ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Κάπως, κάτι γίνεται λοιπόν στη συνέχεια μέσα μου, (και είναι ένα άλλο θέμα που ίσως κάποια στιγμή να αναπτυχθεί), που με κάνει και Αντιλαμβάνομαι, πως Βαθιά μου, «δεν μπορώ να δεχτώ» όλο αυτό που (όπως περιγράφηκε παραπάνω) συμβαίνει.
Συνειδητοποιώ,
πως δεν μπορεί να με βοηθήσει κανείς όμως, (μια και όλοι γύρω μου απλά
υπομένουν την κατάσταση «όπως έχει», και δείχνει το πράγμα πως είμαι ο μόνος
τελικά από το στενό περιβάλλον μου που προβληματίζεται για ποιο λόγο, και
«γιατί» να λειτουργεί έτσι ο καθένας μας, και κατ’ επέκταση ολόκληρος ο
πλανήτης. «Υποτίθεται», πως οι άνθρωποι είναι Νοήμονα όντα. Που γίνεται το
λάθος; Εμείς δεν αποτελούμε τον Πλανήτη; Από εμάς δεν λειτουργεί το όλο σύστημα;
Φυσικά από
εμάς λοιπόν, (τον καθένα μας) ξεκινάει όλη αυτή η κατάσταση. Άρα, κατανοώ πως
χρειάζεται, (για να αντιληφθώ όλο το ανθρώπινο είδος, και το λάθος, ή την
παρανόηση σε ευρεία κλίμακα), πρώτα να κατανοήσω τη δική μου Ατομική
Λειτουργία. Γιατί ότι ακριβώς μου παρέχει η Φύση ως «εργαλεία», είναι αυτά τα
ίδια εργαλεία που έχει και ο κάθε άνθρωπος. Δυο χέρια, δυο πόδια, κλπ,
Στοιχειώδη Λογική, Ικανότητα Συναισθήσεως, Συνείδηση... Και μόνο που είμαι
άνθρωπος λοιπόν, σημαίνει πως έχω τη δυνατότητα να ψάξω, εξετάζοντας πρώτα
εμένα. Κατ’ αρχήν, το «πως» λειτουργώ. Τι κάνω.
Γιατί αυτό
στο οποίο δίνουμε σημασία (όπως είπαμε), είναι το ψάξιμο και η ανάγκη
συσσώρευσης γι’ ασφάλεια, και όχι το να βλέπουμε το πως λειτουργούμε. Που στην
τελική, (κι εδώ είναι το όλο θέμα), δεν μας έχει κάνει καμία μας προσπάθεια να
είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Πόσο μάλλον να ζούμε αρμονικές ανθρώπινες σχέσεις,
ή να είμαστε ήρεμοι. Πόσο μάλλον ευτυχισμένοι… Ψηλά γράμματα…
Αμφισβητήσω
λοιπόν, κάθε λειτουργία που την θεωρούσα σωστή, και απλά την εξετάζω.
Αμφισβητήσω επίσης, όλα τα δεδομένα μου (όποια κι αν είναι). Τώρα. Αυτή τη
στιγμή. Ξεκινώ οπότε από «Μηδενική Βάση». Παρ’ όλο που δεν γνωρίζω ούτε τι
ψάχνω, ούτε τι θα βρω, (γιατί αν το έκανα θα είχα οριοθετήσει δεδομένα, που
ακριβώς αυτά θα με εμπόδιζαν στην αναζήτηση μου), εντούτοις παίρνω απόφαση πως
θα ψάξω να βρω, και θα βρω! Άσχετα που είμαι εντελώς ΜΟΝΟΣ λοιπόν, ξεκινάω!
Βέβαια
κατέληξα στο γεγονός ότι το όλο μου ψάξιμο είναι καθαρά Ατομική υπόθεση, αφού
πρώτα πέρασα κατά την αναζήτηση μου από «Δασκάλους», «Γνώστες» και
«Καλοθελητές», (που αρχικά φάνηκαν να είναι σαν εμένα,) και θεώρησαν πως
μπορούν «να με βοηθήσουν». Τι αστείο! Είτε χρήματα ζήτησαν όμως, είτε ως
«Αντάλλαγμα» την Ελευθερία μου…
Με ποιον
τρόπο; Ήθελαν να τους ακούω και να τους ακολουθώ τυφλά. Να τους επευφημώ σε
κάθε ευκαιρία, να ακολουθώ κατά γράμμα τα λεγόμενα τους, ποτέ μα ποτέ να μην
υιοθετώ Αντιλήψεις που είναι πέρα από την «καταγεγραμμένη ύλη» των μαθημάτων,
και φυσικά, να τους έχω ψηλότερα από μένα, μια και είναι Ανώτεροι... (Θεωρούν).
Με αυτό το τελευταίο ειδικά, συνοδευόμενο από λόγια και κινήσεις, ως κάτι που
δεν πρέπει να ξεχνάω ποτέ… Φυσικά ζητούσαν αυτά (ως αντάλλαγμα), «για να μου
δείξουν (λέει) το Δρόμο». Και δεν είναι πως «Δρόμος» δεν υπάρχει, απλά ένιωσα,
πως τον Δρόμο που προσωπικά έψαχνα, όχι. Δεν τον ακολουθούν οι ίδιοι. Απορώ πως
ισχυρίστηκαν πως θα τον δείξουν σε μένα. Αυτό όμως γίνεται όταν «ο τυφλός,
κάνει απόπειρα να οδηγήσει τυφλούς…». Όταν δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε
καθαρά Νοητικά για Εσωτερικά Ζητήματα, που απλά διάβασαν από κάποιο βιβλίο, ή
«που τους τα είπαν άλλοι», κι αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να τα μεταφέρουν
έτσι στεγνά, χωρίς κανένα Ατομικό τους βίωμα.
Γιατί η
Γνήσια Ατομική Γνώση, είναι μόνο η Βιωμένη Γνώση του καθενός από μας. Τέτοιοι
λοιπόν άνθρωποι που Βιώνουν τη Γνώση, ενώ όλοι τους μιλούν για το ίδιο πράγμα,
«χρωματίζεται» από μια μοναδική Ατομικότητα στον καθένα, και Ζουν ως Αλήθεια.
Είναι η Αλήθεια. Μια Αλήθεια που Αναπνέουν. Που Διαχέεται στο περιβάλλον τους
όπου κι αν βρεθούν. Που βρίσκονται σε μια Εσωτερική Θέση και από αυτή τελικά
μιλούν… Είναι όλη τους η ζωή. Και όχι μια ξερή, νεκρή αποστήθιση κανόνων και
πρέπει. Μια τέτοια Γνώση, δεν είναι καν ζωντανή…
Διαπίστωσα
πως οι ίδιοι λοιπόν, (οι Έμποροι και Τσαρλατάνοι της Γνώσης), απλά ακολουθούν
«παρακλάδια» του Δρόμου, που δεν είναι άλλο από μία ακόμα Σκλαβιά. Κι αυτό,
γιατί και τα «παρακλάδια», αποτελούν απλά ένα μεγαλύτερο κελί, σε σχέση με το
κλουβί που βρίσκονται όλοι οι υπόλοιποι Άνθρωποι (που ζούνε στην άγνοια). Μόνο
που και αυτά τα παρακλάδια, δεν παύουν να είναι ένα ακόμα κελί... Μεγαλύτερο
μεν, αλλά κελί. Αυτό, ….. «των εξελιγμένων»…
Ακόμα όμως
και από το γεγονός ότι συνάντησα και «ίδιους» με μένα, (που αμφισβήτησαν όπως
εγώ, έψαξαν στη συνέχεια, βρήκαν, και Απελευθερώθηκαν, Γνωρίζοντας Απόλυτα το
ποια είναι η Πραγματικότητα), επίσης διαπίστωσα πως ούτε και αυτοί «ήταν σε
θέση να με βοηθήσουν». Αυτό, γιατί μόνος χρειαζόταν να Εργαστώ. Να ταχθώ. Να το
θέλει όλο μου το Είναι, ώστε να μπορέσω να αναπτύξω τη «Διάκριση» του τι
«κάθεται καλά μέσα μου». Γιατί Αυτό είναι που πρέπει να ακολουθώ, ώστε να
βαδίζω ορθά την Οδό. Ακόμα κι αν κάποιοι ήταν (είναι), Πραγματικά Άγιοι
Άνθρωποι, μόνος μου (το ξαναλέω), χρειαζόταν να «Εργαστώ Πραγματικά Σκληρά»,
για να καταφέρω να ξεφύγω….
Από τι; Από
τη Σκλαβιά στην οποία βρίσκεται ο κάθε άνθρωπος, αν δεν γνωρίσει το Δρόμο…
Μακρηγόρησα
όμως πολύ, (αλλά θεωρώ πως χρειαζόταν) για να επισημάνω και να τονίσω πόσο
απαραίτητη, όπως και σπουδαία είναι η Ατομική Εργασία.
Έτσι, (για
να συνεχίσουμε), συνειδητοποιώντας την Άγνοια μου, (και όλων των ανθρώπων),
«κατέληξα», πως μόνο Διερευνώντας μέσα μου, μπορώ να αρχίσω ώστε να βγάλω
κάποια Άκρη, (και να δώσω Λύση), στον Παραλογισμό με τον οποίο ζω.
Βασικά θέλω
λοιπόν να «καταλάβω». Και θέλω να βρω, ποιος Είμαι. Ποιος «Πραγματικά Είμαι».
Άρα, (ενδόμυχα), γνωρίζω πάρα πολύ καλά, πως δεν είμαι όσα μέχρι τώρα πιστεύω…
(Το ίδιο βέβαια που συμβαίνει σε κάθε έναν που αρχίζει να αναζητά…)
Βασικότατο
επόμενο βήμα μετά την Άγνοια λοιπόν που διαπιστώνω, είναι η Παρατήρηση. Κι
αυτό, γιατί κάτι μέσα μου, μου επιβεβαιώνει «πολύ δυνατά», πως έτσι πρέπει να
συνεχίσω, μια και αυτή η Δύναμη είναι τέτοια, που με κάνει να μην μπορώ να
αρνηθώ ότι κι αν μου βγάζει ως ωθήσεις προς ακολουθία, άσχετα να δεν
αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς είναι αυτές οι ωθήσεις, γιατί δεν έχουν καμία
απολύτως σχέση με το μυαλό, ή τη λογική… (Έτσι δεν κατανοούμε οι άνθρωποι;)
Παρατήρηση
όμως ποιου πράγματος; Παρατήρηση κατ’ αρχήν του μόνου δεδομένου που δεν μπορεί
να αμφισβητηθεί: Ότι είμαι εδώ, και υπάρχει ένας δημιουργημένος (από μένα)
εαυτός. Ε, αυτόν θα παρατηρήσω. Δηλαδή, τον (μέχρι τώρα θεωρούμενο) εαυτό μου.
Βασικά για να δω πρώτα πρώτα ξεκάθαρα την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Τώρα.
Αυτή τη στιγμή.
Αρχίζω
λοιπόν να παρατηρώ «τι σκέφτομαι». Και να παρατηρώ επίσης «τι αισθάνομαι». Και
αρχίζω ακόμα, να παρατηρώ και όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Και
διαπιστώνω, πως όλοι οι άνθρωποι, έχουμε τους ίδιους προσανατολισμούς, το ίδιο
παραμύθι έχουμε «χάψει», τον ίδιο πόνο περνάμε, τους ίδιους αγώνες δίνουμε…
Δεν έχουμε
λοιπόν μόνο τα «εργαλεία» κοινά, (Εμφανιζόμενο Υλικό Σώμα, Στοιχειώδη Λογική,
ικανότητα Συναισθήσεως, Συνείδηση...), αλλά και οι αποτυπώσεις μέσα μας, είναι
επίσης πανομοιότυπες. Ποια η διαφορά οπότε μεταξύ μας; Καμία…
Συνειδητοποιώ
οπότε, πως ξεκινώντας με την παρατήρηση, ήδη, έχω μία πιο βαθιά κατανόηση του
πως έχει η κατάσταση στον κόσμο σήμερα. Και κρυφογελώ, γιατί επιβεβαιώνομαι
μέσα μου: Πράγματι μέσω της Ατομικής μου παρατήρησης έρχονται διαπιστώσεις μίας
πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από αυτή της Ατομικής θεώρησης, που είναι η θέση από
την οποία και εξετάζω. Ενώ διερευνώ εμένα, συνειδητοποιώ τι γίνεται σε όλο τον
κόσμο… Μαγικό…
Συνεχίζοντας
να παρατηρώ λοιπόν μέσα μου, νιώθω κάποια στιγμή βάρος. Γιατί όταν βλέπω πως
φέρομαι άσχημα, εγωιστικά, απαιτητικά, διπρόσωπα, διαπιστώνω πως δεν μπορώ να
κάνω τίποτα (αρχικά) για να σταματήσω το να φέρομαι κατά αυτόν τον τρόπο. Όμως,
εδώ υπάρχει κάτι πάρα μα πάρα πολύ βασικό που Συνειδητοποιώ: «Επιλέγει, κάτι
άλλο μέσα μου να φέρομαι κατά αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι όταν νιώθω άσχημα για
τέτοιου είδους φερσίματα». Κάτι (που θεωρώ αρχικά), πέρα από τον έλεγχο
μου. Κι αυτό είναι που «με ωθεί» να αντιδρώ, (τις περισσότερες φορές άσχημα, μα
κυρίως,) εγωκεντρικά. Κάτι ξένο…
Θυμάστε το
«εγώ» που προαναφέρθηκε; Όλα όσα πίστεψα ως εαυτός μου, (δηλαδή η «χτισμένη»
από μένα προσωπικότητα), είναι που φέρεται πρώτιστα κατά κάποιον τρόπο μόνη
της, και κατόπιν βλέπω εκ των υστέρων ο ίδιος το πως φέρθηκα και το αξιολογώ.
Σαν…., να μην ήμουν εγώ. (Κάτι ξένο όπως είπαμε). Ήμουν εγώ; Άλλος αυτός που
φέρεται άσχημα, και άλλος ο «εγώ»; Και πως είναι άλλος, όταν βλέπω ότι εγώ
είναι που φέρθηκα έτσι; Σκέτος πονοκέφαλος...
Παραμένω
όμως. Παραμένω να το ψάξω. Διερωτώμαι. Κοιτάζω. Επιμένω. Εμβαθύνω. Τέλος,
(εξαιτίας της συγκεντρωμένης επιμονής μου), κάτι σαν «έκλαμψη» με πλημμυρίζει,
και αυτό που καταλαβαίνω βαθιά, είναι πως ότι έχτισα ως προσωπικότητα, το
έχτισα ακριβώς επειδή ο κόσμος αυτός είναι εχθρικός, και με κάποιον τρόπο
έπρεπε να αντιδράσω σε «όλη αυτή τη σκληρότητα» για να μπορέσω να επιβιώσω.
Σήμαινε λοιπόν πως για μένα, ήταν επιτακτικής ανάγκης να γίνω κι εγώ «σκληρός»,
ώστε να αντεπεξέλθω αλώβητος... Αλλιώς, ένιωθα (τότε) πως αν δεν το κάνω, θα
χαθώ. Θα έμενα μόνος. Δεν θα με αγαπούν… (Λες και τώρα με αγαπούν… Τέλος
πάντων).
Γιατί σε
αυτόν τον κόσμο, μόνο ένας Σκληρός Πραγματιστής είναι αυτός που επιβιώνει. Τι
κάνουμε λοιπόν όλοι μας; «Πετρώνουμε» (από φόβο), ότι καλό υπάρχει μέσα μας,
και γινόμαστε ένα με ότι αρχικά καταδικάζουμε. Τελικά, γινόμαστε αυτό που
απεχθανόμαστε. Επειδή όμως το να το βλέπαμε, και να το συνειδητοποιούσαμε όλο
αυτό θα μας συνέτριβε, (μια και υποσυνείδητα δεν βλέπαμε άλλον τρόπο δράσης),
ρίχνουμε ευθύνες. Που; Σε όλους τους άλλους. Όμως όλοι οι άλλοι, φέρονται και
είναι ακριβώς ότι είμαστε κι εμείς. Να γιατί ο πόλεμος. Να γιατί ο αγώνας, να
γιατί όλη η αγωνία κάτι να πραγματώσω, κάπου να φτάσω, (με τα δεδομένα του
κόσμου μας), ώστε να γίνω «κάποιος», ή, να καταφέρω να «χτίσω κάτι». Λες, και
όταν τελειώσουν όλα, θα τα πάρω μαζί μου… Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που
ενώ είμαστε άδικοι, την άλλη στιγμή δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι, αλλά τελικά,
εμείς είμαστε και τα δύο αυτά κομμάτια του εαυτού μας, τα οποία επιλέγουμε
(ασυνείδητα) να βλέπουμε ξεχωριστά. Ενώ και τα δύο αποτελούν αυτό που είμαστε.
Επειδή όλο αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν λοιπόν να το δουν, γι’ αυτό λέγεται πως
βρίσκονται στην Άγνοια.
Τώρα όμως
προσωπικά, είδα αυτό που συμβαίνει. Πως μπορώ αφού το παρατήρησα να το χειριστώ;
Να ξεχάσω την Ώθηση που με «σπρώχνει», και να βρω τι Είμαι; Χρειάζεται να ψάξω.
Αυτό κι αν δεν είναι κάτι το οποίο δεν είμαι σε θέση να ελέγξω... Μπρος γκρεμός
και πίσω ρέμα… Ένα γνωρίζω: «Πίσω, δεν μπορώ πια να γυρίσω…» (να προσποιηθώ πως
δεν νιώθω τη Δύναμη Ώθησης που με σπρώχνει μόνο μπροστά…)
Πως οπότε
κάτι που «έχτισα» ο ίδιος, (κι έχει φτάσει να λειτουργεί μόνο του για να με
προστατεύει), τώρα, που δεν το θέλω πια, θα ήταν δυνατόν να το κάνω να
σταματήσει για να δω πιο καθαρά, και πιο βαθιά τι είμαι; Και τι άλλο μπορώ να
κάνω; Πώς να φέρομαι; Και εδώ, σε αυτό το σημείο, παίρνει τη «Σκυτάλη» η
Διερεύνηση…
Τέλος 2ου Μέρους …
