Εν όσο ζούμε
τη συνηθισμένη ζωή στην κοινωνία των ανθρώπων, με τον τρόπο που έχει
διαμορφωθεί, (με τα μέσα, τις θρησκείες, την Ηθική, ανάλογα τον τόπο ζωής
γεωγραφικά κλπ), θεωρούμε, πως τα πράγματα, είναι όπως μας τα έχουν πει.
Με λίγα
λόγια όπως φαίνονται ότι είναι. Γεννιόμαστε σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, μας
διδάσκουν αυτά που είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε, ώστε να μπορούμε να σταθούμε
«προγραμματισμένοι σωστά» κάποια στιγμή με την ενηλικίωση, μόνοι μας στην
κοινωνία. (Μια και οι προγενέστεροι από μας γνωρίζουν το πώς…).
Δηλαδή μας
διδάσκουν πως πρέπει να αγωνιστούμε σε αυτή τη ζωή να γίνουμε κάποιοι, (είτε με
σκληρή δουλειά, είτε με μόρφωση, είτε με έναν καλό γάμο κλπ), πως το πιο
σημαντικό για την επιβίωση μας είναι τα χρήματα, όπως και ότι ο δυνατός,
(σωματικά, περιουσιακά, εξουσιαστικά), είναι αυτός που πάντα κερδίζει και
επιβιώνει.
Μας
μαθαίνουν επίσης να μην ανοιγόμαστε εύκολα, ώστε να μην μας κοροϊδέψουν, μας
εκμεταλλευτούν ή μας κάνουν «οι άλλοι» κάποιο κακό... Πρέπει λοιπόν να
προσποιούμαστε, (γιατί αυτό βγαίνει από όλη τη διδαχή σε όλους μας σαν
συμπέρασμα), και να «δείχνουμε» δυνατοί, να είμαστε πονηροί, και πάντα να
έχουμε ένα σχέδιο κατά νου για το πώς να πράττουμε στη ζωή μας για την κάθε μας
συνέχεια. Ακόμη, πάντα χρειάζεται να κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας,
γιατί δύσκολα σε κάποιον θα μπορούσαμε να έχουμε εμπιστοσύνη. Με λίγα λόγια,
επιβιώνουμε, όταν πρώτα απ’ όλα κοιτάμε την πάρτη μας. Πολύ βασικό βέβαια,
είναι το πάρε – δώσε, που σημαίνει πως κάθε τι που θα δώσουμε θα ζητήσουμε
αντάλλαγμα, όπως και κάθε τι που θα μας δώσουν, καλό είναι να σκεφτόμαστε για
το αντάλλαγμα που θα μας ζητήσουν. Μαθαίνουμε ακόμα, (και είναι πολύ βασικό
βέβαια), να μην αφήνουμε κανέναν ατιμώρητο για τις πράξεις του, (ειδικά όταν μας
αφορά προσωπικά), όπως και το να επικροτούμε άλλες τέτοιου είδους τιμωρίες για
όσους (θεωρούμε) πως το αξίζουν.
Βέβαια, σε
όλα αυτά μας μαθαίνουν και μια είδους καλοσύνη, που για να είμαι ειλικρινής σαν
παιδί, ποτέ μου δεν την κατάλαβα, μια και πάντα ήταν υπό όρους, και έφτασα
προσωπικά να ζω τελικά περισσότερο στο φόβο, παρά στο άνοιγμα, το χαμόγελο, και
την ελπίδα στη ζωή. (Θαρρώ όμως το ίδιο ισχύει σε όλους μας τελικά…)
Κάποιοι
λοιπόν, (οι περισσότεροι κατά την ταπεινή μου άποψη), γεννιόμαστε και αποχωρούμε
από αυτόν τον κόσμο, ακριβώς με αυτά τα δεδομένα. Κι αν σταθούμε (θεωρούμε)
τυχεροί, ίσως κάνουμε έναν καλό γάμο, ίσως νιώσουμε πως αγαπηθήκαμε κι
αγαπήσαμε κι εμείς, (γιατί άλλο ο καλός γάμος και άλλο η αγάπη), ίσως φτιάξουμε
μια αξιόλογη περιουσία, ίσως αφήσουμε πίσω μας κάτι από την δημιουργικότητα
μας, ή την τέχνη μας σε αυτόν τον κόσμο, ίσως αφήσουμε απογόνους, (γιατί ειδικά
αυτό μας κάνει να πιστεύουμε η γαλούχηση μας πως είναι ο κύριος προορισμός μας
στη ζωή), ίσως αισθανόμαστε υπερήφανοι για την ακαδημαϊκή μας καριέρα ή τη
μόρφωση μας, (αναπολώντας στιγμές δόξας και θαυμασμού στο πρόσωπο μας), και
ίσως πάλι, έχουμε ζήσει πλούτο εμπειριών ή συναρπαστικών στιγμών. Ειδάλλως, δεν
έχουμε κάτι να «δικαιολογήσουμε» πως μάλλον, η ζωή μας άξιζε…
Αποτελούμενα
αυτά η ζωή μας λοιπόν, και ύστερα, με την αυλαία να πέφτει, και όλα να θεωρούμε
πως τελειώνουν εδώ…. Για τους θρησκευόμενους βέβαια, αλλάζουν λίγο τα πράγματα.
Γιατί εκείνοι θεωρούν πως εξαγοράζοντας επιλεκτικά μια «ηθική ζωή», τους
περιμένει (μάλλον) ένας Παράδεισος, ενώ μη εκτελώντας επιβαλλόμενες
υποχρεώσεις, θα ζήσουν για πάντα σε μια κόλαση….
Αν όμως κατά
τη διάρκεια της ζωής μας, (κυρίως εκεί κοντά στα τριάντα με σαράντα), νιώσουμε
πως όλα αυτά δεν επαρκούν για μας, και αναρωτιόμαστε, αποφασίζοντας να βρούμε
αν υπάρχει κάτι άλλο, (γιατί μέσα μας κάτι με μεγάλη σιγουριά μας το φωνάζει
και το ακολουθούμε), ανακαλύπτουμε στην πορεία, πως μέσα σε αυτό το γνωστό για
όλους σκηνικό της ζωής, υπάρχει και μία άλλη ζωή, που αν δεν στρέψουμε την προσοχή
μας σε αυτή, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη της για να φτάσουμε να τη
ζήσουμε.
Αυτή η «άλλη
ζωή», περιλαμβάνει την γνωστή σε όλους μας Αυτογνωσία, που μας κάνει να φύγουμε
δια παντός από την «Άγνοια» που επικρατεί σήμερα στον πλανήτη μας. (Μια και
πράγματι όλος ο πλανήτης ζει σε κάτι εντελώς εξωτερικό, που δεν αφορά τη ζωή
που σαν Νοήμονες Υπάρξεις έχουμε τις εν δυνάμη ικανότητες κάποια στιγμή να
ζήσουμε).
Δεν είναι
ώριμη η ανθρωπότητα σε τέτοιο βαθμό όμως, ώστε οι Ατομικότητες να είναι τόσες
που να χαρακτηρίζεται ο πλανήτης από τον τρόπο ζωής τους. Γιατί ως γνωστό, η
πλειοψηφία καθορίζει και το Συνειδησιακό επίπεδο που χαρακτηρίζει μία ομάδα,
φυλή, έθνος, πλανήτη. Δεν χαρακτηρίζεται από τους λίγους, άσχετα αν «φέρουν»
μαζί τους το μέλλον της πλειοψηφίας, που βρίσκεται στο βάθος του χρόνου…
Η Αυτογνωσία
όμως, έχει διάφορα επίπεδα. Κι αυτό, γιατί από το επίπεδο του ζωανθρώπου,
(χωρίς να έχει μεσολαβήσει διάστημα όλων των σκαλοπατιών των εμπειριών που
είναι αναγκαία), δεν μπορεί κάποιος να φτάσει «μαγικά», στο επίπεδο του Ράμα,
του Βούδα, του Κρίσνα, του Ερμή, ή του Χριστού. Όλοι αυτοί, ήταν άνθρωποι
όπως εμείς, οι οποίοι βίωσαν την λαμπρότητα στην οποία μπορεί να φτάσει ο κάθε
άνθρωπος, και βρέθηκαν εδώ μαζί μας, ακριβώς για να μας δείξουν τον δρόμο… Να
μας εμπνεύσουν, να μας καθοδηγήσουν, και να συνειδητοποιήσουμε πως με την
Ατομική μας προσπάθεια, όλοι μας έχουμε σε σπερματική κατάσταση την πορεία
ένωσης μας με τον Θεό. Αυτό βέβαια που δίδαξαν, αποτελεί το τελικό στάδιο του
ανθρώπου...
Η Αυτογνωσία
λοιπόν όπως είπαμε, (ξεκινώντας από την συνειδητοποίηση κατ’ αρχήν της Άγνοιας
μας), έχει πάρα πολλές διαβαθμίσεις. Κυρίως όμως, μπορεί να αναγνωριστεί
χοντρικά, σε δύο μεγάλα επίπεδα, με το πρώτο «χαριστικά» ονομαζόμενο όμως ως
Αυτογνωσία, γιατί στη συνέχεια θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι Αυτογνωσία, αλλά
μια προετοιμασία προς αυτήν.
Οπότε:
Το πρώτο
στάδιο της Αυτογνωσίας (θεωρείται πως) είναι αυτό που μπαίνουν οι άνθρωποι,
όταν διαπιστώνουν ότι ζουν στην Άγνοια.
Το δεύτερο,
είναι αφού βγουν από όλες τις Άγνοιες, το να αναγνωρίσουν αυτό που Πραγματικά
Είναι, και να ζουν ως Αυτό, μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Αυτογνωσία,
είναι η Γνώση του Εαυτού. Να Γνωρίσουμε δηλαδή αυτό που Είμαστε. Αυτό όμως, που
Πραγματικά Είμαστε. Πέρα από οτιδήποτε υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Να
γνωρίσουμε, αυτό λοιπόν που είμαστε πέραν….
Στο πρώτο
στάδιο της (αποκαλούμενης μόνο) Αυτογνωσίας, ασχολούμαστε κυρίως με την
αναγνώριση του ψευδούς εαυτού που ζούσαμε, πριν συνειδητοποιήσουμε πως δεν
είμαστε το φύλο μας, η περιουσία μας, τα υπάρχοντα μας, η μόρφωση μας, οι
δεξιότητες μας, οι ικανότητες μας, οι παρέες μας, η εμφάνιση μας κλπ.
Σε αυτό το
στάδιο, υπάρχει ο λεγόμενος «αγώνας», να αποκαθηλώσουμε από μέσα μας, όλους
αυτούς τους ρόλους και το βάρος τους, που με τη συντήρηση της ύπαρξης τους,
φτάσαμε να είμαστε δυστυχείς. Βλέπουμε και αναλύουμε οπότε,
(συνειδητοποιώντας), τις «λάθος» καταχωρίσεις από το εξωτερικό περιβάλλον για
το ποιοι «έπρεπε» να ήμασταν (που συνεχίζουμε να είμαστε, αλλά δεν το αντέχουμε
πια). Και είναι λάθος ΟΛΑ αυτά. Όχι γιατί ως κάτι κακό. Δεν υπάρχει κακό. Αλλά
γιατί αφορούν περιορισμούς, τους οποίους μας επέβαλαν να «πιστέψουμε» ως
σωστούς, δίκαιους, και ειδικά πως ήταν επιλογή δική μας. Ποια επιλογή;
Επιλέγεις όταν διαλέγεις. Όταν σου λένε, και σου διδάσκουν ένα, και εν τέλη το
κάνεις δικό σου, δεν είναι επιλογή. Κι όμως. Πιστέψαμε, ακόμα και πως ήταν
επιλογή μας, αλλά μόνο επειδή δεν γνωρίσαμε ποτέ κάτι άλλο... Τώρα που φτάσαμε
όμως όλα τα παραπάνω να μας πνίγουν, χρειάζεται να κάνουμε αγώνα για να τα
αποβάλουμε από μέσα μας.
-Να
αναγνωρίσουμε πως δεν είμαστε υπεύθυνοι για κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό
μας. Αφού φυσικά «κλείσουμε» τις υποχρεώσεις που οι ίδιοι δημιουργήσαμε και
είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτές. (Όπως για τα παιδιά μα,ς μέχρι να φράσουν να είναι
σε θέση να βγάζουν μόνα τους τα προς τα ζήν, καρμικές οφειλές κλπ). Γιατί τα
περισσότερα προβλήματα μας, οφείλονται σε «ανοίγματα» που κάναμε, και πρέπει οι
ίδιοι να τα «τακτοποιήσουμε», πριν γίνουμε έτοιμοι, να αναλάβουμε την ευθύνη
του εαυτού μας. (Την μόνη ευθύνη μας, όταν είμαστε Καθαροί…)
-Χρειάζεται
ο καιρός, (για μας τους ίδιους πάνω απ’ όλα), να δείξουμε και να ζήσουμε στο
περιβάλλον μας, πως δεν μπορεί κανείς να περιμένει από εμάς πράγματα, επειδή
πρέπει λόγω συνήθειας, οικογενειακών υποχρεώσεων, εγωιστικών θέλω, επιβολής,
απειλών, κλπ
Όλα τα
παραπάνω, είναι χιλιάδες, εκατομμύρια πράγματα που θα μπορούσαμε να
καταγράψουμε ακόμα... Όμως, όλο αυτό, δεν αφορά Αυτογνωσία. Αφορά καλύτερα
θεωρώ, μία εγώ-αναγνώριση, και έτσι έπρεπε να λέγεται, και όχι αυτογνωσία.
Γιατί όλη αυτή η αναγνώριση, αφορά συνειδητοποιήσεις του «ψευδούς» εαυτού μας.
Και θα μου πείτε: «Είναι Αυτογνωσία, γιατί για να μπορεί κάποιος να βλέπει το
λάθος τρόπο, ή τον λάθος εαυτό με τον οποίο έζησε, σημαίνει πως το βλέπει τώρα
από τη θέση του σωστού εαυτού». Όχι. Δεν είναι έτσι. Απλά, μέσα στον ψευδή
εαυτό, αναγνωρίζονται αυτά που δεν τον ικανοποιούν γιατί τον παιδεύουν τώρα
πια, (μια και ωρίμασε), οπότε ήρθε ο καιρός να πάει πιο πέρα... Αλλά όσο
βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, και η προσοχή του είναι στο εξωτερικό μέρος της ζωής,
δεν έχει καν αγγίξει τον Πραγματικό Εαυτό. Έχει μεν ενδείξεις. Τάσεις. Ώθηση
προς Αυτόν, αλλά δεν ζει ως ο Εαυτός. Γνωρίζει μόνο, τι δεν αντέχει πια... Και
η αναγνώριση του ψεύδους μέχρι τώρα στη ζωή του, (και σε όλες του τις ζωές),
όπως ειδικά η βίωση αυτού του ψεύδους, απλά είναι εκεί, ώστε να καθαρίσει το
τοπίο. Κι αυτό, ώστε να ανοιχτεί ο δρόμος, για να μπορέσει κατόπιν να
κατευθυνθεί ελεύθερος από όλα τα δεσμά (που ο ίδιος δημιούργησε), σε αυτό που
θα τον κάνει να αναγνωρίσει τι Είναι, και Ποιος Πραγματικά είναι.
Είναι μεγάλη
διαπίστωση πάντως, (η σημαντικότερη όλων), πως το μυαλό είναι αυτό που τον
οδήγησε σε όλα τα Ψεύδη. Που τον κράτησε στην Ψευδαίσθηση, και που τώρα τον
εμποδίζει, (αν ακόμα τον εμποδίζει), να βιώσει, και να στραφεί, στην Πραγματική
Αυτογνωσία.
Γιατί στο
δεύτερο στάδιο της Αυτογνωσίας, που είναι η Πραγματική Αυτογνωσία, είναι
ακριβώς εδώ, που δεν υπάρχει επιλογή. Όχι όμως όπως η καθοδηγούμενη μη επιλογή
της Άγνοιας. (Εδώ, αλλάζουν όλα τα δεδομένα….) Πρόκειται για κατάληξη οπότε…
Πρόκειται για επιλογή θέσης Συνείδησης, και όχι επιλογή του πώς να πράττουμε σε
κάθε κατάσταση της ζωής μας. Με επιλογή θέσης Συνείδησης, απλά πράττουμε… Δεν
αναλύουμε, ζυγιάζουμε, συγκρίνουμε, σκεφτόμαστε... Διότι δεν είναι ο κόσμος μία
υπεραγορά που έχουμε να διαλέξουμε κάτι... Δεν τίθεται θέμα διαλογής. Όλα ανά
πάσα στιγμή είναι ανοιχτά, και αυτός που αποφασίζει, δεν είμαστε ποτέ εμείς….
Γιατί το εμείς, είναι ακριβώς η σκλαβιά μας. Νομίζουμε, πως εμείς πράττουμε.
Εμείς πετυχαίνουμε. Εμείς αποτυγχάνουμε. Εμείς κερδίζουμε. Εμείς χάνουμε…
Στην
πραγματική Αυτογνωσία, όλα αυτά δεν υπάρχουν. Και πάντα, και για κάθε τι,
υπάρχει μόνο μία επιλογή, και αυτήν μόνο αναγνωρίζουμε και βλέπουμε. Την
προφανή. Την Αληθινή. Χωρίς γνώμες και σάλτες…. Δεν υπάρχουν επιλογές. Όταν
υπάρχουν, σημαίνει πως μπαίνει το θέμα της αναποφασιστικότητας στη μέση, με την
έννοια ότι δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε, ενώ σαφώς εμπλέκονται στο παιχνίδι
και οι επιθυμίες. Μοναδική επιθυμία μας όμως, όντες στον Εαυτό, είναι να ζούμε
ως ο Εαυτός, κι αυτό, γίνεται ήδη. Δεν ψάχνουμε κάτι να γίνει, κάτι να
κάνουμε, κάτι να έρθει, κάτι να συμβεί. Δεν είμαστε κάτι, ή σε κάτι ειδικά. Δεν
ψάχνουμε τίποτα. Βυθιζόμαστε μόνο, και ζούμε. Αναγνωρίζουμε κάθε στιγμή αυτά
που φαινομενικά συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας, μα βιώνουμε στον Εαυτό μας, τον
Εαυτό μας. Τα πάντα είναι ο Εαυτός μας. Δεν έχουμε ερωτήματα. Δεν έχουμε καν
απορίες. Απολαμβάνουμε έτσι τα πάντα. Και δεν μας νοιάζει να ξέρουμε το
οτιδήποτε. Ούτε να έχουμε Γνώσεις, να ονομάζουμε το που είμαστε ως τη
Συνειδησιακή μας θέση με «βούλα», ή κάπου να χρειάζεται να φτάσουμε και να
κάνουμε σενάρια… Είμαστε ήδη…
Δεν κοιτάμε
οι γύρω μας να αναγνωρίσουν την όποια πρόοδο μας. Ούτε μας ενδιαφέρει να λένε
καλά για μας οι άλλοι, να μας συμπαθούν, ή να κάνουμε διάφορα για έχουμε την
εύνοια τους, και να είμαστε αρεστοί. Κι αυτό, γιατί δεν υπάρχει κάποιος μέσα
μας που να τα ποθεί όλα αυτά. Είμαστε απλώς. Ενωμένοι. Ενωμένοι, αναγνωρίζουμε.
Απλώς. Αναγνωρίζουμε, Βιώνουμε, Δοξάζουμε, και Ευγνωμονούμε την Παρουσία που
Είμαστε μέρος της. Και όπως τα πάντα που ακούμε, βλέπουμε, αγγίζουμε,
μυρίζουμε, γευόμαστε, μέσα σε αυτά, νιώθουμε και τον εαυτό μας ως μέρος του
κόσμου τούτου, με ένα σώμα. Δεν μας βλέπουμε ως κάτι διαφορετικό, ή ξεχωριστό
του κόσμου τούτου...
Με αυτή την
έννοια, η Πραγματική Αυτογνωσία δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί τα πάντα αφορούν αυτό
που Είμαστε οι ίδιοι, όλοι οι άλλοι, και τα πάντα γύρω μας, ταυτόχρονα. Αλλά
καμία στιγμή δεν μπορούμε να νιώσουμε, ή να πούμε, τι ποσότητα Γνώσης
κατέχουμε, γιατί τίποτα δεν κατέχουμε. Και εξάλλου, είναι τόσο άπειρα αυτά που
αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν, που μοιάζει ανόητο να θεωρούμε πως κάπου έχουμε
φτάσει, κάτι έχουμε κάνει, ή κάτι ξέρουμε….
Ανά πάσα
στιγμή είμαστε Άδειοι, και Άπειρα γεμάτοι, ταυτόχρονα. Άδειοι από δεδομένα, και
Πλήρης από Ζωή. Διακατέχεται το Είναι μας από μια τέτοια χαρά, που πηγάζει
διαρκώς και μας πλημυρίζει. Δεν εξαρτάται από τους ανθρώπους, τα πράγματα και
τις καταστάσεις. Δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αυτόν τον κόσμο. Δεν έχει να
κάνει βασικά με τίποτα, το οποίο να μπορεί να γίνει προσδιορίσιμο από μας ώστε
να λεχθεί.
Για να
βρεθούμε στην Αυτογνωσία, πρέπει να αντιληφθούμε λοιπόν, πως όλα σε αυτόν τον
κόσμο, ΟΛΑ, δεν είναι καθόλου όπως τα νομίζαμε, μας τα είπαν, νιώσαμε,
πιστέψαμε ποτέ. Όλα αυτά είναι του Νου. Η Πραγματικότητα, βρίσκεται μέσα
μας, όταν ακριβώς ακυρωθούν ΌΛΑ. Τότε η Αυτογνωσία γίνεται για μας το μονοπάτι
(όπως πολύ ορθά λέγεται), που μας οδηγεί στην Ελευθερία. Μονοπάτι, που ο ίδιος,
μόνος του, ο καθένας μας το βαδίζει κάθε στιγμή της ζωής του.
Άσχετα που
είμαστε, και με ποιον είμαστε. Άσχετα τι εποχή διανύει ο χρόνος. Τι μέρα (λένε
πως) είναι σήμερα. Τι ώρα είναι. Άσχετα τι καταστάσεις υπάρχουν στην προσωπική
μας ζωή. (Ποια προσωπική ζωή; Ο ρόλος που παίζουμε εδώ;) Άσχετα τι διεξάγεται
στους συγγενείς μας. Στους φίλους μας. Στην πόλη που ζούμε με το σώμα μας. Στο
κράτος που μένουμε. Στον πλανήτη που κατοικούμε, μόνο για λίγο…
Αυτά που
Ζούμε, είναι άσχετα τελείως με όλα τα παραπάνω. Είμαστε, μέρος της Ύπαρξης. Δεν
είμαστε αυτού του κόσμου. Πως θα ζήσουμε λοιπόν αυτό που Είμαστε, όταν η
προσοχή μας, είναι μόνιμα σε αυτόν τον κόσμο; Μόνο όταν «μεταφερθούμε» εντός,
απορρίψουμε (αρχικά) αυτόν τον κόσμο, (μέσω της απάρνησης), είμαστε σε
θέση κατόπιν, (έτοιμοι), να επιστρέψουμε στον κόσμο, ώστε να ανακαλύψουμε τι
Πραγματικά συμβαίνει σε αυτόν, και με αυτόν... Όχι Γνώση. Όχι εξηγήσεις. Όχι
αναλύσεις. Ζωή…
Τότε,
αναγνωρίζουμε πραγματικά την πλάνη. Όχι όμως σε ατομικό επίπεδο, όπως όταν
ζούσαμε οι ίδιοι εντός της πλάνης, και τα πάντα τα εξετάζαμε μέσα από το
ατομικό μας φίλτρο, αλλά χωρίς να υπάρχει κανένα φίλτρο. Όλα είναι
δημιουργημένα μέσα στον κόσμο της πλάνης που ο ίδιοι χτίσαμε, ταυτιζόμενοι με
αυτόν τον κόσμο, ξεκομμένοι εντελώς από αυτό που Είμαστε, ως ένα απειροελάχιστο
μέρος του. Όμως, που έχουμε όλες Του τις Ικανότητες. Όλη Του την Ευλογία. Όλη
την Προσοχή Του. Την Ευδαιμονία Του. Την Αγάπη Του… Και είναι όλα αυτά, τόσο
μακριά μας, και κοντά, όσο μια ανάσα…
Το να
Αυτογνωριζόμαστε λοιπόν, δεν αφορά κάτι που κάνουμε. Αφορά κάτι που Είμαστε,
και απλά, έτσι Ζούμε. Εν’ όσο οπότε βρισκόμαστε εδώ, όλοι μας, έχουμε πρόσβαση.
Με Επιμονή, Συγκέντρωση, Αφιέρωση, Βαθιά Μοναδική μας Επιθυμία, Προσοχή,
Προσευχή…
Γιατί τα
πράγματα, είναι δύσκολα πολύ όταν τα σκεφτόμαστε. Όταν μιλάμε γι’ αυτά. Όταν
λέμε απόψεις και γνώμες. Όταν προτάσσουμε τι διαβάσαμε σχετικά…. Από την άλλη,
είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, όταν τα βιώνουμε, τα βλέπουμε
προσωπικά ως Αυτόπτες Μάρτυρες, (χωρίς να θέλουμε να αποδείξουμε το παραμικρό
σε κανέναν, όπως και στον εαυτό μας, γιατί, ποιος εαυτός μας θέλει κάτι να
αποδείξουμε;)
Η Πλάνη, η
Ψευδαίσθηση, το Ψέμα, έχει επίδραση επάνω μας, μόνο όσο τα θεωρούμε Αλήθεια
μας. Αλλά την Αλήθεια δεν την σκεφτόμαστε. Δεν πατάμε pause σε αυτή και
κάνουμε αναλύσεις για χάρη της. Την Αλήθεια τη Ζούμε. Κάθε στιγμή. Στο κάθε τι.
Μια και τα πάντα είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι πάντα. Κι εμείς, ένα μικρό
μικρό γραναζάκι σε όλο αυτό το υπέρλαμπρο κατασκεύασμα.
Τι Δέος Θεέ
μου!!!
