Αυτό που Είμαι…., Είμαι!
Δεν μπορώ όμως να γνωρίζω αυτό που Είμαι.
(Ως γνωστικό εξωτερικό αντικείμενο
ικανό προς
εξέταση και προσδιορισμό)
Γιατί τότε,
(αν μπορούσα να διευκρινίσω το «τι»,
το
«πως», ή το «ποιος» είμαι,)
θα σήμαινε πως άλλο είμαι εγώ,
(Αυτό που βλέπει),
και άλλο είναι το τι είμαι,
(δηλαδή το τι βλέπει πως είμαι, αυτό που
Είμαι).
Αυτό που μπορώ λοιπόν να «δω»,
(εδώ, στο τρισδιάστατο πεδίο),
είναι,
«ΜΟΝΟ» αυτό που «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ».
Μια και τίποτα αυτού του κόσμου «δεν είμαι»…
Γιατί μόνο αυτό που δεν είμαι μπορεί να είναι
απέναντι μου,
ή να «παρουσιάζεται» ως κάτι έξω από εμένα…
Ακριβώς έτσι είναι που καταλύεται,
η έννοια του εξωτερικού (γενικότερα)
κόσμου
ως Πραγματικού,
και η έννοια του «Εαυτού μου», (ειδικότερα),
ως το σώμα που κατέχω..
Που λαθεμένα αυτό το υλικό σώμα,
(όπως και τα χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσης
που αναπτύσσει),
πίστευα παλαιότερα ως Εαυτό…
Εν μέσω αυτού «που δεν είμαι»,
(βρισκόμενος λοιπόν εδώ),
ως παροδικός (με ημερομηνία λήξης),
«κάτοικος» ενός σώματος από ύλη,
(φαινομενικά),
μπορώ «να Είμαι»,
-μόνο- στο «κέντρο» εκπόρευσης των πάντων.
Τότε Είμαι Πραγματικά!
Και Ζω αυτό που Είμαι,
μη αναγνωρίζοντας του χαρακτηριστικά.
Γιατί η αναγνώριση μεμονωμένων μόνο
χαρακτηριστικών,
αυτόματα με Αποκλείει από άλλα,
και με θέτει ξεκομμένο της ολότητας μου.
Ζω, το Είμαι,
μόνο Βιώνοντας.
Κι αυτό, Ολοκληρωτικά!
«Εν μέσω του Κυκλώνα»,
βρίσκομαι ως «το -μάτι- του Κυκλώνα»,
«στο μάτι του Κυκλώνα».
Εδώ!
Τώρα!
(Και κάθε τώρα)
Στην Ακινησία!
Στο Κέντρο!
Στο μόνο Στρατηγικό Σημείο που «βλέπει»,
με τα πάντα γύρω να στροβιλίζονται,
ως «τον απόηχο» αυτού που Είμαι πράγματι!
(Και όχι, -σε καμία περίπτωση-,
ως την καθαρή
ταυτότητα μου).
Αυτή, (η καθαρή ταυτότητα μου),
Λειτουργεί, Υπάρχει,
και Διευθύνει τον εαυτό της,
(τον κάθε της προσωρινό φορέα),
πέραν όλων των φαινομένων.
Γιατί όλα τα φαινόμενα,
είναι μόνο καθρεφτιζόμενες καταστάσεις.
Που κάνουν εμφάνιση αντανακλώμενες,
και μιμούμενες μόνο το Πραγματικό,
ως «μερικό» πάντα κομμάτι του όλου.
(Εξαιτίας της ταύτισης,
λόγω διαστρέβλωσης
των αισθήσεων του σώματος)
Έτσι τα περιλαμβάνω όλα!
Μόνο έτσι.
Χωρίς να «σαλεύω» ο ίδιος.
Αυτά, (τα φαινόμενα), μονάχα «δείχνουν» να
κινούνται.
Αέναα,
σ’ ένα «θέατρο σκιών».
Τα βλέπω.
Ζω, μέσα τους,
μα από το «Βασίλειο» του Αληθινού.
Έτσι συμμετέχω,
και τα Πνευματοποιώ,
για την επιστροφή τους…
Ο κύκλος, ολοκληρώθηκε!
Όλα, γυρίζουν στην μόνη Πηγή!
Στο Σπίτι…
***
