Ο μοναδικός
τρόπος για να δεις, να γνωρίσεις, να βιώσεις, να προχωρήσεις, είναι να
αναζητήσεις μόνος. Να πειραματιστείς, να ψάξεις μέσα σου, να αναρωτηθείς…
Ούτε
Δάσκαλοι, ούτε βιβλία, ούτε καν η πανάρχαια γνώση είναι ικανή να σε βοηθήσει.
Γιατί ότι και να μάθεις από Δασκάλους, βιβλία, και τη Γνώση, θα πρέπει να
τα απορρίψεις ή να τα επαληθεύσεις, πάλι μόνος.
Αν δεν
πέσεις βέβαια στην τεράστια παγίδα του να πιστέψεις κάτι ως αληθινά μοναδικό,
χωρίς να το έχεις πραγματικά γνωρίσει ο ίδιος βιωματικά. Και είναι παγίδα να
ακολουθήσεις τυφλά κάτι που πίστεψες ως αληθινό, γιατί απ’ όπου κι αν
προέρχεται η οποιαδήποτε Γνώση, δεν θα πάψει ποτέ να είναι από «δεύτερο χέρι»
για σένα. (Ακόμα κι αν είναι πράγματι αληθινή). Κι αυτό διότι θα σε περιόριζε,
χωρίς βέβαια να είσαι σε θέση να το καταλάβεις, γιατί ότι κι αν σου
εμφανιζόταν, υποσυνείδητα, θα το προσάρμοζες ώστε να «ταιριάζει» με την
συγκεκριμένη πίστη που ασπάστηκες. Αυτό όμως σημαίνει, πως δεν θα είχες
ξεκινήσει εντελώς ελεύθερος να γνωρίσεις, αλλά περιορισμένος τόσο, όσο αυτά που
πίστεψες, και κυνήγησες ώστε να τα πετύχεις. Οπότε, ότι κι αν συνέβαινε, δεν θα
μπορούσες να το δεις καθαρά κι ανεπηρέαστα. Η προσοχή σου, (υποσυνείδητα
πάντα), θα ήταν μόνιμα σε αυτό που περίμενες. (Γνωρίζοντας βέβαια «τι»
περίμενες.)
Και ναι,
αρχικά η γνώση είναι αναγκαία. Όχι όμως για να την ακολουθήσεις πιστά, αλλά για
να δεις, (στα πρώτα, αρχικά στάδια των βημάτων σου, όταν ακόμα είσαι μέσα στην
κοινωνία των ανθρώπων και τον παραλογισμό τους, ένα μαζί τους), πως υπάρχουν κι
άλλα πράγματα από την περιορισμένη σκέψη που σου μάθανε να πιστεύεις.
Χρειάζεται λοιπόν να δεις άλλες, εντελώς διαφορετικές απόψεις, άλλες
ιδεολογίες, πίστεις. Κατόπιν, να τις απορρίψεις όλες!
Μόνο
απορρίπτοντας τες, θα μπορείς να ερευνήσεις πραγματικά. Γιατί δεν υπάρχει
κανείς να σου πει αν βαδίζεις σωστά. Κανείς. Αυτό που χρειάζεται να γίνει,
είναι μόνο ένα πράγμα: Να καταφέρεις να αναπτύξεις, ώστε να μπορείς να
διακρίνεις μέσα σου μία ώθηση. Μία φωνή, μία ενθάρρυνση, η οποία και δεν
προέρχεται από την σκέψη…
Και ποια
είναι αυτή;
Εδώ είναι το
θέμα. Δεν έχει όνομα. (Αν και κατά καιρούς της έχουν δοθεί κάμποσα ονόματα). Η
ουσία είναι να «πιάσει» ο καθένας μας, το τι είναι αυτή η φωνή. Ας πούμε, (για
να το καταλάβουμε), πως πρόκειται για τη φωνή, πέραν της υλικής μας βόλεψης. Η
φωνή, που αν την ακούσουμε, οδηγεί τα βήματα μας στο να είμαστε πραγματικά
καλά. Πράοι, Ήρεμοι, Δίκαιοι, Ταπεινοί, χαμηλών τόνων, με μια βαθιά Συμπόνια
για τα πάντα…
Αυτή είναι η
φωνή, που μας καθοδηγεί πάντοτε σωστά (όταν βέβαια πάψουμε να «υπακούμε» τις
σκέψεις μας, που ενεργοποιούνται καθαρά από τις πέντε αισθήσεις, κι έχουν να
κάνουν με τη λειτουργία και προστασία μας, όσων αφορά μόνον τον εξωτερικό
κόσμο). Είναι μια φωνή δίχως ήχο. Είναι φωνή, …..αίσθησης. Που αν την
αναγνωρίσουμε, (ακούγοντας την, και δίνοντας της προσοχή), μπορούμε να
κατευθύνουμε τα βήματα μας, σίγουροι, πως βαδίζουμε πάντα σωστά.
Μια και
είναι απαραίτητο λοιπόν να αναζητήσεις μόνος την Αλήθεια, αυτό σημαίνει πως
χρειάζεσαι, όσο περισσότερο γίνεται χρόνο με σένα. Κι αυτό, γιατί και η λογική
το λέει, πως για να αναζητήσεις, θα πρέπει να είσαι σε χώρους, (ή να τους
επιδιώκεις), με όσο γίνεται λιγότερους εξωτερικούς περισπασμούς. Αυτό, άσχετα
αν μοιράζεσαι εκ των υστέρων τις διαπιστώσεις σου. Είναι απαραίτητο «το ψάξιμο»
όμως, να εκτελείται, όταν είσαι πραγματικά μόνος. Αυτό, γιατί «η
εσωτερική διερεύνηση», δεν έχει να κάνει με το σύνηθες πεδίο που λειτουργούν οι
άνθρωποι. Δεν έχει να κάνει με την απλή, αναλυτική, καθημερινή σκέψη.
Η εσωτερική
διερεύνηση, διεξάγεται, σ’ ένα διαφορετικό, εσωτερικότερο, βαθύτερο αν θέλεις
επίπεδο. Είναι θέμα δόνησης. (Αυτός που το έχει βιώσει το αναγνωρίζει). Νιώθεις
πράγματι σαν να βυθίζεσαι. Χάνεται το εξωτερικό περιβάλλον με τον τρόπο που το
έβλεπες μπρος σου, και δίνεται έμφαση και προσοχή, μόνο σε αυτά που διερευνάς.
Κι αυτά που
διερευνάς, δεν έχουν να κάνουν με τίποτε άλλο, παρά με αυτό που Είσαι στην
Ουσία. Όχι αυτό που σου μάθανε, όχι αυτό που νομίζεις, ούτε αυτό που
φαντάζεσαι… Εισχωρείς, σε ένα βαθύτερο επίπεδο εντός του εαυτού σου, ώστε να
μπορέσεις να ανακαλύψεις, (να σου αποκαλυφθεί), κάτι πολύ περισσότερο από το
σημερινό βάσανο των ανθρώπων. Κάτι πολύ περισσότερο από τις αιτίες των
βασάνων που έχουν, κάτι πολύ περισσότερο από τις λύσεις που μπορούν να
δοθούν ώστε να καταφέρνουν να επιβιώνουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους μέσα στην
κοινωνία την οποία σήμερα βρίσκονται (συνειδησιακά).
Γιατί κάτι
πολύ περισσότερο; Γιατί δεν είσαι όλα όσα ζεις εδώ. Δεν είσαι αυτού του κόσμου.
Και φυσικά, δεν ήρθες για να μείνεις… Ήρθες για να δεις την εδώ λειτουργία,
κατοικώντας σε έναν φορέα από την αντίστοιχη ύλη που σου παρέχει το πεδίο. Αλλά
δεν είσαι αυτού του πεδίου. Άρα, για να μπορέσεις να επιστρέψεις ως αυτό που
είσαι στην Ουσία, χρειάζεται να «απορρίψεις» εντελώς, τα πάντα αυτού του
κόσμου, ώστε να αναγνωρίσεις την καθαρή φύση αυτού που Είσαι.
Και πως
γίνεται; Στοχαζόμενος.
Αυτό
σημαίνει, πως ακόμα κι αν ξεκινήσεις από τη σκέψη, (θέτοντας κάποια ερωτήματα
για τη φύση σου), πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις τις λειτουργίες που έχεις
συνηθίσει να χρησιμοποιείς τώρα. (Σε όποια φάση κι αν βρίσκεσαι). Αλλά το
μυστικό είναι, οι απαντήσεις, να μη δοθούν από το μυαλό. Να δοθούν, αναμένοντας,
«να ακούσεις» με τις αισθήσεις. Να «αφουγκραστείς»… Να νιώσεις… Να ακολουθήσεις
αυτά που σου βγαίνουν να αισθάνεσαι, θέτοντας τις επόμενες ερωτήσεις που θα σου
έρχονται από τις απαντήσεις που θα εμφανίζονται με τη μορφή αισθήσεων.
Το θέμα
είναι, (κι άλλο ένα πολύ σημαντικό μυστικό), να μην βρίσκεται η προσοχή σου
στις απαντήσεις που θα παίρνεις, (γιατί σε καμία περίπτωση δεν έρχονται με τη
μορφή των απαντήσεων του μυαλού που έχεις συνηθίσει, κατανοώντας το πώς, το
πότε και το γιατί), αλλά στις ίδιες τις ερωτήσεις. Θα παρατηρήσεις, πως οι
ερωτήσεις σου οι ίδιες είναι αυτές που σε οδηγούν για την συνέχιση των επόμενων
(προς ανακάλυψη, απορία) ερωτήσεων.
Και μένε.
Μένε στις αισθήσεις που «γεννιούνται». Οι αισθήσεις αυτές, είναι σιωπηλές, αλλά
καθ’ όλα ολοκληρωμένες. Γεμάτες... Σιωπηλές, αλλά πλήρης συνείδησης. Όχι
λέξεων! Αν εξοικειωθείς με όλο αυτό, θα διαπιστώσεις αργότερα, πως με μία
μόνο αίσθηση, όταν εμφανίζεται κάτι σαν αποκάλυψη, (αποτελούμενη εξωτερικά από
ελάχιστες λέξεις), θα μπορούσε να σε οδηγήσει στο να εμφανίζονται πληθώρα
αποκαλύψεων. Ακόμα κι αν αποφάσιζες να το γράψεις όλο αυτό, θα διαπίστωνες, ότι
φτάνει να γίνει ένα πολύ μεγάλο κείμενο. Είναι γιατί απλά, υπάρχει η
δυνατότητα, να ξεδιπλωθεί η αίσθηση σε λέξεις. Να ξεδιπλωθεί «κατεβαίνοντας»,
γνώση… Δική σου γνώση. Όχι δανεική… Το ίδιο το βίωμα σου όμως, όπως και
το τι νιώθεις σε αυτές σου τις στιγμές, δεν μπορείς να το αποτυπώσεις. Ακριβώς
επειδή δεν είναι αυτού του κόσμου…
Μπορείς όμως
να μοιραστείς τον τρόπο σου με άλλους ανθρώπους. Να δώσεις απλόχερα «αυτά που
βρήκες» ο ίδιος. Είναι πολύ ωραίο να οδηγηθεί και κάποιος άλλος στο να αρχίσει
μόνος του να κάνει ακριβώς αυτό που ακολούθησες ο ίδιος: «Την αναζήτηση μέσα
του. Μόνος του». Αν του το εκμυστηρευτείς, μπορεί να είσαι το έναυσμα γι’ αυτό…
Να ο λόγος
που κι εσύ, (ίσως), χρειάστηκε να μάθεις πρωταρχικά από άλλους για την ύπαρξη
της γνώσης. Να μάθεις (ώστε να πιστέψεις), πως είσαι ικανός, (όπως και ο
καθένας μας), μόνος σου να ανακαλύψεις. Μόνος σου να γνωρίσεις. Μόνος σου να
βρεις…
Είναι άπειρο
το Εσωτερικό. Άπειρο. Όμως με κάθε (εσωτερική) βόλτα που κάνεις με το στοχασμό
σου, αναπτύσσεις το να βιώνεις αυτή την πιο λεπτοφυή κατάσταση του εαυτού σου,
ώστε να γίνει κάποια στιγμή, η μόνιμη σου καθημερινή κατάσταση. Αυτό σημαίνει,
πως το παλιό παύει για σένα να υπάρχει… Παύει η αναλυτική σκέψη του άγχους, του
περιορισμού, της σύγκρουσης...
Γι’ αυτό
λέμε πως χρειάζεται να εργαζόμαστε. Γιατί τίποτα δεν γίνεται από μόνο του στον
εσωτερικό δρόμο αν δεν το φωτίσουμε.... Όπως, και τίποτα δεν γίνεται με την
αποστήθιση, την επιβαλλόμενη πειθαρχία, ή μόνο με την εγκεφαλική συμμετοχή.
Δυστυχώς, (ή
ευτυχώς), για να μπορέσεις να εμβαθύνεις όμως στον εαυτό σου, χρειάζεται
να έχεις αποσυρθεί από τον σύνηθες εξωτερικό τρόπο (σε όλους τους τομείς), του
κόσμου που έχουν συνηθίσει οι άνθρωποι να υπάρχουν, και αποκαλούν (λανθασμένα),
ζωή. Γιατί το μόνο που κάνουν, είναι ότι ποτέ δεν νιώθουν ευχαριστημένοι, (έτσι
πάντα κυνηγούν κάτι που ελπίζουν να πραγματοποιηθεί στο μέλλον για να είναι
τότε καλά), περνάνε το χρόνο τους με πράγματα επιφανειακά και ανούσια, (μόνο
για να μην σκέφτονται το πόσο υποφέρουν), και μόνιμα ζουν με άγχος, λύπη,
μοναξιά, οδύνη. Ανέχονται τη ζωή, και φοβούνται το θάνατο. Δεν ζουν…
Αυτό που
πράγματι είμαστε λοιπόν, προσεγγίζεται, μόνο με την εμβάθυνση. Τι υπάρχει πέρα;
Αυτό, ποιος θα σου το πει; Δεν είναι κάτι που μόνος πρέπει να ανακαλύψεις; Εδώ
ταινία σου διηγούνται κι αν δεν την δεις ο ίδιος δεν μπορείς να έχεις άποψη.
Και το κάνουμε για τη Γνώση, Θεέ μου…
Όσοι πάντως
το γνώρισαν, είναι ανίκανοι να το μεταφέρουν, γιατί απλά, δεν μεταφέρεται…
Δεν μιλώ για το θάνατο βέβαια όταν μιλώ για το τι υπάρχει πέραν. Ο
θάνατος, είναι ακριβώς μία ίδια συνέχεια του εδώ. Και μετά πάλι κάτω. Μιλώ, για
πιο πάνω εντελώς... Για την Ουσία αυτού που είμαστε. Μιλώ γι’ αυτό που Είμαστε,
το οποίο ποτέ δεν γεννήθηκε, και δεν μπορεί να πεθάνει. Και Είμαστε ήδη Αυτό,
και εδώ. Όμως δεν το συνειδητοποιούμε. Δεν το ζούμε. Ζούμε στην πλάνη… Αν δε
ήμασταν όμως ήδη Αυτό, εδώ, δεν θα μπορούσαμε καν να είμαστε εδώ… Από μόνο του
μας δείχνει λοιπόν, πως είναι στη δική μας απόφαση να το βρούμε. Μόνοι ο
καθένας μας. Να το δούμε οι ίδιοι. Να ζούμε με Αυτό, ως Αυτό.
Η κάθε μας
εμβάθυνση λοιπόν, (που στόχο έχει να γίνει μόνιμη κατάσταση για μας),
χρειάζεται να γίνεται, αναζητώντας κάθε φορά, πέραν όλων όσων γνωρίσαμε ποτέ,
και μας είναι γνωστά.
Υπάρχει
οπότε ένας Δρόμος, που βαδίζοντας τον, τα ίδια μας τα βιώματα, είναι που
γίνονται ο μόνος Δάσκαλος και Καθοδηγητής μας. Έχουν δοθεί και πάλι λέξεις
διάφορες γι’ αυτό. Όμως, κάθε λέξη παραπέμπει σε ιδεολογίες, δόγματα, και
δεδομένα. Κι αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να πάμε πέραν όλων των
δεδομένων. Άρα, ότι αναζητούμε, εκ των υστέρων (έχοντας διαπιστώσει οι ίδιοι),
είναι που μπορούμε (αν το θελήσουμε), να επανέλθουμε και να μελετήσουμε τη
Γνώση που υπάρχει, και να διαπιστώνουμε, (και να αναγνωρίζουμε βέβαια πια
άμεσα), ποιοι είναι αυτοί που γνώρισαν όπως κι εμείς τα ίδια πράγματα, πως τα
αποτυπώνουν, και βέβαια με ποιον προσωπικό χρωματισμό τα μοιράζονται…
Βασιζόμενοι,
μόνο στην Ατομική μας Γνώση, είμαστε Κύριοι του Εαυτού μας και πραγματικά
Αυτάρκεις, κι όχι συγκρίνοντας εμπειρίες για να κάνουμε εντύπωση, ή για να
φτάνουμε να νιώσουμε «λίγοι», όταν κάποιος βλέπουμε πως περιγράφει εμπειρίες
«πιο φανταχτερές» από τις δικές μας. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα θέλαμε πολύ να
είχαμε γνωρίσει πράγματα, αλλά ακόμα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο…
Όποιος
γνωρίζει, δεν συγκρίνει. Δεν ταλαντεύεται. Δεν επηρεάζεται.
Όποιος
γνωρίζει, βλέπει, ακούει, σωπαίνει…
Γιατί όποιος
γνωρίζει, ξέρει πολύ καλά πόσο Ατομικός είναι αυτός ο Δρόμος. Και πόσο
Μοναχικός, όσων αφορά το τι φαίνεται σε αυτόν τον κόσμο της διαφήμισης, του
χρήματος, και της εγωιστικής μάχης για υπεροχή. Αστεία πράγματα…
