Πραγματικός
Διαλογισμός είναι η Απελευθέρωση της Αντίληψης από παγιωμένες δράσεις, από διαμορφωμένες
απόψεις, πεποιθήσεις, γνώσεις, δηλαδή από όλο τον «κατασκευαστικό» και «σωρευτικό»
μηχανισμό της σκέψης, έτσι ώστε η Αντίληψη να Λειτουργεί Άμεσα, στο Παρόν, Ανανεούμενη
κάθε στιγμή, πάντα Νέα και πάντα Έτοιμη να συλλάβει αυτό που πραγματικά συμβαίνει,
χωρίς παραμορφώσεις.
Η σκέψη που στηρίζεται σε επαναλαμβανόμενες, παγιωμένες δράσεις, που χρησιμοποιεί έτοιμες λύσεις, την μνήμη, τις γνώσεις, το παρελθόν, κλπ., πάντα έχει μια διαστρεβλωμένη (μια τεχνητή)αντίληψη της Πραγματικότητας. Οι άνθρωποι αντί να ζουν, ακολουθώντας το Ρεύμα της Ζωής, Ήρεμα, Ειρηνικά, σκέπτονται, βρίσκουν λύσεις μέσα στο μυαλό τους και προσπαθούν (βεβαίως λαμβάνοντας υπόψιν επιθυμίες, επιδιώξεις, αντικειμενικές συνθήκες) να «διαμορφώσουν» την πραγματικότητα που αντιλαμβάνονται. Κι επειδή καθένας αντιλαμβάνεται με τον «δικό» του τρόπο, σπάνια οι άνθρωποι συνεννοούνται κι «ενώνονται» μόνο κάτω από κάποιο κοινό (υποτιθέμενο)«συμφέρον».
Η Απελευθέρωση της Αντίληψης μπορεί να γίνει μόνο όταν «Σταθούμε», όταν δηλαδή αναστείλουμε κάθε «ερμηνευτική» και «σωρευτική» δραστηριότητα και Κοιτάξουμε με Προσοχή. Μέσα στην Σιωπή(από μηδενική αντιληπτική δραστηριότητα, κρατώντας κυριολεκτικά την «ανάσα» μας) μπορούμε να αρχίσουμε να Βλέπουμε. Και πρέπει να Μείνουμε στον Πραγματικό Χρόνο, στην Στιγμή που Ρέει, στην Πραγματική Δράση, στο «Βλέπειν», που είναι η Αληθινή Ζωή που Ρέει, το Αιώνιο Ρεύμα της Ζωής που Ανανεώνεται Συνεχώς, Ισορροπώντας στο Τώρα. Αν κάνουμε το «λάθος» να αρπαχτούμε από οτιδήποτε, αυτό απολιθώνεται γίνεται σκέψη, μνήμη, γνώση, παρελθόν. Κι αν συνεχίσουμε την «επεξεργασία», έχουμε ήδη γλιστρήσει στο επίπεδο της σκέψης, είμαστε «αλλού»… Δυστυχώς έχουμε μάθει να λειτουργούμε έτσι, με την σκέψη, εκπαιδευόμαστε (από την κοινωνία) να λειτουργούμε έτσι, κι ίσως να μην γνωρίζουμε άλλο τρόπο ζωής από αυτόν, δηλαδή να σκεπτόμαστε, να χαρτογραφούμε την πραγματικότητα στο μυαλό μας, να χαράζουμε πορείες με την σκέψη και να δρούμε… Όλη αυτή η δράση όμως είναι που κρατά την ανθρωπότητα μέσα στην άγνοια, στην αυταπάτη, και στην δυστυχία.
Η Απελευθέρωση της Αντίληψης δεν μπορεί να γίνει όταν ήδη υιοθετούμε μια πλαστή αντίληψη για τον εαυτό, όταν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τον κόσμο, όταν επιδιώκουμε σαν αυτή (η τελικά ψεύτικη) ατομικότητα να αντιληφθούμε την αλήθεια. Τι είναι τελικά ένας «εαυτός»; Είναι η Συνείδηση(η Μία Παγκόσμια Συνείδηση που Είναι Όλα, που είμαστε όλοι) στην οποία «βάζουμε» περιορισμούς, σαν να θέλουμε να οδηγήσουμε τον Ωκεανό μέσα από ένα μικρό κανάλι. Το κάνουμε. Το αποδεικνύει η ζωή. Είμαστε Αυτός ο Ωκεανός Συνειδητότητας που «διοχετεύουμε» μέσα από το μικρό κανάλι του εαυτού, του εγκεφάλου, της ψυχοσωματικής ύπαρξης. Από την Άποψη της Ελεύθερης Συνείδησης αυτό φαίνεται ανόητο. Από την άποψη όμως της «περιορισμένης συνειδητότητας» αυτό είναι η μόνη ύπαρξη που έχουμε… Τελικά όμως όλοι οι «περιορισμοί» δεν είναι πραγματικοί (δεν συμβαίνουν δηλαδή στο Επίπεδο της Πραγματικότητας) είναι μόνο «λειτουργικοί». Κι αν μπορούμε να λειτουργούμε «έτσι», μπορούμε να λειτουργήσουμε κι «αλλιώς». Έτσι είναι Ανοιχτός ο Δρόμος της Απελευθέρωσης. Αυτή είναι η Αρχαία Οδός της Ζωής που Βάδισαν όλοι οι Σοφοί, κι αυτή είναι η μόνη διέξοδος από τον κόσμο της άγνοιας, στον Κόσμο της Πραγματικότητας.
Τελικά η Απελευθέρωση δεν είναι διαδικασία, εξέλιξη, φωτισμός, οτιδήποτε. Είναι απλά Θέληση, ή Απόφαση, να απορρίψουμε τα πάντα και να ξεκινήσουμε από μηδενική (αντιληπτική) βάση να Βλέπουμε, Εδώ, Τώρα, οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς προϋποθέσεις. Πρέπει Εξαρχής να Υιοθετήσουμε αυτή την Στάση. Δεν μπορεί ούτε να πραγματοποιηθεί αυτό, ούτε να καταστεί προϊόν κάποιας εξέλιξης του εαυτού, γιατί είναι η ίδια η αντίληψη του εαυτού, της εξέλιξης ενός εαυτού που πρέπει να απορριφθεί. Περνάμε Κατευθείαν στα Βαθιά της Ύπαρξης κι αρχίζουμε να Βλέπουμε. Η «Μετατόπιση» είναι Άμεση, χωρίς εξέλιξη και χρόνο, χωρίς προϋποθέσεις. Οποιοσδήποτε ζωντανός άνθρωπος έχει από την φύση του την δυνατότητα να το κάνει. Απλά πρέπει να το Κάνουμε. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές.
ΠΗΓΗ: CIRCLE OFLIGHT
