Ο μόνος
τρόπος για να μπορέσω να προσεγγίσω πιο βαθιά τον Εαυτό μου, (από την
επιφανειακότητα που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων), ώστε να
τον κατανοήσω, να ελευθερωθώ από κάθε μου ταύτιση μέχρι τώρα, (που με έκανε να
πιστεύω ποιος, και τι είμαι), καθώς και να συνειδητοποιήσω την έκταση της
σκλαβιάς μου, (και ότι είμαι σκλαβωμένος), είναι να πάψω να θεωρώ δεδομένα, όλα
τα χαρακτηριστικά αυτού που θεωρώ ότι είμαι.
Η βάση για
να ξεκινήσω, είναι το να μην γνωρίζω τι είμαι, και να αρχίσω μία Εσωτερική
Αναζήτηση για να ψάξω. (Στο φινάλε αν δεν βρω τίποτα, είμαι αυτό που θεωρούσα
πως είμαι, και απλά έχασα λίγο χρόνο). Όμως όσο θεωρώ πως με γνωρίζω, (έχοντας
πιστέψει πως είμαι μόνο αυτό), θα εμποδίζω τον εαυτό μου από το να ψάξει, να
ερευνήσει, και φυσικά να δει και να ζήσει οτιδήποτε άλλο.
Είδατε όμως
τι έγραψα. «Θα εμποδίζω τον εαυτό μου». Φράση που χρησιμοποιούμε πάρα πολύ
συχνά. Όμως ποιος είμαι εγώ, και ποιος είναι ο εαυτός μου; Φανερότατα σημαίνει,
πως αυτός που θα εμποδίσει τον εαυτό μου, (δηλαδή εγώ), δεν είναι ο εαυτός
μου... Με λίγα λόγια, «Δεν Είμαι ο Εαυτός μου!» Τόσο απλό. Ναιαι. Τόσο απλό,
και τόσες χιλιάδες φορές το έχουμε πει, αλλά ποτέ δεν σταθήκαμε λίγο απλά: ΝΑ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ!
Είναι λοιπόν
«ο Εαυτός μας», και είμαστε κι εμείς.
Το παραπάνω
όμως, το κάνουμε συνήθως, (λέγοντας «εμποδίζω τον Εαυτό μου»,) όταν μας
βγαίνουν διάφορες μη συνηθισμένες «τάσεις», τις οποίες και αποκλείουμε να
εκφράσουμε και να ζήσουμε, γιατί αυτόματα μέσα μας, χαρακτηρίζονται ως «μη
επιτρεπτές» για το «ίματζ» που έχουμε δημιουργήσει, το πρέπει που θεωρούμε,
κλπ. Με λίγα λόγια, οι «καταγραφές μας» τελικά δεν το εγκρίνουν, και όχι Εμείς…
Αν θέλω
λοιπόν να διερευνήσω, και να βρω απαντήσεις τι Είμαι, ποιος Είμαι, αν είμαι
σκλαβωμένος, και πως μπορώ να ελευθερωθώ, κάνω το εξής:
Ήρεμα,
απομονώνομαι, και απλά κάθομαι.
Κάθομαι, και
«κοιτώ» τι γίνεται μέσα μου. Δηλαδή, κοιτώ αν σκέφτομαι, τι σκέφτομαι, καθώς
και τι συναισθήματα πλαισιώνουν το σκεπτικό μου. Και ΣΤΟΠ. Ως εδώ. Μένω σε
αυτό. Δεν προχωράω…
Να
εξηγήσουμε τι σημαίνει προχωράω: Σημαίνει κατ’ αρχήν πως οι σκέψεις που
συνέλαβα, μου λένε κάτι. Μου δηλώνουν πως κάτι, είναι έτσι. Προχωράω σημαίνει,
το «να πιστέψω» τις σκέψεις αυτές ως Πραγματικές, να τις πάρω ως δεδομένο, και
μαζί με τα αναδυόμενα συναισθήματα που προκύπτουν από αυτές, να δράσω αμέσως, ή
να τρέξω αμέσως να τις θέσω σε εφαρμογή, ή, να αρχίζω να φαντάζομαι, (κάνοντας
σενάρια) το πώς να τις θέσω σε εφαρμογή σε μία ώρα, το απόγευμα, ή την άλλη εβδομάδα...
Όλο αυτό φυσικά, αν το αρχικό σκεπτικό μου είναι ευχάριστο. Ειδάλλως, κάνω το
ακριβώς αντίστροφο: Δρω άμεσα, ή τρέχω να αποτρέψω (το δυσάρεστο σκεπτικό), ή
να κάνω ότι είναι δυνατόν να σιγουρέψω πως δεν θα γίνει, ή «σχεδιάζω» στο μυαλό
μου, τις ανάλογες πράξεις που θα κάνω γι’ αυτό σε μία ώρα, το απόγευμα, ή την
ερχόμενη εβδομάδα, ή, αν είναι κάτι «πέρα από τις δυνάμεις μου», να πέσω σε
κατάθλιψη...
Με αυτόν
ακριβώς τον τρόπο λειτουργούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Δηλαδή,
ακολουθούν τυφλά, στην κυριολεξία ότι «τους κατέβει στο κεφάλι».
Σε αυτό που
περιγράφουμε όμως εδώ τώρα, λέμε να βάλουμε μία παύση σε αυτά που σκεφτήκαμε,
και να μην τα πάρουμε κατά γράμμα, ώστε να προχωρήσουμε στο να ασχοληθούμε με
αυτά, αλλά να μείνουμε, να «δούμε». Τι;
Να δούμε
«ΠΩΣ σκεφτόμαστε». Τι συμβαίνει μέσα μας λοιπόν όταν σκεφτόμαστε. (Δεν μας
απασχολεί οπότε το περιεχόμενο των σκέψεων, γιατί ότι και να σκεφτόμαστε σε
οποιαδήποτε φάση στη ζωή μας, πάντα γίνεται ακριβώς με αυτόν, τον τρόπο η όλη
διαδικασία. Σκεφτόμαστε κάτι, και τρέχουμε… Εδώ, αυτό που μας απασχολεί, είναι
«να δούμε τη διαδικασία». Γι’ αυτό ακριβώς δεν έχει σημασία το περιεχόμενο της
οποιασδήποτε σκέψης).
Κοιτώ λοιπόν
τις σκέψεις μου να ξετυλίγονται. Κοιτώ επίσης και βλέπω, τα συναισθήματα που
βγαίνουν από αυτές τις σκέψεις. Δεν κάνω τίποτε άλλο. Κοιτώ.
Ακριβώς σε
αυτή τη φάση, είναι δυνατόν να παρατηρήσω, (να βιώσω), πως έχει επέλθει μία
«μετακίνηση» μέσα μου. Σαν, να έχω πάει κάπως, σε άλλη θέση. Η θέση αυτή, είναι
κάτι σαν «βύθιση». Εξακολουθώ να παρατηρώ. Βλέπω, τι σκέψεις βγαίνουν εξαιτίας
της παρατήρησης. Αλλά και αυτές τις βλέπω, (χωρίς να τις ακολουθώ στο να φτάσω
να βγάλω συμπεράσματα), όπως τις πρώτες που με απασχόλησαν αρχικά. Βλέπω
οπότε, (για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου), μία «απόσταση», έναν ξεχωρισμό
ανάμεσα σε «εμένα», και στις «σκέψεις», που «εμφανίζονται» μέσα σε μένα.
Αυτό, με
κάνει να αντιλαμβάνομαι (εξαιτίας αυτής της αμυδρής απόστασης όπως
επισημάνθηκε), μία αποστασιοποίηση από αυτές τις σκέψεις. Αυτό λοιπόν που
Είμαι, ναι, υπάρχει, πίσω από τις σκέψεις, και γι’ αυτό ακριβώς μπορεί να τις
βλέπει.
Αν αυτό,
καταφέρω και το κάνω (ακόμα και συνέχεια) στα πάντα, θα διαπιστώσω, πως «οι
σκέψεις αποφάσιζαν σε όλη την μέχρι τώρα ζωή μου για τα πάντα», και όχι αυτό
που νόμιζα πως είμαι, και σίγουρα, δεν αποφάσιζε αυτό που Πραγματικά Είμαι…
Με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο όπως βλέπω τι γίνεται μέσα μου με τις σκέψεις και τα συναισθήματα
(που με κάνουν και τρέχω, ώστε να συμμετέχει και το σώμα μου στην όλη αυτή
διαδικασία), αρχίζω να «βλέπω», και τι γίνεται στο περιβάλλον μου.
Κοιτώ πχ τι
μου λένε, και πριν απαντήσω ή φτάσω να συμμετέχω ως προς αυτό που ειπώθηκε,
βλέπω τι βγαίνει μέσα μου. Αυτά που βγαίνουν όμως, είναι «μία γνώμη». Μία
σύλληψη της σκέψης. Δεν είναι η αλήθεια. Κοιτώ λοιπόν, όχι μόνο τι γίνεται μέσα
μου με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, αλλά και τι γίνεται και έξω από
εμένα, που τελικά, δεν είναι έξω. Είναι και αυτά (που διεξάγονται έξω), μέσα
μου… Γιατί και όλος ο κόσμος λειτουργεί στο επίπεδο της Σκέψης. Δεν είμαι ο
μόνος… Όλος ο Πλανήτης είναι έξω του…
Λέγεται,
(και σε ένα ανώτερο επίπεδο έτσι και είναι), τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, (όχι
μόνο τα συμβάντα, αλλά και η ίδια η «ύλη»), είναι προϊόν της Σκέψης. (Έχει ήδη
αποδειχθεί και από την Κβαντική Φυσική). Αυτό σημαίνει, πως ο Κόσμος που ζούμε,
δεν είναι αυτό που Είμαστε. Είναι ένα σκηνικό, Σκέψης…
Το να δω
Πραγματικά (μέσα μου), από τη Θέση που Πραγματικά Είμαι αυτόν τον κόσμο, τότε
με κάνει να μπορώ στην κυριολεξία να αντιληφθώ το ψέμα και την πλάνη στην οποία
οι άνθρωποι (κι εγώ μαζί), έχουν πέσει σε μία αυταπάτη Ζωής.
Γιατί αυτό
(που όλοι μας Είμαστε), δεν έχει καμία σχέση με τον υλικό κόσμο και τις μορφές.
Είναι, αυτό που τα έχει μέσα Του. Όλοι μας τα πάντα, τα έχουμε μέσα μας!
Προσεγγίζοντας
τη θέση πέραν της Σκέψης λοιπόν, (μόνο έτσι) μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε
και να νιώσουμε, τι είναι αυτός ο Κόσμος: «Ένα θαύμα της Φύσης». Της Φύσης
όμως. Δεν μιλάμε για τα δημιουργήματα που με την σκέψη του έχει φτιάξει ο
άνθρωπος. Γιατί αυτά ακριβώς τα δημιουργήματα, είναι που «προκαλούν» ΠΟΝΟ στη
Φύση, και τα πλάσματα της. (Που μέσα σε αυτά είναι και ο ίδιος ο άνθρωπος).
Μια και τα
«δημιουργήματα» της Ανθρώπινης Σκέψης, είναι που καθορίζουν ΠΩΣ να ζούμε.
(Εκπαίδευση, Χειραγώγηση, Εισχώρηση στο Μαντρί, με Συγκεκριμένα Πιστεύω,
Επιτακτικά Πρέπει, Κανόνες κατά το Δοκούν, Επιτρεπτά για τη γενική ευημερία και
μη, Πλασματική Ηθική, Διαστρεβλωμένη Δικαιοδύνη, Εγκληματική Ανισότητα, Νόμους,
Θρησκείες κλπ),
Γι’ αυτούς
ακριβώς τους λόγους, ΠΡΕΠΕΙ (επιτακτικής ανάγκης πρέπει για την Απελευθέρωση
μου), να βλέπω ΤΑ ΠΑΝΤΑ, (έξω, και μέσα σε μένα), κατά τον ίδιο τρόπο.
Βλέποντας, μόνο. Βλέποντας, και κατανοώντας, όλη αυτή την Κατεστραμμένη
υπόσταση όλων μας. Βλέποντα το, Είμαι …. Έξω…, από όλο αυτό… Έξω από τη Σκέψη…
Και μένω
εκεί. Ζω εκεί. (Εδώ). Και βλέπω οπότε, από εκεί. (Το εδώ). Έχω αφήσει ως «εγώ»
(κατανοώντας όλους μου τους περιορισμούς), να διαλυθώ στον Εαυτό. Και ως
Εαυτός, Δρω Πλέον Ελεύθερος…
Γιατί κάθε
φορά που ακούμε κάτι, ενεργοποιούνται σκέψεις και συναισθήματα μέσα μας, και
αυτά συμμετέχουν στην επαφή (αντί για μας), κι έτσι γίνεται και με τον άλλον.
(Που πάλι εμείς είμαστε). Όμως τελικά, «δεν έχουμε συναντηθεί» με τον άλλον,
ούτε και με τον Εαυτό μας (που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα). Μπορεί να έχουν
συναντηθεί «οι γνώμες μας»…, όχι όμως εμείς. Και ουσιαστικά, με κάθε άνθρωπο που
έχουμε ειδωθεί, όπως και ότι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας, «δεν συμμετείχαμε»
εμείς. Συμμετείχε μόνο αυτό που είχε δημιουργηθεί «ως εικόνα» στο μυαλό μας…
Γιατί αυτό
που είμαστε «βλέπει» Αληθινά. Βλέπει, πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας,
προβληματισμοί, θέματα για επίλυση. Και δεν υπάρχει φυσικά και κανένας
διαχωρισμός μεταξύ μας. Όλα μα όλα, τα κάνει το μυαλό μας ακολουθώντας το, ότι
κι αν μας πει.
Και τότε θα
ρωτήσει κάποιος: Πως θα λειτουργούμε στον κόσμο, αν δεν σκεφτούμε; Πως θα
κινούμαστε;
Η απάντηση
είναι: «Με τον πιο απλό τρόπο! Ως η Φύση μας!»
Θα
λειτουργούμε αυθόρμητα, βλέποντας ανά πάσα στιγμή τι κάνουμε, και ΠΟΥ είμαστε.
Γιατί τότε (όταν βλέπουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας), Εμείς, ως
αυτό που Πραγματικά Είμαστε είναι που μπορούμε να επιλέξουμε τι θα ακολουθούμε
και τι όχι. Γιατί μη πιστεύοντας ΚΑΜΙΑ απολύτως σκέψη, και επαναστατώντας σε
όλα, φαίνεται απόλυτα καθαρά, πόσα άχρηστα πράγματα έχουμε τελικά στο κεφάλι
μας, στη ζωή μας, στον εαυτό μας... Ακολουθούμε τότε, ΜΟΝΟ τις σκέψεις που
έχουν να κάνουν με πρακτικά ζητήματα στη ζωή μας όπως:
Πώς να πάμε
σπίτι μας και που είναι.
Πώς να
λειτουργήσουμε μηχανήματα και συσκευές.
Πώς να
πλύνουμε, να μαγειρέψουμε, να οδηγήσουμε.
Πώς να
κάνουμε μαθηματικές πράξεις.
Πως με λίγα
λόγια στα πρακτικά ζητήματα της ζωής, μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις του
σώματος μας ανάγκες, καθαρά για την συνέχιση του εδώ.
Δεν έχει
καμία δουλειά η σκέψη στις αποφάσεις μας, στο πώς να φερόμαστε στο περιβάλλον
μας, στους ανθρώπους, και στα άλλα ζώντα πλάσματα, ούτε φυσικά στο με τι όρους
να Αγαπάμε.
Κοιτάμε οπότε
τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας, (αυτά για να δούμε πως οι ανάλογες
σκέψεις φέρνουν και τα ανάλογα συναισθήματα), ακριβώς για να συνειδητοποιήσουμε
πόσο άχρηστες είναι, και να πάψουμε να τις ακολουθούμε επιτέλους.
Γιατί
κοιτάζοντας τις σκέψεις, (όπως ειπώθηκε), είμαι «κάπου», (ως εσωτερική θέση,
και όχι ως μέρος), που από εκεί κοιτώ. Και κοιτώ τα πάντα. Δεν κρίνω, δεν
κατατάσσω, δεν ερμηνεύω, δεν ταχτοποιώ, δεν κουκουλώνω, δεν επιδιώκω, δεν κάνω
σενάρια, δεν κάνω, απολύτως τίποτα.
Τότε ζω…
Γιατί
διαπιστώνω, πόση άπειρη ανησυχία, ανασφάλεια και βάσανα γλυτώνω. Κατ’ αρχήν,
παύω να βασίζομαι στον οποιονδήποτε, μόνο και μόνο συνειδητοποιώντας πως το
έκανα, επειδή είχα κάποιο όφελος από αυτόν. (Συναισθηματικό, Υλικό, του
Φαίνεστε). Άρα, κοιτώντας όλα αυτά, είμαι Ελεύθερος. Δεν βασίζομαι σε οτιδήποτε
έχει να κάνει έξω από τον Εαυτό μου. (Στον απατηλό κόσμο της Σκέψης)
Και το
κυριότερο (που δεν ειπώθηκε), είναι πως λειτουργώ στη στιγμή. Εκείνη την ώρα.
«Στη βράση κολλάει το σίδερο» λέγανε οι παλιοί. Όχι οργανώνοντας σχέδια δράσης.
Πόση απώλεια Ενέργειας. Πόσο χάσιμο χρόνου. Πόση ταλαιπωρία… Όλα αυτά τα
γλιτώνω.
Αφήνω, να
γνωρίζει η ζωή για μένα, και τότε Είμαι Ζωή. Δεν γνωρίζω από πριν.
Τίποτα. Γνωρίζω μόνο, ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. Μέσα μου. Δεν αναλώνομαι σε περιουσίες,
τίτλους, Εξωτερική ομορφιά, Επιτεύγματα, τα οποία μου βγαίνει το λάδι να τρέχω
όλη μου τη ζωή για να κυνηγήσω.
Κι αυτό,
γιατί στη θέση, του να μπορώ να δω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, δεν
υπάρχει, (διαπιστώνω), κάποιος που ΠΡΕΠΕΙ να είμαι. Ή κάτι που είμαι. Είμαι, η
Φύση μου…
Και φυσικά
δεν δίνω χαρακτηριστικά, γιατί δεν μπορώ στη φάση αυτή όπως νιώθω, να προσδώσω
το οποιοδήποτε χαρακτηριστικό το οποίο να δηλώνει απόλυτα αυτό που με
περιγράφει με σαφήνεια. Είμαι, ο Κανένας. Και τίποτα δεν έχει σημασία. Και δεν
γνωρίζω και τίποτα Σημασία έχει μόνο, η Ταύτιση με τη Φύση μου. Πόση Ομορφιά.
Πόσο Μεγαλείο. Και τι Ελευθερία…
Ελευθερία,
την οποία δεν μου παρέχει κάποιος, ώστε να υπάρχει ποτέ περίπτωση να κόψει αυτή
την παροχή. Ελευθερία, από την εξάλειψη των δικών μου περιορισμών. Των δικών
μου δεσμεύσεων. Των δικών μου δεδομένων…
Γιατί το
μόνο σίγουρο είναι η αλλαγή. Και το μόνο που μένει, (Αναλλοίωτο) με το πέρασμα
του χρόνου, με ότι κι αν έρθει, ακόμα και τα πάντα να καταρρεύσουν γύρω μου,
είναι ο Θησαυρός μέσα μου.
Γιατί με την
προσωρινότητα των πάντων εδώ, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση, ότι σχέδια κι αν έχω,
ότι προσπάθειες κι αν κάνω, να βρω ευτυχία, την οποία θα κρατήσω, και θα
παραμείνει… Λάμψεις ευχάριστες είναι η ζωή μας. Αλλά όταν Είμαστε ο Εαυτός μας,
τότε είναι που φαίνονται καθαρά όπως ακριβώς είναι:
Πυροτεχνήματα,
στον Ουρανό του Εαυτού μας,
που χάνονται,
με Εμάς
παραμένοντες.
Οτιδήποτε
λοιπόν εισέρχεται στην Αντίληψη μας, ΠΡΙΝ μπει η οποιαδήποτε σκέψη και
λειτουργήσει αντί για μας, ας δούμε, αν Είμαστε παρόντες Εμείς, ή, οι ιδέες μας…
Αν μπει η
Σκέψη, ας δούμε, τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε.
Μόνο να
δούμε.
Κι ας
μείνουμε, σε αυτό που Βλέπει.
Εμείς
Είμαστε Αυτό που Βλέπει…
