Δρόμοι, οι
οποίοι δεν ορίζονται, ούτε είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτοί (βιωματικά) εκ
των προτέρων, αλλά (αφήνοντας την Εσωτερική μας Φωνή να μας μιλά και
ακολουθώντας την πιστά), διαπιστώνονται, αφού έχουμε ήδη βαδίσει σε έναν από
τους δύο. (Πάντα όμως λειτουργώντας και στον άλλον αλλά σε μικρότερο βαθμό, που
δεν αναγνωρίζεται, μια και ο πρώτος που ήδη λειτουργεί είναι κυρίαρχος).
Οι Δρόμοι
αυτοί, αφορούν τις Δύο Μεγάλες Δυνάμεις του Συστήματος μας, μέσω των οποίων (σε
σύζευξη), φέρνουν σε έκφραση (πραγματοποίηση), οποιαδήποτε Δημιουργική
διαδικασία, οπότε, και είναι υπεύθυνες για τα πάντα. (Για όλα τα
Δημιουργήματα). Είτε πρόκειται για όντα, είτε για πεδία, (άρα και καταστάσεις,
λειτουργίες, φαινόμενα), ακόμα οπότε και για την ίδια την Εξέλιξη.
Οι Δυνάμεις
αυτές είναι,
η Ενεργητική
και η Παθητική Δύναμη.
Ο Νους και
το Συναίσθημα, ο Ηλεκτρισμός και ο Μαγνητισμός, το Πνεύμα και η Ύλη, ο Πατέρας
και η Μητέρα, που ευθύνονται για τη Δημιουργία του Υιού. (Σε Σωματικό,
Συναισθηματικό, Νοητικό, Διαισθητικό - Ψυχικό, Πνευματικό - Ατομικό, Μοναδικό
Επίπεδο). Όλα τα παραπάνω Ζεύγη, είναι ακριβώς η ίδια Μοναδική Δύναμη, (Θεός),
στην οποία κρύβεται η Αιτία των πάντων.
Φυσικά στη
Φύση που αντικρίζουμε όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι αυτές ακριβώς οι δύο
Δυνάμεις που έρχονται σε μεταξύ τους επαφή, για την οποιαδήποτε Δημιουργία.
(Όπως ακριβώς η γυναίκα, ενώνεται με τον άντρα στην ύλη, για τη δημιουργία ενός
παιδιού ως απογόνου).
Όμως, μέσω
της Εσωτερικής οπτικής, (ως Ολότητας, Μοναδικότητας), το κάθε Άτομο τίθεται να
«παντρέψει» εντός του αυτές τις Δυνάμεις, ώστε να αρχίσει να γίνεται Συνειδητά
ο Δημιουργός, που ενώ «Είναι» ανέκαθεν και έτσι λειτουργεί, δεν το γνωρίζει…
Εκ φύσεως,
κάποια από τις δύο αυτές Δυνάμεις (μέσα του), είναι ανεπτυγμένη σε μεγαλύτερο
βαθμό. Έτσι, εξαιτίας του σώματος που φέρει ο κάθε άνθρωπος, υποθέτει, πως αν
είναι γεννημένος άντρας είναι ανεπτυγμένη περισσότερο η Ενεργητική Δύναμη, ενώ
αν είναι γυναίκα η Παθητική. Και αυτό βέβαια ισχύει, όμως ως ένα μόνο βαθμό…
Γιατί άσχετα
με το σώμα που έχουμε, (τις περισσότερες φορές) λειτουργούμε με την ανάλογη
Δύναμη του σώματος μας μεν, όμως αυτό ισχύει τελικά, μόνο στο Σωματικό επίπεδο.
(Δηλαδή στην αναζήτηση συντρόφου, ή στην εκ της κοινωνίας, ηθικής, πολιτικής
απαίτηση. Και όλα αφορούν την ταύτιση μας με την «ταμπελοποίηση» δύναμης
ή αδυναμίας. Και από εμάς
ως προς τον εαυτό μας, και από τους άλλους ως προς το άτομο μας. Περισσότερο
λοιπόν έχει να κάνει η έκφραση της δύναμης μας με την εμφάνιση, δηλαδή, καθαρά
με το «φαίνεσθαι». Υλικό
πεδίο). Σε όλα τα άλλα επίπεδα, δεν είναι απόλυτο πως η κυριαρχούσα μας Δύναμη
είναι αυτή που φέρει και το σωματικό μας «εργαλείο».
Γιατί μην
ξεχνάμε, πως και τα δύο φύλα εντός τους κατέχουν και τις δύο Δυνάμεις. Κι αν
βρισκόμαστε εδώ με το ένα μόνο φύλο να μας αντιπροσωπεύει, γίνεται, μόνο γιατί
αυτός είναι ο μόνος τρόπος εμφάνισης μας (ως ανθρώπων) στο παρόν πεδίο. (Γιατί
αν οι κάτοικοι του πεδίου στη Γη ήταν ερμαφρόδιτοι, αυτό θα σήμαινε πως όλοι,
ερμαφρόδιτοι θα γεννιόμασταν).
Ακολουθώντας
μόνο όμως την κατάσταση που φέρει το σώμα μας, (οι άντρες την Ενεργητική, και
οι γυναίκες την Παθητική), ακολουθούμε μεν τη «φύση» του παρόντος πεδίου, όχι
όμως και την Εσωτερική μας φύση, η οποία δεν είναι ταυτισμένη με καμία από
αυτές τις Δύο Δυνάμεις. Μια και η Αληθινή μας φύση, περιλαμβάνει και τις δύο.
Είμαστε λοιπόν μόνο οι κάτοικοι αυτού του σώματος, και σε καμία περίπτωση δεν
είμαστε μόνο το υλικό μας σώμα ως Υπάρξεις.
Καμία
Δημιουργία όμως δεν μπορεί να προέλθει από τη μία μόνο Δύναμη εκ των δύο. Και
όντες πολωμένοι (ως άνθρωποι) στη μία Δύναμη μόνο από αυτές, ωθούμαστε σε όλες
μας τις πράξεις να αναζητάμε με την πρώτη ευκαιρία «βοήθεια» έξω από εμάς. Κι
αυτό, για την κάλυψη της Δύναμης της οποίας υστερούμε. (Ενώ στην
πραγματικότητα, μόνο νομίζουμε πως υστερούμε).
Έτσι, σε
Ατομικό επίπεδο, η ολοκλήρωση έρχεται, όταν αναγνωριστεί, γίνει αποδεκτή και
χρησιμοποιείται συνειδητά, η φερόμενη μεν Δύναμη λόγω σώματος από τη μια, αλλά
και η υποκρυπτόμενη Δύναμη. (Η αντίθετη του σώματος μας). Ανάπτυξη της,
χειρισμός της, και Συνειδητή λειτουργία της. (Που υπάρχει ως Εσωτερική Δύναμη
μέσα μας, του αντίθετου από εμάς όμως φύλου όπως αναφέρθηκε).
Γιατί εκεί
είναι που κρύβεται η «πηγή έλξης» μας για το άλλο φύλο. Ελκούμαστε με λίγα
λόγια από τη Δύναμη, που πρέπει να αναγνωρίσουμε έξω από εμάς, (απέναντι), αλλά
ουσιαστικά είναι και αυτή, Δύναμη την οποία έχουμε ήδη. (Και απλά απέναντι μας
γίνεται η αναγνώριση της).
Γιατί αν δεν
έχουμε ήδη κάτι, και παρ’ όλα αυτά το βλέπουμε απέναντι μας, μας είναι αδύνατο
να το αναγνωρίσουμε. Το βλέπουμε, «επειδή» ακριβώς το έχουμε κι εμείς. Με την
τάση λοιπόν (εξού και η έλξη), να «ενωθούμε» με το αντίθετο από εμάς φύλο, για
να νιώσουμε ολοκληρωμένοι, μας γίνεται γνωστό, να αναπτύξουμε ότι «νομίζουμε»
μόνο πως στερούμαστε.
Αναζητάμε
λοιπόν την Ένωση, με το κομμάτι μέσα μας, που ενώ υπάρχει, χρειάζεται (πρώτα)
να γίνει αντιληπτό, (γιατί λόγω σωματικής διάπλασης έχουμε κατηγοριοποιήσει τον
εαυτό μας θεωρώντας πως έχουμε - είμαστε μόνο το ένα), κατόπιν κατανοητό,
(αναγνωρίζοντας το μέσα μας), ώστε τέλος, να γίνει μια ίση κατανομή του, (ως
ενεργό μέρος μας). Ίσο, ακριβώς με αυτό που έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε.
(Λόγω σώματος όπως είπαμε).
Ο Γάμος, (ο
Πραγματικός, Εσωτερικός Γάμος), διεξάγεται σε μας, μέσα μας, με τις δύο
Δυνάμεις που φέρουμε. (Σαν Δημιουργοί που είμαστε και δεν το γνωρίζουμε, γιατί
ποτέ δεν μας το έμαθαν…). Στο υλικό μόνο επίπεδο είναι που υπάρχει ο
(φαινομενικός) διαχωρισμός, και ωθούμαστε σωματικά για ένωση με ένα άλλο σώμα.
Σε όλα τα άλλα, η Ένωση, είναι (θεωρούμε) πιο εφικτό να πραγματοποιείται, ενώ
ουσιαστικά, πρόκειται, ακριβώς για τις ίδιες Δυνάμεις. Άρα και τις ίδιες
δυσκολίες. Οι δυσκολίες αυτές όμως τελικά, δεν είναι δυσκολίες για ένωση με το
άλλο φύλο, αλλά αυτές που έχουμε, και μας εμποδίζουν στο να ενώσουμε τα δύο
φύλα (Δυνάμεις), εμείς οι ίδιοι μέσα μας.
Ενώ λοιπόν
φέρουμε και τις δύο, (άσχετα όπως είπαμε από το σε πιο από τα δύο σώματα
κατοικούμε), μία εκ των δύο είναι η Δύναμη που εμφανίζεται αρχικά και μας
κατευθύνει για την Εξέλιξη μας. (Ως η Δύναμη με την ελάχιστη αντίσταση, και που
μας αντιπροσωπεύει καλύτερα). Και πραγματικά μας βοηθά. Γιατί σε αυτήν αρχικά
στηριζόμαστε για την πρόοδο μας.
Οι δύο αυτές
λοιπόν Δυνάμεις, είναι που
παρουσιάζονται με δύο αντίστοιχους τρόπους – Δρόμους Εξέλιξης. Με εμάς, να
λειτουργούμε τον έναν περισσότερο, (κατευθυνόμενοι), μια και στον έναν
πολωνόμαστε, ακολουθώντας τον βέβαια ευλαβικά. Αργότερα, είναι που μπορεί να
μας γίνει αντιληπτός και αναγνωρίσιμος, άρα εν τέλει και κατανοητός, και ο
άλλος Δρόμος. Γιατί; Γιατί μόνο τότε οι Δύο αυτοί Δρόμοι, μπορούν να ενωθούν ως
Ένα εντός μας. Το Ένα, που Είμαστε…
Δηλαδή, μετά
τη βάδιση του Δρόμου που μας είναι ήδη λειτουργήσιμος, και την εφαρμογή μιας ολοκληρωτικής αλλαγής στη
ζωή και το Είναι μας, (όπως το γνωρίζαμε), μας φέρνει «η ζωή» αντιμέτωπους, με
το να «λειτουργήσουμε» και με τον άλλον Δρόμο. Κι αυτό, αν θέλουμε φυσικά να
υπερβούμε, ώστε να ακολουθήσει μια ακόμη μεγαλύτερη πρόοδος για μας. Πιο
ουσιαστική, πιο διαφωτιστική, και ακόμα πιο ολοκληρωμένη, σε σχέση με όσα
γνωρίσαμε μέχρι τώρα....
Υπάρχουν
λοιπόν,
ο Δρόμος της
Καρδιάς,
και
ο Δρόμος της
Δια-Νόησης.
(Προσέξτε.
Όχι της Νόησης, της Αποστήθισης, της Σκέψης, αλλά της Διανόησης).
Ο πρώτος,
είναι Παθητικός,
και ο
δεύτερος Ενεργητικός.
(Τονίζω.
Χωρίς κάποιος να είναι υποδεέστερος του άλλου).
Στον πρώτο
«παραδινόμαστε» αρχικά σε έναν άνθρωπο, ένα σχέδιο, ένα σκοπό, ώστε στη
συνέχεια να αποτελεί αυτό ένα επιβοήθημα για να παραδοθούμε στον Εαυτό μας και
στο Είναι μας, οπότε και στην ίδια τη Ζωή.
Αυτός ο
Δρόμος, είναι ο Δρόμος της Αγάπης.
(Με Παθητική
Συνεισφορά).
(Μια και
Αγάπη σημαίνει παράδοση).
Στον
δεύτερο, «ενεργοποιούμε» οι ίδιοι καταστάσεις για μας, αναπτύσσοντας μέσα μας
με την πάροδο του χρόνου τη Δύναμη, της Διάνοιξης του Δρόμου μας, με «Απόφαση».
Για να αντιληφθούμε, πως μόνοι μας, εμείς τελικά, αναλαμβάνουμε τον Εαυτό μας,
και κανείς άλλος για μας. Έξω από εμάς, ή ακόμα και μέσα μας…
Αυτός ο
Δρόμος, είναι ο Δρόμος της Θέλησης.
(Με Ενεργό
Δράση).
Όποιον Δρόμο
εκ των Δύο κι αν ακολουθούμε όμως, είναι αναγκαιότητα να «εργαστούμε» (όταν
είμαστε έτοιμοι) και στον άλλον.
Διότι
παραμένοντες μόνιμα Παθητικοί, γινόμαστε μόνιμοι ακόλουθοι στα τυφλά, μη
αναγνωρίζοντας ποτέ την Διαφορετικότητα μας, ως Μοναδική Ατομικότητα στο παρόν
πεδίο. Εκτός αυτού, δεν μαθαίνουμε πώς να Κινούμαστε, (όταν τα πράγματα
λιμνάζουν), και δεν μάθουμε επίσης ποτέ, την «ανάληψη» Ευθύνης του Εαυτού μας
από εμάς, όπως και το Σταμάτημα κάποιου έργου πάλι από εμάς, (όταν μας τεθεί).
Γιατί γινόμενοι Ενεργητικοί, καί επικεντρωνόμαστε στην Προσωπική Ατομική μας Δύναμη,
καί Δημιουργούμε στερεή «Βάση» στη συνέχισης της εξέλιξης μας. Γιατί Ενεργητικά
ανεβαίνουμε πάντα σε Ανώτερη Τάξη από αυτή στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά,
και όχι Παθητικά...
Από την
άλλη, μια Μόνιμα Ενεργητική θέση, μας καθιστά Σκληρούς, Άκαρδους, Αλαζόνες και
Διαχωρισμένους. Και με τους άλλους, αλλά πρώτα με τον ίδιο τον Εαυτό μας.
Κι αυτό,
γιατί η Προσοχή μας είναι μόνιμα στην Ατομική μας πρόοδο και μόνο, πράγμα που
σημαίνει, μη Βιωμένη Αισθαντική Ζωή, με ότι κι αν υπάρχει στη Δημιουργία. Η
Δημιουργική Δύναμη της Αγάπης, απουσιάζει...
Και οι δύο
Δρόμοι σε σύμπραξη λοιπόν, (γιατί θα χρειαστεί να «θέλουμε», να «εργαζόμαστε με
επιμονή και υπομονή», να εκμηδενίζουμε τα εμπόδια, ενώ από την άλλη, να
«αγκαλιάζουμε» τα πάντα,) λειτουργούνε ανάλογα, με μπροστάρη την ίδια τη Ζωή, η
οποία μας ωθεί και μας μιλά, σε όλες τις φάσεις της Ζωής μας.
Με τον
Παθητικό Δρόμο, αναγνωρίζουμε την Ένωση μας με όλα τα πλάσματα, και βιώνουμε
την Αδιαχώριστη, (αν και φαινομενικά ξέχωρη) μας ύπαρξη και ζωή με τα πάντα,
και με τον Ενεργητικό Δρόμο, επιλέγουμε, αποφασίζουμε και Δρούμε.
Γιατί ο
άνθρωπος, γίνεται Συνειδητός Δημιουργός, όταν έχει καταστρέψει, (ανατρέποντας),
κάθε διαχωρισμό ο οποίος εκφράζεται από τον ίδιο. Όντας ο ίδιος διαχωρισμένος,
δεν μπορεί να είναι Ενωμένος με τις δικές του Δυνάμεις. Γιατί η μη ταύτιση,
εμφάνιση, και χρησιμοποίηση εξίσου, και των δύο Δυνάμεων που φέρει, δεν
οφείλεται αλλού, παρά μόνο στον ίδιο, τον φερόμενο διαχωρισμένο εαυτό του…
Γιατί η κάθε
Δημιουργία, πραγματοποιείται πάντα από αυτό το ζεύγος Δυνάμεων:
Η μία γεννά
και η άλλη τίκτει.
Οπότε η μία
δίνει και η άλλη λαμβάνει.
Η μία
ενεργοποιεί και η άλλη ακολουθεί
Η μία
κινείται και η άλλη ενσωματώνει
Η μία
κατευθύνει και η άλλη πράττει
Η μία ωθεί
και η άλλη πραγματοποιεί
Η μία χτίζει
και η άλλη συντηρεί
Η μία
ενεργεί και η άλλη αναπτύσσει
Η μία
καταστρέφει και η άλλη ζωντανεύει…
Κι αυτό,
ανάλογα τη στιγμή, και το πάντρεμα των επιπέδων.
Δεν υπάρχει
λοιπόν κάτι, το οποίο δεν μπορούμε, (λόγω αδυναμίας) να πραγματοποιήσουμε. Το
θέμα είναι, να θέτουμε σε εφαρμογή όμως, ωθήσεις Εσωτερικές, οι οποίες είναι
πέρα ακόμα κι απ’ τη Νόηση. Γιατί κάθε σώμα μας αποτελείται από αυτό το ζεύγος
δυνάμεων. Και σε κάθε σώμα, χρειάζεται και τις δύο αυτές δυνάμεις, να
λειτουργούμε κατά Βούληση, και κατά Ανάγκη, στη στιγμή αποκαλύψεων του Τώρα.
Κάτι προς διευκρίνιση.
Η Παθητική ως Θηλυκή, και Ενεργητική ως Αρσενική Ενέργεια, μπορεί έτσι να
χαρακτηριστεί, μόνο εν όσο η Προσοχή μας βρίσκεται στο Υλικό Πεδίο. Τέτοιες
ταυτίσεις όμως (που αφορούν το φύλο), στα επόμενα πεδία δεν υφίστανται. Αυτό
που υπάρχει εκεί, είναι η Μία και Μόνη Δύναμη, η οποία εναλλάσσεται σε Δύο, για
την πραγματοποίηση των πάντων όπως, και για όσο χρειάζεται. Και αυτό όχι με την
έννοια του χρόνου, αλλά με την έννοια της πραγματοποίησης.
Όλα τα
παραπάνω, ενώ λένε τα πάντα, δεν λένε απολύτως τίποτα. Κι αυτό, γιατί η «τροφή»
την οποία φέρνουν στην επιφάνεια, είναι αρκετή για να δώσει «έναυσμα» για
πειραματισμό, διερεύνηση, λειτουργία και εμφάνιση στον καθένα, ακριβώς αυτού
που του είναι κατάλληλο για
την παρούσα στιγμή. Από μέσα του…
