ΡΟΗ
ΖΩΗΣ
Η σκέψη, είναι
νεκρή.
(Όπως την
λειτουργούμε).
Μόνο το βίωμα
είναι ζωντανό.
Και είναι
νεκρή,
ακριβώς επειδή ότι
υπάρχει
εξωτερικά νομίζουμε,
(διότι έτσι «φαίνεται»
στον κόσμο της ύλης,)
ότι είναι
απέναντι μας,
ή ξέχωρο από
εμάς.
Εσωτερικά όμως,
μέσα μας,
ποτέ δεν επήλθε
η διάσπαση μας με
οτιδήποτε,
ακριβώς επειδή
πάντα, η Μία ουσία,
ως νιώσημο (της
παντοτινής μας ένωσης),
υπάρχει, και αυτό
ακριβώς το βίωμα
το αποδεικνύει.
Έτσι, μόνο σε
αυτό το βίωμα υπάρχει
Ζωντανή Ροή.
Ενώ στη σκέψη,
(αν δεν τη λειτουργούμε
καθοδηγούμενα
από το βίωμα),
πάντα
προκαλείται μία στάση
ως αυτό που
είμαστε. Μια διακοπή.
Καθώς, και ένα
(ανύπαρκτο) χάσμα
να παρουσιάζεται
πάντα,
ανάμεσα σε
εμάς,
και στην κάθε πληροφορία
που «πιάνει»
το ραντάρ μας,
ως Συνείδηση.
Είναι, ακριβώς διότι
λειτουργεί
διαστρεβλωμένα
η σκέψη,
πάντα με υποθέσεις,
αναλύσεις,
ανύπαρκτα
φοβικά σενάρια,
ταμπελοποιήσεις
και περιορισμούς.
Απουσία ροής,
(βίωσης της ένωσης),
η σκέψη, είναι
νεκρή.
Μόνο μπροστά
όμως
μπορούμε να
βαδίζουμε.
(Για να βαδίζουμε
ως η Φύση μας).
Όταν λοιπόν ενώ
η συνέχεια μας,
(και τα πάντα
προχωράνε),
εμείς,
αρνούμαστε (πεισματικά)
να
ακολουθήσουμε
την φυσική αυτή
πορεία, τότε,
βαδίζουμε «με
την πλάτη» στο μέλλον,
με απόλυτο
οδηγό μας στη ζωή
το παρελθόν μας,
βιώνοντας μόνο φοβίες,
και βαθύτατο
πόνο…
Ενώ λοιπόν
νομίζουμε ότι προχωράμε,
(ως είδος), το
μόνο που κάνουμε,
είναι να
αναπαράγουμε μόνιμα το παλιό.
Πως μπορεί οπότε
έτσι κάτι να αλλάξει;
Γιατί η αλλαγή,
μόνο στο Απόλυτο Παρόν
μπορεί να συμβεί,
και να εξακολουθεί
να συμβαίνει,
μόνιμα ως αλλαγή,
στον
φαινομενικό κόσμο
του παρόντος
πεδίου.
*
ΑΛΛΑΓΗ
Νομίζουμε
πως όταν εισερχόμαστε
στο Δρόμο,
(επειδή
γίνονται κάποιες εμφανείς,
κι αναμφισβήτητες
αλλαγές στην εξωτερική μας ζωή),
ότι αλλάζει ο
Εαυτός μας,
και μάλιστα πολλές
φορές και ολικά.
Δεν είναι ότι δεν
συμβαίνει βέβαια,
αλλά όχι στο
βαθμό που το υποστηρίζουμε…
Στην ουσία,
πρώτα
μεταμορφωνόμαστε εντός,
και
κατεβαίνοντας από τα εσωτερικά επίπεδα οι διευρύνσεις
(οι οποίες μέσα
μας
έχουν πραγματοποιηθεί)
εκφραζόμενες
στην ύλη
(στον
φαινομενικό κόσμο),
φτάνουν να
αλλάζουμε (ως αποτέλεσμα)
στην εξωτερική
μας ζωή,
και την
εξωτερική μας ζωή..
Αυτό, θέλει
χρόνο.
Γιατί οι
συνειδητοποιήσεις,
σπάνια είναι
ξεκάθαρες
(όπως και τα
εσωτερικά «μηνύματα»),
από την αρχή.
Και θέλει χρόνο,
Ακριβώς γιατί
οι ίδιοι
λειτουργούμε
εντός χρόνου…
Όταν παύουμε όμως
να λειτουργούμε
εντός χρόνου,
όλα, συμβαίνουν
ακαριαία.
Και αυτό το
συνειδητοποιούμε,
όταν πλέον
αντιλαμβανόμαστε
τις εσωτερικές μας αλλαγές ξεκάθαρα,
(πετώντας από
πάνω μας
και από μέσα μας
ότι δεν Είμαστε),
και το μόνο που
κάνουμε,
είναι να «βλέπουμε»
απλά,
καί με τα
εξωτερικά μας μάτια πλέον,
το πως οι
αλλαγές που έγιναν μέσα μας,
φτάνουν να «εμφανίζονται»
(να
εκφράζονται) καί στην ύλη.
*
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ
Βαθύτερα,
η Μία Ουσία,
που παιχνιδίζει
ως Εαυτός της
με την ακινησία και την κίνηση,
αναπαύεται ανεπηρέαστη…
