Είμαι
στον Εαυτό, ως Εαυτός…
Δεν
είμαι η αίσθηση, η σκέψη,
το
συναίσθημα, το σάρκινο ρούχο...
Τα
δανείστηκα απλώς...
Υπάρχω
όμως & ως αυτά,
μέσα
στο χώρο & τον χρόνο,
(αλλιώς
δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι εδώ),
χωρίς
ποτέ όμως να αποχωρίζομαι
από τον
Εαυτό.
Μόνο να
«νομίζω» ότι τον αποχωρίζομαι μπορώ,
&
ευθείς αμέσως να επανέρχομαι στη Σιωπή Του…
Υπάρχω
ως Εαυτός, μέσα στον Εαυτό,
&
νιώθω πως όταν κοιτώ, κοιτά Εκείνος,
όταν
μιλώ, μιλά η Φωνή Του,
όταν
νιώθω, αισθάνομαι ως Παρουσία Του,
όταν
σκέφτομαι, παράγω,
(κομματιασμένο
όμως πάντα),
κάποιο
είδος αντιληπτικότητας,
κι όταν
κάνω, πράττει, μέσα από μένα…
Δεν θα
μπορούσε να είναι αλλιώς…
Ειδικά
όταν η προσοχή μου,
είναι
αφιερωμένη στην Παρουσία Του,
η οποία
& βρίσκεται παντού.
Είμαι…
Χωρίς
τίποτα προσδιοριζόμενο.
Χωρίς
να υπάρχει κάτι άλλο
(γιατί
δεν υπάρχει κάτι άλλο).
Έτσι,
δεν μπορώ να είμαι κάποιος, ή κάτι,
ή κάπου
συγκεκριμένα…
Υπάρχει,
μόνο η βαθιά αίσθηση Παρουσίας!
Που δεν
εναλλάσσεται,
δεν
κινείται, δεν παλινδρομεί,
&
γίνεται (αρχικά) «αισθητή»,
μόνο με
συγκέντρωση.
(Μέσω
εισακουσμάτων Εσωτερικών Αισθήσεων,
που η
ίδια η Σιωπή Του γεννά, ως Δημιουργία...)
Η
συγκέντρωση,
είναι
οπότε η δεύτερη φύση μου στο παρόν πεδίο.
Συγκέντρωση,
όχι ως επικεντρωμένη ταύτιση,
αλλά
(αντίθετα), ως διευρινόμενη ώση (ώθηση)
(διαλύσεων
όλων των ορίων που εντοπίζονται).
&
αποτελεί τη δεύτερη φύση μου,
η
συγκέντρωση αυτή,
μόνο
μέχρι η πρώτη μου Φύση,
(&
ουσιαστικά η μοναδική), που είναι ο Εαυτός,
να
«κλειδώσει» (&) πρακτικά,
(με τη
Βούληση μου,
εξαιτίας
της Παρουσίας μου σε ένα σάρκινο κορμί),
σταθερά
& μόνιμα, ως η Μόνη
(μεταμορφώνοντας
& απορροφώντας,
οτιδήποτε
άλλο έτσι κι αλλιώς,
περιλαμβάνεται
μέσα της)
Όλο
αυτό είναι που οδηγεί
στην
Πραγματική Ελευθερία…
Δεν
προσδοκώ, δεν θέλω, δεν ταυτίζομαι.
Μόνο…Υπάρχω…
Ότι κι
αν αναγνωρίζω, είναι ο Πάντα Παρών!
Ο Ένας,
στη Χάρη του οποίου υπάρχουν όλα!
&
αυτό (ο «κάθε εγώ»),
που
αισθάνεται ως «ο εισπράττων»,
(χωρίς
κάτι ξέχωρο από το Ενιαίο),
είναι,
(& πάντα ήταν), Ένα μαζί Του.
Αισθάνομαι
την Παρουσία Του,
τη
Ματιά Του, την Προστασία Του,
την
Αγάπη, την Αγκαλιά Του,
&
την αμετακινητότητα Του.
Μια
Αίσθηση αδιευκρίνιστη
για τα
ανθρώπινα δεδομένα.
Μη
αναλύσιμη, άπιαστη κι ασύλληπτη,
η οποία
είναι παντού, (χωρίς όρια), στο κάθε τι,
καθώς
φυσικά & στην εμφανιζόμενη μου (εδώ) ζωή.
Αυτή,
με περιλαμβάνει,
όπως
αντίστοιχα περιλαμβάνω, (με τη σειρά μου),
όλες
τις παροδικές εμφανίσεις των σκέψεων μου,
των
συναισθημάτων μου, όπως,
&
όλων των μεταβολών της υλικής μου παρουσίας.
Αυτό το
«Κύμα»,
κυριολεκτικά
διαπερνά, θρέφει, αναπτύσσει,
συντηρεί,
αποσύρει & επανεμφανίζει,
όλη Του
τη Δημιουργία από Ψηλά,
μέχρι
& τον τελευταίο κόκκο σκόνης στον αέρα…
Ασύλληπτο…
Μαζί,
είμαστε σε αυτό.
Μαζί,
αδιαχώριστοι, στο άπειρο Του βάθος,
που
είναι το Βάθος, της δικής μου Ταυτότητας,
&
της Ταυτότητας όλων μας.
Βουτάω,
Βυθίζομαι,
κι όσο
αυτό γίνεται η μόνη μου συνήθεια,
τόσο
μεγαλώνει & διευρύνεται, σε βάθος & σε ύψος,
η
υπόσταση του Ποιος, ή τι Είμαι…
Αποδεικνύει
η Παρουσία άμεσα τον Εαυτό της,
&
απαντά σε ερωτήσεις, που δεν τίθενται…
Γιατί
δεν υπάρχουν ερωτήσεις.
Δεν
υπήρξαν ποτέ.
Όλη η
Ζωή, είναι η Μία Απάντηση.
Η Μόνη
Απάντηση!
Η
Απάντηση, Εκείνου…
