Έρχονται
στιγμές, που όλα στη ζωή μας μοιάζουν μάταια. Είναι γιατί πραγματικά σε τέτοιες
στιγμές, «συλλαμβάνουμε» και «νιώθουμε» το ανούσιο της ύλης (Συνειδητά ή
Ασύνειδα). Μένοντες σε αυτή τη διαπίστωση της ματαιότητας, μη γνωρίζοντες ότι
μπορούμε κάτι να κάνουμε με αυτήν, ή σε αυτήν, απογοητευόμαστε, πέφτουμε σε
κατάθλιψη, ή (στην καλύτερη περίπτωση), γινόμαστε μόνιμα αγέλαστοι, (μια και
τίποτα δεν μας ευχαριστεί πια στη ζωή μας), και θυμωμένοι (νομίζουμε) για τα
πάντα. Ενώ η αιτία της δυστυχίας μας είναι άλλη…
Η διαπίστωση
αυτή της ματαιότητας, συλλαμβάνεται ως κενό μέσα μας, και «μεταφράζεται» από το
μυαλό μας, (γιατί δεν είναι κάτι γνωστό που να έχουμε γι’ αυτό πληροφορίες,)
πως όλα όσα βλέπουμε γύρω μας, είναι πραγματικά άσκοπα. (Δηλαδή όλα όσα
γνωρίζουμε, και αποτελούσαν μέχρι τώρα την καθημερινότητας μας).
Κάτι, (που
δηλώνει την παρουσία του,) φαντάζει πως έχει γεννηθεί μέσα μας. (Φαντάζει.
Γιατί ανέκαθεν υπήρχε αλλά εμείς δεν στραφήκαμε ποτέ σε αυτό).
Τώρα,
(έχουμε την ευκαιρία), δίνοντας του όλη την προσοχή μας, (κι εδώ είναι η
εργασία που πρέπει να επιτελέσουμε), και μένοντας σταθερά σε αυτό,
(συγκεντρωμένοι), κάνοντας το τη Βάση μας, (χωρίς κρίσεις, προσδοκίες,
ανυπομονησία, καθορισμούς, παλιά δεδομένα κλπ, χωρίς δηλαδή τη συνήθης
λειτουργία του αναλυτικού μυαλού μας μέσω της ανεξέλεγκτης σκέψης), μπορούμε να
αποκτήσουμε την πρόσβαση σε μεγαλύτερο βάθος της αίσθησης του...
Έτσι, (από
ένα σημείο και μετά μένοντες σε αυτό), το κενό, παύει να συλλαμβάνεται ως κενό,
και «γεμίζει», από κάτι πολύ Ανώτερο (από τα χοντροειδή τερτίπια της ύλης).
Περνώντας
λοιπόν στη συνέχεια σε αυτό το στάδιο, και ζώντας με την προσοχή μας στο
Εσωτερικό (που αποκτά τη μόνιμη μας θέση, αντικαθιστώντας τη θέση που ζούσαμε
δίνοντας την προσοχή εξωτερικά,) γίνεται συνήθεια τόσο πολύ, που η συγκέντρωση
σε αυτό «σπάει το φράγμα της προσοχής» μας, και απλά υπάρχει, χωρίς την
παραμικρή από εμάς προσπάθεια. (Γιατί απέδωσε ουσιαστικά η εργασία που
προηγήθηκε μένοντες με συγκέντρωση εδώ, οπότε αντικατέστησε την παλαιότερη
συνειδησιακή μας θέση).
Έτσι επιτυγχάνεται
η «αποκόλληση από τους υλικούς εστιασμούς που καθόριζαν στο παρελθόν τη
διάθεση, την καθημερινή μας ζωή, και την ευτυχία μας. Γιατί ζώντας Πραγματικά
Εσωτερικά, δεν χρειάζεται τίποτα να πραγματοποιήσουμε στην εξωτερική μας ζωή.
Για τίποτα
ν’ αγωνιστούμε.
Τίποτα να
καθορίσουμε.
Να
υπερασπιστούμε.
Να
κυνηγήσουμε.
Κάπου να
φτάσουμε.
Είμαστε ήδη
στο ραντεβού της ζωής, κάθε στιγμή της ζωής μας.
Γιατί έτσι,
το έξω παίρνει την Πραγματική του Αξία, μόνο ως οπότε μια περιορισμένη (όσων
αφορούν τη Φύση), και διαστρεβλωμένη (όσων αφορά τις λειτουργίες των ανθρώπων),
αντανάκλαση, όλων όσων υπάρχουν Εσωτερικά. Εδώ, που ζούμε. Γι’ αυτό και τα
πάντα έχουν την Αξία τους. Ως τέλειες εκφάνσεις της Δημιουργίας. Όχι όμως
επενδύοντας την Ύπαρξη μας, και την Ευτυχία μας.
Γιατί εδώ
που τα λέμε, όταν ζούμε μόνο στο εξωτερικό μέρος της Δημιουργίας, είναι γιατί
το έξω, ουσιαστικά το έχουμε «μεταφέρει» μέσα μας, ακριβώς επειδή έχουμε
«εκτοπίσει» το Πραγματικά Εσωτερικό, (δεν είμαστε σε θέση ακόμα να γνωρίσουμε
την Αλήθεια και το Βάθος της), και τελικά για μας, μια και δεν το
συλλαμβάνουμε, είναι ανύπαρκτο. Είναι οπότε κενό, και γι’ αυτό ακριβώς το
αποφεύγουμε, ή ακόμα και το φοβόμαστε... Δεν θέλουμε να φύγουμε από τις
ψευδαισθήσεις μας. Βολευόμαστε ακόμα. Εξάλλου, έχουμε και τη «δικαιολογία» πως
γι’ αυτό, δεν έχουμε καμία πληροφορία.
Έχουμε όμως
την ικανότητα, όπως και τη δύναμη, να γνωρίσουμε και να ζήσουμε, όποιο επίπεδο
συνείδησης κι αν επιλέξουμε. (Συνειδητά ή Ασύνειδα όπως ειπώθηκε και παραπάνω).
Και το επιλέγουμε, ανάλογα με την προσοχή μας. Από το που είναι τα
«ενδιαφέροντα» μας. (Γιατί έτσι επιλέγουμε). Από το τι τελικά, μας «θρέφει» στη
ζωή…
Επομένως,
όταν δεν μας θρέφει η Ουσία της ζωής, καταφεύγουμε σε υποκατάστατα. Κι αυτό,
μέχρι να αντιληφθούμε «το άσκοπο» σε όλη αυτή τη λειτουργία μας, (που ποτέ δεν
οδηγεί πουθενά), και να στραφούμε, (όντας Έτοιμοι), στην Αλήθεια...
Το ότι
μπορούμε και επιλέγουμε το επίπεδο συνείδησης στο οποίο ζούμε, έγκειται βέβαια
στη χρησιμοποίηση της Ελεύθερης Βούλησης. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η Ελεύθερη
Βούληση, και όχι (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουμε), το ότι έχουμε τη
ελεύθερο να κάνουμε ότι θέλουμε…
Που είναι
λοιπόν η προσοχή μας;
Ζούμε
(κατοικούμε) λοιπόν σε ένα υλικό σώμα, και ενδιαφερόμαστε μόνο να έχουμε
συσσωρεύσεις υλικών αντικειμένων, συναισθηματικών εξαρτήσεων και εξουσίες, για
να γεμίζουμε το κενό της ανεπάρκειας αυτού του κόσμου, (που ποτέ τελικά δεν
γεμίζει, και πάντα μας αφήνει με μια «πικρή γεύση στο στόμα»),
ή
κατευθυνόμαστε στο ίδιο το κενό, (το ξεπερνάμε, με την έννοια της κατά μέτωπο
κατεύθυνσης προς αυτό, ώστε να το διερευνήσουμε σκάβοντας Εσωτερικά),
«μεταφερόμενοι» στην Αληθινή Ζωή, ζώντας (και «γνωρίζοντας») αυτό που
Πραγματικά Είμαστε;
