Ένα μεγάλο
ερώτημα.
Κι τι μεγάλη
αγωνία μεταφέρει μέσα του...
Όλη την
αγωνία αυτού του χιλιοειπωμένου «εγώ».
Γιατί,
γεννιέμαι (ως άνθρωπος), και εντυπώνουν «οι άλλοι» μέσα σε όλα τα κύτταρα της
Νοημοσύνης μου (τρόπος του λέγειν,) τι πρέπει να είμαι, πως πρέπει να φέρομαι,
τι πρέπει να πράττω, που να φτάσω για να γίνω κάτι σπουδαίο, (που σημαίνει πως
δεν είμαι), αλλιώς, δεν αξίζω…
Οπότε, μου
«μαθαίνουν» πώς να είμαι. Ποιος να είμαι. Και αγωνιώ να είμαι αυτό, το κυνηγώ,
το ονειρεύομαι, το προγραμματίζω, και έτσι πράττω. (Όσο μπορώ βέβαια, γιατί τις
περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν «μου κάθεται» το όνειρο όπως θα ήθελα, κι
ας τα πήγα και άριστα σε όλα όσα μου «δίδαξαν»).
Αλλά τελικά,
δεν καταλαβαίνω: Αφού έκανα τα πάντα, (όπως ακριβώς μου τα είπαν), γιατί δεν
είμαι στη ζωή μου όπως θα έπρεπε; Κάπου, (συμπεραίνω με τη λογική μου), εγώ
φταίω. Η ανεπάρκεια μου. Οι μη ικανότητες μου. Αφού συγκρίνω βέβαια τον εαυτό
μου γύρω μου με τόσους άλλου που τα έχουν, (φαίνεται στα μάτια μου) καταφέρει.
Και να η δημιουργία χαμηλής αυτοεκτίμησης, το παίδεμα, το βάσανο, η
απογοήτευση, η δυστυχία... Βάσισα όμως τη ζωή μου σε ότι μου είπαν. Μου έμαθαν.
Και να τα αποτελέσματα. Εγώ; Υπάρχω εγώ; Υπάρχω πουθενά; Ποιος είμαι λοιπόν
εγώ, αν μέχρι τώρα ήμουν μόνο ότι μου έμαθαν;
Αν είμαι
κάπως τυχερός, (νομίζω), μαθαίνω ότι υπάρχει η Αυτογνωσία. Και τι κάνω; Ρωτάω,
ψάχνω, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους «του είδους», διαβάζω τα ανάλογα βιβλία
κλπ. Εδώ λοιπόν, βρίσκω άλλους, καινούριους κανόνες. Πιο ελεύθερους, πιο
«λογικούς». Πιο ρεαλιστικούς από αυτούς που μου δίδαξαν από τότε που γεννήθηκα
οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνία, το κράτος, η θρησκεία. Το κλουβί μου βέβαια
μεγάλωσε τώρα… Μα πάλι, για κλουβί πρόκειται.
Αρχικά, δεν
το αντιλαμβάνομαι όμως. Μια που για να φύγω μακριά από την προηγούμενη μου
φυλακή, είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει σε αυτή μου τη φάση. Έχω λοιπόν
«να μάθω» εδώ, νέους κανόνες που με γλυτώνουν από τον παλιό προγραμματισμό. Νέα
οράματα να ακολουθήσω. Νέα ζωή. Και τα ακολουθώ. Βεβαίως τα ακολουθώ. Τα
δοκιμάζω. Τα πιστεύω, και τα θέτω σε εφαρμογή.
Αν «βολευτώ»
εδώ, προσαρμόζω το παλιό που με βασάνιζε, (το οποίο και επιλεκτικά μια διώχνω
και μια αφήνω, αλλάζοντας ίσως πρόσωπα και στέκια), και μένω σε αυτό, θεωρώντας
πως «ξέφυγα» από τη σκλαβιά, και τώρα είμαι ελεύθερος…
Αν όμως,
αυτή ακριβώς η ασφάλεια ερμηνεύεται μέσα μου από κάτι πολύ πιο δυνατό από την
«βόλεψη» μου, ως κάτι που δεν μου πάει καλά, (χωρίς να μπορώ να το αποσαφηνίσω
ξεκάθαρα), διαπιστώνω πως και εδώ, για άλλη μια φορά, δεν είναι όπως μου τα
είπανε. Ίσως, (όπως ξαναείπα), να είναι πιο λάσκα από την προηγούμενη μου
κατάσταση, αλλά και πάλι είναι ένας προγραμματισμός με κανόνες και πρέπει. Πώς
να φέρομαι, τι να πιστεύω, (ανάλογα ποια ιδεολογία, σχολή ή θρησκεία ακολουθώ),
όπως φυσικά και τι να πράττω… Νιώθω ένα σφίξιμο. Ένα κλουβί επίσης, όπως
παλαιότερα… Όμως τώρα, φαίνεται πιο έντονα από παλιά. (Ίσως επειδή «κάτι» μέσα
μου έχει αρχίσει να ξυπνάει, και δεν βολεύεται…)
Μετά από
τέτοιου είδους άβολες αισθήσεις, (και όχι συναισθήματα), που δεν γίνονται
απόλυτα κατανοητά μια και «η λογική» μου, μου λέει να παραμείνω στις
«ιδεολογίες» που πίστεψα, (αφού με έσωσαν από την παλιά μου αρχική φυλακή), αν
την ακούσω, (τη λογική μου), υπάρχει κίνδυνος εδώ να «κολλήσω». Να εγκλωβιστώ,
και να μην συνεχίσω παραπέρα. Ειδικά όταν δημιουργούνται δυνατά συναισθήματα
ενοχών, του πως μπορώ να αφήσω αυτούς, ή αυτά που με έσωσαν;
Αν όμως δεν
ακούσω τη λογική μου, τότε, κι από εδώ φεύγω. Θεωρώ πως ήταν ένα στάδιο, που
στάλθηκε στη ζωή μου, ακριβώς για να είναι στάδιο. Που σημαίνει, πως όταν
καλυφθεί το «φάσμα» των αναγκαίων αλλαγών – βημάτων που μου είναι απαραίτητα
για την πρόοδο μου, κάτι μέσα μου με οδηγεί να πάω ακόμα πιο πέρα. Αυτό σημαίνει,
πως άσχετα αν «προδώσω» όλα αυτά, (που το λέει η λογική μου και όχι εγώ), για
μένα δεν είναι προδοσία. Διακατέχομαι από ευγνωμοσύνη για την περίοδο που
«έπρεπε» να περάσω από εκεί, και για όλα όσα ένιωσα, βίωσα, και διδάχτηκα, αλλά
συνεχίζω.
Προχωράω. Τα
αφήνω όλα πλέον πίσω μου. Όλα. (Με την Εσωτερική έννοια κυρίως, ακόμα κι αν
μερικές φορές αφήνω και πρακτικά ανθρώπους, τόπους συναισθήματα και
καταστάσεις). Αφήνω Ιδεολογίες, Δεδομένα, Όρια, Πρέπει, Επειδή κλπ
Και μένω
μόνος. Μόνος, έχοντας όμως αποκομίσει, και από τα δύο προηγούμενα στάδια, (από
αυτό από τότε που γεννήθηκα, και από αυτό κατά το αρχικό μου πέρασμα από της
Αυτογνωσίας τα Στέκια), πλούτο εμπειριών. Γίνομαι πλέον, αυτός που θέλω να
είμαι, με βάση τη σπουδαιότητα αυτών που αποκόμισα, κι αυτό είναι τώρα το
«κυνήγι» μου. Βάζω την ταυτότητα του Συνειδητού, ή του Γνώστη, (μια και στην
προηγούμενη πορεία μου έχω εκλάμψεις Σοφίας και Διαδικασιών πολύ Εσωτερικών που
διαφέρουν από «τους συνηθισμένους ανθρώπους), και πορεύομαι (για άλλη μια φορά)
με νέους κανόνες και νέα δεδομένα για μένα, κι έτσι συνεχίζω...
Όμως, αυτά
τα δεδομένα, (ενώ περιλαμβάνουν πολλές αλήθειες και βιώματα), μπερδεύονται
τελικά, με περιορισμούς και πάλι. Και πάλι μία είδους φυλακή. Τόσο περίτεχνα
φτιαγμένη όμως…. Ειδικά από αυτό το στάδιο, είναι πολύ δύσκολο να ξεκολλήσει
ένας άνθρωπος. Ένας πολύ βασικός λόγος, είναι ότι υπάρχει πλέον και η Γνώση που
έμαθε. Που βίωσε. Που προσάρμοσε…
Δεν
είμαι οπότε ο άνθρωπος με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση τώρα, την οποία είχα στο
πρώτο στάδιο, (που ζούσα στην Άγνοια), αλλά έχω γίνει με Εμπιστοσύνη, Δύναμη,
Αυτοκυριαρχία, Αυτοσυγκράτηση, Πειθαρχία κλπ. Όλα αυτά σήμερα είναι η Αξία μου,
και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ανασφαλές πλάσμα που ήμουν στο
παρελθόν.
Και φυσικά
δεν νιώθω πια ανεπαρκής. Αλλά γιατί; Γιατί βασίζομαι σε αυτά που γνώρισα. Που
έμαθα. Που βίωσα. Που αγωνίστηκα να αποκτήσω. (Λέω.) Έτσι, είμαι πάνω από τους
άλλους. Όχι πια κάτω από αυτούς. Ποτέ πια κάτω από αυτούς…
Εδώ, αν και
είμαι στη καλύτερη φάση της ζωής μου, είμαι Ελεύθερος; Όχι αγαπητοί μου. Όχι.
Και εδώ, αντιμετωπίζω μία ακόμα φυλακή… Τη φυλακή, του ίδιου του εαυτού μου.
Γιατί μέχρι τώρα, ποιος είναι ο εαυτός μου; Ένα «εγώ». Ειδικά τώρα…
Ένα «εγώ»
δεν είναι αυτό που θεωρεί τον εαυτό του Δυνατό; (Συγκρίνοντας με την παλαιότερη
αδυναμία;)
Ένα «εγώ»
δεν θεωρεί τον εαυτό του Ανώτερο; (Σε σχέση με τα αρχικά συναισθήματα
κατωτερότητας;).
Ένα «εγώ»
δεν είναι αυτό που διαχωρίζει «τον εαυτό του», από «τους άλλους»;
Που είναι η
Ενότητα, η Ενοποίηση, η Αγάπη; Που;
Εδώ αγαπητοί
μου, αναγνωρίζεται κατάφατσα, η ύπαρξη ενός τεράστιου εγώ, σε όλη τη διάρκεια
της ζωής, (των ζωών,) που πέρασα. Ένα εγώ ήθελε, έψαχνε, αναζητούσε, επέλεγε να
ξεχωρίζει, επέμενε να ανέβει, να αξίζει, να είναι δυνατό, να εκτιμηθεί, να
αγαπηθεί.
Αυτό λοιπόν
το «εγώ», (που τώρα μπορώ να έχω τη δυνατότητα, εξετάζοντας με ειλικρίνεια τον
εαυτό μου να δω), είναι που πρέπει να αποβάλω.
Γιατί
τελικά, δεν υπάρχει το ερώτημα «ποιος πρέπει να είμαι». Γιατί αυτός που ψάχνει
κάτι να είναι, είναι ένα (χτισμένο, μορφωμένο, καλοδιαβασμένο) «εγώ», που ποτέ
δεν ξέρει τίποτα, και πάντα ψάχνει «να γίνει», αυτό που θα το θαυμάζουν, θα το
επευφημούν, θα το αγαπάνε, θα το δέχονται, θα το τιμούν...
Μα όλα αυτά,
Είμαι ήδη! Είμαι αυτό που και το θαυμάζουν, και το επευφημούν , και το αγαπάνε,
και το δέχονται, και το τιμούν, γιατί δεν είμαι ένα «εγώ». Είμαι η Ουσία. Και
Είμαι, όταν τη γνωρίζω την Ουσία. Γιατί Είμαι, Ανέκαθεν. Γι’ αυτό δεν
χρειάζεται κάτι να γίνω…
Άρα το
ερώτημα είναι άλλο: «Ποιος Είμαι….. ήδη…..;» Αυτό είναι το ερώτημα.
Στρέφομαι
λοιπόν εντός μου, όχι για να ψάξω. Όχι για να ικανοποιηθώ. Όχι για να αποδείξω
κάτι στον εαυτό μου, πόσο μάλλον στον οποιονδήποτε άλλο. Στρέφομαι σε μένα, για
να βρω επιτέλους τη Γαλήνη. Το μόνο προορισμό που καλύπτει την καρδιά μου, και
γεμίζει την Ψυχή μου.
Στρέφομαι,
σε Εκείνον μέσα μου. Γιατί μόνο Εκείνος Υπάρχει. Γι’ αυτό η δημιουργία
οποιουδήποτε εγώ είναι απατηλή. Γιατί Εκείνος ενεργεί «μέσα από μένα». Κι όταν
ενεργεί μέσα από εμένα, «εγώ», δεν υπάρχει. Υπάρχει, μόνο όταν διαχωριστώ από
Εκείνον. Και όντας διαχωρισμένος από Εκείνον, πως μπορώ να τον βρω; Αφού η ίδια
η αναζήτηση Του βασίζεται στην Πίστη μου ότι δεν Είμαι ένα μαζί Του… Αυτός
είναι ο παραλογισμός του Ανθρώπου.
Δεν υπάρχει
λοιπόν Πρέπει. Δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχουν Όρια. Υπάρχει Εκείνος, που
Είναι Ζωή, και καταστάσεις όπως και φαινόμενα, τα οποία διαδέχονται το ένα το
άλλο.
Μόνο
ενωμένος μαζί Του, δεν έχω και ο ίδιος όρια. Γιατί το κάθε όριο, μόνο ο
καθένας μας το βάζει στον εαυτό του όταν ορίζει το «πώς», διερωτάται για το
«τι», και ψάχνει το «γιατί».
Αυτό
σημαίνει, πως κάθε φορά που θέλω να είμαι «κάποιος» στα μάτια των ανθρώπων, ή
στα δικά μου, έχω ξεχάσει πως ο μόνος που Πάντα και Μόνιμα με βλέπει, είναι
Εκείνος, κι αυτό που κάνω ακριβώς εκείνη τη στιγμή, είναι πως ζω διαχωρισμένος
από Αυτόν… Αυτή είναι η Αλήθεια. Η μόνη Λογική Αλήθεια που χρειάζεται να κρατάω
μόνιμα κάθε στιγμή στο μυαλό μου με τη Μνήμη μου.
Τότε, μόνος
μου Δάσκαλος είναι η Αγάπη, μόνη μου πράξη η Προσφορά, μόνο μου φέρσιμο η
Καλοσύνη, μόνη μου Αίσθηση η Ένωση (με τα πάντα, και τους πάντες γύρω
μου, και μέσα μου), και μόνη μου Παρουσία στο Μυαλό και την Καρδιά μου,
Εκείνος…
