Ανοίγω την
καρδιά μου, σε όλους αυτούς, που ενώ έχουν προχωρήσει στον Εσωτερικό Δρόμο
αρκετά βαθιά, και βρίσκονται ήδη σε επαφή με τον Εαυτό τους, παρ’ όλα αυτά,
«θεωρούν» πως πρέπει να είναι αγέλαστοι, σοβαροφανείς, (και το παλεύουν ακόμα
και όταν είναι μόνοι επιβάλλοντας το στον εαυτό τους), γιατί «έτσι πρέπει να’ ναι
κάποιος στη θέση τους»…
Δεν υπάρχει
πρέπει. Σε τίποτα. Το πρέπει, είναι όπως λαχταρά ο καθένας και αισθάνεται. Ότι
μα ότι ωθεί την καρδιά του να κάνει...
Να τρέξει
σαν παιδί, να γελάσει, να αυτοσαρκαστεί, να γίνει ακόμα και γελωτοποιός…, αν
γνωρίζει «τι» κάνει, και «γιατί» το κάνει, μα πάνω απ’ όλα να Είναι εκεί, με
πλήρη Συνείδηση! Να δώσει αέρα και «στα άχρηστα» του κόσμου… Εν τέλει, να
χαλαρώσει…
Ο «Κριτής»
μέσα μας, για «την ιδέα» που έχουμε δημιουργήσει ως πεποίθηση πως «πρέπει» να
είναι ένας που βαδίζει στο Δρόμο, αφορά μία, από τις πιο δυσδιάκριτες αλυσίδες
μας. Αν όντως βρισκόμαστε σε κάποιο επίπεδο, ο ίδιος ο Εαυτός μας θα μας
εμποδίσει να ολισθήσουμε. Δεν χρειάζεται να τον συγκρατούμε οι ίδιοι και να του
βάζουμε όρια…
Η
Σοβαρότητα, αφορά κατάσταση. Ποτέ όμως εξωτερική. Μπορεί να γελάμε, μα η
σοβαρότητα μας, να είναι, (και πρέπει να είναι) τέτοια, που να έχει να κάνει
πάντα με την Εσωτερική μας θέση. Από εκεί χρειάζεται να μας νοιάζει το να μην
ολισθήσουμε…αγαπημένοι μου, σοβαροί συνοδοιπόροι…, και όχι πως θα φανούμε
τελικά ακόμα…, και στα μάτια τα δικά μας…
