ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ «ΠΟΡΕΙΑΣ»


-Αρχικά, είμαστε εμείς ως εγώ, εσύ, ο άλλος. Ο καθένας μας, με το «εγώ» του.
Μία απόλυτα χειραγωγούμενη και εξαρτώμενη ύπαρξη:
από το υλικό σώμα μέσα στο οποίο ζούμε και αναπνέουμε,
από τα συναισθήματα που βιώνουμε ως «μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει», και
από τις συλλαμβάνουσες σκέψεις που έλκουμε και αποτυπώνονται στο μυαλό μας (ανάλογες προς τις εξωτερικές εμπειρίες από τότε που γεννηθήκαμε), με τις οποίες κατανοούμε και ερμηνεύουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

-Στην πορεία, μαθαίνουμε από κάπου, οπουδήποτε, δεν έχει σημασία….,
πως εμείς, δεν είμαστε «μόνο» το εγώ μας.

Αν αυτό «δονηθεί» αρκετά δυνατά μέσα μας τότε:

-Κατακλύζεται το είναι μας από μια τεράστια ανάγκη να ανακαλύψουμε οι ίδιοι, μόνοι μας, τι συμβαίνει με εμάς γιατί αναγνωρίζουμε πως δεν είναι ακριβώς όπως τα ζήσαμε, ή μας τα είπαν τα πράγματα όλοι οι ως τώρα «ειδήμονες» της ζωής μας, ή, η κουλτούρα, ή, το παρελθόν μας….

-Στη συνέχεια μέσα από έρευνα, με πολύ μελέτη και ξενύχτια στοχασμού ανακαλύπτουμε εν καιρώ πως όντως είμαστε κάτι παραπάνω από το εγώ μας. Και πως το εγώ, δεν θα μπορούσε ποτέ να μας φέρει την ευτυχία…

-Διαπιστώνουμε αργότερα, (όντες πειραματιζόμενοι) πως πράγματι είμαστε «εμείς», και είναι και «το εγώ μας». Και πως στη ουσία είμαστε δύο υπάρξεις μέσα μας…. Μία στην επιφάνεια, και μία πιο βαθιά. Μια που είναι το πραγματικό, και μία, που έχει να κάνει με την μέχρι τώρα προσωπικότητα που ξέρουμε ως τον γνώριμο εαυτό μας.

-Διαπιστώνουμε επίσης πως ο εαυτός που ξέρουμε είναι απόλυτα ταυτισμένος με το υλικό μας σώμα, και πως αυτά που θέλει, έχουν γίνει θέλω δικά μας κοιτώντας πίσω, όλη την μέχρι τώρα ζωή μας και στη ουσία Εμείς, πραγματικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε…

-Συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε εδώ για να υπηρετούμε τις ορέξεις του υλικού μας σώματος, αλλά το σώμα να υπηρετεί την δράση μιας ανώτερης Θέλησης στον έξω κόσμο, κάτω από τη δική μας καθοδήγηση.

-Εδώ είναι που αποφασίζουμε οριστικά να γνωρίσουμε «τι πραγματικά είμαστε» πέρα από το σώμα μας, και να ξεκινήσει η εκπαίδευση του…

-Μια εκπαίδευση που για να στεφτεί με επιτυχία, πρώτα πρέπει να μας γίνει γνωστό  «τι κάνει» το εγώ μας. Και για να δούμε τι κάνει, πρέπει να το παρατηρήσουμε. Και για να το παρατηρήσουμε, χρειάζεται να αποστασιοποιηθούμε από αυτό. Που όντως αν καταφέρουμε να το παρατηρήσουμε, αυτόματα έχει επέλθει και η αποστασιοποίηση…

-Παρατηρώντας το λοιπόν διαπιστώνουμε πως εξαρτάται αποκλειστικά από ορέξεις, εγωιστικά θέλω, και υλικά, εξωτερικά πράγματα. Που όσα κι αν είναι δεν το κάνουν ποτέ να χορτάσει, και πάντα θέλει μεγαλύτερα, και περισσότερα πράγματα, φτάνοντας να μην μπορεί να απολαύσει τίποτα, μια και μέσα του, είναι κενό από «ουσία». Μια και μέσα του, βαθύτερα, είμαστε Εμείς, που Είμαστε η Ουσία, με αυτό, να αποτελεί μονάχα μία προσωρινή ύπαρξη τόση, όση και η γήινη υλική του ζωή!

-Διεξάγοντας και πετυχαίνοντας την παρατήρηση, εντοπίζουμε πως «το κοίταγμα μας» πριν τη δράση του εγώ, μας δίνει ας το πούμε «τον χρόνο», να είμαστε  Εμείς αυτοί, που σε κάθε φάση της ζωής μας, θα αποφασίσουμε αν συνηγορούμε με την τακτική του, ή, αν αναστέλλουμε τις τάσεις του, όταν αντιλαμβανόμαστε πως κάνει τα δικά του, εις βάρος της πορείας μας, της πραγματικής ευτυχίας μας, ή εις βάρος άλλων ανθρώπων. Γιατί το μόνο που θέλει ένα εγώ, είναι να καλύπτει τις ανάγκες του με κάθε κόστος. Ακόμα και να προσβάλει, να πληγώνει, να καπελώνει, να προσπερνά, να καταστρέψει την ευτυχία ή την ευχαρίστηση άλλων ανθρώπων όταν αυτό εξυπηρετεί τις ορέξεις και τις επιθυμίες του.

-Η αποστασιοποίηση λοιπόν με το «κοίταγμα» μας, προηγείται πάντα κάθε δράσης του εγώ. Αυτή είναι η μάχη, και ο πραγματικός αγώνας μας στη ζωή! Να προηγείται η επίγνωση, της δράσης του εγώ… Γιατί το εγώ, το κάθε εγώ, είναι μόνο του υλικού κόσμου ενώ η δική μας καταγωγή, βρίσκεται ενδότερα, ή πιο ψηλά αν θέλετε, πέραν του υλικού κόσμου.

-Εδώ, βοηθά πάρα πολύ η ψυχανάλυση ως μία πολύ καλή αρχή για το τι «ζημιά» μας έχει κάνει η ακολουθία του. Η πραγματική όμως διαδικασία γίνεται μόνο μέσα από την αυτογνωσία που είναι ικανή να πάει την ψυχανάλυση πολύ μακρύτερα…

-Η αφιέρωση στην εργασία μας, ως προς την ταύτιση μας με την πραγματική μας ύπαρξη, είναι ο μοναδικός πραγματικός σκοπός στη ζωή, που πρέπει αυτός, να ακολουθείται με κάθε κόστος! Μόνο κόστος όμως, είναι η στέρηση των εγωιστικών καταστάσεων που επιβάλει το ίδιο το εγώ. Άλλο κόστος, δεν υπάρχει. Αλλά όσο είμαστε ένα με το εγώ «πονάμε», γιατί δεν το νιώθουμε «ξέχωρα» από εμάς, μια και αυτό μόνο πιστεύουμε πως είμαστε… Άρα όσο ακόμα πονάμε, η αποστασιοποίηση μας σημαίνει πως δεν είναι (ακόμα) οριστική

-Τα βήματα περιλαμβάνουν:
Να συνειδητοποιήσουμε πως κάθε φορά που πονάμε έχουμε ταυτιστεί με το εγώ!
Να μάθουμε «να εκπαιδεύσουμε» το εγώ μας να μας υπακούει, παρατηρώντας όταν δρα, πως δρα, αλλάζοντας την οπτική του μέσα μας, επιβάλλοντας την δική μας.
Να μάθουμε να λειτουργούμε με τον Εαυτό μας, μέσα από το εγώ μονάχα όμως ως τη βιτρίνα μας στον κόσμο τούτο (γιατί αυτό είναι στην ουσία), μα με κατευθυντήριες που έχουν αφετηρία βαθύτερη.

-Το ημιτελικό στάδιο είναι το Εμείς, να απορροφήσει μέσα του αυτό το εγώ, και να υπάρχει μόνο το «εμείς» για όλους μας…

-Με τελικό στάδιο, ένα στάδιο ασύλληπτο για τον τωρινό άνθρωπο, που το Εμείς, έχει προχωρήσει μακρύτερα... Με την κατάκτηση αυτού του τελικού σταδίου, είναι που έχουμε κερδίσει την πραγματική ελευθερία… Μέχρι τότε, η ζωή μας εξακολουθεί να είναι ένας συνεχής αγώνας…

Όπως καταλαβαίνουμε έχουμε μεν πολύ δρόμο, 
αλλά φίλοι μου,
πρόκειται για……Μονόδρομο….

Γι’ αυτό ώρες ώρες σαστίζω… 
Με τι πράγματα μαλώνουμε και διαφωνούμε ως άνθρωποι, 
είναι ώρες ώρες πραγματικά αστείο, και τραγικό ταυτόχρονα…




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου