Σκέφτηκες,
αισθάνθηκες, γνώρισες, βίωσες, και τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Κίνητρο: Η
εξέλιξη.
Αίσθημα.
Αυτό που είσαι: Η αγάπη.
Ώθηση: Η
θέληση. Που εκδηλώνεται ως θέληση γι’ αγάπη.
Προς
κατανόηση: Η Νόηση. (Η Αλήθεια). Και όχι η συγκεκριμένη ανεξέλεγκτη σκέψη.
Προς
τιθάσευση: Τα βαριά, ανεξέλεγκτα συναισθήματα εγωισμού, ζήλιας, προσδοκιών,
ανεπάρκειας, χαμηλής αυτοεκτίμησης…
Προς
συνειδητοποίηση. Όλων των καταγραφών στη σκέψη: Πεποιθήσεων, συνηθειών,
κρίσεων, αξιών…
Η σύνθεση
των παραπάνω, φέρνει τη συνειδησιακή θέση κατά την οποία, όλα παίρνουν τη θέση
που τους αρμόζει.
Η ώθηση
είναι πια εσωτερική, όμως η συνήθεια θα εδραιώσει την όποια κατάσταση έχει ήδη
προσεγγιστεί.
Το επίπεδο
στο οποίο βρισκόμαστε, είναι πάντα ένα με δύο σκαλοπάτια, κάτω από το επίπεδο
που πολεμάμε. Αυτό, είναι προς σταθεροποίηση και κατάκτηση.
Η γνώριμη
προηγούμενη κατάσταση αποτελεί το μαξιλαράκι, ώστε η συγκέντρωση δυνάμεων να
δώσει «τη φόρα» που χρειάζεται για το κάθε ζητούμενο.
Όλα μα όλα
όσα έρχονται στη ζωή μας δεν είναι για να τα προσπερνάμε.
Είναι για να
τα δούμε αρχικά, να τα κατανοήσουμε, και με τη θέληση μας να αλλάξουν,
κινητοποιούνται δυνάμεις που θα κάνουν την κατάλληλη στιγμή αυτό ακριβώς που
μας χρειάζεται.
Πληγές
ανοιχτές, και καταστάσεις οι οποίες «έλκουν», είναι επίσης προς κατανόηση.
Κάτι
κρύβεται εκεί. Κάτι το οποίο φέρνει δυσαρμονία. Η κατάλυση και η θεωρητική
«νίκη», έγκειται στο γεγονός της υπέρβασης της όποιας δυσαρμονίας, ώστε να
επανέρχεται η ηρεμία αυτού του επιπέδου, στον ίδιο βαθμό, με αυτή του
κεκτημένου επιπέδου.
Κάθε τι
είναι αγώνας. Καθετί.
Και καθετί
είναι για μας.
Η κατάκριση,
του τι έρχεται στη ζωή μας, είναι ήττα.
Η μελαγχολία
είναι ήττα.
Οι αρνητικές
σκέψεις, ειδικά του παρελθόντος, είναι επίσης ήττα.
Το ρίξιμο
του φταιξίματος σε μας, και σε οποιονδήποτε άλλο, κι αυτό ήττα.
Οι ενοχές, η
δειλία, ο ψυχαναγκασμός, η μη ευχάριστη έκβαση, η μη πίστη, (η οποία είναι
αναγκαίο να είναι ακλόνητη), επίσης ήττα.
Αμέριστη
προσοχή στις λειτουργίες και στις τάσεις μας, είναι η αρχή της νίκης.
Η πίστη, η
αφοσίωση, τα αγνά κίνητρα, επίσης.
Χρειάζεται
ακόμα η παρατήρηση των όσων σταδιακά συμβαίνουν, ώστε να είμαστε παρόντες στην
όποια αλλαγή γεννιέται, και προς ποια κατεύθυνση προσδιορίζεται.
Η επιμονή
στην νέα αυτή κατάσταση, είναι που στο χρόνο, μαζί με την επανάληψη, θα φέρει
το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Το μυστικό;
Η σταθερότητα.
Κατ’ αυτόν
τον τρόπο, το νέο επίπεδο κατάκτησης πια, γίνεται το νέο συνειδησιακό μας
«σπίτι», και είναι η νέα μας βάση, για την επόμενη πρόκληση, και συνάμα επόμενη
μας «μάχη»
Ο πόλεμος
δεν σταματά ποτέ. Και είναι πάντοτε, και μόνο εσωτερικός. Για οτιδήποτε. Δεν
είναι εξωτερικός όπως λαθεμένα έχουμε αντιληφθεί.
Εκεί
έγκειται και η τεράστια παρανόηση μας, ώστε θεωρούμε ότι αν «αλλάξουμε» κάτι
στο εξωτερικό μας περιβάλλον, θα αλλάξει και η δυσφορία σε αυτά που δεν
νιώθουμε καλά.
Είναι όμως
ανάποδα. Αν δεν αλλάξει μία κατάσταση μέσα μας, δεν θα αλλάξει και το εξωτερικό
μας. Διότι το «εξωτερικό», δεν είναι τίποτε άλλο, από την αντανάκλαση αυτού που
είμαστε στον εσωτερικό μας κόσμο.
Ο εξωτερικός
κόσμος είναι φαινομενικός κόσμος. Κουκουλώνει, τακτοποιεί, αλλά μόνο
επιφανειακά.
Γι’ αυτό τα
χρήματα, η θέση, η εξουσία, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ, να μας δώσουν την
ψυχική γαλήνη και ισορροπία, που απεγνωσμένα ζητά το Είναι μας, ώστε να
μπορούμε με σιγουριά να πούμε:
«Ναι. Είμαι
ένας ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος άνθρωπος»
