ΑΝΤΙ ΕΥΧΩΝ!

Αισθάνομαι, κι επιτέλους το ΚΑΤΑΛΑΒΑ!

ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ!

Το ΕΝΙΩΣΑ…

Άσκοπα, όλα όσα έψαξα ποτέ…

ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ!

& Είμαι μέσα σε Σένα, από Σένα, για Σένα.

Είμαι «εγώ», (σαν οποιοδήποτε «πλασματικό εγώ»), 
& Εσύ ταυτόχρονα...

Αφού πάντα ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, & ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ.

Κάθε φορά μιλάς Εσύ, & ποτέ τίποτε άλλο.

Όταν όμως αυτή «η ομιλία»

δεν γίνεται αντιληπτή,

(παίρνοντας την προσοχή μου 
από αυτή τη Μοναδική Αλήθεια),

δημιουργώ ένα «εγώ»,

& ξεγελιέμαι πως έχεις χαθεί...

Πάντα όμως γνωρίζεις τι Είμαι,

& ποιος Είμαι,

όπως & τι έχω φτάσει να γίνω…,

μη αναγνωρίζοντας Σε…

Μη, αναγνωρίζοντας Με.

Το Πέπλο…

Αναγνωρίζοντας όμως ΕΣΕΝΑ,

σε μένα, μέσα μου,

γνωρίζω πλέον πως κάθε «εγώ» που υπήρξα, 
δεν ήταν ποτέ Αληθινό.

Τίποτα δεν ήταν Αληθινό,

μια & κάθε μου «ταυτότητα»,

ήταν ο Νοητικός μου (μόνο),

διαχωρισμός από Σένα.

Αυτός ο διαχωρισμός,

ήταν που με εγκλώβισε,

στη Δημιουργία όλων των Σκεπτομορφών,

της ονομαζόμενης (κάθε φορά) ζωής μου,

υλοποιώντας το μπέρδεμα, τον τεμαχισμό,

τη φυλακή & τη δυστυχία μου,

στο μεγάλο,

& μακρύ ταξίδι της Άγνοιας μου...

Κρεσέντο αυτής της πορείας;

Η Αναγνώριση,

(Επαναγνωριμία, Επιστροφή),

της Παρουσίας Σου, (από το εδώ πεδίο),

που σαφώς δεν ήρθε, όπως περίμενα…

Ο Νους τελικά ήταν, που περίμενε άλλα…

Διότι οτιδήποτε

«δημιουργούσα» ως «εγώ»,

& δεν αναφερόταν σε Σένα,

& δεν αναγνωριζόταν ως Εσύ,

ήταν μοιραία & ξεκομμένο από Σένα,

(χωρίς την αναγνώριση

της επικοινωνία μας),

θεωρώντας με

(ως «εγώ» ταυτισμένος μαζί του),

πως είχα μείνει μόνος μου….

Εγκαταλελειμμένος, απελπισμένος,

& μόνιμα σε απόγνωση…

Τότε, ήταν που δείλιαζα, φοβόμουν,

& εξακολουθούσα να θεωρώ,

πως «μόνος μου» πρέπει να κάνω,

να δημιουργήσω, να ζήσω.

Αλλά πως;;;

Μια & τίποτα δεν χρειάζεται

να κάνω έτσι κι αλλιώς,

(ως οποιοδήποτε ψεύτικο «εγώ»),

όταν «η Συνείδηση» αναγνωρίζει την Αληθινή της Ταυτότητα!

Είμαι Εσύ!

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά…

& όχι επειδή μου έγινε

κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση,

(όπως λανθασμένα πίστεψα,

& «σκέφτηκα» κάποτε,

συγκρίνοντας «τον τότε εαυτό μου»

με τους «άλλους» ανθρώπους

–ποιους άλλους; –),

αλλά επειδή είναι πράγματι Σπουδαίο,

για οποιονδήποτε τελικά άνθρωπο,

η στιγμή της Αποκάλυψης,

συνοδευόμενη με το Τεράστιο αυτό,

Βαθύ Αίσθημα Ευγνωμοσύνης,

της Αναγνώρισης του Πατέρα!

Χωρίς όμως να είμαι «κάποιος».

Χωρίς να είμαι…. «κάτι».

Είμαι, μέσα στην Ουσία του Πατέρα,

& εισχώρησα απλά σε ένα σάρκινο σώμα.

Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ, τώρα…

Αυτή η Ουσία όμως,

είναι ο ίδιος ο Πατέρας,

που κατοικεί τελικά, παντού…

Από Εσένα Πατέρα Όλα!

Από Εσένα, κι από κανέναν άλλον.

Ποτέ!

Ας γίνει το Θέλημα σου!

Που από Εδώ & στο Εξής, 

είναι & δικό μου Θέλημα!

Αφήνομαι, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στα χέρια σου!