Προσδοκίες
Φόβος
Εγωισμός
Ζήλεια
Θυμός
Κακία
Προσδοκίες
Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με
το πώς έχουν τα πράγματα και θέλουμε να τα αλλάξουμε. Δεν χαιρόμαστε την κάθε
στιγμή όπως είναι.
Περιλαμβάνει τη μη αποδοχή της
κάθε κατάστασης ως έχει.
Η ουσία;
Δεν αποδεχόμαστε ουσιαστικά
εμάς τους ίδιους.
Έχουμε απαιτήσεις από τον εαυτό
μας.
Ακόμα πιο βαθειά, θεωρούμε ότι
πάντα είμαστε κάτι λιγότερο από αυτό που θα θέλαμε, για να είμαστε
ευχαριστημένοι από τον εαυτό μας. Γινόμαστε σκληροί απέναντι του. Μας κρίνουμε
συνεχώς, και τις περισσότερες φορές αρνητικά.
Η αυτοαποδοχή είναι η γιατρειά.
Η συνειδητοποίηση ότι πάντα
είμαστε κάθε στιγμή αυτό που πραγματικά χρειάζεται να είμαστε. Οι απαιτήσεις
που έχουμε από τον εαυτό μας είναι πλασματικές. Κι αυτό γιατί πραγματικά έχουμε
ανά πάσα στιγμή όλα τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά.
Αν αυτό το θυμόμαστε πάντα,
είναι πολύ πιο εύκολο να γιατρευτούμε από τις όποιες προσδοκίες έχουμε, που
είναι μία πολύ μεγάλη φυλακή στην οποία βάζουμε οι ίδιοι άδικα τον εαυτό μας.
Φόβος
Μη εμπιστοσύνη. Τις περισσότερες
φορές σε τίποτα…
Μεγάλη σημασία έχει να
αναγνωρίσουμε πως η μη εμπιστοσύνη έχει να κάνει με την ανασφάλεια του αύριο.
Δεν ζούμε τη στιγμή.
Είμαστε συνεχώς είτε στην
αναπόληση του παρελθόντος, (θεωρώντας πως ότι ζήσαμε στο παρελθόν είναι πολύ
πιο όμορφο από το τώρα μας), μη μπορώντας έτσι να αναγνωρίσουμε την ομορφιά στο
παρόν μας, και ακόμα, ότι τα καλύτερα έπονται.
Έχουμε πολύ μεγάλη ανασφάλεια
για το μέλλον. Η ανασφάλεια αυτή όμως, επειδή δεν μας είναι γνωστή, αυτόματα
μας ωθεί στο να ζούμε με έναν κεκαλυμμένο φόβο, του τι θα έρθει.
Όμως κυριολεκτικά, στο άγνωστο,
και στην έκπληξη είναι τα πιο υπέροχα πράγματα που έχει τη δυνατότητα να μας
δώσει η ζωή.
Πως αντιμετωπίζεται λοιπόν;
Αν δείξουμε εμπιστοσύνη σε μας
τους ίδιους. Όχι σε κάποιον άλλο, ή σε κάτι. (Πχ στη δουλειά, ή στα λεφτά μας).
Να δείξουμε εμπιστοσύνη σε αυτό
που είμαστε. Στο ότι μας αξίζει το καλύτερο, και γιατί όχι στο κάτω κάτω…….
Αν αυτό μας είναι δύσκολο,
μπορούμε να δείξουμε αρχικά εμπιστοσύνη στο κομμάτι που αντιλαμβανόμαστε ως θεϊκότητα.
Πως είμαστε πλάσματα θεϊκά, και
πως ποτέ δεν πρόκειται να συμβαίνει κάτι το οποίο θα μας τιμωρεί. Αλλιώς τι
Θεός αγάπης θα ήταν;
Αυτό όμως μπορεί να γίνει, μόνο
αν ξεπεράσουμε μέσα μας την θεολογική θεώρηση του Θεού ως τιμωρού, και την πίστη σε έναν Θεό
αγάπης.
Δύσκολο;; Μα αυτό είναι η
αλήθεια….
Εμπιστοσύνη πάντως, δεν
μπορούμε να δείξουμε σε κανέναν άλλον εκτός του εαυτού μας τελικά….. Κι αυτό
γιατί σε ότι βασιζόμαστε και είναι υλικό, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα
διάλυσης του, οπότε θα μείνουμε μετέωροι.
Ούτε όμως και σε κάποιο
πρόσωπο. Γιατί τελικά, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για
μας την κάθε στιγμή, από εμάς τους ίδιους.
Εγωισμός
Μεγάαλο θέμα.
Εγωισμός σημαίνει πως προσπαθώ
να προστατεύσω το εγώ μου.
Αυτό που έχω αντιληφθεί ότι
είμαι.
Αυτό δεν είναι άλλο από το
χαρακτήρα μου, (τις συνήθειες μου, τα χαρακτηριστικά μου,) κυρίως όμως τη
σωματική διάσταση του είναι μου.
Αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με
τα υλικά αντικείμενα πρώτα απ’ όλα, και χαρακτηρίζεται από την τόσο
χρησιμοποιούμενη έκφραση: «δικό μου».
Έχει να κάνει με τα κεκτημένα.
Κατά δεύτερο, είναι με τα
συναισθήματα. Ζητώ αγάπη, αποδοχή, αναγνώριση.
Κάλυψη λοιπόν συναισθημάτων,
όμως έξω από μένα.
Αυτή είναι και η ουσία του
εγωισμού.
Ο εγωισμός εξαλείφεται με την
αυτάρκεια, και την ατομική ανεξαρτησία.
Με την κατανόηση πως δεν
είμαστε μόνο το σώμα μας.
Όπως επίσης με το βίωμα πως ο
καθένας ατομικά είναι υπεύθυνος για τη ζωή και τις επιλογές του, και ότι κανείς
δεν είναι υποχρεωμένος να μας δώσει τίποτα, γιατί κατ’ ουσίαν δεν μπορεί και να
μας δώσει.
Η ολοκλήρωση πραγματοποιείται
με τη συνειδητοποίηση ότι τα πάντα είναι μέσα μας.
Από εμάς εξαρτώνται όλα τα
συναισθήματα, όπως και η επιλογή των σκέψεων που θα κάνουμε.
Ο χειρισμός των συναισθημάτων
και της σκέψης μας, είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ότι εμείς καθορίζουμε
τα πάντα σε μας, και τίποτα και κανένας που έρχεται από έξω.
Ζήλεια
Η ζήλεια είναι ένα σαράκι, που
η πηγή της βρίσκεται στη σύγκριση. Συγκρίνουμε τα πάντα. Πρώτα κοιτάμε τι έχουν
οι άλλοι, και κατόπιν σε σχέση με αυτά, τι έχουμε εμείς. (Πιο βαθειά μας όμως,
νιώθουμε πως είμαστε ελλιπείς, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν το έχουμε
αναγνωρίσει, γιατί συνήθως, δεν πηγαίνει καν το μυαλό μας εκεί.)
Εκεί οφείλεται και η διάκριση
που κάνουμε σε σχέση με μας, και οτιδήποτε άλλο, και πάλι όμως έξω από αυτό που
είμαστε.
Είμαστε οι ίδιοι διαχωρισμένοι
όμως. Μέσα μας. Ταξικοί. Από εκεί ξεκινάει.
Κρίνουμε όλα αυτά που είμαστε,
και τα έχουμε διαχωρίσει μέσα μας χαρακτηριζόμενα άλλα ως καλά, και άλλα ως
κακά, που αυτά τα δεύτερα, δεν θα έπρεπε υποτίθεται να τα έχουμε.
Έτσι καταλήγουμε να κατηγορούμε
τον εαυτό μας. Όμως αυτό μας φέρνει συναισθήματα θλίψης και αποθάρρυνσης.
Πιστεύουμε πως αν αποκτήσουμε
κάτι που έχουν οι άλλοι θα είμαστε ολοκληρωμένοι.
Όμως τελικά, αυτή η ολοκλήρωση
δεν έρχεται ποτέ, γι’ αυτό και πάντα θέλουμε όλο και περισσότερα, όλο και
περισσότερα.
Με την αποδοχή όλων των
κομματιών μας, κι όχι την άρνηση «αυτών που κατακρίνουμε», θα καταφέρουμε να
αποκτήσουμε την απαραίτητη ισορροπία.
Τότε, δεν θα ζηλεύουμε πια. Θα
χαιρόμαστε για όλα όσα έχουν οι άνθρωποι. Και ειδικά όταν είναι χαρούμενοι με
αυτά.
Επίσης εκεί θα κατανοηθεί πως
ότι κι αν έχουμε, δεν πρόκειται ποτέ να καλυτερέψει το πώς βλέπουμε εμάς τους
ίδιους. Αυτό πρέπει να αλλάξει εσωτερικά……
Τα άσχημα που έχουμε όμως δεν
τα έχουμε τυχαία. Είναι στοιχεία τα οποία μας δείχνουν που πρέπει να στραφούμε,
ώστε να συνειδητοποιήσουμε κάποιες αλήθειες μέσα μας που δεν έχουμε δει.
Π.χ. Ζηλεύω έναν αισιόδοξο και
χαρούμενο άνθρωπο. Γιατί όμως;
Γιατί στρεφόμενος σε μένα, θα
δω πως εγώ δεν είμαι, γι’ αυτό τον ζηλεύω.
Αφού λοιπόν δεν είμαι
αισιόδοξος και χαρούμενος, θα στραφώ να δω τη ζωή μου. Γιατί δεν είμαι
αισιόδοξος και χαρούμενος; Γιατί όλα μου πάνε στραβά. Ναι, αλλά είδα ποτέ τη
ζωή σαν ευκαιρία; Ή είμαι μόνιμα σε μία γκρίνια και περιμένω τα πάντα από τους
άλλους;
Μάλιστα. Οπότε. Αλλάζω τη
θεώρηση μου. Και ναι, θα αποφασίσω να είμαι καλά, για να έρθουν και όμορφα
πράγματα για μένα. Και τότε, αφού γίνομαι αισιόδοξος και χαρούμενος, παύει να
με ενοχλεί και ο άλλος που ήδη είναι.
Αν δεν τον ζήλευα όμως αρχικά,
ποτέ δεν θα το αναγνώριζα. Αυτό είναι το δώρο της ζήλειας σε μένα. Ότι
ανακάλυψα την πηγή της, και τώρα είμαι στη ζωή μου πολύ καλύτερα. Και επίσης,
έχω πάψει να είμαι και γκρινιάρης, αφού ξέρω πως από μένα εξαρτάται το πώς βλέπω
τα πράγματα γύρω μου. Και όχι από τα ίδια τα πράγματα.
Ναι, όμως όλο αυτό ξεκίνησε
επειδή αποδέχτηκα μέσα μου τη ζήλεια και έπψα να με κατηγορώ γι’ αυτήν. Την
είδα, την εξέτασα.
Και με την αποδοχή και άλλων
αρνητικών μου τι έρχεται;
Μα φυσικά η αγάπη για τον εαυτό
μου. Δεν τον κατηγορώ πια.
Γνωρίζω πως όλα μου «τα άσχημα»
χαρακτηριστικά έχουν «δώρα» να μου δώσουν. Αρκεί να ψάξω σωστά…..κ πάντα με
γνώμονα εμένα, κι όχι τους άλλους.
Αγαπώ λοιπόν τον εαυτό μου για
όλα όσα έχω. Και είναι όλα υπέροχα.
Και μπορούμε να τα έχουμε όλα.
Είμαστε υπέροχοι στην ολότητα μας.
Δεν διώχνουμε όμως κομμάτια
μας. Ουσιαστικά…..τα απορροφάμε…….
Αν κατακρίνουμε κομμάτια μας
είναι σαν να θέλουμε να τα πετάξουμε, κάτι που δεν είναι δυνατόν να γίνει.
Είναι σαν να λέμε ότι το δεξί
χέρι είναι καλό, και το αριστερό που έχει χτυπήσει είναι κακό. Μα και τα δύο
χέρια μας κάνουν αρτιμελείς, και τα δύο χέρια χρειάζονται, και θα λειτουργήσουν
σωστά, όταν γιατρέψω αυτό που είναι πονεμένο.
Θυμός
Ο θυμός κρύβει μέσα του το
ανικανοποίητο.
Μας φταίνε όλοι και όλα. Δεν
είμαστε ευχαριστημένοι από τίποτα, και γι’ αυτό και εκτονώνουμε αυτήν την
κενότητα στο περιβάλλον, με βίαιες συνήθως αντιδράσεις.
Γινόμαστε κακότροποι κι
εριστικοί.
Κι εδώ υπάρχει φυσικά κρίση του
εαυτού μας.
Εδώ η κρίση γίνεται κυρίως μόνο
με αρνητικό τρόπο.
Κατηγορούμε τον εαυτό μας ότι
δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε τίποτα σωστά, τίποτα δεν έχουμε δημιουργήσει,
(ότι είμαστε ανίκανοι), μα κυρίως ανάξιοι.
Έτσι, ρίχνουμε ευθύνες και
κατηγόριες στο περιβάλλον, χωρίς να αντιληφθούμε ότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή,
κατηγορούμε εμάς, και όχι αυτόν που έχουμε απέναντι μας.
Ο θυμός οδηγεί σε συναισθήματα
αυτολύπησης, και βαθειάς έλλειψης αυτοεκτίμησης.
Ο θυμός ξεκινά με συναισθήματα
δυσαρέσκειας, με προσπάθεια επιβολής στο περιβάλλον, οδηγεί σε κακία, και κατ’
επέκταση πολλές φορές σε φθόνο, ή ακόμα και στο μίσος.
Τα άτομα με μεγάλο θυμό, είναι
ακριβώς αυτά που χρειάζονται γλυκύτητα, αποδοχή, και αγάπη.
Βαθειά αυτογνωσία χρειάζεται.
Αυτογνωσία και αυτοπαρατήρηση των ίδιων τους των συναισθημάτων. Ανακάλυψη όμως
της πηγής αυτών, κι όχι εξέταση του περιβάλλοντος.
Να φύγει η προσοχή από αυτόν
που θυμώσαμε, και τα ίδια λόγια που του είπαμε, να τα επαναλάβουμε μέσα μας,
σαν να απευθυνόμαστε σε εμάς τους ίδιους.
Κακία
Η κακία εμφανίζεται ως
κατάσταση που έχει ωριμάσει από «πόνο».
Το διάστημα όμως που βιωνόταν
από μας ο πόνος αυτός, αντί να βρούμε κάποιου είδους «συμπαράσταση», αντίθετα
εισπράξαμε ακόμα μεγαλύτερο πόνο λόγο της συμπεριφοράς των ανθρώπων απέναντι
μας σε αυτήν ακριβώς τη φάση μας.
Έτσι από ένα σημείο και μετά,
χάσαμε που λέμε «την εμπιστοσύνη μας» στους ανθρώπους, και ηθελημένα
«νεκρώσαμε» μέσα μας για τους άλλους οτιδήποτε καλό.
Ναι, όμως αυτό είχε ως
αποτέλεσμα να «νεκρώσουμε» και ότι όμορφο μπορούσαμε να αισθανθούμε και οι
ίδιοι για τους άλλους, και φυσικά και για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φέραμε το «εξωτερικό» σκηνικό,
ως υπαρκό «εσωτερικό» τώρα πια σκηνικό μας. Αντιληφθήκαμε πως κανείς δεν νοιάζεται
για μας γιατί δεν το αξίζουμε κατ’ αρχήν, ενώ καταλάβαμε και ότι δεν
περιμένουμε τίποτα πια από κανέναν.
Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι
δεν βλέπουμε ότι υπάρχει και άλλη πηγή για να είμαστε καλά, σκληραίνουμε.
Κλεινόμαστε στον εαυτό μας,
αναπτύσσουμε έναν τεράστιο εγωισμό, και πλέον θεωρούμε πως οι άλλοι «είναι
υποχρεωμένοι σε μας».
Δεν μπορεί κάποιος να είναι
καλά, ενώ εμείς είμαστε δυστυχισμένοι. Μας θυμίζουν αυτό «που δεν έχουμε». Κι
επειδή θεωρούμε το να κλάψουμε και να το παραδεχτούμε αδυναμία που θα μας
πατήσουνε ακόμα χειρότερα, προτάσσουμε έναν εαυτό όλο κακία.
Ουσιαστικά, μας θεωρούμε μέσα
μας «τελειωμένη υπόθεση». Φτάνουμε στα όρια του αρπακτικού, και το βλέμμα των
ματιών μας θυμίζει «σαρκοβόρο» ζώο.
Ο πολύς ο πόνος για άμυνα, στο
να μη «χαθούμε», μας έκανε να πιστέψουμε στο ότι επιβιώνει μόνο ο δυνατότερος.
Αυτό, είναι νόμος της ζούγκλας που τον υιοθετούμε άριστα, διότι μάθαμε πως ο
αδύναμος πάντα μένει χωρίς τίποτα, ή πολλές φορές ακόμα και πεθαίνει.
Προτάσσουμε την ανάγκη όχι απλά
να πάρουμε, (αυτό είναι δεδομένο), αλλά και να «καταστρέψουμε» ότι όμορφο
υπάρχει.
Η ουσία όμως είναι, πως η
καρδιά μας δεν θέλει αυτά, αλλά κυριολεκτικά διψά για αγάπη…..
«Ο άνθρωπος που είναι δύσκολο
από τους ανθρώπους στο να αγαπηθεί, είναι και αυτός που έχει τη μεγαλύτερη
ανάγκη από Αγάπη»
Η «κακία» που έχουμε αναπτύξει,
οφείλεται στο ότι έχουμε πνίξει πρώτα εμείς, μέσα μας, ότι πιο όμορφο έχουμε ή
είχαμε ποτέ.
Δεν στρέψαμε ποτέ την προσοχή
μας σε μας. Δεν προσπαθήσαμε να βρούμε τι είμαστε. Θεωρήσαμε την ίδια την
ύπαρξή μας «χαμένη υπόθεση», και καταραμένη από τον ίδιο το Θεό. Η κατάρα όμως
αυτή, έχει φτιαχτεί από εμάς τους ίδιους, που δεν είμαστε όμως σε θέση να το δούμε.
Άνθρωποι με κακία ειδικά, αν
δεν προχωρήσουν σε πορεία αυτογνωσίας, κυριολεκτικά πεθαίνουν έτσι, χωρίς ποτέ
να νιώσουν καλά, (τουλάχιστον στην τωρινή ζωή τους).
Αυτό σημαίνει πως πάλι από εμάς
τους ίδιους πρέπει να γιατρευτεί κι από τίποτε άλλο έξω από εμάς.
Πρώτα, να αναγνωρίσουμε ότι
υπάρχει σε μας.
Μετά, να την αποδεχτούμε. Ότι
ναι, την έχουμε την κακία μέσα μας.
Κατόπιν, να δούμε το «πως
λειτουργούμε» με αυτήν.
Να περάσει σαν «σενάριο» από
μπροστά μας το «τι κάνουμε» όταν την αισθανόμαστε την κακία.
Τότε, ας γυρίσουμε να
κοιτάξουμε: Αυτό που βλέπουμε ότι κάνουμε μας αρέσει;
Και δεύτερον: Μας κάνει να
νιώθουμε καλά;
Ξεχνώντας σε ποιον δείχνουμε, ή
βγάζουμε αυτήν την κακία. (Κι αυτό γιατί πολλές φορές είναι κεκαλυμμένη).
Στη φάση αυτή όμως, δεν θα
κατηγορούμε τον εαυτό μας που αυτό μας συμβαίνει. Προσπαθούμε να το δούμε, σαν
να εξετάζουμε τη συμπεριφορά ενός άλλου, κι όχι τη δική μας.
Αποστασιοποιούμαστε λοιπόν.
Εκεί, αν πάμε πιο βαθιά, θα
μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε πως όλη η κακία μας γεννήθηκε σαν άμυνα «στον πόνο»
που νιώσαμε παλιά, και στην μετέπειτα αυτόαπόρριψη μας.
Τότε θα πονέσουμε πολύ. Με όλη
αυτή τη συνειδητοποίηση.
Αυτό όλο όμως, και μόνο που το
κοιτάξαμε κατάματα, μας κάνει κατ’ αρχήν, να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για ότι
κάναμε. Σε ποιον; Στον ίδιο μας τον ευατό.
Τότε, και μόνο τότε, μπορούμε
πλέον απλά, να μη λειτουργούμε με κακία, γιατί η κακία τελικά ήταν προς εμάς
τους ίδιους.
Αλλά εμάς, δεν μπορούσαμε να
μας «σκοτώσουμε», μια και αυτό θα μας έκανε να πάψουμε να υπάρχουμε.
Το μαρτύριο τελειώνει. Όμως,
στη φάση αυτή, νιώθουμε πως βρήκαμε τη λύτρωση. Σε μας τους ίδιους. Γιατί εμείς
είμαστε ο μόνος μας κριτής, και κανείς άλλος.
Όλοι οι άνθρωποι γύρω μας
υπάρχουν για να δούμε ποιοι είμαστε εμείς.
Αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε.
Στην συναναστροφή μαζί τους
βλέπουμε τι είμαστε, και κατόπιν μελετάμε το γιατί φερθήκαμε όπως φερθήκαμε
στην κάθε περίπτωση.
Καμία «πληγή» δεν προκαλείται
από κανέναν άλλον, παρά μονάχα από εμάς τους ίδιους.
Αυτό σημαίνει όμως, πως και η
επούλωση, είναι πάλι κάτι το οποίο εμείς πρέπει να κάνουμε για τον εαυτό μας.
