Αυτή (η
παραπάνω) δήλωση δεν είναι λογικό παράδοξο (που ταυτίζει τα αντίθετα), ένα
λογοπαίγνιο εντυπωσιασμού, οτιδήποτε… είναι μια βαθιά αλήθεια. Μπορούν να το
κατανοήσουν όσοι ήδη είναι στην διαδικασία
του Διαλογισμού, δηλαδή της διαχείρισης του περιεχομένου της
Συνείδησης: Στην πραγματικότητα ο Αληθινός Διαλογισμός (ο Μη-Διαλογισμός)
είναι η ολοκλήρωση, η κατάληξη, όλης της δραστηριότητας, της προσπάθειας,
διαχείρισης του περιεχομένου της Συνείδησης, το αναπόφευκτο τέρμα της
διαδικασίας του Διαλογισμού (μιας δραστηριότητας που «αποδεικνύεται» αδιέξοδη).
Αυτό θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.
Υπάρχουν
τυπολογικά (αλλά και πραγματικά) τρεις καταστάσεις της Συνείδησης:
- Η Απελευθερωμένη Συνείδηση που είναι Καθαρή Συνείδηση, Χωρίς Όρια, που έχει επίγνωση του περιεχομένου (ή της έλλειψης περιεχομένου) χωρίς να σχετίζεται με αυτό, χωρίς να «συμμετέχει», χωρίς να παρασύρεται μέσα στην κοσμική διαδικασία, είναι απλός θεατής.
Μια τέτοια Συνείδηση είναι ένας Ανοιχτός Χώρος Επίγνωσης όπου όλα λειτουργούν ανεμπόδιστα. Για μια τέτοια Συνείδηση δεν υπάρχει καμία διάκριση, Συνείδησης-περιεχομένου, υπερβατικού-σχετικής ύπαρξης, υπερκόσμιου-κοσμικού, έσω-έξω, πνεύματος-ύλης… οποιασδήποτε διάκρισης.
Είναι Ένα Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης όπου όλα είναι Επίγνωση (Αντίληψη), όλα όσα οι μη-φωτισμένες συνειδήσεις ονομάζουν Θεό, Ύπαρξη, Πνεύμα, Νου, Ψυχή, Ενέργεια, ύλη, όλα είναι συνειδησιακά φαινόμενα, επίγνωση (αντίληψη), φαινόμενα περισσότερο ή λιγότερο σταθερά… όχι «κάποια σταθερή ουσία, υλικό». Ολόκληρη η ύπαρξη είναι Πνευματικής υφής.
- Η άλλη
κατάσταση της Συνείδησης είναι αυτή όπου η Συνείδηση σχετίζεται (με
κάποιο, οποιονδήποτε, τρόπο) με το «περιεχόμενό» της και προσπαθεί να το
διαχειριστεί.
Η Συσχέτιση είναι Επίγνωση
και κάτι πρόσθετο, που αποτελεί την αιτία, την ουσία, και το
περιεχόμενο, της κοσμικής εξέλιξης. Είναι η ανάδυση του
«εγώ» και της «προσωπικής συμμετοχής» σε αυτό που συμβαίνει. Είναι το στοιχείο
της «προσωπικής αντίληψης», η «μέσα από το εγώ αντίληψη». Κοσμική Αντίληψη
(Κοσμικό Εγώ) στην αρχή και ατομική αντίληψη (ατομικό εγώ) στην συνέχεια…
Λέγοντας
διαχείριση του περιεχομένου της Συνείδησης εννοούμε την προσπάθεια να ελεγχθεί
το περιεχόμενο, να παρατηρηθεί, να κατευθυνθεί, να ακινητοποιηθεί, να
εξαλειφθεί… προσπάθεια που συχνά (όταν η Συνείδηση είναι «αδύναμη») καταλήγει στην
«παράδοση» της Συνείδησης στο κοσμικό φαινόμενο, (πράγμα που συμβαίνει στην
πλειονότητα των ανθρώπων). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει πάντα σχέση με
το περιεχόμενο («συμμετοχή») σε αυτό που συμβαίνει: έχουμε την «αντίληψη» ότι
«μας» συμβαίνει αυτό, είμαστε σε εξέλιξη, σε διαδικασία (στο γίγνεσθαι, στη
ζωή).
Στις
διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις έχουν χρησιμοποιηθεί όλοι αυτοί οι τρόποι
διαχείρισης του περιεχομένου της Συνείδησης, επικεντρωμένη επίγνωση,
συγκέντρωση σε κάτι, σαμάντι με περιεχόμενο ή χωρίς περιεχόμενο, εξάλειψη της
δραστηριότητας…
Στην
πραγματικότητα όσο υπάρχει συσχέτιση της Συνείδησης με το περιεχόμενό της,
υπαρξιακό (προσωπικό) γίγνεσθαι, οποιαδήποτε διαχείριση του περιεχομένου της
Συνείδησης – έστω κι αν αυτό το ονομάζουμε «Διαλογισμό» - αυτό δεν είναι
Διαλογισμός.
Η Αληθινή
Φώτιση, (η Αληθινή Επίγνωση), δεν μπορεί να κατακτηθεί μέσω οποιασδήποτε
δραστηριότητας. Αυτό δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός. Θα πρέπει να
συνειδητοποιήσουμε κι εντελώς φυσιολογικά (γιατί η Επίγνωση, η Αντίληψη, το να
«δούμε», είναι πράξη) να παραιτηθούμε από όλες αυτές τις μάταιες
δραστηριότητες. Το Αληθινό Τέρμα (η Ολοκλήρωση) της διαδικασίας αυτό που
ονομάζουμε «Διαλογισμό» είναι να σταματήσουμε να συμμετέχουμε σε όλη αυτή την
δραστηριότητα, να παραιτηθούμε από όλες τις προσπάθειες να επιτύχουμε
οτιδήποτε: Η Βαθιά, Ειλικρινής, κι Ολοκληρωτική, Παραίτηση από όσα
«αρπαζόμαστε», το Ξάνοιγμα στα Βαθιά Άγνωστα Νερά της Καθαρής Συνείδησης, της
Ελεύθερης Συνείδησης, που «βλέπει» αλλά δεν «σχετίζεται» με τίποτα.
Αυτή η
Κατάσταση της Ανεξαρτητοποίησης, της Απελευθέρωσης, της Απομόνωσης, από το
περιεχόμενο της Συνείδησης, δεν είναι μια κατάσταση του τίποτα.
Είναι
Κενότητα γιατί είναι Καθαρή Επίγνωση, χωρίς προσδιορισμούς, και χωρίς συσχέτιση
με οτιδήποτε, χωρίς όρια, χωρίς εμπόδια, σε ό,τι συμβαίνει:
Είναι Απουσία προσωπικής ύπαρξης και ανεμπόδιστη ύπαρξη,
είναι Σιωπή του νου και ανεμπόδιστη σκέψη,
είναι Ησυχία της Ψυχής και ανεμπόδιστη
δραστηριότητα,
είναι Ελευθερία από την ψυχοσωματική ζωή και
ανεμπόδιστη ζωή στο σώμα, στις αισθήσεις, στο κόσμο.
Υπάρχουν δύο
ποικιλίες εμπειρίας μιας τέτοιας Συνείδησης:
Η μία είναι
όπου η Συνείδηση είναι Ελεύθερη αλλά έχει αντίληψη κάποιου περιεχόμενου, της
σκέψης, των αισθήσεων, του κόσμου.
Αλλά υπάρχει μια Βαθύτερη Κατάσταση όπου η Συνείδηση είναι Καθαρή Επίγνωση της Αληθινής Φύσης της χωρίς περιεχόμενο. Αυτή η υπερβατική εμπειρία είναι η Αληθινή Φύση μας, η Αληθινή Φύση του Θεού, η Απεριόριστη Πραγματικότητα.
Όταν μια
Συνείδηση βρίσκεται (φτάνει, πετυχαίνει) αυτή την Κατάσταση της Απελευθέρωσης
από το περιεχόμενό της δεν κάνει κάποια προσπάθεια, ούτε διαχειρίζεται το
περιεχόμενό της – απλά το «αντιμετωπίζει». Δεν Διαλογίζεται, είναι σε κατάσταση
Μη-Διαλογισμού. Τότε
Διαλογίζεται Πραγματικά. Αυτό
είναι ο Αληθινός Διαλογισμός όπου δεν γίνεται καμία προσπάθεια, καμία
διαδικασία, καμία επίτευξη.
Στην πραγματικότητα είναι θέμα Κατανόησης, Αντίληψης: να συνειδητοποιήσουμε ότι σαν Συνειδήσεις δεν (χρειάζεται και δεν) σχετιζόμαστε με το περιεχόμενό μας, που εξελίσσεται σύμφωνα με τους «δικούς» του νόμους… Έτσι αν και λέμε ότι είναι μια Κατάσταση που πρέπει να πραγματοποιηθεί, στην πραγματικότητα απλά αντιλαμβανόμαστε την Αληθινή Φύση μας, (δεν αλλάζουμε), δεν πετυχαίνουμε κάτι, δεν γινόμαστε κάτι (που δεν είμαστε). Είμαστε Ήδη και για Πάντα Αυτό που Είμαστε. Απλά «φωτίζεται» η κατάσταση και κατανοούμε τι μας συμβαίνει.
Αυτή η
Κατάσταση του Μη-Διαλογισμού (του Αληθινού Διαλογισμού) όμως, μπορεί να
αφομοιωθεί, να βιωθεί από κάποιον που ήδη βρίσκεται σε κατάσταση διαχείρισης
του περιεχομένου της Συνείδησης, δηλαδή κάποιου που προσπαθεί να Διαλογιστεί, ή
που Διαλογίζεται, με την τρέχουσα έννοια του όρου.
Ο Αληθινός
Διαλογισμός
είναι το
τέλος όλων των διαλογιστικών προσπαθειών.
Είναι η
Κατάσταση της Πραγματικότητας της Αληθινής Φύσης μας, Απουσία μέσα στην οποία
αναδύεται η Ύπαρξη (χωρίς να «υιοθετείται»),
Σιωπή μέσα
στην οποία ξεφυτρώνουν οι σκέψεις (χωρίς να «ακολουθούνται»),
Ησυχία μέσα
στην οποία οι δραστηριότητες βρίσκουν το δρόμο τους (χωρίς να μας
«ταράζουν»),
Ελευθερία
μέσα στην οποία ανθίζει η ζωή, η ψυχοσωματική σκέψη, οι αισθήσεις, κι οι υλικές
εμπειρίες.
Αυτή η Κατάσταση είναι μόνιμη (αν «επιτευχθεί») και διαρκεί: Η ζωή δεν διαχωρίζεται σε περιόδους που διαλογιζόμαστε και ώρες που δεν διαλογιζόμαστε: Είμαστε διαρκώς σε Διαλογισμό, είτε υπάρχει κάποιο περιεχόμενο στη Συνείδηση, είτε όχι.
- Υπάρχει
τέλος μια Τρίτη κατάσταση της Συνείδησης στην οποία βρίσκεται σχεδόν το σύνολο
της ανθρωπότητας, όπου η Συνείδηση ταυτίζεται με το περιεχόμενό της, με την
(προσωπική) ύπαρξη, την ψυχοσωματική σκέψη, τις δραστηριότητες της ζωής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όχι μόνο δεν προσπαθούν να διαχειριστούν το
περιεχόμενο της Συνείδησής τους, αλλά ταυτισμένοι με αυτό «φέρονται» εδώ ή
εκεί, ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος του κάρμα, της μοίρας, του πεπρωμένου.
Οι κοινωνίες
παρόλο τον ψευτοπολιτισμό που έχουν αναπτύξει βρίσκονται σε κατάσταση
αγριότητας. Κι αυτό αποδεικνύεται από την παγκόσμια κατάσταση, τα προβλήματα
των κοινωνιών, την έλλειψη Δικαιοσύνης, την οικονομική ανισότητα, την
εκμετάλλευση, την φτώχεια και την δυστυχία… όλα αυτά όχι κάπου μακριά, αλλά κι
εδώ, δίπλα μας.
Κυριαρχεί η
μεταφυσική άγνοια, ο εγωισμός, το προσωπικό κι ομαδικό συμφέρον, η κοινωνική κι
οικονομική ανισότητα κι εκμετάλλευση, ο διχασμός κι η αντιπαλότητα, και τελικά
η αδικία κι η δυστυχία.
Τα
προβλήματα που αναδύονται στις κοινωνίες τα δημιουργούν οι ίδιες οι κοινωνίες,
με την ποιότητα των ανθρώπων που τις απαρτίζουν. Κι είναι αυτοί οι ίδιοι
άνθρωποι που πρέπει να βρουν τις λύσεις. Αν είναι ανώριμοι και δεν μπορούν,
απλά πρέπει να υποστούν τις συνέπειες της ανωριμότητάς τους. «Όλοι», (ηγετικές
ομάδες και λαός), νομίζουν πως γνωρίζουν κι είναι ικανοί να οδηγήσουν την
κοινωνία στο σωστό και το δίκαιο… αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία
σύγχυσης, διαμάχης, αδικίας, μια κοινωνία ζούγκλα. Ανίκανοι κι άχρηστοι
πολιτικοί, κεφαλαιοκράτες σε ξέφραγο αμπέλι, αποχαυνωμένοι θρησκευόμενοι, λαός
ηλιθίων που τρέχουν πίσω από το ψέμα, ή το συμφέρον, ή την σκοπιμότητα… δεν
φτιάχνουν κοινωνία.
Η
ψευτοδημοκρατία, η «δικαιοσύνη της αδικίας», κι η «ζωή της ανισότητας» δεν
φτιάχνουν «κράτος». Ο «πολιτισμός της σαβούρας» δεν είναι «εξέλιξη», είναι
οπισθοδρόμηση. Τούτος ο πλανήτης δεν κατοικείται από τον Homo
sapiens (τον Άνθρωπο τον σοφό), όπως αφελώς πιστεύουν επιστήμονες κι απλοί
άνθρωποι (που διαψεύδονται από την κατάσταση των κοινωνιών)… αλλά από
τον Homo simian (τον Άνθρωπο πίθηκο)…
Δεν έχω την
απαίτηση βέβαια οι πολιτισμένοι συνάνθρωποί μου να δεχτούν τις απόψεις μου
(άλλωστε δεν με διαβάζουν)… Αυτοί έχουν την καταγωγή τους, την περιουσία τους,
την καριέρα τους, πηγαίνουν στην Λυρική να παρακολουθήσουν όπερα, είναι καθώς
πρέπει… Εγώ είμαι ευχαριστημένος που ανασαίνω, που βλέπω τον ουρανό (έστω και
συννεφιασμένο), που περπατώ στους δρόμους (κι ας είναι γεμάτοι από ανθρώπινα
σκουπίδια και σκουπίδια των ανθρώπων)…
Βέβαια
υπάρχουν κι Άνθρωποι Αληθινοί σε τούτο τον κόσμο (λίγοι, αλλά υπάρχουν). Είτε
σπάνε το τσόφλι της άγνοιας και βγαίνουν στο Φως, είτε αποδέχονται
την μοίρα τους, είτε καταριούνται τον Θεό που δεν κυβερνά
τον κόσμο.
Αλλά… Αλλά ο
Θεός Είναι Μέσα μας, Εμείς Είμαστε ο Θεός, ο καθένας μας (στον βαθμό που το
«συνειδητοποιεί»). Όχι μόνο μπορούμε να βιώσουμε το Απόλυτο Μέσα μας, αλλά
έχουμε και ηθική υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και στους
άλλους, στα παιδιά μας και στις μελλούμενες γενιές, να το κάνουμε:
Να
«αναπτυχθούμε» Πνευματικά, να φωτίσουμε την σκοτεινή φύση μας με το Αγνό
Φως που βρίσκεται θαμμένο
Μέσα μας, και να φωτίσουμε και τους άλλους γύρω μας.
Εσύ Άνθρωπε,
μόνος, πρέπει να σωθείς!,
κι εσύ,
μόνος, θα πρέπει να σώσεις τον κόσμο, με το να γίνεις παράδειγμα και δρόμος και
πρότυπο και μνήμη των ανθρώπων, όπως έκαναν κι άλλοι πριν από σένα, κι όπως θα
κάνουν κι άλλοι μετά από σένα.
Πέτα τα
αγάλματα του Βούδα και τις εικόνες του Χριστού στα σκουπίδια, Εσύ είσαι ο
Βούδας, Εσύ είσαι ο Χριστός…
Δεν βλέπεις
την Νέα Αυγή που Χαράζει; Δεν βλέπεις ότι μόνος προορισμός για όσους ήρθαν σε
τούτο τον κόσμο είναι να συνειδητοποιήσουν ότι
Είναι Θεός,
ότι Μόνο Θεός Υπάρχει, ότι Όλα Είναι Θεός;
… όλα τα
άλλα είναι σκιές στην ύπαρξη, σκουπίδια στον χρόνο, άνεμος που φύσηξε κι έφυγε
μακριά αφήνοντας μόνο τη σιωπή.
Ξύπνα
Αδελφέ! Είναι Ώρα! Ξημερώνει!
