ΑΓΝΟΙΑ
Πιστεύω κάθε Σκέψη και Συναίσθημα που συλλαμβάνω, και θεωρώντας τα Αληθινά, γίνονται για μένα τα Δεδομένα, που αποτελούν τη βάση από την οποίο λειτουργώ. Αυτή λοιπόν η λειτουργία, είναι και η ανταπόκριση μου προς τα έξω, προς το περιβάλλον. Κι αυτό, γιατί βάση αυτών των δεδομένων, με τον ανάλογο τρόπο πράττω εξωτερικά.
Ζω όμως
τελικά κατ’ ουσίαν στη Φαντασία μου. Κι αυτό, γιατί ότι σκέφτομαι (και
αισθάνομαι), είναι η ερμηνεία μόνο που δίνω σε σχέση με τις εξωτερικές
καταστάσεις που εμφανίζονται, και όχι καθαρή κατανόηση αυτών που πραγματικά
διεξάγεται μπροστά μου. Ερμηνεία, εξαιτίας των (μη συνειδητοποιημένων
εσωτερικών) φόβων, ανασφαλειών, και οριοθετημένων περιοριστικών Αντιλήψεων που
κουβαλάω, και έχουν να κάνουν με την Πίστη, την Ηθική, τη Δικαιοσύνη και
Ισότητα, που ακριβώς επειδή προϋπάρχουν μέσα μου ως οριοθετημένα δεδομένα
κάνουν την «εμφάνιση» τους, με ότι κι αν συλλαμβάνω ότι πραγματώνεται έξω από
μένα, το οποίο είναι η αφορμή ερεθισμού και ενεργοποίησης τους. Που στην τελική
ότι συμβαίνει, είναι καθαρά τυχαία περιστατικά του περιβάλλοντος, που όμως
(επιλέγω ασυνείδητα να) ερμηνεύω πως αφορούν άμεσα και προσωπικά το Άτομο μου.
Κι αυτό ακριβώς γίνεται σε κάθε άνθρωπο. Έχει οπότε ως αποτέλεσμα, ο καθένας
μας να είναι χαμένος. Ουσιαστικά χωρίς καμία Εσωτερική βάση, ακριβώς επειδή
επηρεαζόμαστε από τον οποιοδήποτε, σε πράγματα τελικά όμως που είναι δικά
μας, τα οποία δεν είμαστε σε θέση να δούμε. Αυτό, γιατί είμαστε απόλυτα
εστιασμένοι μόνο έξω από τον εαυτό μας, σ’ έναν φαύλο κύκλο δίχως καμία διαφυγή.
Αντιδρώ όμως
τελικά ζώντας κατά αυτόν τον τρόπο. Έτσι, ποτέ οπότε δεν δρω. Ποτέ. Και σε
καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω πως Ζω σαν Άνθρωπος με Άλφα Κεφαλαίο... Το μόνο
που κάνω, είναι ότι απλά επιβιώνω…
Θεωρώ,
(γιατί αυτό έχω πιστέψει), πως είμαι η Προσωπικότητα μου, τα Επιτεύγματα μου, η
Εμφάνιση μου, το (Καλό μου) Όνομα, η Περιουσία μου. Πολύ απλά, γιατί αυτές
είναι οι Αξίες μου.
Ζω λοιπόν
καθαρά εγωκεντρικά. Έχω με λίγα λόγια αναπτύξει ένα «εγώ», (όπως και όλοι οι
άνθρωποι), το οποίο και είναι διαχωρισμένο και ξεχωριστό από τα άλλα «εγώ»
των ανθρώπων, (μια και ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σώμα, άρα και το
δικό του «εγώ»,) και ο καθένας μας προσπαθεί ανταποκρινόμενος στο περιβάλλον,
(που υπάρχουν όλα τα άλλα «εγώ»), να επιβιώσει, μη γνωρίζοντας από πού θα
προέλθει η επόμενη «επίθεση» που θα δεχτεί.
Έτσι, ζω
συνεχώς αμυνόμενος. (Γι’ αυτό ακριβώς δεν ζω, και γι’ αυτό Αντιδρώ αντί να
Δρω). Ακόμα κι αν κάποιες φορές νομίζω ότι Δρω επειδή εμφανίζω μία συμπεριφορά
πιο Δυναμική. Μέσα μου, τρέμει το φυλλοκάρδι μου γιατί ακόμα και η Δυναμική
συμπεριφορά, είναι κι αυτή πάλι μία Άμυνα. Από αυτό βγήκε πως «η καλύτερη Άμυνα
είναι η Επίθεση». Βλέπετε;
Βρίσκομαι
οπότε μόνιμα σε σύγκρουση. Εξαιτίας βέβαια του αρχικού μου Δεδομένου, που αφορά
το διαχωρισμό μου από τους άλλους και από το περιβάλλον γενικότερα, και από
αυτό διακρίνεται και η συνεχής σύγκρουση τελικά με τον ίδιο μου τον εαυτό. Μια
και δεν έχω την παραμικρή ιδέα της όλης αυτής λειτουργίας, κι ας είναι κάτι που
με αφορά άμεσα, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι πόσο επιτακτική ανάγκη είναι η
κατανόηση της.
Το σίγουρο
είναι (όπως είπαμε,) πως αυτή η κατάσταση είναι μία Δεδομένη Κατάσταση για
μένα. Παγιωμένη. Άρα, δεν τίθεται καν θέμα του να ψάξω να βρω κάποια λύση,
ακριβώς γιατί δεν αντιλαμβάνομαι καν ότι υπάρχει πρόβλημα. Δεν αντιλαμβάνομαι
πως είμαι δέσμιος σε έναν φαύλο κύκλο που δεν βγάζει πουθενά. Κι αυτό συμβαίνει
βέβαια, με κάθε τι που παίρνουμε όλοι μας γενικότερα ως Δεδομένο. Γιατί αυτό
που μας περιορίζει, δεν είναι τι γίνεται γύρω μας, αλλά το ίδιο το Δεδομένο που
έχουμε μέσα μας από το οποίο κοιτάμε. Έτσι, δεν ανοίγουμε την οπτική μας για
οτιδήποτε άλλο «έρχεται μαγικά μπροστά μας» για να δούμε τι κάνουμε, αλλά
παραμένουμε πεισματικά στα Δεδομένα μας, κι ας είναι τελικά αυτά που μας κάνουν
όλο το κακό...
Μόνιμα οπότε
τι κάνω; Προσπαθώ όλη μου τη ζωή αγωνιζόμενος να επιτύχω κάτι, να κερδίσω
διάφορα, να φτάσω κάπου, (εν ανάγκη να αρπάξω με δόλο και τεχνάσματα στερώντας
από άλλους), και γενικώς να «αποκτήσω». Να καταφέρω να «έχω στην κατοχή μου».
Κι αυτό, γιατί μόνο έτσι έχω πιστεί πως θα καλυτερέψει η Ατομική μου ζωή, (μια
και οι άλλοι είναι «ξένοι», οπότε τι μ’ ενδιαφέρει γι’ αυτούς,) γιατί μόνο έτσι
θα νιώσω την ασφάλεια, (πιστεύω), που τώρα μου λείπει. Κι όλο αυτό, χωρίς να
έχω τελικά συνειδητοποιήσει πως πάντα η ζωή μου έτσι κι αλλιώς από κάπου θα
μπάζει, μη καταλαβαίνοντας πόσο τεράστια δέσμευση και σκλαβιά είναι η κατοχή...
Έτσι, το
θέμα είναι είτε Οικονομικής φύσης, είτε Συναισθηματικής, είτε θέμα Εξουσίας,
κλπ, (που μακάρι να ήταν και ένα το θέμα μου), οπότε προστίθεται (εννοείται,)
τελικά, επάνω σε αυτό που με απασχολεί και αναμενόμενα θέματα Υγείας. (Έτσι
όπως τα κατάφερα…) Αυτά όλα είναι που διεξάγονται λοιπόν όσο η προσοχή μου
εξακολουθεί να βρίσκεται έξω από εμένα, οπότε όποιο κι αν είναι τελικά το
περιβάλλον, (δηλαδή ακόμα και να αλλάξει, ή να πάω ο ίδιος κάπου αλλού), δεν
υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν οι μέσα μου καταγραφές, ακριβώς γιατί τις
κουβαλάω πάντα μαζί μου… Όπως λέει και ο λαός: «Αλλάζει ο Μανολιός, και βάζει
απλά τα ρούχα του αλλιώς….»…
Τέλος 1ου Μέρους …
