Λέμε:
«Θα λύσω τα προβλήματα μου, και
μετά θα δω για την προσωπική μου ζωή».
«Θα ξεπληρώσω αυτά που χρωστάω,
και μετά θα κάνω ένα χόμπι που ονειρεύομαι από παιδί».
«Θα μαζέψω χρήματα, για να κάνω
ύστερα ένα παιδί».
«Θα κάνω τα απαραίτητα, (π.χ
ανακαίνιση), και μετά θα πάω εκείνο το ταξίδι…»
«Θα ολοκληρώσω ένα έργο στη
δουλειά μου, και μετά θα’ χω χρόνο για τα παιδιά μου ώστε να παίξω μαζί τους».
Και ο αγαπημένος φεύγει γιατί
θαρρεί πως δεν τον αγαπάμε, το χόμπι δεν υλοποιείται ποτέ, δεν κάνουμε παιδί
γιατί δεν είναι ποτέ ο χρόνος κατάλληλος, το ταξίδι μένει ως όνειρο, τα παιδιά μεγαλώνουν
και εμείς δεν τα έχουμε χαρεί…
Θα, θα, θα…
Ξυπνήστε… Η ζωή δεν είναι
αύριο. Είναι τώρα. Αυτή τη στιγμή.
-Αγκαλιάστε αυτούς που αγαπάτε.
Πέστε το. Δείξτε το. Αύριο μπορεί να μην είναι εκεί…
-Κάντε ότι αγαπάτε. ΣΗΜΕΡΑ.
Είτε είναι πάζλ, είτε το να συναρμολογήσετε ένα μικρό αεροπλανάκι, είτε να
ασχοληθείτε με ιστιοπλοΐα, είτε να παίζετε σαν μικρά παιδιά…..
-Κάντε ένα παιδί αν αυτό θέλετε
τώρα. Όλα θα γίνουν σήμερα. Η ίδια η ζωή παρέχει ασφάλεια. Όχι το μυαλό μας ή
το γεμάτο μας πορτοφόλι.
-Πηγαίνετε το ταξίδι που
ονειρεύεστε επιτέλους. Το επόμενο κιόλας καλοκαίρι.
-Παίξτε με τα παιδιά σας.
Ξεχάστε τις υποχρεώσεις. Ποτέ δεν τελειώνουν αυτές. ΠΟΤΕ.
-Βγείτε στη βροχή, κάντε μία
τρέλα, χορέψτε, τραγουδήστε δυνατά, γελάστε με την ψυχή σας, κλάψτε για τις
σκανδαλιές σας.
Ζήστε. Σήμερα. Η ζωή δεν
περιμένει.
Δεν προγραμματίζει.
Δεν βάζει όρια και
περιορισμούς.
Η ζωή είναι κάθε λεπτό που
περνά. Είναι άμμος στα χέρια μας που ξεχειλίζει από παντού, κάθε δευτερόλεπτο
της ζωής μας.
Είναι στο κάθε ξημέρωμα, και
στο κάθε σούρουπο της κάθε μέρας. Είναι στα λουλούδια, στα ποτάμια, στην
ομορφιά, στον ουρανό.
Γίναμε προγραμματισμένες
μηχανές. Και κατηγορούμε πως άλλοι φταίνε…
Εμείς και μόνο εμείς φταίμε.
Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, οι
επιλογές μας, οι προτεραιότητες μας….
Ας γίνει προτεραιότητα μας η
ζωή, η ευτυχία, η χαρά, η ικανοποίηση, το γέμισμα της ψυχής μας, και όχι η κάθε
είδους φυλακή που βάζουμε ηθελημένα στην κάθε μας μέρα.
Ο χρόνος κυλά.
-Ποτέ τα χρήματα μας δεν θα
είναι αρκετά.
-Ποτέ ο χρόνος δεν θα είναι όσο
θα θέλαμε.
-Ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι
λυμένα.
-Ποτέ δεν θα σταματήσουν να
τρέχουν οι καταστάσεις που μας αφορούν από μόνες τους, αν εμείς δεν πατήσουμε
pause.
Είναι η μεγαλύτερη μας
ψευδαίσθηση το να περιμένουμε από τα γεγονότα να ορίζουν τη ζωή μας.
Γινόμαστε άδικοι.
Πρώτα στον εαυτό μας, και κατ’
επέκταση στους ανθρώπους που ζούνε κοντά μας.
Ας μην τους καταδικάζουμε στη
δική μας φυλακή…
