Μπορείς να
βοηθήσεις τον κόσμο να αλλάξει;
Να δει;
Να ζήσει;
Να
συνειδητοποιήσει;
Ενώ μπορείς,
ταυτόχρονα δεν μπορείς!
Ή αλλιώς
μπορείς, αλλά μόνο έμμεσα.
Και μόνο στο
βαθμό, που έχεις ήδη βοηθήσει τον εαυτό σου, και τον έχεις ελευθερώσει. Ποτέ
λιγότερο. Ποτέ…
- Μπορείς
όταν, (ενώ έχεις αναγνωρίσει την Αλήθεια, που περιλαμβάνει τη βίωση του ψέματος
στα πάντα, και τη ζώσα Εσωτερική κατάσταση η οποία σε καθιστά, έξω, ή πάνω, ή
μέσα, στην Ουσία των πάντων, και σε φέρνει στο να) κινείσαι στο χώρο, με την
ανάλογη ζωή.
Γιατί ζεις
μεν ο ίδιος στην Πραγματικότητα, (όχι για τους άλλους αλλά για σένα τον ίδιο),
μα την εισπράττουν όλοι όσοι έρχονται μαζί σου σε επαφή.
Εισπράττουν
τη δόνηση αυτής της Ζωής.
Συλλαμβάνουν
(υποσυνείδητα) τις σκέψεις που επιλέγεις να κάνεις.
Νιώθουν την
Αλήθεια, κι ας μην την έχουν αναγνωρίσει, γιατί δεν έχει ανοιχτεί μέσα τους η
Πηγή της, μια και δεν την αναζήτησαν από τη μια, και την σκεπάζουν άλλα
πράγματα της προσοχής τους από την άλλη…
Βλέπουν
επίσης τις εκφράσεις, τις στάσεις, τη φωνή σου, όπως και εισπράττουν βέβαια τα
λόγια σου. Σε αισθάνονται… Αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητα σου.
Πράττεις,
όχι όπως σου δίδαξαν, όπως πρέπει (συνήθως και ισχύει για τους περισσότερους
ανθρώπους), ή όπως κάνουν οι άλλοι, αλλά όπως η καρδιά σου απαιτεί από σένα την
κάθε δεδομένη στιγμή, μια και ζεις ταυτιζόμενος μαζί της.
Γιατί στον
μόνο Νόμο που μπορείς να υπακούς, είναι αυτός της Καρδιάς. Που συνάγει, με την
καρδιά του Σύμπαντος.
Η Αρμονία
είναι ο Νόμος σου, όπως και η Ένωση, (Αγάπη), η Ειρήνη, η Διαύγεια, η Απλότητα.
Και με αυτά βέβαια, (πορεύεσαι και εργάζεσαι ώστε να) αποτελείται η
καθημερινότητα σου για να καλύψει κάποια στιγμή όλες σου τις στιγμές, και κάθε
πτυχή της ύπαρξης σου.
Διδάσκεις με
το παράδειγμα σου. Χωρίς βέβαια να είναι αυτός ο σκοπός σου. Εσύ απλά, είσαι
από αυτούς που αναγνώρισαν την Αλήθεια, και το μόνο που αισθάνεσαι, είναι το να
την εκφράζεις. Με όσα νιώθεις, με όσα λες, με όσα συλλαμβάνεις και
πράττεις, όπως και με όσα η ηρεμία μέσα σου, σου προσδιορίζει.
Γνωρίζεις
βαθιά σου όμως εν τέλει, πως όλοι κάποτε θα δουν όσα βλέπεις, όπως είδαν και
τόσοι αναρίθμητοι άνθρωποι στο παρελθόν οι οποίοι προηγήθηκαν από σένα…
Βία,
πόλεμος, διαμάχη; Τι είναι αυτά; Δεν τα αναγνωρίζεις όταν δεν υπάρχουν μέσα
σου, ώστε να εμπλέκεσαι μαζί τους. Απλά τα βλέπεις όταν συμβαίνουν (στους
άλλους ανθρώπους γύρω σου), κοιτάζοντας τους εσωτερικά στο τι τους
συμβαίνει και τα συντηρούν, οπότε εκφράζονται και εξωτερικά κατά τον ανάλογο
τρόπο. Αυτό όμως, το κατανοείς βαθιά. Γνωρίζεις, πως απλά δεν είναι η ώρα τους….
Γιατί μόνο
όσοι είναι έτοιμοι, και μόνο αυτοί, μπορούν να πάρουν τα λόγια και τις πράξεις
σου, και να λειτουργήσουν για τη διεκδίκηση της δικής τους Ευτυχίας και Γαλήνης.
Όμως εδώ,
υπάρχει μία τεράστια παγίδα την οποία θα χρειαστεί καί να αντιμετωπίσεις, καί
να ξεπεράσεις, ώστε να μπορέσεις να βοηθήσεις (ίσως) κάποια στιγμή τους
ανθρώπους: Αφορά, το να έχεις πλάσει μία εικόνα (ένα τεράστιο «εγώ») για τον
εαυτό σου, θεωρώντας σε, προχωρημένο άτομο στην Αυτογνωσία, και γι’ αυτό
«θέλεις να βοηθάς», (υποτίθεται αυτούς που είναι χαμηλότερα από σένα), αλλά
αυτό τελικά δεν είναι αλήθεια. Γιατί βοηθώντας, στην ουσία τον εαυτό σου ζητάς
απεγνωσμένα να βοηθήσεις, μια και δεν το’ κανε ποτέ κανείς… Αυτό χρειάζεται να
το δεις, ώστε να βοηθήσεις πραγματικά τον εαυτό σου στην Ουσία, πριν από
οποιονδήποτε άλλο, με την έννοια της απλόχερης βοήθειας ως αβίαστης πια
καθημερινότητας. Αυτό, χωρίς την παραμικρή έμμεση (σκεφτόμενος υποσυνείδητα
πόσο σημαντικός, και καλός άνθρωπος είσαι), ή άμεση, (δεχόμενος τα ευχαριστήρια
που σε φουσκώνουν σαν το παγόνι) προσδοκία από τον οποιονδήποτε. Πρέπει, η
βοήθεια που θα προσφέρεις, να μην είναι αυτοσκοπός, να μη νιώθεις ότι βοηθώντας
«ανεβαίνει» το κασέ σου, (στα μάτια του «εγώ» σου), και το πιο σημαντικό απ’
όλα, πως είσαι ίδιος, και ίσος με όλους τους ανθρώπους, κι αυτό είναι τελικά
που σε δένει μαζί τους, και όχι ότι είσαι ανώτερος… Ανώτερος δεν υπάρχει. Μόνο
ένα εγώ μπορεί να κάνει αυτούς τους διαχωρισμούς. Ένα εγώ, που αρέσκεται να
φαίνεται πως κάνει το καλό και διαφέρει…
- Από την
άλλη, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν, (όσο κι αν θέλεις, επιμένεις, ή
νομίζεις πως επειδή σου ζητούν άνθρωποι βοήθεια, είναι και έτοιμοι να εργαστούν
σοβαρά για την Ελευθερία τους). Γιατί ο οποιοσδήποτε αλλάζει, όταν ο ίδιος μόνο
το θέλει. Δεν μπορείς να κάνεις για κανέναν κάτι, το οποίο ο ίδιος (για τους
λόγους του), δεν το παίρνει ζεστά ώστε να ασχοληθεί…
Αυτή είναι η
«ενθύμηση» όμως. Είσαι ένας «σταθμός αλλαγής», μόνο αυτών που θα πάρουν σοβαρά
την επιστροφή στον Εαυτό τους, επειδή το θέλουν. (Όντες έτοιμοι). Έτσι γίνεται…
Με μια μαγική σκυτάλη…
Ποτέ δεν
γνωρίζεις όμως σε ποιους έκανες τι, πότε, και πως. Αρκεί, να είσαι ο Εαυτός σου
και να πρεσβεύεις την Αγάπη και την Αλήθεια.
Είμαστε
ανέκαθεν ο ένας για τον άλλον οι άνθρωποι επιρρεπείς σε επηρεασμούς. Ας είναι
για μας ο επηρεασμός, οδηγός προς την Ελευθερία μας, και όχι τη συνέχιση της
σκλαβιάς μας. Γιατί η αρχή της ελευθερίας, είναι κατ’ αρχήν, η συνειδητοποίηση
της σκλαβιάς μας.
Ο
επηρεασμός, είτε αρνητικός, (ως τη συνήθη ζωή που μας δίδαξαν), είτε
εμπνεόμενοι από Ανώτερες Αξίες, παύει να ισχύει ως επηρεασμός, όταν αναλάβουμε
μόνοι τον εαυτό μας, έχοντας βιώματα της Πραγματικότητας. Τότε, αναγνωρίζουμε,
πως δεν μπορεί ποτέ ξανά να μας επηρεάσει κανείς. Να άλλος ένας λόγος η στροφή
προς τον επηρεασμό της Αυτογνωσίας, και της Αναζήτησης της Αλήθειας.
Γιατί μόνο
τότε, παύοντας να είμαστε πιόνια, κλείνουμε τη σκακιέρα, και
ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε σπίτι…
