι στην πορεία μας,
αποχαιρετάμε πολύ κόσμο κατά καιρούς...
Άλλους, γιατί βολεύτηκαν, σε
ήδη αναβαθμισμένες (θεωρούν) καταστάσεις της ζωή τους, (αφού πήραν από εμάς όσα
χρειάζονταν γι’ αυτό), και χάνονται από τη ζωή μας, μια και μέχρι εκεί
μπόρεσαν...
Άλλους, επειδή ποτέ δεν εμβάθυναν,
(αν και έζησαν μαζί μας), και τους κούρασε, ή τους τρομοκράτησε η υπέρβαση…
Άλλους, γιατί ενώ υπάρχει
βαθιά, ειλικρινής αγάπη και δέσιμο μεταξύ μας μαζί τους, δεν συνάγουν οι δρόμοι
μας. Άλλος ο σκοπός τους βλέπετε… Όμως γνωρίζουμε από κοινού, πως προχωράμε
παράλληλα, όπως αποδεικνύεται, και σε κάθε υλική επαφή μας, μοιραζόμενοι τα
εσωτερικά μας βιώματα. Ουσιαστικά, μόνο με αυτούς επι-κοινωνούμε Πραγματικά. Πολλές
φορές, και χωρίς ούτε μια λέξη να βγει από τα χείλη μας. Νιώθουμε… Οι ίδιες λοιπόν
εσωτερικές καταστάσεις βιώνονται παράλληλα, όπως και «συλλαμβάνονται», τα ίδια
συμβαινόμενα εσωτερικά ανά εποχή, γενικότερα για την κατάσταση της
ανθρωπότητας…
Άλλους, γιατί ποτέ μα ποτέ δεν
ξέφυγαν, από την άλλοτε για μας αρχική μας ζωή στην άγνοια. Αυτοί βλέπετε,
έμειναν εκεί…
Και με όλα τα παραπάνω να έχουν
τέτοιες προεκτάσεις στις ζωές όλων μας, που άλλοτε συλλαμβάνονται, κι άλλοτε
παραμένουν άγνωστες, χωρίς να σημαίνει πως δεν λειτουργούν. Απλά, συναντώνται
οι «γραμμές» μας με κάποιους ανθρώπους, γιατί έτσι ακριβώς πρέπει να γίνει…
Αυτοί που μένουν; Είναι αυτοί,
που μαζί, βιώνουμε μία «συμφωνία» ζωής, ακριβώς γιατί οι δρόμοι, όπως και οι
ζωές μας, «δένονται» από έναν πολύ βαθύ εσωτερικό, και μακροχρόνιο Σκοπό. Και
φυσικά, η έννοια του «Σκοπού» στον καθένα μας γίνεται γνωστή, ανάλογα (πάλι), με
τον βαθμό εξέλιξης, τον οποίο και έχουμε ο καθένας μας κατακτήσει.
Πάντως να θυμάστε:
Είτε κατηγορούμαστε, είτε διαστρεβλώνονται
όλα όσα έχουμε «μοιραστεί», και μεταφέρονται αλλιώς, και είτε απογοητεύουμε
όλους όσους «δεν τους κάνουμε τα «χατίρια», γνωρίζοντες οι ίδιοι πως πρέπει να
αλλάξουν πράγματα τα οποία αρνούνται να δουν, άρα, εμείς είμαστε οι «κακοί» της
υπόθεσης…
Από την άλλη:
Παραμένουμε με ανθρώπους
«δεμένοι» με άρρηκτους, αόρατους δεσμούς, (ασχέτως αν είμαστε σωματικά κοντά ή
όχι), και αυτό το δέσιμο δεν σπάει…..ποτέ.
Να θυμάστε επίσης:
Κάθε ένας, που προχωρά σε αυτό
το Δρόμο, (από ένα επίπεδο και μετά), ανήκει, σε μία εσωτερική γραμμή, που
διοχετεύεται από αυτήν ενέργεια, που έχει φορά από επάνω, προς τα κάτω... Όσο
δυνατότερος ο δεσμός μας με τους ανθρώπους «καρδιάς», τόσο δυνατότερη και η
επαφή μας με το αόρατο, και πέρα από αυτό...
Αντίθετα, όταν κάποιος λώρος
κοπεί, ο κάθε άνθρωπος, αφήνεται μόνος, και γίνεται, κάθε φορά που επιλέγει να
επιστρέψει στη ζωή των επιθυμιών του, και των καθαρά υλιστικών ανθρώπινων του
τάσεων… Πισωγυρίζει, και ταυτίζεται με το παλιό, ενώ δεν είναι για εκεί….
Ένα είναι σίγουρο: Αυτός που
προχωρά, (το ξαναλέμε, από ένα επίπεδο και μετά), ανήκει και «επίσημα», ως
«μέλλος», σε μια κοινωνία, που καμία σχέση δεν έχει με την κοινωνία των
δημιουργημένων κοινωνιών των ανθρώπων... Είναι γιατί, έχει συνειδητά διαλέξει,
σε ποια πλευρά τάσσεται… Αυτό όμως, λέγεται Αφιέρωση… Το Έργο… Δεν διαβάζει
απλά κάποια άρθρα στο face
book και κάνει like, ή κάποιο βιβλίο λεγόμενο αυτογνωσίας κατά
καιρούς, ή 2 φορές τη βδομάδα κάνει ρέικι, και θεωρεί πως είναι στο Δρόμο… Όλη,
μα όλη του η ζωή, είναι η Αυτογνωσία…
Το Φως όμως, (που είμαστε),
διοχετεύεται παντού. Πάντα μα πάντα οι πόρτες είναι ανοιχτές. Μην περιμένουμε
όμως ποτέ, να μας ευχαριστήσει κάποιος για όλο το χρόνο (που ίσως ξοδέψαμε),
την αγάπη που προσφέραμε απλόχερα, ή το ότι του ανοίξαμε το σπίτι μας, και την
καρδιά μας. Ποτέ. Όλα αυτά τα κάνουμε, (αν, ή όταν τα κάνουμε), επειδή,
αναγνωρίσαμε, πως αναγνώρισε Αυτό που
όλοι μας έχουμε κοινό… Όχι για να μας ευχαριστήσει, ή να μας έχει ως Δάσκαλο, ή
Θεό, (ανόητο), ούτε για «να κάνουμε απλά παρέα» και «να περάσει η ώρα»… Οι
παρέες με ανούσιες συζητήσεις, είναι άχρηστος χρόνος στις συντροφιές των
ανθρώπων, διότι καταναλώνεται άσκοπα η ενέργεια μας, ενώ θα μπορούσε σαφώς, να
διοχετευτεί αλλού… Για κάποιον λοιπόν που λέει ότι Είναι, αλλά καμία του πράξη,
(Εσωτερική και Εξωτερική) δεν το στηρίζει, η πόρτα αυτή, παραμένει κλειστή…
Λέγεται, ότι για τους
αμετανόητους, τα μεγάλα όντα: «Με όλη τους την Αγάπη, απλά …. Αποσύρουν την
προσοχή τους» Η αλήθεια είναι, (και καλά είναι να μην το ξεχνάμε ποτέ), πως
παρά το «πως φαινόμαστε εξωτερικά», ή το, «με τι ασχολούμαστε στη ζωή μας», δεν
είναι αυτά που μετράνε επάνω… Μετρά, η Αφοσίωση, η Εργασία, η Αφιέρωση, η
Αναγνώριση του Φωτός, απ’ όπου κι αν προέρχεται, η Επιμονή, το Ξεπέρασμα των
οποιονδήποτε δοκιμασιών που όσο προχωράμε, γίνονται και μεγαλύτερες, ανάλογες
του βαθμού επίτευξής μας…
Η ζωή, είναι μια απλή βόλτα,
και χαρά, για όποιους όμως έχουν βάση, τη βάση του Εαυτού τους. Γι’ αυτούς, που
αναγνωρίζουν, πως όλα είναι «διάφανα», και μη υπαρκτά, (στο βαθμό που οι
άνθρωποι τα αναγνωρίζουν, και με αυτό ως δεδομένο αντιμετωπίζουν το κάθε τους
ονομαζόμενο μόνο ως «πρόβλημα»).
Ξέρετε; Μένουμε ως άνθρωποι,
(και αυτή είναι μία τάση τυφλότητας μας ως είδος), όχι σε αυτό που Είναι, αλλά
μόνο σε αυτό που «φαίνεται», δυστυχώς. Γνωριζόμαστε λοιπόν βαθιά, όλοι μας. Τι
σημασία έχει πχ το να γνωριστούμε προσωπικά. Μας γνωρίζετε, και σας γνωρίζουμε
ήδη, αν Είμαστε και μιλάμε, από αυτή τη θέση. Την κοινή μας θέση…
Γνωρίσαμε λοιπόν κάποτε έναν
θαυμάσιο Άνθρωπο. Έναν αδελφό. Έναν, πραγματικό Δάσκαλο. Όταν άκουσαν κάποιοι
μαθητές του πως πηγαίνοντας στην εργασία του το πρωί, (γιατί δεν είχε ποτέ
δημιουργήσει καμιά σχολή αυτογνωσίας επί πληρωμή), άκουγε τέρμα δυνατά στο
αυτοκίνητο ζεϊμπέκικα, κάποιοι, τον χαρακτήρισαν, «όχι καλό Δάσκαλο». (Το
λιγότερο). Ποτέ δεν έμειναν στο τι τους πρόσφερε, και σαφώς, ποτέ δεν έμειναν
στο τι Ήταν. Τι αντιπροσώπευε… Προφανώς, γιατί δεν το ένιωσαν ποτέ οι ίδιοι...
Τέλος πάντων. Ακόμα όμως προφανώς θυμούνται περισσότερο πως έκανε κάτι τόσο
φοβερό, «που δεν το κάνει ένας Δάσκαλος», παρά τα όσα μοιράστηκε… Μην μένουμε
σε αυτό το ανθρώπινο επίπεδο. Στο χέρι μας είναι να το ανυψώσουμε…
Ας μείνουμε, και ας μένουμε
στην ουσία λοιπόν αγαπητοί μου. Μόνο στην ουσία. Κι αυτή, είναι τι Είμαστε, και
πόσο, έχουμε Πραγματική Επαφή με αυτό που Είμαστε…
Κάνουμε οπότε, όλα μα όλα «τα ανθρώπινα
πράγματα». Όλα. Χωρίς υπερβολές, χωρίς προσδοκίες, χωρίς κάποιο σχέδιο… Ζούμε
τα πάντα, αλλά η Βάση μας, είναι η μη Βάση πάντα, και ο κάθε μας προσδιορισμός,
ο μη προσδιορισμός… Άπιαστοι
παραμένοντες, (εντός μας), σαν όνειρο. Ακόμη, και πέρα από το κάθε όνειρο…
Γιατί η ζωή μας ξεπερνά. Και η Ύπαρξη, είναι τόσο Καθαρή, που θα τρομάζαμε ως
άνθρωποι να την αντικρίσουμε κατάματα, με τη βρώμα που ηθελημένα κουβαλάμε…
Ας προχωράμε όμως πάντα
αδελφοί… Γιατί το αβυθομέτρητο, «διάλεξε» το να βρισκόμαστε εδώ, τώρα, σε αυτή
τη Γη, για να υπάρχουμε, να ζούμε, να συλλαμβάνουμε, και να πορευόμαστε! Όπως, και
όπου προστάζει, Εκείνος…
