Αυτά τα
οποία «συλλαμβάνουμε», και γνωρίζουμε πως είναι Πραγματικά, Αληθινά και
Αντικειμενικά, είναι όλα όσα προέρχονται από το Κενό, ή αλλιώς, τη Σιωπή. Γιατί
αυτή είναι η μόνη Πραγματικότητα. Τα πάντα πηγάζουν απ’ τη Σιωπή. Είμαστε, η
Σιωπή…
Όλα όσα δημιουργήθηκαν
ήδη από τη Σιωπή, (όλη η Δημιουργία), όταν αναπαράγουν απλώς τον Εαυτό τους,
(μη παίρνοντας από τη Σιωπή τη κάθε τους συνέχιση), αλλοιώνουν στον κατήφορο
τους, όλη την αρχική τους Καθαρότητα που προήλθε από την Ουσία τους.
Έτσι,
εξαιτίας των πολυάριθμων εξωτερικών ερεθισμάτων της ύλης, η προσοχή μας, (ως
άνθρωποι), δίνεται αρχικά, (με την εμφάνιση μας στο παρόν πεδίο), στο εξωτερικό
περιβάλλον, που είναι τελικά αυτό που μας «τραβά» περισσότερο ερχόμενοι εδώ...
Έχοντες
υλικό λοιπόν σώμα, το κρύο, η ζέστη, η πείνα, η δίψα, η ενόχληση, η σωματική
κούραση, όπως και ο σωματικός πόνος, μας κάνει να «χτίσουμε» (για την προστασία
μας, και την όσο γίνεται αποφυγή των παραπάνω δυσάρεστων), τρόπους
αντιμετώπισης, ώστε να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτό το (εχθρικό τελικά)
εξωτερικό περιβάλλον. Οι τρόποι αυτοί, γίνονται από συνεχή τους (και
αποκλειστική) χρήση από ένα σημείο και μετά συνήθεια, και φτάνουν εν τέλει να
καλύψουν, όλη την προσοχή μας κατά τη διάρκεια ολάκερης της μέρας μας, (και
όλων των ημερών μας), οπότε, και της συνολικής μας ζωής. Που σημαίνει, πως όλο
το «Εσωτερικό Περιβάλλον» μας, έχει γεμίσει, μόνο από αυτούς τους τρόπους
αντιμετώπισης.
Να η
απομάκρυνση μας λοιπόν από την Πνευματική Ζωή, και να και η δημιουργία του
«εγώ», του «εσύ», του οι «άλλοι»... Στη συνέχεια, (γι’ αυτή την προστασία μας
που περιγράφηκε πιο πάνω), δεν μας φαίνεται πια μόνο το περιβάλλον εχθρικό,
αλλά και όλοι οι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι πιθανόν θα μπορούσαν να απειλήσουν,
(ή απειλούν ήδη), την με κόπο χτισμένη μας προστασία.
Όμως το
πράγμα χειροτερεύει ακόμα περισσότερο: Γιατί δεν είναι μόνο ότι προσπαθήσαμε
αρχικά να προστατευτούμε από το απειλητικό εξωτερικό περιβάλλον, και στην
συνέχεια να θεωρούμε και όλους τους άλλους ανθρώπους απειλή, αλλά η απειλή επεκτάθηκε
ακόμα πιο πολύ, μέχρι και στον συναισθηματικό κόσμο μας. Γιατί όσα
δημιουργήσαμε για την προστασία μας, (και τρομοκρατούμαστε ότι θα μας τα
στερήσουν οι άλλοι), είναι γιατί θα στερούμασταν τελικά, και όλα όσα όμορφα και
ευχάριστα νιώθουμε με αυτά που αποκτήσαμε, (που χτίσαμε), πολλές φορές ακόμα
και με κόπο, ή στερήσεις. Γίναμε ένα με αυτά, προσδίδοντας επάνω τους, ακόμα
και την ευτυχία μας (νομίζουμε), μια και δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει ευτυχία… Αν
τα χάσουμε λοιπόν θα υποφέρουμε, (όχι πια μόνο σωματικά), αλλά και ψυχολογικά,
συναισθηματικά, υπαρξιακά... Σε όλο αυτό βέβαια, συμμαχεί και η σκέψη μας,
κρίνοντας, διαχωρίζοντας, κατατάσσοντας, δημιουργώντας αρέσκειες και
δυσαρέσκειες ανθρώπων, καταστάσεων, χώρων... Να με ποιον τρόπο δημιουργείται
(εξαιτίας του «εγώ»), ο πάλη μας στη ζωή, (ως την αρχή του κακού), και η
δυστυχία μας…
Αυτή λοιπόν
όλη η ταύτιση με τον υλικό κόσμο έχει φτάσει να γίνει τέτοια, που «δεν χωρά»
πουθενά το τι Είμαστε, (κι αν μας ενδιαφέρει να δούμε) αν είμαστε, κάτι
παραπάνω από ύλη… Όμως τελικά σκέψη, συναίσθημα, όπως και γενικότερα υλικός
κόσμος, όταν δεν «καθοδηγούνται» από εμάς, (ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, και
υπάρχει μόνο στη Σιωπή), φέρνουν σαν αποτέλεσμα στους ανθρώπους το να
δημιουργούν, (καθότι Δημιουργοί), πάντα κάτι παλαιωμένο, κάτι που ήδη έχει (από
καιρό), εκπληρώσει την αρχική Πρώτη του Δημιουργία.
Για να
αλλάξει ο κόσμος, και να μπορέσει να γίνει κάτι διαφορετικό από το ήδη υπάρχων,
(σε μας, όπως και στο γύρω περιβάλλον κατ’ επέκταση), μόνο από το Άγνωστο,
πρέπει να παρθούν τα «μέσα» που χρειάζεται. Γιατί μόνο το Άγνωστο, μπορεί να
φέρει ένα μέλλον διαφορετικό. Αλλιώς, θα ανακυκλώνει τον εαυτό του το ήδη
«φανερό» σύστημα, και το μόνο που θα αλλάζει, θα είναι «μόνο» οι ταμπέλες
του. Ουσία, καμία. Άρα, και καμία Εξέλιξη. (Συνειδησιακή, Πνευματική).
Αντίθετα, μόνο «προς τα πίσω» θα γυρίζει ο κόσμος, (πράγμα βέβαια αδύνατο για
τους Νόμους που διέπουν το σύστημα μας), εξού και ο πόνος στην ανθρωπότητα.
Η
ανθρωπότητα δηλαδή τι κάνει; Πάει κόντρα σε μία Εξέλιξη την οποία «θα έπρεπε»
ήδη να πραγματώνει. Στην περίπτωση που συνεχιστεί όλο αυτό, κάποια στιγμή, το
ίδιο το Σύμπαν, είναι βέβαιο πως θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του, (που εδώ
που τα λέμε το κάνει ήδη), λόγω των παραβιάσεων του ανθρώπου… Αυτό (ίσως)
σημαίνει, απότομες διευθετήσεις, (αλλαγές), άρα, ακόμα μεγαλύτερος «πόνος» γι’
αυτήν… Ορίστε τα αποτελέσματα στην ύλη, όταν η Πνευματικότητα είναι
απειροελάχιστη, και δυσανάλογη όσων αφορά την Τεχνολογική ανάπτυξη…
Από το
Άγνωστο, το Κενό, τη Σιωπή μόνο, μπορεί η ανθρωπότητα (όπως και ο κάθε άνθρωπος
Ατομικά) να ευημερεί, γιατί αυτό που μετρά, είναι το να ακολουθούμε τη Ροή της
Ζωής, και όχι τα Ατομικά, (μικρά), εγωιστικά μας συμφέροντα και σχέδια,
νομίζοντας πως μπορούμε να ξεγελάσουμε τη Φύση… Τι ανοησία!
Στο Άγνωστο,
(Κενό), Υπάρχουμε, ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε. Κι αυτό, όταν επέλθει η Σιωπή,
όλων των ώσεων των χαμηλών μας φορέων, οι οποίοι έχουν «αναλάβει» (αντί για
μας), τον έλεγχο της ζωής μας. Τα οχήματα μας, δεν έχουν οδηγό, που σημαίνει
πως τρέχουν ανεξέλεγκτα, σε μια πολύ επικίνδυνη κούρσα, φυσικά δίχως κανέναν
προορισμό...
Το ότι η
Ορθή, και Αλάνθαστη πορεία μας στη Ζωή προέρχονται από το Κενό, τη Σιωπή,
παρατηρείται πολύ απλά, όταν συνειδητοποιούμε πως κάθε τι πρωτοπόρο,
μεταμορφωτικό, φρέσκο και ανανεωτικό, όπως και με βαθιά απήχηση σε όποιον έρθει
σε επαφή μαζί του, έχει προέλθει, όχι δανειζόμενο από ιδέες, πρότυπα και
συνήθειες, αλλά από το τίποτα, και εντελώς ξαφνικά. Ως….έκλαμψη, από το
πουθενά. Χωρίς ποτέ κανείς να μπορεί να προσδιορίσει την Πηγή του. Αυτή, είναι
η μόνη Πηγή των πάντων….
Όλος ο
ανθρώπινος όμως πολιτισμός, δεν βασίζεται εδώ. Βασίζεται στο παγιωμένο σύστημα,
και θέλει «εγγυήσεις», σχέδια, ιδέες, προγράμματα…. Γι’ αυτό όμως και δεν
μπορούν να γίνουν «ριζικές αλλαγές» στα συστήματα, στον τρόπο ζωής, όπως και σε
όλες τις προβληματικές καταστάσεις, οι οποίες αγγίζουν όλους τους πολίτες, σε
κάθε κοινωνικό κατεστημένο του πλανήτη. Γιατί όλοι, (με την έννοια της
πλειοψηφίας), λειτουργούν προσπαθώντας να πράττουν οτιδήποτε, βασισμένο στον
εξής παραλογισμό:
«Με τα ίδια
δεδομένα, και τις ίδιες πράξεις ξανά και ξανά, προσδοκάται διαφορετικά
αποτελέσματα». Αυτό όμως είναι φυσικά αδύνατον.
Για να
ακούσουμε όμως «τη Σιωπή», (το Τίποτα), είναι απαραίτητο να είμαστε άδειοι από
θεωρήσεις. Αλλιώς, δεν βλέπουμε καθαρά. Βλέπουμε μόνο τις ήδη τεκμηριωμένες
ιδέες μας, ξαναεπιμένοντας σε αυτές.
Και φυσικά,
όπως αυτό συμβαίνει σε συλλογικό επίπεδο, σαφώς το ίδιο ισχύει και σε Ατομικό
επίπεδο. Που το συλλογικό, βασίζεται και δημιουργείται βέβαια μέσω των
Ατομικοτήτων. Με αυτή την έννοια: «Μόνοι, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αν
πρώτα, δεν αλλάξουμε εμείς. Και αν αλλάξουμε εμείς, τότε, μπορούμε πράγματι να
αλλάξουμε τον κόσμο όλο…»
Όπως είπαμε
αλλάζοντας πρώτα Ατομικά, μετά στο μικρό περιβάλλον της οικογένειας και των
οικιών μας, (που όποιοι ακολουθήσουν το παράδειγμα μας αν είναι «έτοιμοι και οι
ίδιοι να δούνε»), δημιουργώντας και αλλάζοντας κι αυτοί με τη σειρά τους τις
μικρές, δικές τους εστίες στο περιβάλλον που ζούνε. Πολλές, πάρα πολλές τέτοιες
εστίες, δεν αποτελούν το συλλογικό;;; Έτσι, αλλάζει ένας κόσμος, κι έτσι, έχει
ήδη ξεκινήσει η αλλαγή του δικού μας…
Όμως,
παρατηρείται επίσης πως κάποια άτομα, αρνούμενα τον τρόπο της χτισμένης τους
ασφάλειας, (μια και είναι το μεγαλύτερο ρίσκο, όπως και η μεγαλύτερη απειλή για
το «εγώ», το να γνωρίσει το Άτομο την Ελευθερία, γιατί θα έρθει το τέλος του ως
«εγώ», οπότε και αντιστέκεται σθεναρά), φεύγουν μαγικά από τη ζωή μας, ή
φεύγουμε εμείς, μια και «κανένα αηδόνι δεν ζει σε κλουβί»... Αντίθετα,
περνώντας ο καιρός, νέοι άνθρωποι εμφανίζονται (από το πουθενά ) στη ζωή μας,
με τα ίδια Ιδανικά, (γνώριμοι, «Αληθινοί Συγγενείς μας»), την ίδια ώθηση
Αναζήτησης του Πραγματικού, κάτι που μας αποδεικνύει και πρακτικά, (πέραν της
Εσωτερικής βεβαιότητας μας), πως αργά, αλλά σταθερά, αυξάνεται το κύμα της
αλλαγής. Εξάλλου, ένα δυνατό δέντρο, φροντίζει απόλυτα της ρίζες του, ώστε να
μπορέσουν να κρατήσουν το μεγαλείο της ανάπτυξης του δέντρου, που είναι
προγραμματισμένο να δώσει καρπούς…
Διότι
τελικά, ασχέτου αρχικής αιτίας της εμφάνισης του ανθρώπου στην ύλη, η
Πραγματική Πορεία μας στο εξής, είναι η Βίωση των φορέων που «ενδυθήκαμε», ώστε
μέσα από το τρισδιάστατο πεδίο, να αναγνωρίσουμε (πραγματώσουμε), την
Ουσιαστική μας Φύση, η οποία βέβαια ούτε παροδική είναι, ούτε εξαρτάται από
οτιδήποτε εξωτερικό ώστε να προσκολλάται στο «φαινόμενο» αυτό κόσμο.
Για όσους
λοιπόν (από τους ανθρώπους), συνειδητοποιήσουν «το ψέμα αυτού του κόσμου, και
όλη του την αυταπάτη», γίνεται γι’ αυτούς πια η πορεία μονόδρομος. Χωρίς φυσικά
να υπάρχει περιθώριο επιστροφής στη φαντασία, στο παραμύθι και την
άγνοια… Μέσα από τη Σιωπή, (που προέρχονται τα πάντα, και σαφώς ο Δρόμος μας,
και η ορθή μας Δράση), είναι που χρειάζεται να πορευτούμε, μένοντας άδειοι
(όπως είπαμε) από δεδομένα και θεωρήσεις, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Αλλιώς, ενώ θα θεωρούμε πως «ξυπνήσαμε», προσπαθώντας να ταιριάξουμε «τα
αταίριαστα», θα μας είναι αδύνατον να «δούμε» οτιδήποτε είναι δυνατόν να μας
ελευθερώσει. Μόνο μέσα στη Σιωπή. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαμε να ακούσουμε
ποτέ «τη Φωνή της Σιγής», όταν ο θόρυβος που κάνουμε εμείς οι ίδιοι ήδη, είναι
τόσο μα τόσο εκκωφαντικός;
Σίγουρα, δεν
μας ευνοεί το περιβάλλον στο οποίο ζούμε μια και τα πάντα (έχουμε φτάσει να) τα
ζούμε διαστρεβλωμένα. Τα πάντα. Αξίες, Ιδανικά, Στόχους, Σημασία, Επαφές,
Ευτυχία, Αγάπη, Ελευθερία….
Δεν παύουμε
όμως να έχουμε, τον καλύτερο μας σύμμαχο, και τον ισχυρότερο όλων:
«Την Θεία
Πρόνοια..» Έτσι, υπάρχουν δύο «όπλα της», που εξαρτάται από εμάς τους ίδιους αν
επιλέξουμε, και αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε.
Το ένα είναι
η Θέληση, και το δεύτερο η Προσοχή, (Συγκέντρωση).
Με τη Θέληση
θέτουμε ως μόνο μας στόχο την Υπέρβαση, ακόμα και αυτή του πεδίου του Νου, που
τώρα είμαστε σκλάβοι κάθε σύλληψης μας, και με την Προσοχή, (Συγκέντρωση) από
την άλλη, που ως γνωστόν, «όπου βρίσκεται η προσοχή μας, (όπου την
κατευθύνουμε), βρίσκονται και εργάζονται εκεί, όλες μας οι ενέργειες, άρα, η
Δύναμή μας, (εμείς ως Υπάρξεις)»
Όπλα τα
οποία, χρειάζεται πραγματικά (και σοβαρά) να αγωνιστούμε για να τα
κατανοήσουμε, να τα γνωρίσουμε, και να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε. Κι αυτό
βέβαια, μόνο αν συνειδητοποιήσουμε σοβαρά να υπερβούμε, και να «ξεριζώσουμε»
από μέσα μας όλη τη διαφθορά, που μας έχει προκαλέσει αυτός ο κόσμος, (με τη
δική μας ασύνειδη συνηγορία).
Προσανατολιζόμενοι
όμως στη Σιωπή, διαπιστώνουμε πως είναι μία εντελώς διαφορετική κατάσταση,
Θέση, από όλες όσες γνωρίσαμε ποτέ, ή θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Δεν
«τακτοποιεί», ούτε κάνει σχέδια και φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με το Φόβο,
που σήμερα έχει γίνει για τους περισσότερους ανθρώπους μία εξαρτημένη τροφή,
από την οποία δεν θα μπορούσαν ποτέ να νιώσουν χορτάτοι…
Δεν είναι
εύκολο. Κανείς δεν είπε ποτέ πως είναι εύκολο. Αυτός όμως είναι ο μόνος αγώνας
μας στη ζωή. (Ο Πραγματικός Αγώνας Ουσίας). Και φυσικά, κανείς δεν μπορεί «να
κάνει για μας», νοοτροπία την οποία έχουμε συνηθίσει να μας κινεί… Γι’ αυτό
ακριβώς όμως απαιτείται Ατομική προσπάθεια. Ωρίμανση, και Ολοκληρωτική
Παράδοση….
Η Έμπνευση,
το Άνοιγμα, η Εμπιστοσύνη, η Ανεξαρτησία, η (Εσωτερική) Αυτάρκεια και
Αυτονομία, η Αυτοεκτίμηση, η Ευσπλαχνία, η Αυτοπαραδοχή, η Ανάληψη Ευθύνης, (ως
προς τον Εαυτό, προς τους άλλους, προς όλα τα έμβια όντα του πλανήτη μας, τις
καταστάσεις, όπως και τα πάντα γύρω μας), είναι μόνο ένα δείγμα όλων όσων
χρειάζεται να αρχίσουμε να καλλιεργούμε στον εαυτό μας, για να φέρει το
θέρος μια καλή σπορά…
Να πάψουμε
να σκεφτόμαστε, και να «μάθουμε» να αισθανόμαστε.
Δηλαδή τώρα
δεν αισθανόμαστε; Όχι. Τώρα, έχουμε απλώς ανταποκρινόμενα συναισθήματα που
εμφανίζονται ανεξέλεγκτα και μας κατακλύζουν, (επάνω στα οποία δεν έχουμε
κανέναν έλεγχο), εξαιτίας των ελαττωμάτων και αδυναμιών, (που θεωρούμε πως
έχουμε), όπως και λόγω των φόβων της αυτοσυντήρησης και της ασφάλειας, (ως το
αποτέλεσμα του να είμαστε ξεκομμένοι από το Είναι μας). Γιατί όλες τις παραπάνω
«αδυναμίες», δεν τις έχουμε Εμείς. Το δημιουργημένο (από εμάς) «εγώ μας» τις
έχει, επειδή μας έκαναν να πιστέψουμε πως αυτά είμαστε….
Το να
αισθανόμαστε Πραγματικά, (μια και δεν υπάρχει άλλη λέξη από αυτή που
χρησιμοποιείται και για τα συναισθήματα), είναι κάτι διαφορετικό από το να
αισθανόμαστε θυμό, χαρά, μίσος, ζήλια, ευχάριστα, ηδονικά, ικανοποιητικά ή
δυσάρεστα. Το να αισθανόμαστε (Πραγματικά), σημαίνει, (ταυτιζόμενοι, ή
προσεγγίζοντας την Αληθινή Φύση μας χωρίς τις παρεμβολές των συναισθημάτων και
των σκέψεων), να νιώθουμε αυτό που Είμαστε, (κι αυτή να είναι η Βάση μας προς
την κάθε εξόρμηση μας στον έξω κόσμο).
Το να
αισθανόμαστε, σημαίνει να «λαμβάνουμε» την Πραγματικότητα.
Να
αισθανόμαστε τον πόνο των άλλων (και του κόσμου μας), και να εργαζόμαστε με
αυτόν.
Να
αισθανόμαστε την αδικία, την ψευτιά, τους υποκριτικούς κανόνες στις κοινωνίες
των ανθρώπων. Τους παράλογους νόμους. Τα ανούσια κατασκευάσματα και συνήθειες,
τις άσκοπες ασχολίες, που καμία σχέση δεν έχουν με το Πνεύμα.
Να
αισθανόμαστε σημαίνει, να αναγνωρίζουμε την πραγματική διάσταση των προβλημάτων
και των καταστάσεων.
Η λίστα
είναι άπειρη, όπως Άπειρη είναι η Πραγματικότητα.
Γιατί το να
αισθανόμαστε, με δυό λόγια, κρύβεται στα λόγια: «να ακούμε τη Φωνή του Εαυτού
μας στο κάθε μας τώρα» Που πάντα μας οδηγεί Αλάνθαστα (και είναι το καλύτερο
για μας), άσχετα τι λένε οι άλλοι, τι έχουν συνηθίσει σαν σωστό, και τι λένε
ακόμα και οι δικές μας κρίσεις και σκέψεις γι’ αυτό. Έτσι όμως είναι που
ανθίζει η συνειδητοποίηση του τι Είμαστε, τι πρέπει να κάνουμε, και πώς να
ζούμε.
Χρειάζεται
λοιπόν, να «αναπτύξουμε» αυτό το Άκουσμα. Το λεγόμενο Άκουσμα της Καρδιάς. Αυτή
η Βαθιά Αίσθηση, είναι που πρέπει να κατευθύνει τη σκέψη, τα συναισθήματα μας,
όπως και το υλικό μας σώμα. Και είναι τόσο αληθινή αυτή η Αίσθηση, όσο η
όσφρηση, η αφή, η γεύση, η ακοή και η όραση μας, για την οποία όμως κανείς δεν
μας είπε ποτέ πως είναι κληρονομικό μας δικαίωμα, και πως όλοι μας την έχουμε
μέσα μας εν δυνάμη.
Αισθανόμενοι
Πραγματικά, (και όχι απλώς έχοντας συναισθήματα), «δεν μπορούμε να δράσουμε
αρνητικά». Γιατί έτσι, αισθανόμαστε το Ορθό, το Δίκαιο, το Ισορροπημένο, όπως,
και το Σχέδιο του Θεού, που είναι ουσιαστικά αυτή η Φωνή, η δική Του Φωνή.
Γιατί είναι πράγματι έμφυτη μέσα μας, αν αφουγκραστούμε, και δεν κάνουμε τα
δικά μας…. Τότε, δεν χρειάζεται κανέναν ανθρώπινος νόμος να μας θυμίζει τι
πρέπει να ακολουθούμε με το στανιό… Πως θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε
οποιονδήποτε φτιαχτό, και υποκριτικό νόμο, όταν βιώνουμε τον Θεϊκό Νόμο;
Αυτός είναι
και ο δρόμος της γέννησης της Ευσπλαχνίας όμως μέσα μας, η οποία δεν είναι
επιλεκτική, αλλά λειτουργεί στα πάντα. Γιατί η ευσπλαχνία, είναι η αρχή την
Πραγματικής Αγάπης, η οποία βασίζεται στην Ένωση των Πάντων…
Όλα λοιπόν,
στη Σιωπή. Όλα. Στη Μήτρα της Δημιουργίας. Στην Εμπιστοσύνη αυτού που Είμαστε,
κι ας μην το δέχεται το μυαλό μας, αντιστέκεται, ή φοβάται να παραδοθεί. Το
Είναι μας, είναι αυτό που το γνωρίζει. Και είναι η μόνη μας πυξίδα, και ο μόνος
χάρτης τον οποία πρέπει να ακολουθήσουμε. Να αισθανόμαστε λοιπόν. Να
αισθανόμαστε Αυτό που Είμαστε ανέκαθεν, γιατί Αυτό, και μόνο Αυτό,
είναι που Υπάρχει παντού.
«Ω Πνεύμα Ουράνιο, στη Σιωπή του Παντός,
κρυμμένο και μόνιμα φανερό, που αγκαλιάζεις όλο το Σύμπαν»
