Το σπουδαιότερο
πράγμα στη ζωή, είναι να είμαστε πλήρης, ευδαίμονες, ευτυχής. Χωρίς
συναισθήματα έλλειψης, αδικίας, ανεπάρκειας. Αντίθετα, όλα να είναι
ισορροπημένα, όμορφα, ευδαιμονικά.
Προχωράει η
ζωή σαν μία πορεία. Ένα ταξίδι, που ενώ δεν μετράμε χιλιόμετρα, παρ’ όλα αυτά,
μετρώντας στιγμές, νιώθουμε στο Είναι μας πως πράγματι, «προς κάπου πάμε».
Όλες οι
εμπειρίες μας, οι συνειδητοποιήσεις, αν τις κοιτάξουμε προσεκτικά θα δούμε πως
έπονται από μία συνέχεια. Και κάθε επόμενη συνάντηση μας με κάποια κατάσταση,
εμπειρία, άτομο, «προσθέτει» και κάτι.
Κάποιοι όλο
αυτό το λένε πείρα. Μέσω αυτής αντιλαμβανόμαστε αυτό το ταξίδι μας. Που δεν
είναι άλλο, από ταξίδι συνειδητότητας.
Αν δεν
είμαστε παρόντες ώστε να δούμε αυτό το ταξίδι των εμπειριών μας, τότε η ζωή μας
αρχίζει να μην έχει νόημα. Γιατί η ζωή, είναι πράγματι μία συνέχεια.
Είναι η
λεγόμενη «εξέλιξη». Εξέλιξη της όλης μας ύπαρξης εδώ, στην ύλη. Στο υλικό
πεδίο.
Γιατί δεν
είμαστε αυτού του κόσμου. Κατοικούμε σε ένα υλικό σώμα που μας βοηθά απλά, να
πάρουμε τις εμπειρίες του εδώ κόσμου. Όσο αυτό δεν το συνειδητοποιούμε, ο
ερχομός μας εδώ, χάνει από ενθουσιασμό κι ενδιαφέρον.
Μας
φαίνονται όλα όσα υπάρχουν άσκοπα. Και είναι. Πράγματι είναι. Γιατί ότι κι αν
υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, εξυπηρετεί έναν και μοναδικό σκοπό:
«Να είναι τα
μέσα ώστε να στηθεί το σκηνικό των εμπειριών μας. Και τίποτε άλλο»
Γι’ αυτό με
τη φυγή μας από εδώ, τον θάνατο του φυσικού μας σώματος, δεν παίρνουμε τίποτε
άλλο μαζί μας, παρά μόνο ότι ζήσαμε…… Γιατί: ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Όμως. Το όλο
θέμα της αντιμετώπισης όλων των καταστάσεων εδώ, αφορά ένα και μόνο τεράστιο
μυστικό. Αν το συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος, κι αν το εφαρμόσει, θα δει πως μόνο
ευχάριστη μπορεί να είναι η διαμονή του εδώ, για όσο μείνει…
Το μυστικό
αφορά τον έλεγχο της σκέψης. Ναι, της σκέψης.
Ότι μα ότι
κι αν γίνει, είναι απλά μία κατάσταση. Η δική μας στάση, και θέση ως προς αυτή
την κατάσταση θα ορίσει και το πώς θα είμαστε.
Τι θα
επιλέξουμε; Να είμαστε ευτυχής, ή δυστυχής;;
Παράδειγμα:
Χάνουμε τη
δουλειά μας. Είμαστε εν μέσω οικονομικής κρίσης, τα έξοδα τρέχουν. Θα
υποφέρουμε… ΧΑ…..
Γιατί να μη
σκεφτούμε:
«Έχασα τη
δουλειά μου. Ωραία. Που στρέφομαι τώρα;; Προς τα πού;; Μήπως το σύμπαν μου
δηλώνει αλλαγή καριέρας;; Ή μήπως αλλαγή διαμονής;»
Όμως όόόόχι.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοιες σκέψεις. Έχουμε βολευτεί. Που να τρέχουμε τώρα…
Και πέφτουμε σε κατάθλιψη. Όλη μα όλη μας η ψυχολογία γίνεται χάλια, και φυσικά
την μεταφέρουμε στο περιβάλλον μας, στη γυναίκα, στα παιδιά μας.
Όχι. Χίλιες
φορές όχι.
Ακόμα και το
χειρότερο σενάριο της ζωής, υπάρχει τρόπος να το δει κανείς μόνο θετικά.
Φυσικά αφού
συνειδητοποιήσουμε μία άλλη συμπαντική τεράστια αλήθεια, όσο κι αν δεν μας
βολεύει: Ότι πάντα έρχεται στη ζωή μας αυτό που μας αναλογεί προσωπικά.
«Προσωπικό πακέτο ονομαστικό» με την προσωπική μας διεύθυνση παίρνει ο καθένας
μας. Αυτά ακριβώς που χρειαζόμαστε να ζήσουμε. Μια ευφυής δύναμη πάνω, και πέρα
από όλους μας, αυτό το έχει ορίσει…., ή, ακόμα και εμείς οι ίδιοι σε ένα άλλο
επίπεδο…
Για να
μπορέσουμε να δούμε όμως τα πράγματα όμορφα και καλά, αυτό, εξαρτάται εξ’
ολοκλήρου από τις σκέψεις που θα γίνουν μέσα μας.
Το πώς
βλέπουμε το οτιδήποτε. Από τον γείτονα, τη γυναίκα, τα παιδιά μας, μέχρι το
κράτος κι όλον τον πλανήτη.
Εμείς, και
μόνο εμείς επιλέγουμε να έχουμε τη ζωή, και την ψυχολογία την οποία έχουμε.
Το μυστικό
της ζωής, είναι ο έλεγχος της σκέψης μας. Η επιλογή. Γιατί για επιλογή
πρόκειται.
Όμως, επειδή
δεν έχουμε «εκπαιδεύσει» αυτό το κομμάτι του εαυτού μας, νομίζουμε πως δεν
μπορούμε να ορίσουμε εμείς τι θα σκεφτόμαστε, αλλά ορίζουν οι καταστάσεις για
μας.
Μα απορώ.
Είναι δυνατόν να πιστεύουμε κάτι τέτοιο;
Το αν πχ θα
«θιχτώ» για κάτι από κάποιον και θα μαλώσω μαζί του, από μένα δεν εξαρτάται;
Όμως, και το αν κάποιος με πληγώσει, πάλι το ίδιο δεν είναι.
Χρειάζεται
εδώ να δούμε και κάτι άλλο σοβαρό: Την υπεράσπιση ενός εγώ που έχουμε μέσα μας
και πρέπει να υπηρετήσουμε.
Να μη μας
περάσουν για κορόιδο, να μη μας θίξουν, να μη μας πάρουν πράγματα,
συναισθήματα, κλπ. Βλακείες. Το εγώ είναι ένα ψέμα. Είναι ένα ψεύτικο
δημιούργημα, που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που πρεσβεύουμε στην ουσία του
Είναι μας. Και όσο δεν το βλέπουμε αυτό, δεν υπάρχει ελπίδα ευτυχίας για μας.
Δυστυχώς.
Οπότε: Για
να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή και τον εαυτό μας, χρειάζεται να
θυμόμαστε δύο πολύ βασικά πράγματα:
1. Ότι
υπάρχει ένα ψεύτικο εγώ που τάσσεται μπροστά για να αυτοεπιβεβαιωθεί,
προστατευτεί, φανεί, ενώ δεν το έχουμε κατ’ ουσίαν ανάγκη, και
2. Ότι η
απόφαση μας το τι θα σκεφτόμαστε για την κάθε κατάσταση, άνθρωπο, συμβάν, είναι
αυτή που θα ορίσει την ευτυχία ή τη δυστυχία στη ζωή μας.
Τώρα ξέρεις
το παιχνίδι. Κοίτα μέσα σου. Δες κατά πόσο ισχύει για σένα όλο αυτό.
Εδώ,
γράφτηκε η δική μου κατάθεση. Ψάξε τη δική σου. Κι αν και για σένα ισχύει το
ίδιο.
Διάλεξε: Πως
θέλεις να ζεις από εδώ και πέρα;
Τώρα,
ξέρεις…
