Όταν δεν έχεις τίποτα να πεις, τίποτα να γράψεις,
τίποτα να σκεφτείς, τίποτα να νιώσεις,
Είσαι, εκεί που όλα αρχίζουν Πραγματικά για σένα…
Γιατί τίποτα δεν χρειάζεται να καταλάβεις,
τίποτα να ψάξεις,τίποτα να ζητήσεις,
τίποτα για το οποίο να περιμένεις να γίνει αργότερα…
Αυτό το, «ζω κάτι τώρα, για να…», φαίνεται τόσο
μακρινό…
Αν δεν Είσαι Εδώ Τώρα, Ολοκληρωτικά,
δεν ήσουν, και δεν θα Είσαι ποτέ.
Το «Εδώ» στο «Τώρα», είναι
το Μοναδικό ραντεβού σου με την Ύπαρξη.
Το εδώ είναι παντού, και το τώρα, όλα τα τώρα…
Γιατί ενώ Είσαι, αυτό συμβαίνει
χωρίς να μπορείς να είσαι… «κάτι».
Νιώθεις, δίχως να μπορείς να εκφράσεις τι,
(και στην ουσία δεν σε νοιάζει….)
Το μόνο που δύνασαι να αναγνωρίσεις,
είναι αυτή η βαθιά χαλάρωση και ηρεμία...
Ίσως, να εμφανίζεται
για πρώτη φορά στη ζωή σου… έτσι…
Ότι ένιωσες ποτέ, φαντάζει εξίσου μακρινό,
γιατί μια Χαρά,
(γεννώμενη μες την διευρυμένη ηρεμία σου
που καλύπτει όλο τον εαυτό σου ως ενότητα),
είναι ένα Άνθος Απείραχτο,
Απερίγραπτο, που σκεπάζει τα πάντα…
Είναι η οριστική απαλλαγή σου από τα βάρη;
Το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης
πως πραγματικά δεν έχει σημασία τίποτα; Τι;
Ούτε και αυτό έχει σημασία…
Κάπου, κάπως, έχεις «λιώσει»….
κι αδυνατείς να καταλάβεις (όπως παλιά) το οτιδήποτε.
Γιατί πραγματικά δεν υπάρχει κάτι το οποίο πρέπει να
καταλάβεις.
(Όχι ως νοητική θεώρηση
ενώ το μυαλό σου συνεχίζει να ψάχνει υπογείως…)
Να καταλάβεις τι;
Γιατί ανθίζει το λουλούδι,
ή γιατί η βροχή ξεδιψάει το χώμα με την ανάσα της;
Να καταλάβεις το πέταγμα του πουλιού,
τη δροσιά του πρωινού; Τι;
Έχεις μια αίσθηση με την Ηρεμία και τη Χαρά,
ότι δεν ξέρεις τίποτα…..
Είσαι, Άδειος από θεωρήσεις….,
και γεμάτος, ….αλλιώς….
Γιατί πραγματικά, δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα.
Νιώθεις σε όλο σου το Είναι ότι δεν χρειάζεται…
Μόνο βλέπεις…
Βλέπεις,
(και είσαι τα μάτια, το βλέμμα,
και ότι είναι αυτό το οτιδήποτε που κοιτάς),
πως πίσω, και πέρα από τα πάντα,
(που είναι Εδώ, κι εσύ μαζί),
υπήρχε και υπάρχει ανέκαθεν αυτό που δεν ονομάζεται….
Που δεν επεξηγείται, που δεν μοιράζεται,
και που δεν γεννήθηκαν οι λέξεις να ψελλίσουν γι’ αυτό.
(Και ούτε είναι ποτέ δυνατό
να γεννηθούν λόγια που να το αντιπροσωπεύσουν).
Το βλέμμα σου όμως, (το βλέμμα Του),
είναι Καθάριο. Και Είναι Ζωντανό…
Το πιο σπουδαίο όμως,
είναι ότι τώρα πια, ξέρεις που πας….
Και δεν αφορά κάποιον χώρο, (τόπο),
αλλά μία θέση, χωρίς καμία θέση...
Γιατί δεν είναι πια μέσα σου
η τεκμηριωμένη «γνωστή» θέση σου….,
αυτή που ίσχυε προγενέστερα με την επικέντρωση.
Τότε, που προσπαθούσες
να προστατευτείς από το εξωτερικό περιβάλλον
για να δυναμώσεις ώστε να σε νιώσεις,
να σε προσεγγίσεις, να σε βρεις...
Όμως έτσι, ενώ αποτέλεσε απαραίτητο
(αν και μεγάλο στάδιο για σένα),παρ’ όλα αυτά σε έκανε
να είσαι αποκομμένος από τον Εαυτό σου,
(άρα περιορισμένος),
απορρίπτοντας τελικά την ολότητα σου.
Το σώμα σου, τη φύση γύρω σου.
Γιατί όλα αυτά για σένα, ήταν έξω….
Ήσουν διασπασμένος λοιπόν…,
αλλά σαν επικεντρωμένος,
θεωρούσες πως αυτό έπρεπε (τότε)
να είσαι…. (να είναι…),
χωρίς να έβλεπες τη διάσπαση.
Τώρα, και αυτό δεν είναι πουθενά…
Η θέση σήμερα, είναι κατάσταση ολόκληρη.
Το μέσα σου, έχει σκεπάσει το έξω.
Και το έξω, βρίσκεται μέσα σου.
Δεν σε ξεγελά πια ο Νους…
Δεν σε παρασέρνει η συνήθεια…
Έχεις ξεφύγει απ’ την αδιαφορία…
Έχεις πάψει να αγωνιάς…
Δεν έχει πια οφέλη να ψάξει η προσωπικότητα…
«ΕΙΔΕΣ», πως δεν είσαι μόνο κάτι μερικό…
Έχεις υποστεί, αυτό που πάντα φοβόσουν…
Διάλυση….
Μια διάλυση, στην οποία όμως
δεν χάθηκες όπως πίστευες θα γίνει…
Ένας δεύτερος «θάνατος» διεξήχθη για σένα.
Στον πρώτο θάνατο θυσίασες (τρέμοντας),
το χτισμένο «παλιό της άγνοιας σου»
και εισχώρησες στο άγνωστο χωρίς καμία εγγύηση…
Στον δεύτερο τώρα θάνατο, θυσιάζεις
«το νέο της Γνώσης».
Μα και πάλι «χτισμένο», ως «κάτι».
Με χαρακτηριστικά δηλαδή,
δεδομένα, οριοθετήματα…
Όλα τα «χτίσματα» γκρεμίστηκαν…
Όλα…
Σαν τα πυργάκια από άμμο
που τα παρέσυρε στο πέρασμα της η θάλασσα…
Γι’ αυτό όμως και τώρα,
μπορείς να αρχίσεις να καταλαβαίνεις…
Και είναι σημαντικό
το ότι ξέρεις που πρέπει να πας, (και πας),
όχι πια για να δεις, να ψάξεις,
να βρεις, να διαπιστώσεις, να επιβεβαιώσεις….
Πηγαίνεις, … για να Ζεις.
Πηγαίνεις, και ζεις.
Είσαι, και Ζεις, όπου πηγαίνεις...
Τώρα, τα λόγια δεν σου χρειάζονται για να εξηγήσεις.
Σου χρειάζονται,
όχι τελικά για να πεις κάτι, ή να μοιραστείς.
(Τι να πεις; Τι να μοιραστείς;)
Σου χρειάζονται,
γιατί εκεί καταλαβαίνεις πως ποτέ δεν μίλησες….
Δεν μπορείς να μιλήσεις….
Ούτε να εκφράσεις μπορείς…
Μπορείς, μόνο να Ζεις.
Πέρα από τις σκέψεις και τα λόγια.
Η χτισμένη ζωή των σκέψεων και των λόγων,
δεν είναι ζωή.
Είναι περιορισμός, διαχωρισμός, οριοθέτηση, φυλακή…
Μπορείς και Ζεις Βαθιά, Ειρηνικά, Μοναδικά, Εκστατικά,
έχοντας τα πάντα.
Όχι δικά σου ως κατοχή. (Δεν έχεις τίποτα δικό σου).
Τα πάντα απλά σου είναι διαθέσιμα… Ανά πάσα στιγμή.
Όλα εκπληκτικά διαθέσιμα
στον άπλετο χρόνο που πλέον διαθέτεις.
Μια, και έχει πάψει να τρέχει… Σταμάτησε…
Χρόνος, δεν υπάρχει.
Τα φαινόμενα κινούνται
και δημιουργούν την ψευδαίσθηση του χρόνου.
Και η κίνηση, έχει να κάνει με την αντίληψη.
Όχι με τα πράγματα.
Μια αντίληψη βαθιά, εκπληρωμένη στον εαυτό της…
«Ζωή…. Με αγκαλιάζεις… Αυτή είναι η αίσθηση…»
Και κλαίς, (περίεργο), χωρίς όμως να λυπάσαι για κάτι…
Και αναστενάζεις βαθιά..
Μια αγκαλιά, όλα…
Μια μεγάλη αγκαλιά, κι εσύ, μέσα τους…
Χωρίς θέση.
Σκόνη και καπνός ότι πέρασε,
περνάει και θα περάσει, κι εσύ το ίδιο…
Χωρίς καμία απογοήτευση...
(Το εγώ απογοητεύεται μονάχα…).
Η Ζωή απλά κυλά, και είσαι, μέρος της...
Γιατί να καυχηθείς;
Για «τι» να τρέξεις;
Τι να κερδίσεις και τι να χάσεις;
Δεν μπορείς να κερδίσεις, ούτε και να χάσεις μπορείς.
Είσαι Λεύτερος…
