Η σκέψη έχει
αποδειχθεί, πως καθορίζει όλη μας τη ζωή. Γιατί «όπως και σκέφτεται ο
άνθρωπος, έτσι και είναι…».
Κάποια
στιγμή, όλοι μας, (ο καθένας στην ώρα του), φτάνουμε να διαπιστώσουμε, πως
τίποτα δεν μας ικανοποιεί. Πως ότι κάνουμε, είτε είναι ένας συνεχής αγώνας
που δεν οδηγεί πουθενά, είτε, απογοητευόμαστε τόσο, που χάνεται το
χαμόγελο από τα χείλη μας. Η χαρά, η αισιοδοξία, η σπίθα ζωής….
Σ’ αυτή την
καμπή, κάποιοι, (οι περισσότεροι,) συμβιβαζόμαστε. Παίρνουμε απόφαση πως
έτσι έχουν τα πράγματα, και περνώντας από όλα τα γνωστά ηλικιακά ανθρώπινα
στάδια, (γέννηση, εφηβεία, σπουδές ή επάγγελμα, γάμο, παιδιά, εγγόνια,
σύνταξη), φτάνουμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας, θυμούμενοι την μακρινή μας νιότη
που χάθηκε από τον σκληρό χρόνο μέσα από τα χέρια μας.
Έτσι
απογοητευμένοι, μόνοι, (ακόμα κι αν έχουμε ανθρώπους δίπλα μας),
συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν κατάφερε σε όλη μας τη ζωή να γεμίσει την
καρδιά μας, προσμένοντας το τέλος που κοντοζυγώνει…
Κάποιοι άλλοι
όμως, (οι λίγοι), είναι σίγουροι, πως δεν είναι «μόνο αυτό η ζωή». Πως δεν
είμαστε ένα «τυχαίο» γεγονός, ή πως κάποιοι μας πέταξαν εδώ, σε αυτόν τον τόσο
δυσβάστακτο κόσμο να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Και αναρωτιούνται.
Ψάχνουν. Αναζητούν. Ακολουθούν ουσιαστικά μία εσωτερική ώθηση, η οποία δεν τους
αφήνει να πιστέψουν στην φαινομενικότητα αυτή που ζούνε, κι ας όλα στη ζωή
τους, δείχνουν το αντίθετο.
Και
βρίσκουν. Αυτοί που ψάχνουν, πάντα βρίσκουν. Βρίσκουν κι άλλους ανθρώπους που
ψάχνουν όπως οι ίδιοι. Βρίσκουν καταστάσεις, βιβλία, εκπομπές, ταινίες, που
σαν, κάποιος, κάτι, να τους καθοδηγεί αδιόρατα, να βρουν… Τι να βρουν;
Απαντήσεις. (Έτσι νομίζουμε στην αρχή). Η λογική μας έτσι μας λέει. Αφού δεν
γνωρίζω κι έχω ερωτήματα, αυτό που θα βρω θα είναι απαντήσεις. Περνάει
πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσουμε, πως δεν είναι οι απαντήσεις που
χρειάζεται να βρούμε. Αυτό που πρέπει να βρούμε, είναι η Πραγματικότητα.
Το τι είναι
αυτός ο κόσμος στην ουσία του.
Το ποια η
θέση η δική μας σε αυτόν.
Το τι είμαστε,
κι αν είμαστε αυτό που μας μάθανε να πιστεύουμε.
Κι
ανακαλύπτουμε, πως πράγματι, κάτι κρύβεται, (πάντα φανερό) στον κόσμο μας. Το
πώς έχουν τα πράγματα. Γιατί τελικά, η διαστρέβλωση, ή η διανοητική διαβεβαίωση
για το ποια είναι η ζωή και πως πρέπει να ζούμε, είναι που ευθύνεται για το πώς
Είναι και ο σημερινός κόσμος. Κι αυτό, γιατί όλοι όσοι πιστεύουν το πώς έχουν
τα πράγματα, έναν τέτοιο ανάλογο κόσμο δημιουργούν.
Και
προχωράμε. Αρχίζουμε να προχωράμε. Ή μάλλον, νιώθουμε στην αρχή, πως μπαίνουμε,
«σε έναν άλλο κόσμο» από αυτόν που ξέραμε ως τώρα. Αυτός ο κόσμος, δεν αφορά το
«φαίνεσται». Δεν αφορά το «πρέπει», δεν αφορά το «νομίζω»… Αφορά το Είναι…
Περνάμε
πάμπολα στάδια. Πάμπολα. Και το καθένα, μας εμφανίζει και μια ξεχωριστή εκδοχή
του εαυτού μας. Ποιοι είμαστε λοιπόν, όταν πριν λίγο, ή πολύ καιρό, ήμασταν
κάτι άλλο, και τώρα νιώθουμε να αλλάζουμε, μια και άλλα πράγματα «γεννιούνται»,
ή αναδύονται από μέσα μας; Κι αν γεννιούνται, ή αναδύονται, αυτό δεν σημαίνει
πως πάντα ήταν εκεί; Άρα, οι ίδιοι δεν ήμασταν σε θέση να τα δούμε, (ενώ
υπήρχαν πάντα), προφανώς γιατί ποτέ δεν τα είχαμε αναζητήσει.
Οπότε ο κάθε
άνθρωπος, όπου στρέψει την προσοχή του, αυτό και θα ζήσει...
Ανακαλύπτεται
λοιπόν, (μέσω της ενθύμησης), ένα κομμάτι μέσα μας άγνωστο… Αυτό, δεν έχει
καμία σχέση με τον υπάρχοντα κόσμο. Μας δείχνει κατ’ αρχήν την ενότητα. Μας
δείχνει, πως είμαστε πολύ περισσότερα στην ουσία μας απ’ ότι θα μπορούσαμε ποτέ
να φανταστούμε.
Μας δείχνει
πως δεν είμαστε καν άνθρωποι και τέλος. Ντυνόμαστε ένα ανθρώπινο σώμα
απλώς ώστε να μπορούμε να βρισκόμαστε εδώ, αλλά δεν είμαστε ότι περιλαμβάνει
αυτό το σώμα. Είναι μόνο το όχημα μας. Αυτό που κατοικεί εντός του είναι η
Πραγματική μας, η Ουσιαστική μας φύση. Η όλη προσπάθεια μας βασίζεται οπότε,
στο να «γνωρίσουμε» αυτό που είναι πέρα από το υλικό σώμα μας και τις παρούσες
αισθήσεις αυτού του κόσμου.
Γιατί εδώ,
τα πράγματα όπως είναι, δεν είναι… Απλώς φαίνονται ότι είναι έτσι… Το
αποδεικνύει ακόμα και η Επιστήμη. (Αυτό, για τους δογματικούς σκεπτικιστές). Θυμάμαι
πόσο με είχε συγκλονίσει αρκετά χρόνια πριν, το γεγονός πως στην ύλη, τα μόρια
μεταξύ τους, δεν είναι καν ενωμένα. Ανάμεσα τους δηλαδή, υπάρχει πάντα κενό.
Αυτό σημαίνει πως τίποτα δεν αγγίζει τίποτα, και πως τα πάντα αιωρούνται…. Ή
πιο απλά, τα πάντα είναι ενέργεια, και όχι συμπαγή αντικείμενα που νομίζουν
μόνο οι αισθήσεις μας ότι είναι. Πιο καθολικά, αυτό αποδεικνύει πως ο κόσμος
μας, μέσω των αισθήσεων μας, μας παρουσιάζεται όπως μας παρουσιάζεται, και δεν
υπάρχει καμία αλήθεια σε αυτήν την παρουσίαση. Δεν είναι λοιπόν τίποτε άλλο,
από μία διαστρέβλωση, όλο το σκηνικό της ζωής μας… Εμείς, βασιζόμενοι σε αυτήν
την διαστρέβλωση που την ορίζουμε ως
την μόνη πραγματικότητα μας, δημιουργούμε τις ανάλογες σκέψεις, (βασιζόμενες
στις αισθήσεις μας), καθώς και τα ανάλογα συναισθήματα…
Επιστρέφοντας
στην αναζήτηση μας, με την εσωτερική ώθηση που είναι αυτή όπως είπαμε που μας
καθοδηγεί στο καίριο αυτό σημείο της ζωής μας για την Αλήθεια, μας φέρνει μπρος
σε Δασκάλους, άλλους ανθρώπους που αναζητούν όπως εμείς, βιβλία με ανάλογα
θέματα, σεμινάρια, εκπομπές… Και ακούμε, ακούμε, μαθαίνουμε, πολλές φορές
παπαγαλίζουμε κι όλας.
Μαγικά
βέβαια, έρχονται και αλλαγές στη ζωή μας, όπως και διαπιστώσεις εξαιτίας αυτών
των αλλαγών, που «βάζουν» σε μία σειρά αυτά που μαθαίνουμε, λόγω και όσων μας
συμβαίνουν στην προσωπική μας ζωή. Συνήθως, έτσι αντιλαμβανόμαστε πως «όντως»
υπάρχει κάτι άλλο, και αυτό είναι που μας δίνει και το κουράγιο να συνεχίσουμε
την αναζήτηση μας, που μας κάνει να πάρουμε και την απόφαση «να τα μάθουμε όλα,
και να πάμε μέχρι το τέλος». Χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τι είναι αυτό το τέλος,
και αν υπάρχει καν τέλος...
Παρατηρώντας,
διαπιστώνουμε πως αυτό που μας ώθησε αρχικά στην αναζήτηση, είναι και αυτό που
μας ωθεί να κινηθούμε για το οτιδήποτε, ανέκαθεν στη ζωή μας. Παλαιότερα,
εντελώς τυφλά. Ακολουθούμενοι μόνο, και ανταποκρινόμενοι, χωρίς αμφισβητήσεις
τους στιλ: «μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;». Τώρα μας ωθεί μεν να πράξουμε,
να σκεφτούμε, να πούμε, αλλά το βλέπουμε. Το νιώθουμε διαφορετικά. Είναι μια
άλλη….. αίσθηση. Η οποία δεν είναι συναίσθημα. Δεν είναι σκέψη, (αλλά
μεταφράζεται στην αρχή από σκέψη). Δεν επιβάλει. Μόνο ωθεί. Είναι όπως όταν
κάποιος μας λέει απλά, το πώς έχουν τα πράγματα…. (Χωρίς τις δικές μας
διαστρεβλώσεις μέσω της σκέψης και της γνώμης μας, ή τις
διαστρεβλώσεις του περιβάλλοντος, που οικειοποιηθήκαμε στο παρελθόν ως
δικές μας αποφάσεις και απόψεις).
Έτσι
συνεχίζουμε, ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω το ψάξιμο από τα εργαλεία που μας
δίνονται στον εξωτερικό κόσμο μας. (Βιβλία, Σεμινάρια, Δάσκαλοι). Παγίδα
μεγάλη; Η συνήθεια ακολουθίας όλων αυτών των εργαλείων, που βρίσκονταν εκεί
μόνο για την αρχική μας βοήθεια…
Γιατί ναι
μεν ήταν απαραίτητα για το ξεκίνημα μας, (τότε που ήμασταν τελείως εκτός από το
τι συμβαίνει), μα από ένα σημείο και μετά, κι αυτά τα εργαλεία, (όπως τον παλιό
μας εαυτό), θα χρειαστεί να αφήσουμε πίσω. Γιατί;
Γιατί όπως ο
παλιός εαυτός μας εξυπηρέτησε μία περίοδο της ζωής μας μέχρι να ωριμάσουμε ώστε
να γίνει το ξεκίνημα της αναζήτησης για την Αλήθεια, (και γι’ αυτό τον αφήσαμε
πίσω), έτσι και τα βοηθήματα ήταν «για να μπούμε» σε αυτό τον Δρόμο, (αφού
μπήκαμε), πρέπει κι αυτά να τα αφήσουμε. Αν όχι, από ένα σημείο και μετά, θα
αρχίσουν να γίνονται εμπόδιο για την πρόοδο μας.
Κι αυτό,
διότι την Αλήθεια, ο καθένας μόνος του την ανακαλύπτει στην ουσία της. Ενώ
δηλαδή στην αρχή «μαθαίναμε», στην συνέχεια ακούγοντας, ή διαβάζοντας, φτάνουμε
μόνο να «επιβεβαιώνουμε» αυτά που ακούμε, διαβάζουμε, κοιτάζοντας μέσα μας.
Σημαίνει πως
έχουμε φύγει από το στάδιο της πλήρης άγνοιας και τώρα, η Εσωτερικότητα μας,
μας επιβεβαιώνει την Αλήθεια, ή μη, των λεγομένων, ή της συγγραφής των άλλων.
Αυτό είναι
βέβαια πολύ θετικό, γιατί έχει ξυπνήσει μεν μέσα μας η ικανότητα του να
διακρίνουμε την Αλήθεια, δεν αποτελεί όμως Ατομικό Δρόμο. Είναι απλά ένας
Δρόμος ακολουθίας άλλων… Κοινωνούμε μεν με την ενέργεια της Ζωής, αλλά δεν
αναβλύζει ατόφια από εμάς τους ίδιους. Δεν την παράγουμε. Απλώς «μας την
ξυπνούν άλλοι», και για λίγο, (όσο κρατά η επήρεια) την συντηρούμε. Μετά ένα
χρονικό διάστημα όμως μη επαφής με «εξωτερική γνώση» θα είναι το ίδιο, ή θα
«την χάσουμε»;
Τι θέλω να
πω: Χρειάζεται Ατομικά ο καθένας μας να αναζητήσει. Να διερωτηθούμε. Να ψάξουμε
μέσα μας. Να αναπτύξουμε ο ίδιοι την αλάνθαστη φωνή μέσα μας. Να μάθουμε να την
ξεχωρίζουμε από το μυαλό μας. Όπως και από οποιοδήποτε «εγώ», κρυμμένο σε
νοητικά μας σενάρια. Να τη δυναμώσουμε τόσο πολύ αυτή τη Φωνή, που τίποτε άλλο
εντός μας να μη λαβαίνει χώρα.
Να αρχίσουμε
να γράφουμε. Να βρίσκουμε απαντήσεις. Να αναθεωρούμε. Να ανακαλύπτουμε τη
Σοφία, να μας μιλά μέσα από τα πάντα. Όχι με φωνή. Όχι. Με αισθήσεις. Και όχι
με αναλύσεις. Με επιβεβαιώσεις. Με βιώματα. Με βιωματική ζωή.
Να γίνει
τόσο βαθιά η σύνδεση μας, ώστε καμία ερώτηση να μην βρίσκει απάντηση έξω από
εμάς, γιατί μέσα μας βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Η ακόμα καλύτερα,
(αργότερα,) μόνο απαντήσεις θα υπάρχουν μέσα μας όπου στραφεί η προσοχή μας,
χωρίς να έχουμε την οποιαδήποτε ερώτηση.
Όταν
κοιτάζουμε προς τα έξω, το εσωτερικό μας δεν αναπτύσσεται. Δεν προχωράμε
συνειδησιακά. Είμαστε απλά ακόλουθοι. Ακόμα κι αν αυτός που ακολουθούμε είναι ο
μεγαλύτερος Δάσκαλος, θα χρειαστεί, οι ίδιοι να ενηλικιωθούμε. Διότι όσο
είμαστε ακόλουθοι, είμαστε Συντηρητές, και όχι Δημιουργοί οι ίδιοι.
Η Πραγματική
επαφή μας με τη Δημιουργία και το Δημιουργό, έρχεται με την αμεσότητα. Όχι με
τα ενδιάμεσα. Μόνοι.
Ολομόναχοι,
βρίσκουμε τους πάντες εντός μας. Όχι από έξω. Έξω, είναι η αντανάκλαση. Η
Ένωση, όταν υφίσταται Εσωτερικά, τότε μόνο μπορεί να εκφραστεί και εξωτερικά με
χίλιους δυο τρόπους. Αλλιώς, είναι υποκρισία. Μια υποκρισία, που πρώτα
διεξάγεται με τον εντός μέσα μας Θεό… Να τα αποτελέσματα της όταν στραφούμε και
δούμε ολικά τον κόσμο γύρω μας…
