Υπάρχει μέσα μας μία κατάσταση,
ένας χώρος, ένα επίπεδο, (όπως κι αν ειπωθεί υπονοεί το ίδιο), που αρχικά
φαντάζει ως….τίποτα.
Πρέπει κατ’ αρχήν να τονιστεί,
πως χαρακτηρίζεται ως κατάσταση, χώρος, επίπεδο κλπ, (όπως κι αν γίνει η
προσπάθεια χαρακτηρισμού λεκτικά), αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε ποτέ, πως όλα
αυτά είναι μεγέθη συγκρίσιμα, πάντα με ότι ήδη γνωρίζουμε. Αυτό σημαίνει πως
ούτε στο ελάχιστο δεν «κρατούν μέσα τους», ή πλησιάζουν τη ζώσα υπαρξιακή, (και
μη υπαρξιακή) κατάσταση (ας την πούμε ως κατάσταση) στην οποία αναφερόμαστε…
Η κατάσταση αυτή λοιπόν,
φαντάζει όπως είπαμε αρχικά, (για όποιον την προσεγγίζει), ως…τίποτα. Κι αυτό
το τίποτα … τρομάζει. Σαφώς και τρομάζει. Γιατί μπαίνει η λογική και η
φαντασία, και δημιουργεί εντός μας, μόνο σενάρια καταστροφολογίας για μας, τη
ζωή μας, τους οικείους μας για τους οποίους νοιαζόμαστε και δεν θέλουμε να
χάσουμε, για τα κεκτημένα μας, και όλα όσα μας απομακρύνουν (νομίζουμε) από το
φόβο, και μας δημιουργούν της ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Όλα αυτά όμως
γίνονται, εξαιτίας της απόλυτης ταύτισης
με το σώμα μας. Ταυτισμένοι με το σώμα, είμαστε ταυτισμένοι αυτόματα και με τον
φόβο που το συνοδεύει. Γιατί αυτό είναι που φοβάται, το σώμα μας, μη χαθεί,
(και καλά κάνει), διότι αποτελούμενο από την υλη του πεδίου, σαφώς και αποσυντίθεται,
χάνεται, πεθαίνει. Δεν φοβάται όμως αυτό που Είμαστε. Διότι Αυτό, υπάρχει
βεβαίως, και εξακολουθεί να υπάρχει και εκτός σώματος. Δεν μας τα μαθαίνουν
όμως όλα αυτά στα σχολεία….
Αποτέλεσμα της ταύτισης με τον
κάθε «ρόλο» του σώματος μας, «ο κάτοικος» τελικά αυτού του σώματος, ποτέ δεν
αναγνωρίζει πως «είναι ο κάτοικος», και όχι η ύλη αυτού του πεδίου (που όπως
είπαμε η ύλη, το υλικό σώμα φυσικά χάνεται με την αποχώρηση αυτού που το
κατοικούσε, αφού έχει ένα όριο ζωής μέσα στο χωροχρόνο,).
Χρειάζεται λοιπόν μία υπέρβαση.
Μεγάλη, βαριά, και άκρως «τρομακτική» υπέρβαση για κάποιον που είναι
ταυτισμένος με το υλικό σώμα, (και φυσικά μέχρι μια ηλικία είμαστε όλοι μας),
ώστε να εισχωρήσει στην προαναφερθείσα κατάσταση του τίποτα, (που αρχικά
φαντάζει έτσι), για να βρεθεί πέρα, και να «δει» εδώ, ενώ ζει εντός υλικού
σώματος, τι Πραγματικά Είναι…
Μοιάζει μόνο όμως η κατάσταση
με τίποτα, ακριβώς γιατί μέσα σε αυτή, δεν υπάρχει σκέψη, ανάλυση, επεξηγήσεις.
Δεν υπάρχουν εγγυήσεις που να καταπραΰνουν τις φοβίες μας, και φυσικά, δεν
υπάρχει τίποτα μα τίποτα γνωστό, απ’ όλα όσα έχουμε ζήσει… Δεν πας εκεί με ένα
«εγώ» σου…
Όταν λοιπόν ζούμε μόνιμα στο
παρελθόν, αυτό είναι και ο χειρότερος εχθρός μας, μια και
σε αυτό είναι που ψάχνουμε τις απαντήσεις, ώστε να πορευόμαστε στο
μέλλον μας. Χωρίς βέβαια να αντιλαμβανόμαστε, πως δεν ζούμε τελικά ποτέ κανένα
μέλλον... Απλά, διαιωνίζουμε ξανά και ξανά, ήδη γνωστά μοτίβο της ζωής μας.
Για να συνεχίσουμε όμως, το
αρχικά άγνωστο περιβάλλον που προσεγγίζουμε, έχει μία τελείως διαφορετική
ποιότητα για όλη μας την ύπαρξη. Αφορά, κυριολεκτικά τη συθέμελη καταστροφή,
συνεχώς όλων των γνωστών, παγιωμένων καταστάσεων της μέχρι τώρα ύπαρξης μας,
και αποτελεί μια Πύλη, η οποία μας αναμένει…
Μακάρι κάποτε όλοι μας να
υπερβούμε. Μακάρι να νιώσουμε, να καταλάβουμε, να ζήσουμε. Μακάρι να βρούμε τη
δύναμη να προχωράμε μόνο μπροστά, μη περιμένοντας τίποτα, ακόμα κι από το
προηγούμενο δευτερόλεπτο της μέχρι τώρα ζωής μας.
Όλα μα όλα, ξεκινούν από αυτό
το τίποτα… Που δεν είναι τελικά τίποτα, αλλά φαντάζει έτσι, ακριβώς επειδή
έχουμε μάθει να ζούμε με ζύγια, μέτρα και σταθμά, και φυσικά με το ήδη γνωστό…
Ας θυμόμαστε:
«Από αυτό το τίποτα, είναι που
ξεκινά η Ελευθερία μας…»
