-Πατέρα,
κράτα με. Μη με αφήσεις να χαθώ…
-Πρέπει να
χαθείς παιδί μου, για να με βρεις…
-Που είμαι;
Δεν ξέρω… Δεν ξέρω τίποτα πια… Δεν ξέρω, ούτε τι πρέπει να πιστέψω, ούτε τι
πρέπει να νιώσω, ούτε τι πρέπει να κάνω… Πάντα αυτά τα τρία με οδηγούσαν στη
ζωή μου. Τώρα;
-Γίνε,
ειλικρινής…
-Τότε, θέλω
τόσο πολύ να νιώσω όλα αυτά τα υπερβατικά πράγματα... Μίλα μου….
-Μα συνέχεια
σου μιλάω….
-Γιατί νιώθω
πως έχω πάψει να ακούω τη Φωνή σου;
-Δεν μπορείς
να έχεις πάψει να με ακούς. Μπορείς μόνο, να με ακούς με το λάθος τρόπο…
-Ωραία. Ο
λάθος τρόπος είναι να σε ακούω, και πριν αντιληφθώ σωστά, να διαστρεβλώνει
(ότι ακούω) το μυαλό μου. Ο σωστός λοιπόν τρόπος, ποιος είναι; Πες μου….
-Δεν
χρειάζεται να κάνεις τίποτα... Ότι κάνεις, ότι έκανες ποτέ, δεν Είσαι. Είσαι,
όταν δεν κάνεις. Και κάνεις, όταν δεν είσαι…
-Δεν
καταλαβαίνω…
-Δεν
χρειάζεται να καταλάβεις. Αυτό είναι το θέμα
-Και τότε;
-Να κάνεις,
χωρίς να έχεις καταλάβει, και να Είσαι, είτε κάνεις είτε όχι.
-Μα τώρα
είπες πως αν κάνω δεν είμαι...
-Αν κάνεις,
(και δεν Είσαι), για να είσαι κάτι, τότε όταν το κάνεις, δεν γίνεσαι…
Πρέπει να
Είσαι. Κι όταν Είσαι, είτε κάνεις, είτε όχι, είναι το ίδιο και το αυτό.
-Και πότε
άλλοτε Είμαι;
-Πάλι
ψάχνεις…
-Δεν ψάχνω.
Αναρωτιέμαι αν Είμαι, και δεν το γνωρίζω… Δεν θα’ πρεπε να το γνωρίζω;
-Το
γνωρίζεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν μένεις εκεί μέσα... (Εδώ μέσα..). Βγαίνεις για
να τα μεταφέρεις. Όταν καταλάβεις ότι δεν μεταφέρονται, και ότι είναι για ΣΕΝΑ,
τότε θα μπορέσεις να βρεις την Ειρήνη…
-Αισθάνομαι,
μια κάποια απογοήτευση. Γιατί όλα αυτά; Γιατί έτσι;
-Γιατί τα
κοιτάς από το μέρος. Από το περιορισμένο. Από το κάτι...
-Και πως
γίνομαι…..ΟΛΑ;
-Τώρα.
Αισθάνσου, Θεός. Ένα μαζί μου. Μέσα μου. Νιώσε, πως και μόνο που βρίσκεσαι εδώ,
είσαι κομμάτι μου. Νιώσε το. Και σαν κομμάτι μου μετά, αισθάνσου, την Προσοχή
μου επάνω σου…. Μπορείς;
-Ναι…
-Τώρα, νιώσε
την Αγάπη μου. Μπορείς;
-Ναι… Όμως
γιατί δεν έχω «αισθήσεις» …. όπως την Ευδαιμονία;
-Γιατί η Ευδαιμονία
τα περιλαμβάνει όλα, ενώ εσύ, έχεις κάποια πράγματα τα οποία, δεν έχεις ακόμα
αγκαλιάσει… Εν καιρώ… Μην βιάζεσαι… Ο χρόνος, είναι άπλετος….
-Νιώθω
στιγμές - στιγμές, σαν να έχω αυτό το κάτι, το διαφορετικό, την Αλήθεια, και
μετά το χάνω…
-Δεν μπορείς
να χάσεις ποτέ ότι έχεις, ήδη! Ότι έχεις αντιληφθεί, βιώσει, νιώσει, γνωρίσει…
-Πες μου
λοιπόν για την Προσοχή…
-Η Προσοχή,
είναι το «ΠΟΥ Είσαι». Που συγκεντρώνεσαι. Σε «ΤΙ» συγκεντρώνεσαι.
-Ναι… Οπότε,
μπορεί να υπάρχει Διευρυμένη Προσοχή; Και ποια η διαφορά της από την Εστιασμένη;
-Αν και οι
ίδιες οι λέξεις το λένε, παρ’ όλα αυτά θα σου εξηγήσω:
Η Διευρυμένη
Προσοχή, είναι απλωμένη. Δεν είναι σε κάτι εστιασμένη. Δεν είναι κάπου
συγκεκριμένα. Και δεν είναι φυσικά και κάποια ταυτότητα την οποία
οικειοποιείσαι.
Η Εστιασμένη
Προσοχή αντίθετα, είναι κάπου συγκεκριμένα, περιορισμένη...
Έτσι, αν
έχει επιτευχθεί η Διευρυμένη Προσοχή, τότε μπορεί να χρησιμοποιεί την
Εστιασμένη. Αν όμως όχι, τότε είσαι εγκλωβισμένος πάντα κάπου, μόνο συγκεκριμένα...
Είσαι περιορισμένος, κι αυτή είναι και η φυλακή σου. Γιατί όπου (συγκεκριμένα)
είναι η Προσοχή σου, (γίνεσαι αυτό, γιατί ταυτίζεσαι μαζί του), που σημαίνει,
πως γίνεσαι εσύ ο ίδιος περιορισμένος.
Αν όμως έχει
επιτευχθεί μέσα σου η Διευρυμένη Προσοχή, δεν «χάνεσαι», σε όποιον περιορισμό, στρέψει
ο Νους την Προσοχή του (από Εσένα) εκεί.
-Μπορώ να
βρίσκομαι παντού και ταυτόχρονα να είμαι σε μένα;
-Αυτή είναι
η Διευρυμένη Προσοχή. Η Προσοχή δηλαδή, που τ’ αγκαλιάζει όλα…
-Αν αυτό
είναι η διεύρυνση Προσοχή, τι είναι το τίποτα;
-Είναι, όταν
δεν υπάρχει κάτι. Οτιδήποτε…. Από εκεί είναι που πηγάζουν τα πάντα… Το
κενό, το τίποτα, είναι ατελές, (φαίνεται ατελές), όταν υπάρχει υποκείμενο που
ψάχνει… Όταν στο κενό, στο τίποτα, υποκείμενο και αντικείμενο ταυτίζονται και
δεν υπάρχει ούτε υποκείμενο, ούτε αντικείμενο, όλα έχουν γυρίσει στην
Ανυπαρξία….
Από την
Ανυπαρξία ήρθαν όλα σε ύπαρξη, κι εκεί τα πάντα επιστρέφουν…
Ανυπαρξία,
είναι η Πλήρης Ύπαρξη. Είναι, οι Απεριόριστες Δυνατότητες για Ύπαρξη...
-Μίλα μου κι
άλλο για την Ανυπαρξία…
-Η
Ανυπαρξία, είναι η Τέλεια Ύπαρξη.
-Γιατί;
-Γιατί δεν
υπάρχει ως κάτι, όσο ολοκληρωμένο κι αν είναι. Δεν έχει χαρακτηριστικά, δεν
εγκλωβίζεται. Δεν την αγγίζουν οι Νόμοι (δε διέπεται από Νόμους). Δεν την
αγγίζει τίποτα, ακριβώς επειδή δεν είναι κάτι. Είναι Άτρωτη, Αναλλοίωτη,
Ανέγγιχτη… Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, και δεν θα υπάρξει ποτέ...
-Είναι
ξεκομμένη από την Ύπαρξη;
-Είναι η
Ύπαρξη, κλεισμένη στον Εαυτό της. Είναι ο Εαυτός της. Είναι η Ύπαρξη, ένα βήμα
πίσω από την Ύπαρξη. Την κάθε Ύπαρξη.
-Μίλα μου κι
άλλο… Μέχρι τώρα,
μέσα μου έβαζα ένα «σημείο», όπου εκεί συγκεντρωνόμουν, ώστε να αντιμετωπίζω
κάθε τι ψεύτικο και να μπορώ να διακρίνω την Αλήθεια.
-Ξέχνα τα… Όταν υπάρχει
Πραγματικά Αλήθεια μέσα σου, κανένα ψέμα δεν υπάρχει για σένα.
Βλέπεις
τότε, (γιατί μόνο αυτό διακρίνεις), Ισορροπία παντού, (στην οποία και
βρίσκεσαι), και ανισορροπία στο εδώ πεδίο (στην οποία απλά δεν συμμετέχεις).
Γιατί αυτή
είναι η διαφορά ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Πρόκειται για την Ισορροπία και την Ανισορροπία. Αν
έχεις επιτύχει την Ισορροπία μέσα σε σένα, η Ανισορροπία (απ’ όπου κι αν προέρχεται),
δεν μπορεί να σε αγγίξει…
-Πραγματικά καταλαβαίνω Πατέρα...
-Το ξέρω παιδί μου... το γνωρίζω... Τώρα, το γνωρίζεις κι εσύ...
