ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ
Απομονώνομαι. Απομονώνομαι, και ψάχνω μέσα μου. Αποδέχομαι, πως ότι κι αν εξετάζω, μια και υπάρχει στην Αντίληψη μου, όλα αυτά είμαι εγώ. Από εδώ ξεκινάω τώρα. Δεν υπάρχει κάτι που έρχεται από έξω λοιπόν, και που μου κάνει κάποιος, το οποίο και πρέπει να αποφύγω. Όλα, είναι κομμάτια μιας ενότητας. (Αυτό είναι το σκεπτικό). Όλα, είναι αυτού του πλάσματος που είμαι. Οπότε βλέπω τις σκέψεις που κάνω, τα συναισθήματα που έχω (εξαιτίας αυτών των σκέψεων), και παρακολουθώ, αν όλα όσα σκέφτομαι, είναι και έτσι. (Μια και κάπου διάβασα, «πως όλα τα έχουμε μέσα μας», και έχει σημασία «ο τρόπος που βλέπουμε, και όχι τι βλέπουμε»).
Κάνω λοιπόν
σε αυτή τη φάση την παρατήρηση μου πιο διεξοδική, και ασχολούμαι, (αφήνοντας
για λίγο τους άλλους έξω από μένα), πιο επικεντρωτικά μόνο με μένα.
Παρατηρώ τι
«με ενοχλεί», (αφήνοντας απ’ έξω τον κάθε έναν που με ενοχλεί), για να βρω, αν
πράγματι η ενόχληση είναι δική μου. Κι αυτό το κάνω, για κάθε τι που με
παιδεύει στη ζωή μου. Για τις σπουδές σε σχέση με τη μόρφωση, για την επιτυχία
που επιδιώκω, για τα χρήματα που χρειάζομαι, την ασφάλεια που αναζητώ γενικά,
έναν καλό γάμο που επίσης θα μπορούσε να με εξασφαλίσει, για το ζήτημα του να
μ’ αγαπάει κάποιος, για το ζήτημα του να γίνω «κάποιος»… Τα πιάνω, ΟΛΑ! Ένα
προς ένα.
Και πηγαίνω
βαθιά. Πραγματικά Βαθιά. Έντρομος σε κάποια φάση διαπιστώνω, πως κανένας ποτέ
δεν μου έφταιξε στη ζωή μου! Ποτέ. Όλα μα όλα, ήταν δικές μου παρανοήσεις. Όλα
στη ζωή μου.
Καταγραφές.
Λάθος καταγραφές. Και η Αλήθεια, (η Αλήθεια μου), πραγματικά με πληγώνει
βαθιά…. Πόση χαμηλή αυτοεκτίμηση είχα…. Πόσο είχα υποβαθμίσει τον Εαυτό μου…
Πόσο τον παίδεψα, πόσο τον πρόδωσα, πόσο τον υποτίμησα, πόσο τον ξεφτίλισα…
Σε ποιον
Εαυτό μου όμως τα έκανα όλα αυτά; Στον Πραγματικό Εαυτό μου φυσικά! Γι’ αυτό και
ντρέπομαι… «Εγώ», που έπαψα να είμαι αυτός ο Πραγματικός Ολικός Εαυτός, (για να
προστατευτώ βρισκόμενος, και μεγαλώνοντας εδώ, εξαιτίας και της γαλούχησης του
περιβάλλοντος), έφτασα να γίνω αυτό το «εγώ». Αυτό το μικρό, κακομοίρικο,
υποτιμημένο «εγώ». Που είναι διαχωρισμένο, εγκαταλειμμένο, μόνο, και τόσο μα
τόσο δυστυχισμένο… Η δυστυχία του είναι που με ωθούσε να είμαι αυτό που είχα
γίνει... Όμως η αποκάλυψη, (εξαιτίας του ψαξίματος μου, σε συνδυασμό με την
Παρατήρηση), με έκανε να αισθανθώ, πως αυτό που έβλεπε όλα αυτά να συμβαίνουν,
και αυτό που ανακάλυψε όλη αυτή την παρανόηση της ζωής μου, είναι αυτό που
Πάντα ήμουνα: Ο Ένας Ολικός Εαυτός. Όμως ως «εγώ», δεν μπορούσα αυτό να το δω….
Έπρεπε, να αντικρίσω τι κάνω. Να κοιτάξω. Να ψάξω. Και όχι να αποφεύγω το κάθε
τι από το να το δω, όπως μια ζωή έκανα.
Γιατί ο
Εαυτός, πάντα ήταν εκεί, (εδώ). Κλείστηκε όμως και πίστεψε πως ήταν κάτι τόσο
μα τόσο μικρό όσο αυτό το «εγώ», που τώρα ξεμπροστιάζεται μπροστά μου! Και όλα
αυτά, εξαιτίας της Σκέψης. Της Σκέψης που ακολούθησα για να επιβιώνω εδώ, αντί
να ακολουθώ τις ωθήσεις του Εαυτού, που ποτέ δεν χρειάζεται να προστατευτεί από
τίποτα… Ο Εαυτός όμως, δεν είναι καν αυτού του κόσμου, πως θα μπορούσε αυτός ο
κόσμος να τον αγγίξει;
Μόνο νόμισε,
(ερχόμενος στο πεδίο της ύλης, εξαιτίας του υλικού σώματος σε συνδυασμό με τη
διαμόρφωση από το υπάρχον σύστημα των κοινωνιών), ταυτισμένος με το μικρό «εγώ»
πως κινδυνεύει. Γι’ αυτό και ζούσε εγκλωβισμένος… Αναπόφευκτα όμως συνέβησαν
όσα συνέβησαν, μια και από μικρό παιδί, δεν μου μάθανε κάτι άλλο να κάνω. Κάτι
άλλο να είμαι… Ο Εαυτός, απλά ξεχάστηκε…
Τέλος 3ου Μέρους …
