Ολόκληρος ο κόσμος μας
& η δομημένη «πολιτισμένη» μας
κοινωνία, δεν είναι παρά μία απάτη.
Η υποκρισία, «λερώνει» σήμερα
τα πάντα από την κορυφή,
(των «εξουσιών» του παρόντος
πεδίου),
τον διπλανό μας,
άτομα μέσα στο σπίτι μας,
μέχρι & εμάς τους ίδιους...
Δεν είμαστε (στην ουσία)
ο άνθρωπος που νομίζουμε,
με το επάγγελμα που κάνουμε,
τα ενδιαφέροντα που συνηθίζουμε,
& την οικογένεια
στην οποία ανατραφήκαμε.
«Έχουμε» ένα υλικό σώμα,
(& δεν είμαστε ένα υλικό σώμα,)
στο οποίο & διαμένουμε μόνο
προσωρινά,
όσο δηλαδή διαρκεί η γήινη ζωή μας.
Δίχως την ταύτιση
(της συνείδησης -που είμαστε-)
με το υλικό μας σώμα,
αδυνατούμε να αντιληφθούμε
τον υλικό κόσμο.
Αυτό σημαίνει πως «κολλήσαμε» εδώ,
ακριβώς γιατί είμαστε
απόλυτα ταυτισμένοι
μέσω των πέντε αισθήσεων,
μόνο με τα του υλικού κόσμου.
Αν «η προσοχή μας» μετατοπιστεί
σε «άλλους κόσμους»,
(αόρατους, στους οποίους ήδη ζούμε
αλλά δεν δίνουμε καμία προσοχή),
σε αυτούς θα διαμένουμε
φεύγοντας από εδώ….
Αν πάλι συντονιστούμε απόλυτα
με την Πραγματική φύση μας,
δεν θα έχει καμία διαφορά για μας
το ότι ζούμε σε υλικό σώμα εδώ,
γιατί θα έχουμε ήδη «γυρίσει» σπίτι…
Οπότε η ταύτιση,
& η αποκλειστική προσοχή μας
με ότι αφορά τις υποθέσεις
του κόσμου της ύλης,
είναι & η αιτία
του εγκλωβισμού μας σε αυτόν.
Παραμένοντες «δεμένοι»
με «ότι έχουμε»,
ή «ότι κάνουμε»,
& ποτέ αναζητώντας «τι Είμαστε»,
εδώ (φυλακισμένοι) θα γυρνάμε
από ζωή σε ζωή ξανά & ξανά…
Ότι θεωρούμε αληθινό & μόνιμο,
μας στερεί την ικανότητα να «δούμε»
& να «ζήσουμε», (βιώνοντας),
ότι άλλο υπάρχει πέρα από
το περιορισμένο φάσμα που πιστεύουμε.
Είτε αφορά κτήσεις, είτε καταστάσεις,
είτε ολόκληρους κόσμους.
Αντίστοιχα, η ενασχόληση
(της συνείδησης), με το Είμαι,
& η διερεύνηση
της Εσωτερικής μας Ταυτότητας,
είναι ο μόνος δρόμος
της απελευθέρωσης της συνείδησης,
από κάθε τι περιορισμένο
που μας ταυτοποιεί,
& μας αναγκάζει να παραμένουμε
(ενεργειακά) σκλάβοι μέσα του.
Όταν οι περιορισμένες συνειδήσεις,
συνειδητοποιήσουν την άμεση επαφή
ως η Μία Συνείδηση,
τα παιχνίδια πολέμου &
διαχωρισμών
θα έχουν λάβει τέλος,
& κανείς & τίποτα δεν θα δύναται
να μας φυλακίζει πια.
Αυτό, τώρα πραγματοποιείται
μόνο σε μεμονωμένα άτομα.
Όταν φτάσει να γίνει
η πραγματικότητα της πλειοψηφίας
(κάποτε) σε αυτόν τον κόσμο,
τότε & μόνο τότε,
θα βιώνεται σε καθολικό επίπεδο
η ευημερία, σε κάθε τομέα της ζωής.
Με αυτόν τον τρόπο
παίρνουμε τη δύναμη μας στα χέρια μας,
απ’ όλους αυτούς που τώρα
έχουμε χρίσει «προστάτες» μας,
θρέφοντας τους με τις ανασφάλειες,
& τους φόβους που μας διακατέχουν.
Τα πάντα, στα πάντα όμως,
είναι θέμα επιλογής…
