Όταν μπορώ,
να «ακούω» την κάθε σκέψη μου, τότε είμαι σε θέση να την αξιολογήσω. (Όχι να
την αξιολογήσω με άλλες όμως σκέψεις, μια και αυτό θα ήταν παγίδα. Δεν μιλώ
λοιπόν γι’ αυτό).
«Ακούω τη
σκέψη μου» σημαίνει πως έχω «αντιληφθεί» ότι οι σκέψεις «εμφανίζονται», ΜΕΣΑ σε
ένα Χώρο, που αφορά μια κατάσταση Σιωπής, την οποία έχω προσεγγίσει, κι είμαι
ένα μαζί της.
Γιατί όσο
«κάνω θόρυβο», δεν μπορώ να «ακούσω» το οτιδήποτε. Ούτε καν κάποιον που μου
μιλάει, (όταν μιλώ ταυτόχρονα μέσα μου), πόσο μάλλον να εντοπίσω και να
συλλάβω, βαθύτερες καταστάσεις του Εαυτού μου.
Από αυτή τη
θέση, «βλέπω» απλά, «τι εμφανίζεται» στον χώρο της Επίγνωσης μου. Μέσα σε αυτόν
το Χώρο, κοιτάω απλώς τα συμβάντα, τα φαινόμενα, τους ανθρώπους, τη Φύση, τα
ζώα.
Με τον ίδιο
τρόπο βλέπω την κάθε σκέψη, επειδή ακριβώς είμαι πέρα, ή πίσω, ή πάνω (όπως
θέλετε πείτε το), από τη διαδικασία της σκέψης. Έχω δηλαδή φύγει από την
ταύτιση της σκέψης, του να προσδιορίζει το οτιδήποτε, και να με πείθει πως
είμαι αυτό το περιεχόμενο. Δηλαδή αυτό που περιγράφει.
Άρα, δεν
παίρνω την κάθε σκέψη που θα κάνει εμφάνιση τοις μετρητοίς, ούτε την εκλαμβάνω
ως Δεδομένο. Έτσι (ακαριαία), την εξετάζω (ως αυτό που Είμαι), και την
αξιολογώ. Όχι για το αν είναι Αληθινή ή όχι. Την αξιολογώ, ως προς το ποια θα
είναι η δική μου στάση απέναντι της. Αν «αποφασίσω» δηλαδή να την ακολουθήσω
(εν γνώση μου, άσχετα αν είναι Αλήθεια ή ψέμα), γιατί ότι κι αν μου δηλώνει
αυτή η σκέψη, αφορά ένα ρόλο που χρειάζεται απλά να ερμηνεύσω, για να τον παίξω
σωστά. Ρόλο, γιατί τίποτα απ’ όσα μου λέει η σκέψη, (που βασίζεται στον κόσμο
των φαινομένων), δεν αφορά την Αληθινή μου Φύση.
Διότι
οτιδήποτε του κόσμου τούτου είναι παροδικό. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Πιστεύοντας κάτι ως
Αληθινό, (υποσυνείδητα) παγιώνεται μέσα μου και «κλειδώνει» ως κανόνας, τον
όποιο και παίρνω ως δεδομένο. Αυτό σημαίνει πως δημιουργώ από μόνος μου δεσμά,
όρια συμπεριφορών, ικανοτήτων, αποτελεσμάτων. Ενώ πάντα το οτιδήποτε, είναι
αυτό που είναι, χωρίς να χρειάζεται να το εξετάζω, να το εμβαθύνω, ή να του
κολλάω ταμπέλες. Εξετάζω λοιπόν, (βλέπω), αυτά που συμβαίνουν. Μόνο. Δεν είναι
για να κάνω κάτι γι’ αυτά. Για να διαλέξω δρόμους, για να αποφασίσω για κάτι.
Μόνο τα βλέπω.
Γιατί η θέση
στην οποία βρίσκομαι, χρειάζεται να είναι καθαρή, χωρίς προσδιορισμούς, και
χωρίς περισπασμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να με απομακρύνουν από τη Φύση μου.
Διότι αυτή είναι η πηγή της ταύτισης, που φέρνει ως αποτέλεσμα το να
αποποιούμαστε αυτό που Πραγματικά Είμαστε.
Αυτό που
Είμαστε, δεν έχει μορφή, σχήμα, χρώμα, χαρακτηριστικά. Ενώ τα περιλαμβάνει όλα,
οποιοδήποτε χαρακτηριστικό κι αν του δοθεί ως ταυτότητα, αυτόματα γίνεται
πιστευτό στη Συνείδηση, και μέσω αυτής της αποτύπωσης, διαιωνίζεται η ταύτιση
μας με τον υλικό κόσμο των φαινομένων, γιατί εμποδίζεται η Ελευθερία έκφρασης
του Είναι μας. (Διότι πιστεύουμε τους περιορισμούς μας ως την μόνη μας
ταυτότητα). Εμποδίζεται η έκφραση του Είναι μας, προσέξτε. Όχι έκφρασης προς τα
έξω. (Αν και υπάρχουν στιγμές που θα εκφραστεί και προς τα έξω). Έκφρασης μέσα
μας, ως Υπαρκτής, Ζωντανής, Βιώζουσας κατάστασης.
Βλέπω
σημαίνει δεν εμπλέκομαι σε καμία διαδικασία. Δεν κρίνω αυτό που βλέπω, (το
οτιδήποτε), ούτε το επικροτώ, όπως φυσικά και δεν μπαίνω σε καμία διαδικασία
για να το αλλάξω. Επίσης πολύ σημαντικό, είναι ότι δεν το χρησιμοποιώ ως
κατάσταση για να ασχοληθούν μαζί του οι φορείς μου, (μυαλό, συναίσθημα, σώμα)
και να του δώσουν μία πλασματική συνέχεια μονιμότητας, ακριβώς επειδή γνωρίζω
την παροδικότητα των πάντων. Υπό αυτή την έννοια, τίποτε αυτού του κόσμου δεν
είναι αληθινό, γιατί τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο. Το μόνο που μένει αναλλοίωτο,
είναι η Φύση αυτού που Είμαι, η οποία και βλέπει απλά όλα όσα διεξάγονται,
χωρίς ποτέ να εμπλέκεται σε τίποτα από αυτά. Γιατί είναι μέσα σε όλα, και έξω
από όλα.
Αυτό γίνεται
πιο κατανοητό, αν «συλλάβουμε» πως αυτή η Ουσία, (που δεν έχει τελικά να κάνει
με «ουσία», αλλά δεν υπάρχει καταλληλότερη λέξη που κάπως να μας υποψιάζει),
όταν βιώνεται στο επίπεδο της είναι Καθαρότητα,
Αδειοσύνη, Μεγαλοπρέπεια, Απόλυτη Γαλήνη, Ολοκλήρωση κλπ,
όταν βιώνεται στο επίπεδο της Αντίληψης, αφορά την
Επίγνωση,
όταν βιώνεται στο επίπεδο του Νου, αφορά τη Σκέψη,
όταν βιώνεται στο επίπεδο των Συναισθημάτων,
εκλαμβάνεται ως τα γνωστά σε όλους μας Συναισθήματα,
και όταν βιώνεται στο σωματικό επίπεδο, παρουσιάζονται οι
σωματικές λειτουργίες της κίνησης μας, στο χώρο του υλικού πεδίου.
Κάθε
αντίστοιχος λοιπόν φορέας μας, λειτουργεί στον δικό του «Χώρο», κι από αυτό
μπορούμε να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα της λειτουργίας του να είναι κανείς
Ανθρώπινο Όν. Μόνο που σε κάθε πιο εσωτερικό πεδίο, ο Χώρος, καθώς περιλαμβάνει
όλα τα προηγούμενα (κατώτερα πεδία - Χώρους), είναι σαφώς μεγαλύτερος, από τον
κάθε προηγούμενο. Εκεί που είναι συγκεντρωμένη η Συνείδηση μας, εκεί είναι και
η Βάση αυτής της Συνείδησης.
Αυτό
σημαίνει πχ πως όποιος είναι ταυτισμένος απόλυτα με τα συναισθήματα, (μια και
εκεί είναι επικεντρωμένη, η Συνείδηση του, γιατί συγκεντρώνεται όλη του η
ενέργεια εκεί), τότε, κατευθύνεται απόλυτα από τα Συναισθήματα του, άρα και
όλες του οι σκέψεις αφορούν το πώς να κινηθεί, (να σχεδιάσει), τα πάντα γύρω
του, για να βιώσει ξανά και ξανά τα Συναισθήματα που θέλει να βιώνει, και κατά
τον ίδιο τρόπο, θα κατευθύνει και το σώμα του στις ανάλογες πράξεις.
Αν κάποιος είναι
επικεντρωμένος στο επίπεδο της Σκέψης, και έχει θεωρήσει πως πχ η Εξουσία είναι
το παν στη Ζωή, τα Συναισθήματα του θα είναι ανάλογα, το ίδιο και οι εντολές
του σώματος του να δράσει στο υλικό πεδίο.
Αν κάποιος
οπότε είναι επικεντρωμένος μόνο στο σώμα, και την επιβίωση του Υλικού του
Σώματος, θα τον ενδιαφέρει μόνο αυτό. Οι σκέψεις άρα και τα συναισθήματα του,
θα αφορούν καθαρά τις Σωματικές του εκπληρώσεις.
Αν όμως
κάποιος, είναι επικεντρωμένος πέραν της Σκέψης, στο επίπεδο της Καθαρής
Αντίληψης, (πέρα δηλαδή από τη Σκέψη, το Συναίσθημα και τις Υλικές Τάσεις),
τότε είναι σε θέση να «βλέπει», όλο το παιχνίδι των παρακάτω αυτών τριών
επιπέδων. Έτσι διαπιστώνει, πως ο ίδιος είναι καθαρή Αντίληψη, εισχωρούμενη σε
κάθε τι που υπάρχει, και όχι ότι είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που έχει το
συγκεκριμένο σώμα.
Από αυτή τη
θέση, ότι και «να κάνει», ή «φαίνεται να κάνει» στο Υλικό Πεδίο, δεν έχει καμία
απολύτως σημασία. (Με την έννοια που έδινε όντας ταυτισμένος παλαιότερα με τη
Σκέψη, το Συναίσθημα και το Σώμα, χωρίζοντας τα πράγματα σε σημαντικά τα οποία
και κυνηγούσε, σε ασήμαντα τα οποία και απέφευγε, ή ακόμα σε αυτά που αγωνιούσε
εξαιτίας τους, φοβούμενος να μην του συμβούν και πολλά πολλά άλλα, μια και η
λίστα των διαχωρισμών είναι Άπειρη). Διαπιστώνει πως το να Είναι στο επίπεδο
της Καθαρής Αντίληψης, είναι το Πρωτεύον, και το μόνο Σημαντικό πράγμα στη ζωή
του, και πως μόνο έτσι έχει καθαρή Επίγνωση του Εαυτού του.
Επίσης, πως
όλα ήταν μια διαστρέβλωση. Όλα. Μια παρανόηση. Πως ποτέ δεν υπήρξε ένα «εγώ»
μέσα στο οποίο εγκλωβίστηκε. Το μόνο που έγινε είναι ότι απλά, ο ίδιος ως
Συνείδηση, «θεώρησε» (λανθασμένα), πως ήταν ένα «εγώ», που έψαχνε να βρει τον
εαυτό του…
Τέλος, αν
κάποιος, όλη την Ενέργεια του την έχει κατευθύνει και πέραν της Αντίληψης, (ως
Επίγνωση του Εαυτού), τότε διακρίνει, πως δεν είναι τελικά τίποτα από τα
παραπάνω, αλλά είναι η Ουσία τους, η οποία και διαπερνά τα πάντα.
Είναι πολύ
βασικό οπότε, (κι όλα ξεκινούν από αυτό), να έχουμε προσοχή στις Κινήσεις, στις
Διακυμάνσεις των Ενεργειών. Όπου κι να αναγνωρίζεται πως συλλαμβάνεται
μία Κίνηση, δεν είναι τίποτε άλλο από την Κίνηση της Ουσίας της Ζωής, που
διαπερνά τα επίπεδα, και κινείται και μέσα σ’ αυτά.
Τελικά
πρόκειται όμως για Μία Ενέργεια, για τη Μία Ουσία, που ενώ παραμένει αναλλοίωτη,
έξω απ’ όλα, και ανεπηρέαστη από τα φαινόμενα, παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζει τον
Εαυτό της, όπως και τις Λειτουργίες οι οποίες διεξάγονται από την φαινομενική
της κίνηση μέσα στους κόσμους.
Η Καθαρή
Αντίληψη από την άλλη, (κατεβαίνοντας από το Είναι, στην Επίγνωση), είναι το
συνονθύλευμα της Κατανόησης των όντων, ως ζώντα όντα, (κατανόηση ανάλογη, και
απόλυτα εξαρτημένη από την μορφή εμφάνισης τους, ως προς τις δυνατότητες
κατανόησης που τους παρέχει αυτή η μορφή) στο Υλικό Φυσικό Πεδίο. Η Αντίληψη
είναι τα πάντα, που αναγνωρίζοντας τον Εαυτό της γίνεται Επίγνωση, για να
«ανέβει» στην Ύπαρξη, αναγνωρίζοντας πως διαπερνά τα πάντα, και μόνο Αυτή,
Είναι Παντού. Εμείς, όλοι μας, Είμαστε που διαπερνούμε τα πάντα…
