ΤΟ «ΜΕΓΑ» ΖΗΤΗΜΑ, Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ


Όλες οι φιλοσοφίες του κόσμου μας κάνουν γνωστό πως το μυαλό μας είναι το εμπόδιο στην ευτυχία μας γιατί είναι αυτό που σκιάζει την αναγνώριση της Αληθινής μας φύσης... Υπό αυτή την έννοια το μυαλό μας, είναι εχθρός μας άρα, & ο μοναδικός μας αντίπαλος. Όλες οι μάχες μας οπότε διεξάγονται μέσα μας & ποτέ «απέναντι» μας με την κατάσταση ή τον κάθε απέναντι μας, έξω δηλαδή από εμάς.

Για να νικήσεις όμως έναν εχθρό σε μάχη, πρέπει να τον γνωρίσεις & να τον κατανοήσεις, ώστε να βρεις τα «τρωτά» του σημεία γιατί διαπιστωμένα μια κατά μέτωπον επίθεση ως τώρα δεν σε έχει οδηγήσει πουθενά.... Η δράση φέρνει δράση, & η βία επίσης βία με το κάθε αποτέλεσμα να σε βρίσκει πάντα σε μια χειρότερη από την κάθε προηγούμενη κατάσταση & τανάπαλιν να ξεκινά ο ίδιος κύκλος που μόλις έκλεισε με την απογοήτευση κι αυτό ξανά & ξανά. Η ιστορία της ζωής μας…

Η γνώση του «εχθρού» επί του προκειμένου αφορά την γνωριμία σου με κάποιες απαντήσεις στις ερωτήσεις που τίθενται & είναι οι εξής:
1.Τι είναι η σκέψη;
2.Ποια η λάθος λειτουργία της;
3.Ποια η ορθή της λειτουργία;
&
4.Τι κάνεις εσύ ως πράξη στη ζωή σου από τις απαντήσεις που προκύπτουν;

Γιατί μόνο η κατανόηση του «τι κάνεις» μπορεί να σε οδηγήσει σε μια οδό αλλαγής, & με την αλλαγμένη σου δράση πλέον να αποκομιστούν άλλα αποτελέσματα αυτά, των διαπιστώσεων της αλλαγής σου. Μέσα σου είναι αυτό που αλλάζει. Και η συνειδητότητα σου είναι κυρίως που διευρύνεται να το διευκρινίσουμε! Γιατί πρώτα αλλάζουμε (συνειδητοποιώντας), & μετά λειτουργούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλιώς, ανεξέλεγκτα μας κατευθύνει η ζωή μόνη της, χωρίς να έχουμε την επίγνωση της & να συμπράττουμε ουσιαστικά παρέα, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: Ούτε να δρούμε μόνοι μας επειδή μας κατέβηκε στο κεφάλι & η ζωή να θαρρούμε είναι εναντίον μας, ούτε να αφηνόμαστε να μας παίρνει ο άνεμος από εδώ κι από εκεί αλλά, να έχουμε επίγνωση της κατεύθυνσης της ζωής & να πορευόμαστε αρμονικά μαζί της!

Λοιπόν πάμε στις ερωτήσεις:
1η ερώτηση: Τι είναι η σκέψη;
Η σκέψη είναι πληροφορία. Πληροφορία που αναγνωρίζεται, συλλαμβάνεται,  αποτυπώνεται από αυτό το όργανο που ονομάζεται εγκέφαλος. Είναι ενέργεια που μεταφράζεται ως μία «γνώμη» για κάτι. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι πραγματικότητα, δεν είναι βίωμα, δεν είναι ζωή. Είναι δεδομένα. Απλά δεδομένα.

2η ερώτηση: Ποια η λειτουργία της;
Μια & η σκέψη είναι πληροφορία η λειτουργία της είναι απλά να μας θέτει στο τραπέζι τις διάφορες «γνώμες» & ως εκεί!!! Κάτι άλλο μέσα μας θα πρέπει να «διαχειριστεί» την κάθε πληροφορία ώστε να «αποφασίσει» ποια θα κρατήσει, δηλαδή ποια απ’ όλον αυτόν τον κατακλυσμό των πληροφοριών λόγω των άπειρων ερεθισμάτων της ζωής θα «πιστέψει», & ποια δεν εξυπηρετεί επειδή είναι είτε ψευδής, είτε άχρηστη οπότε αφού θα δώσει τα δεδομένα της θα την αφήσει να περάσει & να σβήσει ακριβώς όπως ήρθε... Κι εδώ αρχίζει όλο το δράμα του ανθρώπου….

Υπάρχουν δύο «είδη» πληροφοριών: Οι πληροφορίες που έρχονται από «έξω» από εμάς, & οι πληροφορίες που έρχονται από μέσα μας.
Το έξω, δεν αλλάζει, & είναι αυτό που είναι στο οτιδήποτε! Η «ερμηνεία» του όμως από εμάς, τι «θα καταλάβουμε» δηλαδή από αυτό είναι που «παίζεται» όλο το παιχνίδι της σκέψης! 

Ο εγκέφαλος μας βασικά υπάρχει για να το καταγράψει αυτό που βλέπουμε ή αυτό που συμβαίνει & να μας ενημερώσει σχετικά, πχ: ότι «αυτό είναι ένα τραπέζι», δηλαδή να γίνει μία αναγνώριση από εμάς αυτού που υπάρχει. Αυτό είναι το έξω. Κανονικά, θα πρέπει την ίδια «καθαρή» καταγραφή να κάνει & μέσα μας δηλαδή να αναγνωρίσει απλώς σε σχέση με αυτό το έξω τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε, & τι κάνουμε γι’ αυτό. Τότε έχουμε επίγνωση…

Μέσα μας όμως εμείς, δεν δρούμε έτσι. Αντί να δρούμε στο να «μας δούμε», αντιδρούμε σε αυτό που είναι έξω. Όσον αφορά το παράδειγμα μας για να το καταλάβουμε & έχει να κάνει με το εν λόγο τραπέζι, δεν μένουμε σε αυτό, ότι δηλαδή το τραπέζι είναι απλά ένα τραπέζι & τέλος κι αυτό, γιατί ανάλογα με το τι θα «ερεθίσει» μέσα μας αυτό που είναι, δηλαδή η αρχική πληροφορία «του τραπεζιού», ανάλογα & θα το «ερμηνεύσει» ακαριαία & ανεξέλεγκτα & το μυαλό μας ως καλό ή κακό, άσχημο ή όμορφο, απειλητικό ή ασφαλές δηλαδή στην αρχική πληροφορία θα προσθέσει δεδομένα… Αυτό, εξαρτάται από την παρελθούσα «καταγραφή» ή πεποίθηση μέσα μας που έχει αποθηκευτεί για τα τραπέζια γενικά. Αν είχαμε πονέσει παλιά με κάτι που το περιελάμβανε το τωρινό τραπέζι τώρα θα επηρεάσει την κρίση μας (γιατί θα συλλάβουμε την παλιά καταγραφή) & θα χαρακτηριστεί από τη σκέψη μας ως άσχημο & θα το απορρίψουμε ενώ αν είχαμε «όμορφες» αναμνήσεις γι’ αυτό στη σκέψη μας θα αρέσει, & θα το δεχτούμε κι εμείς. Προσέξτε! Θα το δεχτούμε. Σημαίνει πως λόγω του παρελθόντος δεχόμαστε ή απορρίπτουμε, κι αυτό γίνεται με τα πάντα σε ότι κι αν μας συμβαίνει, χωρίς να βλέπουμε ή να εξετάζουμε στο σήμερα μας απλά & μόνο το τραπέζι που υπάρχει μπροστά μας, & να κοιτάμε ξεκάθαρα τι μας δημιουργεί ή ανακαλείται από το παρελθόν & αυτό να το συνειδητοποιούμε & να μένουμε εκεί. Αντίθετα, έρχονται όλα όσα το αφορούν από παλιά υποσυνείδητα & αλλάζουν την κρίση μας ενώ στην ουσία, δεν είναι εδώ όλα αυτά σήμερα!!! Ήταν, όταν συνέβησαν ναι, όχι όμως τώρα… Εμείς όμως δεν τα αφήσαμε εκεί, τα κρατάμε ακόμα…

Αυτό ακριβώς που μόλις περιγράψαμε είναι & η «πηγή» του κακού & της όποιας δυστυχίας μας γιατί καταγραφές θετικών ή αρνητικών μας δεδομένων από το παρελθόν τις κουβαλάμε υποσυνείδητα μέσα μας & «μας ερμηνεύουν» την πραγματικότητα μας στο παρόν, χωρίς εμείς να έχουμε την επίγνωση τους στο παρόν μας, ώστε να κάνουμε επιλογή των σκέψεων που θα κρατήσουμε & θα πιστέψουμε γιατί απλά «δεν είμαστε στο παρόν» πρώτον, & δεύτερον, δεν κοιτάμε & ποτέ μέσα μας μια & η προσοχή μας είναι μόνιμα «στους άλλους» & έξω από εμάς. Γ’ αυτό & λέμε πως ζούμε μία επανάληψη, & ποτέ στο τώρα!

Και πάμε στην 3η ερώτηση: Ποια η ορθή λειτουργία της σκέψης;
Αφού η σκέψη είναι πληροφορία, κύριο θέμα τελικά δεν είναι η ίδια η πληροφορία, (επί του παρόντος) αλλά το από «που» παίρνεται αυτή η πληροφορία. Παίρνεται καθαρά από έξω & απλά καταγράφεται, ή προστίθενται επάνω της (μέσα μας πια) «σάλτσες» περαιτέρω ερμηνειών & διογκώσεων της αρχικής της σύλληψης; Δηλαδή ενώ ζούμε έξω, μόνιμα μετατοπιζόμαστε σε έναν προσωπικό κόσμο δικό του ο καθένας μας που βρίσκεται μέσα του με την παράλογη απαίτηση όλο το έξω να αλλάζει ή να πράττει με το να συμφωνεί με τον τρόπο που βλέπουμε εμείς τα πράγματα με βάση τις καταγραφές μας. Είναι ποτέ δυνατόν όμως αυτό να γίνει; Το τραπέζι είναι τραπέζι. Είναι αυτό που είναι. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Αυτό είναι η πραγματικότητα, & όχι το τι περνάει μέσα από το κεφάλι του καθενός μας!

Κι εδώ λοιπόν έρχεται απαιτητά ως αναγκαία η αυτογνωσία! Για να καταλάβουμε πως δεν ζούμε στην πραγματικότητα & να καταφέρουμε να δούμε & να  αναγνωρίσουμε τις καταγεγραμμένες μας πεποιθήσεις που είναι υποσυνείδητες διαστρεβλώσεις μέσα μας οι οποίες τελικά μέσω των σκέψεων μας, μας κινούν, χωρίς να αφορούν  κάτι το πραγματικό & στο τώρα μας.

Ναι όμως θα μου πείτε, αν διαγράψουμε το παρελθόν διαγράφουμε & την πείρα μας. Άλλο αυτό. Μην τα μπερδεύουμε. Η πείρα μας παραμένει πείρα όπως & οι εμπειρίες μας. Οι καταγραφές που μας δυστυχούν & κουβαλάμε οι οποίες μας ορίζουν είναι το πρόβλημα, όχι το τι ζήσαμε στο παρελθόν μας. Το τι ζήσαμε δεν αλλάζει. Σαφώς & το παρελθόν μας δίδαξε & εξακολουθεί να μας διδάσκει πολλά αλλά θα έπρεπε, να αφορούν οι σκέψεις μας γι’ αυτό συνειδητοποιήσεις του ποιοι ήμασταν, & ποιοι είμαστε σε κάθε φάση που περάσαμε & περνάμε, & όχι στο τι ήταν «οι άλλοι» ή σχόλια γι’ αυτό που έγινε στο αν μας άρεσε ή όχι. Τι μας έκανε είναι το θέμα να δούμε… Γ’ αυτό & λέγεται αυτό-γνωσία. Να γνωρίσουμε εμάς. Όχι τους άλλους, ή τα πράγματα, ή τα συμβάντα. Εμείς ποιοι είμαστε & τι κάνουμε. Να δούμε το πως από το παρελθόν αφήσαμε ή αφήνουμε ακόμα να μας καθοδηγούν οι καταγραφές μας αντί εμείς οι ίδιοι να καθοδηγούμε τον εαυτό μας εκεί που θέλουμε & είναι η ευτυχία μας. Αν μας κινούν οι καταγραφές μας δεν είμαστε σκλάβοι; Γι’ αυτό είμαστε σκλάβοι λοιπόν της σκέψης μας! Αυτογνωσία όμως, όσων αφορά αυτό που είμαστε τώρα με τις διαστρεβλώσεις μας γιατί σε ανώτερο στάδιο, & αφού έχουμε ξεδιαλύνει τα υποσυνείδητα «τέρατα» που οι ίδιοι δημιουργήσαμε & τα κατευνάσουμε με την κατανόηση, υπάρχει μία άλλη, ανώτερη ή βαθύτερη αυτογνωσία που έχει να κάνει με την τέταρτη & πέμπτη λειτουργία κατά σειρά της σκέψης που αναλύονται με τη σειρά αμέσως παρακάτω, η οποία δεν έχει να κάνει με την ανθρώπινη μας υπόσταση αλλά με ανώτερη κατάσταση ενώ παραμένουμε σε σώμα:

Έτσι η ορθή λειτουργία της σκέψης είναι πενταπλής φύσης:
1) Ως συλλήψεις πληροφοριών που «εισβάλλουν» στον εγκέφαλο κάθε στιγμή ανεξέλεγκτα κυρίως ως ερμηνεία αυτού που έχουμε μπρός μας ή συμβαίνει μπρος μας αλλά χωρίς η ερμηνεία αυτή να έρχεται από το παρελθόν. Και γιατί είναι πρόβλημα ακόμα κι αν είναι κάτι ευχάριστο το να έρχεται η ερμηνεία από το παρελθόν; Γιατί έτσι ζούμε σε μια φαντασία & όχι σε αυτό που είναι «τώρα» μπρος μας! Η ερμηνεία, πρέπει να είναι ακριβώς η ίδια με της σύλληψης: Πεντακάθαρα αυτό που υπάρχει ή συμβαίνει!

2) Ως συλλήψεις πληροφοριών που ανακαλούνται με τη βούληση από τη μνήμη & αφορούν απλά μία τυφλή μηχανική επανάληψη καταγεγραμμένων δεδομένων. Αυτό γίνεται (& καλώς γίνεται) σε θύμηση πχ μιας συνταγής μαγειρικής. Έτσι,  
«χρησιμοποιείται» από εμάς το μυαλό μας για να μας εξυπηρετήσει πρακτικά, όπως ακόμα η  δνση του σπιτιού μας, ή οποιεσδήποτε άλλες πληροφορίες που μας κάνουν εύκολο το πρακτικό μέρος της ζωής.

Μια απαραίτητη παρένθεση εδώ αφορά η επισήμανση πως όταν η ανακάλεση πληροφοριών αφορά αποφάσεις για τη ζωή μας ή απόψεις του ποιοι θεωρούμε πως είμαστε, από την αποστήθιση μονάχα πχ των Αρχαίων κειμένων, ή πράξεων πυρηνικής φυσικής, ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα όσων αφορά ποιοι είμαστε γιατί «δεν μας δίνουν κάτι στο παρόν μας» ως εμπειρία ή βίωμα!!! Το βίωμα της ζωής είναι το απαραίτητο, όχι η συσσώρευση γνώσεων!!! Εκεί, δεν χωρά η σκέψη. Ακόμα κι αν πρόκειται για καταγεγραμμένα διαμάντια αν δεν εξυπηρετούν στο να καλυτερεύσουν με πράξεις τη ζωή μας είναι σκουπίδια πληροφοριών & τίποτα παραπάνω. Το ξαναλέω: Η σκέψη δεν είναι ζωή. Είναι μονάχα για να μας ενημερώνει ή να μας προϊδεάζει για βίωμα άρα για εσωτερίκευση που θα προκαλέσει βίωμα, δηλαδή συνειδητοποιήσεις αλλαγής της συνείδησης μας!

3) Ως συλλήψεις πληροφοριών πάλι με τη βούληση, όχι όμως από τη μνήμη,  αλλά βιώνοντας στο κάθε τώρα μας το τι συμβαίνει μέσα μας όσων αφορά εμάς & ποια είναι η αλήθεια μας! Αυτό το τελευταίο, είναι & το ανύπαρκτο κομμάτι στο μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μας κοινωνίας, & γι’ αυτό η δυστυχία στον κόσμο μας. Η σκέψη είναι «για να μας ενημερώνει» για τις βαθύτερες & πραγματικές μας ανάγκες, & όχι της ανάγκες μας εξαιτίας αποφυγής, φόβου & ανασφάλειας. Αυτά, δεν οδηγούν στην ευτυχία. Στην ευτυχία, οδηγεί το να μας ενημερώνει η σκέψη ερμηνεύοντας τα βιώματα μας, τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή, την κατανόηση των λειτουργιών μας ως κακώς κείμενα & τη γνώση της δράσης μας στο τι συμβαίνει μέσα μας όταν συνάγει με μια εσώτερη βιωματική καθοδήγηση, & όχι ακολουθώντας κανόνες της σκέψης ή άλλων παραινέσεις & ιδέες. Η διαπίστωση στο τι μας γαληνεύει & τι πραγματικά χρειαζόμαστε ώστε να το υιοθετούμε στη ζωή μας, κι όχι να μας ορίζουν προγενέστεροι κανόνες που οι ίδιοι βάλαμε ασυνείδητα.

4) Ως συλλήψεις ενημέρωσης εσώτερων διαδικασιών που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την εξωτερική ζωή αλλά αφορούν την εσώτερη ζωή του ανθρώπου την ανεξαρτητοποίηση του από την υλική ζωή & έχει να κάνει ξεκάθαρα με βιώματα. Μοιράζονται & κατανοούνται μονάχα μεταξύ όσων τα βιώνουν ειδάλλως γίνονται απλώς διανοήματα (όπως ήδη είπαμε) χωρίς ουσία γιατί εδώ, έχουμε μια κακή μεν, αλλά παρ’ όλα αυτά καταγραφή όσο είναι δυνατόν βιωμάτων, όπως έχουν κατανοηθεί με την καταγραφή τους στον εγκέφαλο του ανθρώπου που τα ζει.

5) Ως παύση της σκέψης, & έχει να κάνει με τον Αληθινό Διαλογισμό, & τη βίωση του Πραγματικού ξεκάθαρα μόνο με το βίωμα & τις εσώτερες αισθήσεις που αν έστω & στο παραμικρό τεθεί από το στάδιο της ακινησίας σε αυτό της κίνησης η σκέψη, περνάει ευθύς αμέσως στο προηγούμενο, το 4ο στάδιο μια & το 5ο στάδιο είναι ευρύτερο της σκέψης οπότε δεν μπορεί να «το χωρέσει» ο εγκέφαλος του ανθρώπου αλλά & ούτε είναι δυνατόν να το μοιραστεί με λόγια γιατί δεν υπάρχει καν ερμηνευτική καταγραφή στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Τέλος στην 4η ερώτηση, χρειάζεται να απαντήσει ο καθείς μόνος του: Τι κάνεις εσύ ως πράξη στη ζωή σου από τις προηγούμενες απαντήσεις που μόλις προέκυψαν;

Το μυαλό μας λοιπόν, δεν είναι για να αποφασίζει για μας. Το μυαλό μας, είναι για να «μας ενημερώνει» για κάτι που εμείς θα του αναθέσουμε να μας δώσει πληροφορίες. Πληροφορίες όμως, που μέσα μας πρέπει να «τσεκαριστούν» βιωματικά αν ισχύουν ως αλήθειες για μας. Αν μας ανεβάζουν σε ευφορία & μας γαληνεύουν είναι & το ορθό αλλά αν μας σφίγγουν το στομάχι ή μας φέρνουν την οποιαδήποτε άλλη δυσφορία είναι θέμα υποσυνειδήτου & λανθασμένης καταγραφής τα οποία & θα πρέπει να διεκπεραιώσουμε γιατί θα παραμένουν εντός μας ως εκκρεμότητες & ανοιχτά μέτωπα επίθεσης σαμποτάροντας όλη μας τη ζωή γιατί θα παραμένουμε διασπασμένοι… Θεμιτό είναι να γίνουμε ολόκληροι, κι όχι να επιτρέπουμε η σκέψη να μας κόβει σε χιλιάδες κομματάκια κι εμείς να τρέχουμε σαλιάζοντας πίσω της… Αυτά…